Héhé
In tegenstelling tot vorig jaar krijgen we de Gotcha dit seizoen vanaf dag 1 "aan de praat". Dat merken we al tijdens het eerste tochtje begin april. Nog wat koud, maar een heerlijk zonnetje, lekker windje en prima performance. Topper!
Tijdens de Tapasrace, de openingstocht van de vereniging bevestigen we het beeld.
De 5 uur durende race brengt ons alle bijna alle weertypen en wind. Een lekker lopend windje die we met een knikje in de schoot omzetten in mooie snelheden, een lastig shiftje met windstilte blijkt het spreekwoord eer aan te doen. Even later hangen de lieren haast in het water en gaat er een rifje in terwijl de hagel op het dek danst. Pas bij de ronding van Pampus lijken we te worden gepasseerd, maar houden nog even de kop tot Almere.
In het laatste uurtje zetten we alles op alles en beleven spannende momenten. We zetten de spinaker bij een lekkere 14 kts wind, maar nog voor hij echt lekker staat vliegen de cijfers tot in de twintigers. Daar komen we wat ervaring mee te kort en we rollen van kant naar kant. Ondertussen vrolijk gefilmd door een idioot op een motorkruiser die zich niet realiseert dat we hem vol in zijn flank zullen rammen als we uit het roer lopen. Gelukkig gebeurt dat niet en houden we even later enkel nog last van zijn hekgolven en sta ik met mijn laarzen even in het water als we de laatste vlaag te verwerken krijgen. Even later heeft de koploper het aan de stok met de kruiser en zo houden we beeld. Om de hoek bij de Eemhof moet de spinaker er af en als we nog 20 minuten te gaan hebben zit de MG2 ons op de hielen. Op nog geen 50mtr van elkaar komt het nu aan op trimmen, trimmen, trimmen en koers houden. Op de MG2 hangt de stuurman in de railing en zien we de bemanning met verbeten koppen loeren naar een gaatje. Lisa houdt de boot op koers terwijl Patrick en ik draaien, lossen en weer aanhalen. De wind is vlagerig en knalt je soms om de oren om even later haast bedeest om de bomen heen te draaien. We pakken de shifts en de vlagen zo als ze komen en met grootschoot in de hand hou ik de boot "overeind" terwijl Patrick zich de armen uit zijn lijf draait op de genuaschoot. Bij iedere vlaag zet Lisa het roer en houdt de boot op koers. De MG2 neemt en geeft meters maar moet 20 minuten lang toekijken. Als er nog 5 minuten te gaan zijn is de voorsprong gekrompen tot zo'n 20mtr en we knokken tot de bel ons verlost. Derde plek. Niet gek.......
Met een goed gevoel beginnen we aan de eerste woensdagavond wedstrijd. Er is niet al te veel wind, maar voldoende voor de meeste schepen om rompsnelheid te halen. We zijn toch nog wat onwennig, zo de eerste wedstrijd en komen binnen op een 6e plek. We hebben wat foutjes gemaakt en dat zie je terug.
De week daarop is het een drama. De spinaker gaat tot tweemaal toe als een prachtige eierwekker de lucht in en de eitjes zijn al hard gekookt voor we een beetje vaart maken. We knokken ons terug, maar dan sla ik de halfwinder aan met de schoot twee keer om de zeerailing heen. Als ik hem los wil knopen schiet Patrick me te hulp, maar we krijgen het niet voor elkaar. Hij moet er af, opnieuw aangeslagen en alsnog omhoog. De dood of de gladiolen dan maar en weer gaat het gas er alsnog op. We blijven als een wonder in de buurt van het veld. Dan worden we enigzins overdonderd door een flink pak wind die uit de lucht komt vallen. Als middelste schip is er geen ruimte voor foutjes en moeten we lozen om controle te houden. Naast ons gaat het er ook al hard aan toe en zo stormen we op de keerton aan. We kijken elkaar nog eens recht in de ogen; "de dood of de gladiolen"? "De dood of de gladiolen" bevestigt Joris, de stuurman. "Dat wordt een gijpje, Kookie", zegt Patrick. Met een klein knikje bevestig ik de keuze. In de kuip nemen ze de procedure nog even door terwijl ik me naast de mast vastgrijp aan de spinakerboom. Ik hoor ze iets zeggen wat klinkt als; "komt ie" en ik kijk nergens naar en ruk de boom uit de mast om er achter te komen dat ze de ton bedoelen. Niet de gijp van het grootzeil.
Daar sta ik, even met een onhoudbare boom in mijn handen. Als de gijp dan toch komt herstel ik en krijg de boom los van de schoot, klik hem aan op de andere maar voor ik de kans krijg de boom weer aan de mast prikken drukt Joris het roer om. De spinaker pakt weer volle wind en ik hou de boom niet meer. #*^¥$$#%**, de neerhouder zit niet vast, dus vliegt de boom nu aan schoot en al meters de lucht in. Het duurt even tot Joris doorheeft dat koers nu echt het laatste is wat telt. De schoot wordt gelost en het is gelukt! We hebben een vlag van 55m2 haaks op de mast hangen. Even later stuitert de boom terug op het dek, zakt de spi in de luwte van het grootzeil en halen we hem binnen. Gek genoeg eindigen we toch nog op de vijfde plek. Een leerzame avond.
De week later slaan we een flater. Liggen we op een keurige 4e plek, hangen bij de nr 3 al bijna aan zijn spiegel en volgen gezamenlijk de nrs 1 & 2. Dan hoor ik Joris roepen dat de nr 2 de verkeerde ton als merkteken neemt en vaart vrolijk verder achter de nr 1 en 3 aan. Ik ben binnen de spi in de zak aan het proppen en vraag welke ton het was. Hadden ze niet gezien, maar de volgende is de 9. Ik kijk voor de zekerheid op het kaartje en Aaargh, de nr 2 zat wel goed. We hebben het merkteken overzeild. En niet een beetje.
Achter ons gaan de lachende derden en pakken wij aan het einde van de avond de tiende positie.
Vanavond staat er weinig wind. 4, 5, soms 7 kts en dan weer niks. Bij de start kijken we het even aan. Onze voorgangers zetten de spinaker, maar kunnen er eigenlijk niks mee. Wij pakken de halfwinder, gaan op volle snelheid exact op tijd over de lijn. Een echte vliegende start juichen we zachtjes. We hebben nog even last van de bomen, een toerzeiler maar hebben dan vrije wind. Als een kogel gaan we er vandoor en brutaal duiken we onderlangs bij een concurrent. Dat kan hij niet hebben en hijst te gehaast zijn halfwinder die klem komt te zitten onder zijn genua. Zo komen we er makkelijk vanaf en gaan op jacht naar de koppositie. Omdat wij hoger kunnen dan de koploper, die onder spi vaart hebben we van hem al helemaal geen last en na een schamele 30 minuten hebben we een dikke vette voorsprong. Als kleine jongens die een te spannend avontuur aan gaan jutten we elkaar op: geen fouten maken, geconcentreerd varen, rust in de kuip, goed kijken naar de lijnen herhalen we de goede voornemens.
Omdat er belachelijk weinig wind is en we een belachelijke voorsprong hebben halen we een nieuw truukje uit. We trekken de halfwinder en later spinaker voor op de punt rechtstreeks terug in de zak. Dat scheelt een hoop gedoe en we kunnen nu veel sneller weer hijsen. Geconcentreerd zeilen we de wedstrijd uit en genieten als we alle andere schepen tegemoet varen omdat we twee rakken voor liggen. Die gezichten, haha.
Eindelijk gaat de boothandling twee uur lang foutloos en we pakken afgemeten de eerste plek. Héhé!
