Onderwerp: Voor het eerst varen op een kajuitzeiljacht

@il Cigno:
Ik kan je niet garanderen dat dit Gronings correct is! Ik ben native speaker in het Veluws, doe het behoorlijk goed in het Kleverlands (Montferland) en het Schwytsertüts, maar daarmee houdt het wel op. In geschrift blijf ik beperkt tot Nederlands, Duits, Engels en een beetje Frans. Voor Algemeen Beschaafd Gronings moet je toch echt bij een geboren en getogen Grunninger zijn.

6. Epiloog
We gaan van boord en lopen met zijn vijven naar ‘Zeezicht’. Rozig van zon en wind vlijt Nynke zich tegen mij aan. ‘Je weet wat je hebt beloofd, hè.’ zegt ze bijna dreigend.
‘Ja’ zeg ik, ‘hier op de dijk?’
Dit is gevaarlijk, ze is gek genoeg om dan te zeggen: ‘kom maar mee’.
‘Eerst pannenkoek!’ zegt ze.
We krijgen onze pannenkoeken geserveerd en we eten ze schoon op met een ‘pilsebiertje’ ernaast. Als ‘toetje’ thee voor ‘Afke de Wijze’ en koffie voor de rest. Na het ‘uitbuiken’ pakt Nynke me bij de hand en zegt: ‘pak je ook ev’n dat stinkschaap?’ ‘Waar wil je heen?’ ‘Even douch’n en opmaak’n en dan naar de Stoep’. ‘Om twaalf uur meld’n!’ zegt vader Berend. Ik kijk in een ‘donderbui met twee blauwe ogen’, het bliksemt in de verte en ik wacht eigenlijk op de donderslagen. Er komt alleen een gelaten ‘Ja, goud’… Ze pakt m’n hand en trekt me mee van het terras af. ‘Ho, ho, ik wil toch eerst je ouders bedanken voor een fijne dag!’ ‘en mij niet?’ bitst Nynke terug. ‘Ja, jou ook, maar niet hier…’ Ineens breekt de zon weer door op haar gezicht. Ze wacht ongeduldig tot ik mijn plichtplegingen heb gedaan en we gaan op weg naar de boot (had ik gedacht). Bij de fietsenverhuur trekt ze me mee linksaf en ze rent, mij meeslepend, naar de telefooncellen. Daar kust ze me en zegt: ‘it will be your place tonight’ en daar is geen woord Gronings bij.
We lopen knuffelend en kussend langs het voetbalveld naar de camping en vervolgens naar mijn tent. Daar aangekomen tref ik mijn maat aan met zijn ‘blonde stoot’. Ze hebben de avondmaaltijd net op. Iedereen stelt zich voor en Nynke zegt tegen mijn maat: ‘Jij was gisteren ook in de Stoep!’ Hij glimlacht en zegt ‘ja’. ‘Daar moet je vanavond ook naartoe gaan en niet voor twaalven terug komen.’ Nou, duidelijker had zij het niet kunnen maken. Haar schoonheid, ferme taal en haar mooie benen direct in zijn gezichtsveld, intimideren mijn maat en hij zegt heel dociel: ‘oké’ en zo dociel is hij anders beslist niet. De boodschap is begrepen en ze vertrekken. ‘En jij, doe die stinkjas uit!’ ze helpt me erbij maar houdt niet op als ik de jas uitheb en in de voortent heb gegooid. In minder dan geen tijd lig ik naakt op de slaapzak op mijn luchtbed. Ik knipper twee keer met mijn ogen en ze zit op haar knieën naakt over me heen.
Weer die brok in mijn keel…

Gelukkig hoef ik niet verbaal te reageren, er wordt iets heel anders van me verwacht.

Ze is als een tijgerin. Tenminste ik denk dat een gepassioneerde tijgerin zich zo gedraagt, ervaring heb ik niet met tijgerinnen.
Ik krijg ‘op mijn donder’ dat ik het eigeel niet goed van haar borsten heb gelikt en moet het opnieuw doen en dit maal grondiger! Ik lik fanatiek waar het eigeel heeft gezeten en ook waar het nog zou kunnen zitten en ook waar het de volgende keer zou kunnen zitten en ook waar het wel nooit zal komen te zitten, al ben je daar nooit zeker van.
Met mijn handen op haar buik voel ik hoe haar buikspieren aanspannen en ze schokt en zucht zonder gekreun of gesteun. Ze pakt mijn hoofd bij mijn haren en duwt het weg en trekt het dan aan de haren naar het kussen tot ik op mijn zij naast haar lig. Dan laat ze haar armen slap vallen, één op haar buik en één tussen ons in. Ik kijk naar haar, haar ogen zijn gesloten en haar gezicht is ontspannen en ze is MOOI, onvergelijkbaar mooi!
Na een tijdje legt ze een hand op mijn heup. ‘Is het eigeel weg?’ vraag ik. Ze draait haar hoofd opzij, opent haar ogen, kijkt me aan en ik ben meteen verkocht. ‘Ik zal er zo nieuw op knoei’n’ zegt ze. De wilde avond is begonnen. Ze kroelt tegen me aan en fluistert: ‘lekkerrrrr’ met een heel lang rollende R in mijn oor… Mijn tijgerin spint.

Na twee ‘kunstjes’ met tussenpauze ben ik om half twaalf geheel uitgewoond en zeg ik haar dat ze zo langzamerhand terug naar de boot moet. Ze grijpt naar mijn geslacht en knijpt er zo hard in dat ik het bijna uitschreeuw. ‘Zo, jij doet geen kunstjes meer vanavond! Dat is omdat je me in mijn kont hebt geknepen en omdat je me wegstuurt.’ Ze is ook een jaloerse tijgerin. ‘Moest dat nou echt’ zeg ik boos. Ik heb het gevoel of ik twee ‘ankerballen’ heb.
Ze zegt ‘sorry, maar ik heb geen zin me te meld’n’ en begint weer aan me te frunniken. Het ‘werkt’ niet meer, maar het is wel lekker.

Ik lever haar en haar tegenzin om klokke twaalf bij de boot af. Ze meldt zich bij haar ouders. Als ze weer terug de steiger op komt zijn haar ogen van ‘dof en chagrijnig ’ naar ‘twinkelend en ondeugend’ gegaan en ze trekt me mee de boot op naar de ‘AK’.
‘Afke de Wijze’ heeft Meint ‘huisarrest’ gegeven en gezegd dat hij in de voorkajuit moet slapen. Zij weet wat ‘de wereld’ nodig heeft. Het is echt een tof wijf!
Ik word in een kooi gepropt, de kleren worden me van het lijf gerukt en de tijgerin in haar is weer helemaal wakker. Ik ben meer een ‘lekke opblaastijger’ en er gebeurt niets meer. In de smalle kooi komt ze naakt bovenop me liggen met haar hoofd op mijn borstkas. Door mijn hoofd gaat Bob Dylan met:


De kooi is helemaal niet zo ‘big’ en er zit ook geen streepje ‘brass’ aan. Ik maak er


van, dat wonderlijk genoeg met een uitgerekt ‘breast’ toch in het ritme past. Ze luistert stil naar het brommen van de song in mijn borstkas. We kussen en vrijen en uiteindelijk vallen we, op, tegen en over elkaar in slaap.

Ik ben die week nog een paar maal met het gezin X-ma wezen varen. Dan kon ik dat ‘stinkschaap’ nog eens goed laten luchten. Mijn tent heeft die dagen leeg op de camping gestaan, ik heb de nachten met Nynke in de AK doorgebracht en zij heeft zich niet meer om 12 uur hoeven te melden. Vrijdag zegt vader Berend dat ze op zondagmorgen weer ‘noar hoes op an goan’.
Ik beloof in september naar Groningen te komen in mijn vaders Peugeot 504. We wisselen adressen en telefoonnummers uit om die afspraak te maken.
Zondagmorgen bij het afscheid in de haven, word ik door Nynke in het openbaar bijna aangerand en er zijn tranen bij ‘Nynke, Afke de Wijze’ en zelfs bij mij. Ja, ik ben verliefd geworden. Dat was ook niet tegen te houden.

Na haar vertrek lijkt de vakantie op die leeg gelopen lekke opblaas tijger. Bijna elke dag loop ik naar de haven en ik zit er uren niets te doen.

Ja, dit zal wel ‘verliefd’ zijn. Ik kijk uit naar de eerste week van september als ik een weekeind naar Groningen zal gaan.

Het is zover en zodra ik vrij ben kom mag ik de auto van mijn vader mee om naar Groningen te rijden. Bij ‘de post’ heb ik een dag vrij genomen. Ik sta net zo ‘bol’ van verwachting als een ‘reacher’ bij een bakstags wind.
Het lukt me zonder verkeersovertreding langs de Drentse Hoofdvaart te rijden en kom ergens tussen Groningen-stad en Bedum aan bij hun huis. Nynke, ‘Afke de Wijze’ en Meint wachten me voor het huis op. Ik wordt mee naar binnen genomen en het is duidelijk dat alles is geregeld. Daar is de logeerkamer en daar de badkamer en zo meer.
Zaterdag overdag brengen we door op de Nienke II AK, maar varen er niet mee uit.
Zaterdagavond gaan we uit naar ‘Bruintje Beer’, een bruine kroeg in het centrum van Groningen. Berend brengt ons naar Groningen en we krijgen extra geld om een taxi te betalen voor de terugreis.
De blauwe ogen van Nynke brengen mij in een ’tachycardie op de rand van fibrilleren’, al wist ik toen niet dat je dat zo noemde.

De avond is een enorme flop! De twinkeling is er niet meer. Er is geen sprake meer van een spitse – ondeugende dialoog, laat staan van een samensmelten van onze ‘personal bubbles’. De tijgerin in Nynke is kennelijk ook lek en leeggelopen. Wat een deceptie.

We zijn om twaalf uur weer bij haar thuis. Zonder iets te zeggen gaat ze naar bed. Een herhaling van een wilde nacht zoals op Vlieland is uitgesloten. Bij Nynke is het vuur uit, de houtskool gloeit niet meer en zelfs de as is koud.
Bezorgd en teleurgesteld praat ik na twaalven in de woonkamer met ‘Afke de Wijze’. ‘Is Nynke soms aan de drugs geraakt?’ vraag ik haar. Afke begint te huilen. ‘Nee, niet dat ik weet’ zegt ze door haar tranen. ‘Wat is er dan in vredesnaam gebeurd?’ ‘Ik weet het niet, na Vlieland heeft ze het twee weken elke dag over je gehad en toen nam het af tot dit…’
Hier zit ik, met de vrouw die ik had goedgekeurd als schoonmoeder. Ik, met voldoende ‘luddeveduh’ om een 6 kuub container te vullen met een bult erop. Het is voorbij…
De volgende ochtend doe ik mijn best om het vuurtje weer aan te wakkeren, maar het is tevergeefs. Ik ga naar huis, een mooie ervaring en een bittere teleurstelling rijker. Ik heb tot op de dag van vandaag taal nog teken van Nynke vernomen.

Post epiloog
(dat kan toch helemaal niet… toch doe ik het gewoon)

Zeven jaar later breng ik de vakantie met mijn verloofde door op Duinkersoord, in het ‘Kaapje’. Als zij na de koffie een boek uit de ‘bieb’ zit te lezen, loop ik even naar de haven om ‘boten te kijken’. De ervaring met Nynke komt als een zoete herinnering boven, maar verder heeft het niets te betekenen.
Over de steiger lopend zie ik halverwege een blauw-witte Nienke II AK liggen. Ik struikel bijna het water in… In de kuip zit een man een boek te lezen in de zon. Het is niet één van de X-ma’s. Hij merkt mij op (da’s ook niet zo gek, ik sta als een halve zool naar zijn boot te kijken.) en zegt ‘morgen’. Niet het Groningse ‘moi’.
We raken aan de praat en hij is politieagent en tijdelijk op Vlieland gedetacheerd en is met zijn vrouw hier op ‘werkvakantie’. Hij legt uit dat hij me niet aan boord uitnodigt omdat zijn vrouw met migraine in de kajuit ligt.
‘Dit is een Nienke’ zegt hij, terwijl hij op de kuiptafel klopt. ‘Heet je vrouw zo?’ ‘Nee’. Mis, het zou ook te gek zijn als het wel zo was. ‘zo heet de boot!’ zegt hij. ‘Nee’, zeg ik: ‘dit is een Nienke II AK van bijna 10 meter lengte en ca 2.80 meter breed met een dooskiel en zwaarden die je met die roestige kettingen omhoog kunt halen. Ze steekt ongeveer 80cm diep’. ‘Je kent de boot kennelijk erg goed!’ zegt hij verbaasd.
We praten nog een tijdje over wadvaren, overtijen, de tocht van Kornwerderzand over de waardgronden naar Vlieland (‘Dat moet je echt een keer doen’ zegt hij. ‘En dan je tijd er voor nemen, het wad is prachtig op een zomernacht met de maan aan de hemel.’ Vertel mij wat, denk ik, dat wist ik al jaren!)
Ik ben helemaal van de ‘leg’ en slof met Nynke in mijn gedachten als een zombie terug naar Duinkersoord…

Staal van een Nienke roest, oude liefde roest niet. Mijn liefde voor Nynke is van roestvast staal.

Nu weten jullie waaraan ik denk als er iets wordt gepost over een Nienke II AK. Het is ruim veertig jaar geleden, maar gaat het over een Nienke II, dan zie ik nog steeds die blauwe ogen van ‘mijn’ Nynke uit Groningen.

Dan komt er een nieuw forumlid met de forumnaam ‘Nynke’, terwijl ik aan dit verhaal bezig ben. Probeert Nynke telepathisch met mij in contact te komen…

Wil je dat alsjeblieft niet weer doen Willem! Ik kreeg bijna een ‘hartverzakking’ toen ik je eerste post zag. Nou ja, dat zul je ook niet meer doen, want dit verhaal is verteld.

Groeten, Peper.

peper
mooi, maar triest...
Ton

Mooi hoor!!
Erg leuk geschreven en ik zie het (ze) zo voor me.

Het was een mooi verhaal, bedankt Peper!

Dank je Peper voor 'de beleving' even met Nynke te zijn

afstand sloopt vaak alles bij dit soort vakantieliefdes...maar mooi man....

Mooi verhaal Peper ! Mijn dochter heet ook Nynke, maar ik spreek geen Gronings.

Jan

Mooi verhaal en goed verteld, dank daarvoor.

Een vakantieliefde is net een papieren servetje.
Het vlamt snel en hevig, is zo weer uitgebrand en laat alleen wat as na.

Dank voor jullie waarderende woorden.

Ik ken het iets anders Albert;
'Vakantieliefde is als een strovuur,
het brandt fel en heet,
maar geeft weinig warmte.'

@tcdehoog: Ach Ton, wat heet triest... Ik ben al bijna 43 jaar verliefd op hetzelfde meisje. Ze blijft even mooi als 43 jaar geleden en ik heb in die 43 jaar nooit ruzie met haar gehad.
Met Grace Slick is dat wel even anders:


Die ziet er nu zo uit:


Daar zal Nynke nooit last van krijgen.
Groeten, Peper.

Peper schreef :
Heb je met Grace Slick wèl ruzie gehad? Dat verhaal wil ik ook wel 's horen!

lodewijk stegman schreef :
Lodewijk, ik heb zelfs nooit met haar gesproken! Eén keer gezien bij een optreden! Dat is niet de moeite waard om een verhaal van te maken!

Groeten, Peper.

Hartelijk bedankt Peper, voor je mooie verhaal!

Ach.... Het mooiste, fijnste, hartverscheurendste is het verlangen.

Stel je voor dat deze prachtige herinnering wordt bezoedeld door gekissebis over t dopje van de tandpasta en andere hysterische taferelen.

De magie van de stroom. De ontmoeting van zielen. Dit maagdelijk moois. Dit slijt hard onder het dagelijks leven.


Ik denk dat velen van ons iets dergelijks meegemaakt hebben. Ik wel. En achteraf, ouder, wijzer, ben ik blij dat die geen vervolg heeft gekregen.

Dank dat je t gedeeld hebt. Prachtig geschreven ook.

@ Peper, troost je met de gedachte dat verdriet over een “vakantieliefde” in het algemeen hooguit één keer per jaar voorkomt.
Nee, dan wij arme zeelui.
Daar in Zuid Amerika was ons motto “en cada puerto un amor”, ofwel “In ieder stadje een ander schatje”.
Wij bléven afscheid nemen, soms wel vier keer per maand, dát is pas triest.

Maar dan had je ook vier keer per maand 'welkom thuis seks' , dat vind ik niet triest! Hoogstens vermoeiend!

erg vermakelijk. zit er nog inkt in je pen voor een nieuw avontuur?

archhhhggg
dopje van de tandpasta, ik ben de enige niet?
ton

Inkt is geen probleem , avontuur misschien...



maar het gaat niet meer over zeilen... en dan wordt je dat hier niet in dank afgenomen! (geintje!)

Je verhalen over je kluswerkzaamheden op de boot zijn al leuk beschreven, maar dit verhaal is natuurlijk nog veel mooier om te lezen . Erg leuk geschreven.

Een prachtig verhaal, ik heb er van genoten en ook bij mij riep het herinneringen op

@Sobat
hoezo, ken je Nynke ook?

@sy helios:
Ben je soms jaloers of zo?
(dan zou ik tenminste ten dele in mijn opzet zijn geslaagd!)

nee hoor, ik heb ook mijn "Nynke" gehad (..)
maar geweldig verhaal Peper,
dat je al die details nog weet na zoveel jaar.

Ja, belangrijke dingen die vergeet ik meestal, maar voor triviale dingen heb ik een geheugen als een stalen pot. Voor sommige dialogen of delen daarvan heb ik in de bak met dichterlijke vrijheden moeten graaien, maar voor de gebeurtenissen en het gevoel daarbij was dat echt niet nodig! Het is als het opwellen van water op de lage delen van 'de Ginkel', Het is net genoeg om een klein plasje te maken, maar als je het water probeert weg te scheppen, blijft het komen.

Ik neem aan dat je wel eens op Nynke gegoogled hebt... Maar ze komt dus niet zo makkelijk naar boven.

Ook niet op facebook, linkedin, schoolklas, etc? Of vind je t we best zo?