Onderwerp: Bezoekje aan de Oostzee

Zondagochtend, veel te vroeg, gaat de wekker die me komt mededelen dat de vakantie begint. Het doel is dit jaar de Oostzee, en om daar te geraken ga ik eerst de boot overvaren met mijn dochter en de forumleden ManneeB en Beauty. Het vaarplan moet ons pessimistisch ingeschat in 48 uur bij Cuxhaven brengen, maar we hebben eigenlijk andere ambities.
Stipt om 9 uur gaan de trossen los en via Volkerak, Haringvliet, Spui, Oude Maas en Nieuwe Waterweg vinden we onze weg naar buiten.



Het blijkt een prima alternatief te zijn voor het beruchte Slijkgat, want je kunt hier met 2-3 knopen stroom mee naar buiten, op de kentering hij de pieren zijn en meteen de noordgaande stroom oppakken. Ideaal als je noordelijk van de Maasmond wilt varen, het scheelt een (soms lastige en hobbelige) oversteek.
Een schitterend zonnetje en rustige zee liggen voor ons: perfect om in te slingeren en een hamburger à la Jamie Oliver te bereiden.



De zuidwestelijke wind van een knoopje of 10 smeekt om een spi. Die gaat er dan ook op zodra we gesetteld zijn, en hij gaat er voorlopig niet van af. Tot ver in de nacht mag hij blijven staan, dan zorgt een broach voor chaos in de kajuit, oorverdovend lawaai binnen en stuurmans angst om tussen de versgevangen makrelen van de TX-1 te belanden. We strijken het ding gelukkig snel en eenvoudig, boven de 25 knopen kunnen we beter de genua het werk laten doen.


Maar vroeg in de maandagochtend mag de spi gewoon weer zijn werk gaan doen. De hele dag gaat eigenlijk vrij soepeltjes voorbij, we zien alle Waddeneilanden aan ons voorbij trekken maar het belangrijkste is toch wel de discussie over uitspraak en herkomst van het woord bulletalie. Eigenwijze zeilers geven niet gauw op, dus we zijn er nog steeds niet over uitgepraat ManneeB kookt zijn avondmaaltijd, die blijkt per ongeluk uit hetzelfde kookboek afkomstig te zijn als de hamburgers van zondag en dat vinden wij prima. Ondertussen vaart het bootje vrolijk door. Dinsdagmorgen bij zonsopkomst gaan we de Elbe op.

We liggen zo ver voor op schema dat Brunsbüttel (de ingang van het Nord-Ostkanal), prima bereikbaar is. ManneeB maken we wakker (een terugkerend ritueel) omdat we hem in Cuxhaven droppen, hij moet zijn carrière een zetje geven. De wind, Beauty en Monique slapen, ik moet me wakker houden door van alles te doen: een lijntje verstellen, nog wat koffie zetten, dieselvoorraad inspecteren (ruim genoeg om Kiel te bereiken) tot we bij de sluizen zijn. Daar worden we meteen geschut en beginnen dan aan de 100 kilometer door het kanaal. Nog voor we de sluisdeur uit zijn lig ik op een oor.
Vier uur later word ik wakker. Ik check eerst maar eens het peil in de dieseltank (transparante kunststof tank in bakskist, ik heb geen meter): de bodem! Ik zie nog een paar millimeter diesel staan en dat is natuurlijk niet genoeg. Als een speer gooi ik de reservetank in de hoofdtank en pas dan realiseer ik me dat ik niet 15 minuten langer had moeten slapen. Als de adrenaline een beetje gezakt is, zoeken we meteen de eerstvolgende tankmogelijkheid op. Die is pas over 25 kilometer, dus de motor mag een standje zuiniger gaan draaien. De oorzaak van het hoge verbruik houdt ons nog even bezig, maar uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat de stuurman meer gas heeft gegeven dan ik normaal doe – mijn fout dus, ik had het toerental moeten doorgeven of desnoods de toonhoogte van het motorgeluid.

Onderweg passeren we natuurlijk de Rendsburger Hochbrücke maar helaas, de zweefpont is weg voor onderhoud. Het kanaal is wat saai tot aan Rendsburg, wordt daarna wel mooi maar er is weinig te beleven.



De sluis bij Holtenau is wel imposant, we worden samen met een coaster geschut die een maatje groter is dan de gemiddelde binnenvaart op het Volkerak.




Dan nog even het hoekje om naar Kiel en we kunnen het thuisfront laten weten waar ze ons kunnen opzoeken. Miss Beauty en Liesbeth verschijnen rond het middaguur.
Zoals gebruikelijk is het weer veel te gezellig met Beauty en zijn echtgenoot aan boord, dus we blijven met z'n allen nog een nachtje plakken in de haven van Düsternbrook. Deze haven is gebouwd voor de Olympische Spelen van 1936 en heeft een speciaal 'Miljonairsbekken' waar wij natuurlijk niet horen te komen. Dat geeft ook niet: als de wifi maar goed is en de douche warm water geeft, zijn wij al tevreden.
Als we de balans opmaken van de zeetocht zien we dat we 322 mijl in exact 48 uur gevaren hebben: een gemiddelde van 6,7 knoop! Ik reken normaal gesproken met een kruissnelheid van 5,7 kts op zee, dus we hebben bizar hard gevaren

Delphi32 schreef : Ja, wat wil je, met Beauthy aanboord!

Leuk stuk. Komt er ook een verslag van het vervolg.?
Inderdaad erg vlot gevaren.
Wanneer speelde deze episode zich af?

Mooie reis en verslag en inderdaad een hele mooie snelheid. Kun je die niet op je plotter als standaard instellen i.p.v. 5,7 kn ?

Leuk geschreven en jaloers op die zonsondergang! Ben benieuwd naar de rest!

Er komt meer, vergt even wat voorbereiding!
Datum vergeten te vermelden, dus alsnog: vertrek zondag was 24 juli 2016, dinsdag 26 juli in Kiel. De vakantie loopt door tot en met de zuidmeeting op 20 augustus dus ik ben nog niet uitgeschreven

Mooi. Dan houden we het in de gaten. Hij staat bij ons ook op de lijst en we hopen er volgend jaar tijd voor te hebben.

Albert 45 schreef :
Dat was idd ook mijn eerste gedacht
Wel flink gevaren Dennis!

Hier past een toevoeging of 2.

Dennis kan goed tegen weinig slaap en had bovendien voor een zeer goed afgestemde bemanning gezorgd, ik was daar slechts een onderdeel van. Zijn dochter heb ik daarbij mijn complimenten gegeven. Die jonge dame heeft net zoals wij geen oceaan trip overleefd maar wel een (voor de eerste keer) doorsteek via de Duitse bocht in de nacht onder spinaker met soms meer dan 20 knopen wind in vlagen. Een broach, zeilwissels en het bekende maaggevoel van een kruisdeining. Uiteraard pakt iedereen zijn rust maar toen ze weer aan dek was, broodje erin en ze was er binnen no time weer helemaal bij.

Zijn voordekker was ook een topper, wat er ook gebeurde het werd opgelost. Soms duurt het op het voordek langer dan je zou willen achter het roer. Bij sommige weet je direct dat als dat gebeurt dat het dan ook nodig is en niets te maken heeft met onkunde, vermoeidheid of onwetendheid. Dit was er zo eentje en die hadden we echt nodig op sommige momenten, zeker in de nacht waar ik de golven onderschat had toen de stroom tegen ging staan. Geen risico's nemen maar wel oplossen.

Het meest voorname was denk ik wel zijn schip. Het heeft mij verrast hoe makkelijk ze op het roer te houden was onder spinaker met golven schuin van achter. Dat maakte dat we door de golven soms 8 knopen over de grond liepen met stroom tegen boven Texel. Ze stuur makkelijk en loopt gewoon hard met die lap voorop. Als stuurman is het de kunst eigenlijk om alleen maar die spinaker te volgen, de golven zijn daarbij eigenlijk je enige uitdaging.

Prima trip, boot, wind, weer, bemanning, hamburgers en special diner

Gr Michel

Michel, bedankt voor de toevoeging; precies zoals ik het ervaren heb.

Ervaring op zee had ik al wel een beetje, op het voordek ook wel een beetje. Maar die 2 gecombineerd levert nieuwe uitdagingen op. En die "ene" broach die gaat de boeken in!

Dennis z'n boot kende ik al wel een beetje, maar aan het stuurwiel had ik nog nooit echt tijd doorgebracht. En wat is sturen toch eigenlijk leuk als je daarbij wat tips krijgt van Dennis en Michel.

Ben heel benieuwd naar het vervolg van het verhaal, want dit stuk kende ik eigenlijk al wel.
Heb op de zuidmeeting al wel het nodige gehoord, maar het vervolg zal ongetwijfeld volgen.

Deel 2 is al ver in voorbereiding!

Beauty, bedankt voor je toevoeging. De bemanning verdient echt alle complimenten voor deze mooie eerste etappe. En ManneeB op het voordek is (dat wist ik al uit de wedstrijden) zijn gewicht in goud waard.

Monique is ook een verhaal apart. Ze heeft vaker last gehad van zeeziekte, maar bij de voorbereidingen voor de wegbrengtrip bood ze spontaan aan om mee te gaan. Ze heeft haar angst om weer ziek te worden, overwonnen en dat vind ik (jaja trotse vader aan het woord) een heel dik compliment waard.

Tijd om Kiel te verkennen. Deze Hanzestad was (en is inmiddels weer) in het bezit van een belangrijke scheepswerf waar de gevreesde U-Boote werden gebouwd. Als gevolg daarvan heeft Kiel het behoorlijk zwaar gehad in WO2. Het centrum heeft een vreemde sfeer met schattige straatjes die afgewisseld worden door platgebombardeerde en in moderne stijl herbouwde winkels en gebouwen. Het is er goed shoppen. Aanrader is ook het Schifffartsmuseum met onder andere een soort kijkdoos waarin een hele serie oude foto's getoond worden in 3D. Gevestigd in de oude vismarkt (ruik je niets van) is dit uitstapje echt de moeite waard.
Cruise-schepen varen af en aan, je waant je hier echt wel in een megahavenstad. Inclusief rosse buurt, maar ik verklap even niet waar die is



De Kieler Förde varen we uit met heel weinig wind, rond de 5 knopen en hij staat pal tegen. Wat opvalt is dat bijna niemand hier de motor start, doen wij dus ook niet. Als we de fjord verlaten, verwacht ik een winddraaiing naar zuid en het idee is om over te steken naar Aerø, maar de wind blijkt noord te zijn → pal tegen, hebben we geen zin in. Ik verleg de koers naar Maasholm in de monding van de Schlei. Daarbij vaar ik wel recht over de Stoller Grund, 'unrein' en 'steinig' staat er op de kaart, maar met dieptes van 6+ meter en een bijna vlakke zee durf ik dit wel aan.
We varen daarna dwars door het oefen- en testgebied voor de duikboten.



Daarna komen we ook nog bij een militair oefenterrein. Er ligt een wachtschip bij, daarop zouden tekens moeten staan die aangeven of er geoefend wordt of niet. Ik kan het niet goed zien dus we varen er maar omheen.
Maasholm heeft een haventje aan de ingang van de Schlei, midden in een natuurgebied. Leuk, maar het is er propvol zoals verwacht en er zijn hoegenaamd geen voorzieningen. We pakken de haven in het dorp zelf wel. Hoewel het plaatsje behoorlijk toeristisch is, met een camping, camper-plaats en huisjespark op een kluitje, wordt er ook nog gewoon gewerkt. Gevist in dit geval. Voor vers gerookte vis moet je absoluut even het kommetje door lopen, er zit tussen een ijssalon en een friettent een viswinkel die zelf zijn vissen rookt: Räucherei Petersen, 'das Beste, was einem Fisch passieren kann'. Genieten!
De supermarkt in het stadje valt wat tegen. Vers brood is er te koop, maar ik vermoed dat men bedoelt dat de schimmel erop vers is. De groenten zijn niet om aan te zien. Houdbare producten in de schappen stammen uit een vorige eeuw.
Vanuit het dorp maken we een wandeling door de omgeving, we passeren het hoogste punt van het schiereiland. Even heb ik spijt dat we de klimijzers aan boord heb gelaten: we moeten stijgen tot wel 8 meter boven zeeniveau!



Via het smalle geultje tussen Maasholm en de Schleimünde gaan we onze tocht vervolgen. Het plan is om een 'rondje Fyn' te doen en omdat de wind nu ineens toch uit het ZW waait (zeldzaam voor deze regio) gaan we nu profiteren van deze wind door tegen de klok in te varen. De verwachting is immers dat die zuidwester gewoon weer een Noord wordt uiteindelijk, zul je net zien dat dat gebeurt als wij naar het zuiden willen :B Op dus naar Spodsbjerg, halverwege het eiland Langeland. De spi gaat er weer op en met een aantrekkende wind scheuren we naar de zuidkant van Langeland. Eenmaal om de hoek valt de wind wat weg, vinden we niet erg want het waaide hard genoeg met vlagen van 26 knopen.



Spodsbjerg is de eerste haven waar we niet op zoek hoeven naar groene bordjes bij de boxen. Deze haven heeft helemaal geen vaste ligplaatsen, slechts passanten komen hier binnen. Voor het eerst in Denemarken worden we geconfronteerd met Kronen. Totaal vergeten dat ze hier geen Euro's hebben! Gelukkig is er een pinautomaat in het dorp. De haven heeft prima sanitair, wifi, een supermarkt en een snack-kar om de hoek en veel fietsverhuur. Daar maken we gebruik van. In druilerig weer fietsen we half Langeland over, langs het kasteel



en ondanks de fietskaart en routebordjes rijden we hopeloos verkeerd. Gelukkig klaart het aan het eind van de middag wat op, maar we zijn dan al behoorlijk gaar van alle heuveltjes op rijden. In Rudkøbing rijden we nog even langs de haven, waar ook de Bianca-werf gevestigd is. Het ziet er wat verlaten uit. Opvallend is dat het overal heel netjes is, maar niet zo aangeharkt als in Nederland. Overal en nergens kan je langs de weg kastjes tegenkomen waar mensen hun waren (vaak aardappelen, maar ook honing, boeken, theepotten, knutselwerk) te koop aanbieden. Je pakt wat je wilt en legt het geld in het potje. Hoe simpel kan het zijn.
Denemarken blijkt een grote tabaksproducent te zijn geweest. Dat had ik eigenlijk niet verwacht, ik dacht dat tabaksplanten een warmer klimaat prefereerden. We nemen een zakje tabaksplantzaadjes mee en gaan thuis maar eens proberen of we die kunnen laten ontkiemen.

De volgende trip (38 mijl ongeveer) stuurt ons onder de bruggen van de Grote Belt door naar het plaatsje Kerteminde.



De wind is nog steeds zuidwestelijk en aan de forse kant dus de fok gaat erop. Hoewel het bij ons redelijk mooi weer is, zien we bij de brug toch wat bliksemflitsen. Ach, die hui gaat vast voor ons langs, nietwaar? Ja, die met onweer wel, maar de regen en de wind krijgen we wel over ons heen. Na de brug klaart het weer op maar het volgende onweersfront dient zich alweer aan. We nemen geen risico en strijken de zeilen, starten de motor en zoeken alvast wat meer hogerwal op. Dan komt de stortregen (het onweer zit een paar kilometer verderop), zoveel herrie aan boord dat je elkaar niet meer kan verstaan. Het duurt misschien 5 minuten, maar dan zitten we ineens weer achter de bui. Geen wind, wel zon: de bui is snel vergeten.



De haven zelf verrast ons door 2 dingen. In de eerste plaats een welkomstcomité, bestaande uit 2 mensen die iedere nieuwe bezoeker een tasje met allerhande kaart- en foldermateriaal uitreikt, en in de tweede plaats maken we hier kennis met een werkende betaalautomaat. We kunnen zowaar in het Nederlands onze ligplaats regelen.

Leuk verslag! Ik ben vaak in Denemarken op fietsvakantie geweest en heb altijd met enige jaloezie naar de zeilboten daar gekeken, lijkt me erg mooi om daar te varen. Afgelopen zomer zijn we in Zweden geweest op Öland, ook op de fiets. Daar is het ook mooi zeilen. Veel plezier!

Onze gasfles was een paar dagen geleden leeg, we hebben de reserve geplaatst en dus moet ik nu op zoek naar een nieuwe vulling voor de Campingaz 904-fles. Gelukkig zit er een watersportshopje bij de haven, mét een rekje gasflessen. Zo gepiept, toch? Nee, helaas. De 904-fles is niet verkrijgbaar in Denemarken. Omdat ik zeker weet dat we de huidige fles leeg krijgen voor we in NL terug zijn, moet ik nadenken over een alternatief. Met duimstok meet ik de hoogte van de gasbun en de hoogte van de aansluiting, internet vertelt me de afmetingen van de gangbare 907-fles. Hmm, moet kunnen – met een speling van een mm of 2. De shop wil me graag zo'n grote fles verkopen, ik mag hem terugbrengen als het niet blijkt te passen. Maar dat hoeft niet, want meten is weten dus het past! Waarom iemand ooit een 904-fles aan boord heeft gezet is me een raadsel. Onhandig formaat en slecht verkrijgbaar (ook in NL trouwens).

De goodie-bag van het welkomstcomité heeft een interessant foldertje: voor 45 kronen koop je een dagkaart voor de bus op Fyn, en op de website www.rejseplaner.dk kan je gemakkelijk een tripje plannen (ook in het Engels, maar Deens gaat eigenlijk vrij soepel). We willen graag Odense en Nyborg bezoeken dus de volgende dag staan we om 9:05 bij onze auto-met-chauffeur voor de eerste etappe: 40 minuten met de Fynbus naar Odense.



Odense is een gave stad! De sprookjesschrijver Hans Christian Andersen komt hiervandaan en dat is te merken ook: er lopen 'voetstapjes' door de stad die je naar zijn geboortehuis zouden moeten leiden. Door diverse werkzaamheden is het wat lastig om de locatie te vinden, maar uiteindelijk komen we er toch.

Het is ook een prima stad om te shoppen. Zoek je schoenen? Look no further! Ik weet niet wat de Denen met schoeisel hebben, maar van elke 4 winkels is er minimaal 1 die iets voor aan de voeten verkoopt, en de prijzen zijn zeer schappelijk. Eigenlijk hebben we na deze stad een grotere boot nodig om alle schoenparen een plekje te geven.
Ik ben op deze trip 1 ding vergeten in te pakken: katoenen zakdoeken. Ik nies zo hard en veel, dat papieren dingen voor mij geen optie zijn, dus de prioriteit om nieuwe snotlappen te vinden hoef ik verder niet te illustreren. Maar hoeveel winkels we ook inlopen, niemand verkoopt kleine stukjes stof om je neus in te snuiten. Bestaat gewoon niet!

Volgende stop in onze round trip is Nyborg. Dat is ooit de hoofdstad van Denemarken geweest. Desondanks ademt het de sfeer van een ingeslapen middeleeuwse stad. De burcht in het centrum oogt misschien indrukwekkend van een afstand, maar van dichtbij valt het toch wat tegen. Vakwerkhuisjes overal, en regelmatig nogal scheef:



het is allemaal mooi en bijzonder maar het begint al bijna gewoontjes te worden.
De bus brengt ons rond etenstijd weer terug in Kerteminde. Dat is toch wel een heel mooi stadje, met bijzondere bouwwerken



maar alweer met heel veel bakstenen. Afrika heeft zijn rode grond, maar Denemarken grossiert in stenen in diezelfde kleur. We vinden een soort shoarma-tent met daarnaast een Italiaanse ijsssalon: perfecte combinatie om een intensieve dag af te sluiten.

Kerteminde heeft ook nog een aquarium. Daags voor ons bezoek had ik daar de zeehonden al zien uitrusten van al die bezoekeers.



En nu gaan we zelf kijken. De specialiteit van dit aquarium: de Marsvin. Kleinste walvissoort, bedreigd in zijn bestaan omdat ie vaak per ongeluk meegevangen wordt, wordt hier opgevangen en bestudeerd. In het bassin buiten zien Monique en ik de vinnen van de beesten boven water verschijnen: wow! Eh wat? Dat lijkt toch wel op... papa, ik ga even op Wikipedia kijken... jawel: een Marsvin is een bruinvis! We hebben zojuist 15 euro betaald om de familie van ons 'huisdier' Henkie te bekijken

De grote Super Brugsen vlak aan het haventerrein heeft ons weer van voldoende proviand voor de komende dagen voorzien. We gooien de trossen los richting ons volgende doel: Endelave. Dit nogal kleine eilandje zal het noordelijkste puntje worden in onze reis. De wind, nog steeds ZW, brengt ons vlotjes de fjord uit, maar dan wordt het spannend. Endelave is net niet bezeild, dat wordt kruisen. Ik besluit een comfortabel aandewinds koersje uit te zetten, en dan zien we wel hoe het loopt. Er zijn buien voorspeld, en die komen ook. Met de eerste bui winnen we flink wat hoogte omdat de wind ruimt. De tweede en derde bui helpen ook, uiteindelijk hebben we exact 1 slag nodig om aan de aanloop te beginnen. Ik kruip in de navigatiehoek achter de iPad om de koers uit te zetten: 'vaar maar pal noord!'. En na de rode ton: 'vaar maar 45 graden!'. 'Het is daar nogal ondiep', roept Liesbeth terug. Ik check de kaart, inderdaad, daar is het ondiep, maar ruim boven de 2 meter, dus het kan. 'Nou en!', roep ik dus terug, maar voor ik uitgesproken ben liggen we vast! Ik ren naar buiten en zie om me heen nogal ondiep water – alles is hier wit, met silhouetten van stenen, terwijl het naast de ondiepte gewoon donkerblauw water is. Oeps, dit is niet goed.. Ik start de motor, kijk nog even waar we heen moeten en ga dan vol gas door de wind richting het donkerblauwe water. Het werkt! We schuren over een steen, dan nog een, maar daarna liggen we weer gewoon in 3 meter water. Met het schaamrood op de kaken stuur ik de boot via de Noord-kardinaal netjes de 'normale' aanloop door.
In het haventje weer een nieuwe ervaring erbij. Bij het achteruit inparkeren legt Liesbeth op de punt netjes de lijn om de loefpaal, we varen langzaam achteruit, tot op 5 meter van de kant de vaart eruit gaat. 'Liesbeth, laat die lijn eens vieren!'. 'Dat kan niet, hij is te kort!'. Verrek zeg. De boxen zijn hier berekend op veel te grote boten! Snel een verlenging aan de lijn geknoopt, dan redden we het wel.

Het eilandje Endelave is een oase van rust. Er komt 2x per dag een veerboot, er is een airstrip waar soms iemand gebruik van maakt, en ongeveer 2 geasfalteerde wegen doorkruisen het land. Als je erover loopt, kan je zowel links als rechts de zee zien. Er gebeurt hier dus niet veel. Zeehondjes liggen te zonnen op een ondiepe bank. Een traumaheli landt voor onze neus. Het kerkje staat prachtig in de avondzon.

Leuk om te lezen. Heb je ook een route kaart met de totale route er op?

Leuk te lezen!

Dank weer. Ik ga nog even door als jullie het niet erg vinden

@groom: jazeker, ik heb een complete kaart. Bij het volgende deel zal ik weer een kaartje erbij plaatsen, ben ik nu vergeten.

Eerst maar even het overzichtje van wat we vorige keer gevaren hebben:



En omdat je lelijk vast kunt lopen rond Endelave maar de waarschuwing voor de ondiepte pas in de haven aldaar te lezen is, nog maar even een detailkaart van hoe je wel veilig binnenkomt:



De rode lijn markeert de 2 meter dieptelijn, maar die is puur indicatief. Met andere woorden: hij klopt ongeveer.

WAARSCHUWING: het nu volgende deel bevat veel zeilmijlen en aanzienlijk minder plaatjes.

We zitten nu op het noordelijkste puntje van onze reis en dus gaan we voorzichtig vooruit kijken naar de langetermijnweersverwachtingen. Op korte en middellange termijn is het allemaal niet om heel erg vrolijk van te worden: de zuidwester blijft doorstaan tussen 4 en 6 Bft, er zit geen beweging in want een lagedrukgebied boven Oslo houdt de depressietrein precies over ons gebied in stand. Aan het eind van de periode moet het lagedrukgebied gaan wandelen naar het noorden, dat opent mogelijkheden voor de terugreis. Maar dan moeten we eerst weer in Kiel zien te raken!

De volgende etappe gaat ons brengen naar de plaats Middelfart, een mooie tussenstop in de Kleine Belt.



We moeten opkruisen terwijl het vaarwater verandert van een mooi stuk zee naar iets wat steeds meer op een rivier gaat lijken. Dat heeft gevolgen voor de bewegingen van het water, het wordt wat hobbeliger. Geeft niet, kunnen we hebben. Iets meer afvallen zodat je snelheid door de golven heen houdt is veel comfortabeler en ook nog sneller dan wat de andere zeilende 32-voeter doet (ik noem geen namen maar het was iets Duits). De Belt wordt snel smaller, we passeren Fredericia en weer eens een brug (blij dat ook deze weer vet hoog genoeg is).



Om de hoek ligt Middelfart, maar de jachthaven bevindt zich aan de achterzijde van de landtong. Daar moeten we dus helemaal omheen, weer een brug onderdoor en hoera, de wind gaat liggen en de zon breekt door.
In Middelfart staan de afmetingen van de boxen vermeld op de koppen van de steiger. Okee, we mogen een vrije box uitzoeken van 10x3, 11x3, 12x3 of 16x4 meter. Best wel lastig voor moderne, brede scheepjes, lijkt me. Onze boot is 3 meter breed, maar om die nou in een 16-meter box te leggen? Die steigers lijken ook nogal vol! We besluiten een box van 11x3 maar gewoon te proberen, desnoods duwen we de palen wat opzij. Fenders binnen, bemanning op het midden van de boot om af te houden en gassen maar. Het past echt precies!
Als je hier boodschappen wilt doen, hou er dan rekening mee dat je eerst bijna 30 minuten moet lopen voor je bij de super bent (havenweg aflopen, weg vervolgen langs het bejaardentehuis, grote kruising rechtsaf, 100 meter verderop zit ie). Het stadje zelf dan nog lang niet bereikt, dat is nog eens zo ver.

We houden het kort hier, de volgende dag gaan we meteen weer weg. Met een zuidwester van een knoopje of 10 vertrekken we, we kunnen mooi zeilen zo. De wind heeft vandaag echter andere plannen en dat merken we. Al snel zit de windmeter boven de 20 knopen en dat is in dit smalle vaarwater niet heel prettig: we komen namelijk zo'n beetje aan de zuidkant van de Kleine Belt, waar al het water nu naartoe gestuwd wordt. De golven zijn hierdoor aanzienlijk, dat maakt het kruisen lastig.



Eenmaal uit de Belt gaat het nog wat harder waaien, tot zo'n 30 knopen. Het is niet grappig meer, er moet gewerkt worden en er komt veel buiswater over, tot recht in het gezicht van de stuurman. Gelukkig is het kruisen nu wel over, we vallen af naar zo'n 55 graden aan de wind en kruipen langzaam naar hogerwal. Onze bestemming Fynshav op het schiereiland Als komt gestaag dichterbij.
Eindelijk mogen we aanleggen, we zijn moe. We knopen vast aan een Hanse 312 waar niemand aan boord is, de rest van de haven is vol. Eerst maar eens bijkomen en uitslapen. Morgen zien we wel verder waar we nu weer beland zijn en wie onze buren zijn geworden.



Onze boot ligt precies achter die grote boom ongeveer in het midden.

Over het stadje Fynshav kan ik kort zijn: daar is niets te doen. Ja, er is een supermarkt maar dat was het dan wel. De haven zelf is prima al zijn de douches wat kort (50 cent = 3 minuten).
De buren blijken Duitsers uit Kiel, ze kennen de regio op hun duimpje. Meneer Heinrich (zo heet ie echt) heeft dit jaar nieuwe kaarten van het gebied gekocht maar ze nog niet eens uitgepakt. Frau Sylvia blijkt marien biologe te zijn bij het aquarium in Kiel. Prima mensen om een avondje mee te borrelen Meneer denkt dat zijn zeilen misschien aan vervanging toe zijn, het zijn 15 jaar oude dacron lapjes. We varen tegelijk uit en ik laat hem zien dat hij nu toch echt naar de zeilmaker moet.
De wind is eindelijk weer wat minder, rond de 12 knopen, dus we hebben de genua weer gehesen. Op naar Strande, de grote haven net ten noorden van Kiel. Niet vergeten netjes om het oefengebied te varen.Voor we daar zijn krijgen we nog wel 3x een bui te verwerken die ons noopt de genua snel weer in te rollen. Af en toe denk je dan: wat nou als de Duitse Bocht straks net zo erg wordt, of erger? Maar er begint zich een weergaatje af te tekenen. Over een dag of 5 moet de wind gaan draaien en afnemen. Met een noordoostelijke wind lijkt die Duitse Bocht geen probleem te worden.

In Strande zijn twee jachthavens. Een hele grote die veel gebruikt wordt voor wedstrijden (in de baai wordt deze dag constant geracet en getraind, door teams uit diverse landen) en een kleinere die wat sjieker schijnt te zijn. Uiteraard pakken we die tweede optie.
Het plaatsje biedt een goede uitvalsbasis voor mooie wandelingen langs de kust, zowel bovenlangs (metertje of 10 boven zee) als langs de vloedlijn. Het uitzicht is prachtig. De vuurtoren kan bezichtigd worden maar daar zijn we net te laat voor.





Je kunt hiervandaan ook prima de bus pakken naar Kiel. Kost je drie kwartier, dan sta je in het centrum. Ik vind het wel een prettige stad om de een of andere reden, geen straf om daar nog een dagje in rond te dwalen.
Het weergaatje waar ik eerder over schreef, lijkt echt door te gaan zetten. Maandag is het zover, de wind gaat dan naar NO en laat dan heel wat knoopjes verloren gaan. Tot die tijd moeten we dealen met de wisselvalligheid en de noordwestelijke wind. Oh ja, we moeten ook nog door het kanaal natuurlijk Zaterdagochtend is het zover. Om 8:30 sluiten we ons aan bij de 15 wachtende boten en een uurtje later zijn we alweer door de sluis. Dan is het gas erop, een plekje zoeken aan stuurboordwal en pruttelen tot we in Brunsbüttel zijn. Het treintje van boten wordt gedurende de reis steeds een beetje korter, vooral in Rendsburg gaan er heel wat jachten af. Wij varen door, ik werk nog even verder aan mijn verzameling 'NOK-bruggen-foto's'



en zijn om 20:00 in Brunsbüttel. Daar zit aan de noordelijke oever een piepklein haventje; men ligt er 3 tot 5 rijen dik, er is bijna geen ruimte meer om te manoeuvreren. Iedereen die ik hier spreek (heel veel Nederlanders en Belgen) ligt te wachten tot het weer gunstig wordt voor de terugtocht. Een Belg heeft 4 uur liggen wachten tot hij het kanaal in mocht. Onvoorstelbaar. Hebben wij mazzel gehad? Twee keer? Nee hoor, verzekert de man mij: dit was voor hen ook de allereerste keer dat het zo lang duurde.
Er is kermis in het dorp, voor onze neus staat een reuzenrad. De sfeer is gemoedelijk, de herrie minder dan ik gewend ben van andere kermissen. Om elf uur gaat de muziek uit, een kwartiertje later is het doodstil.



Het plan was om hier te blijven tot maandagochtend, maar iets gooit roet in het eten. Misschien wel letterlijk, want Monique is ontzettend misselijk hier en doet de term 'nachtbraker' eer aan. Dat zou kunnen komen door de overrijpe champignons, maar het kan ook liggen aan de grote scheepvaart. Die geeft stevig gas na het verlaten van de sluis, hun schroefwater zorgt voor een hoop deining in het haventje. Hoe dan ook is dit niet heel prettig, de volgende ochtend verkassen we naar Cuxhaven. De wind zit pal tegen maar dat is dan even niet anders. Beukend tegen de golven naderen we steeds meer de hogerwal waar het prettiger varen is. En als de stroom dan eindelijk kentert (het stroomt hier nog naar binnen tot 2 uur na hoogwater!) lopen we met 9 knopen SOG het haventje binnen waar we eerder Bas hebben afgezet.

Cuxhaven is zo mogelijk nog drukker dan Brunsbüttel en ook hier ontmoeten we vele zeilers die angstig naar de weersvoorspellingen kijken. Opvallend: bijna niemand lijkt knopen door te durven hakken. Altijd is er wel een 'ja maar' te vinden. Ik begrijp dat niet, ik trek mijn eigen plan op basis van de best beschikbare informatie en dan moet het daarmee maar goedkomen.
Het havenhoofd wordt bevolkt door horden Pokémonspelende mensen, met klapstoelen en al. Gezellige boel, al vind ik zelf de Semafoor veel intrigerender.

Cuxhaven is wel leuk. Je kan er goed eten in Huus op dn Diek, doet wellicht wat gedateerd aan maar ach, het is het oudste restaurant van de stad. Vis koken/bakken/grillen kunnen ze prima. De binnenstad is gemoedelijk. Volg de bordjes Lotsenviertel (dijk over en je loopt er zo in) om te struinen door straatjes die me doen denken aan mijn modelspoorbaan van lang geleden.

De maandagmorgen breekt aan. Het is om 11:00 hoogwater dus vanaf een uur of half een staat er stroom mee de Elbe af. De wind is voor het eerst in tijden rustig en noordelijk, de westcomponent is er helemaal uit. Tijd om te gaan! Ineens blijkt dat meer schippers er zo over denken. Het is een drukte van jewelste bij de tanksteiger (er ligt een joker zijn ramen te wassen omdat er nergens anders plek was voor zijn boot, hij wordt vriendelijk weggebonjourd) en ik schat dat we met 30 boten op een rij de Elbe af varen. Als de koers westelijk van noord wordt rollen we de zeilen uit en de pret kan beginnen.

Helaas is de pret van korte duur. Na een uur of 4 gaat de wind eruit. Ik vind het niet erg om met 8 knopen wind te varen, wel als die recht van achter komt op een licht hobbelige zee. Je boot doet dan niets anders dan schommelen, het grootzeil weet niet waar hij staan moet en dreigt van links naar rechts en terug te klappen ondanks de bulletalie, de spi staat of valt met elke golf, het is helaas geen doen. Dodelijk saai misschien, maar de brommer mag weer aan. Zo varen we verder richting Vlieland, het wordt langzaam donker en uiteraard nacht. Als het licht wordt, blijkt dat we zelfs na al die uren nog steeds gezelschap hebben van een van de boten die met ons vertrokken was.
Rond half vijf 's middags lopen we met opkomend tij Vlieland binnen. Het is er bizar druk maar we krijgen een plekje. Tijd om te rusten en nog wat mensen te ontmoeten. Om de een of andere reden vermoed ik zo dat Beauty deze kant op komt en jawel, net als de haven leeg begint te lopen komt er een bekende boot binnenvaren. Ligplaatsen genoeg nu: complimenten aan de schipper voor het uitkiezen van een perfecte aankomsttijd!

Vlieland is natuurlijk nog steeds een prachtig eiland waar je je prima kunt vermaken. Zeker als je er leuke mensen tegenkomt en een uiterst gezellig hapje uit eten gaat bij Puur. Maar er moet weer gevaren worden: de wind gaat van noord naar zuidwest en ik wil voor die draai in Roompot zijn. Dat moet lukken! Het is ongeveer 135 mijl naar Roompot, dus 24 uur varen max. Hebben we eerder gedaan, appeltje eitje. De wind ziet er gunstig uit, een stabiele 12-15 knopen uit noordwest voorlopig. Vol goede moed gaan we op stap bij de eerste tekenen van afgaand tij.
Zo'n beetje bij Den Helder komt het eerste moment dat we achter onze oren krabben. De wind is toegenomen tot zo'n 20 knopen, is wel wat veel maar de spi trekt het wel; trekken wij het ook? De snelheid is weer bizar hoog, daar hoor je ons niet over klagen. Maar we zitten op het randje. Het probleem is dan altijd: ga ik strijken met veel wind (lastig) of hopen we dat de wind zo weer gaat afnemen? Uit de Harmonie-files van het KNMI had ik begrepen dat we even wat meer wind zouden krijgen, een uurtje of 2, en dan zijn we erdoorheen: uitzitten dus. Ondertussen wordt de boot steeds lastiger te besturen. En net als ik even naar de WC ben, loopt de boot uit het roer. Onder spi geeft dat altijd wat meer gedoe, in dit geval bijvoorbeeld een golf die vol de kuip binnen komt denderen. De lijschoot moet los, maar het is te laat. De spi wikkelt zich om het voorstag en voor we serieus kunnen reageren zit het ding zo muurvast dat er niets meer mee te beginnen valt. Een stuk van de spi blijft open staan maar dat is niet controleerbaar. Het slaat constant open en dicht met een rotklap. Daarbij krijgt de voorstag het zwaar te verduren, alles staat te schudden. Wat nu?
Voorzeil uitrollen lukt niet. Een lijn om de wokkel slaan in de hoop de luchtzak in te snoeren, werkt niet. Nog wat andere zaken geprobeerd, geen succes. Ik ga, onder het toeziend oog van de Kustwacht die op een mijl afstand parallel aan ons blijft varen de komende uren, op mijn rug op het voordek liggen om de situatie rustig te bekijken. Het is niet heel leuk om te zien, de spinnakerval zit een keer of 7 om de voorstag geslagen, het zeil ook, zowel linksom als rechtsom. Dat ga ik in deze hobbelige zee niet loskrijgen. Kon ik het zeil maar inrollen of zo. Eh, wacht, ik heb de beide schoothoeken onder handbereik. Dan kan ik toch semi oprollen? Het proberen waard! Slag voor slag maak ik van het onderste gedeelte van de spi een lange streng, die uiteraard steeds steviger wordt. Daardoor wordt duidelijk hoe ik de spi om de voorstag moet wikkelen om de wokkel vrij te kunnen spelen. Het lukt! Dan is het nog even flink doorwerken om de wokkel dicht te draaien en de streng goed vast te binden. Probleem nog niet opgelost, maar wel hanteerbaar gemaakt! Redelijk vermoeid meld ik me terug in de kuip: het geklapper is weg, de harde wind is nu juist wel lekker want alleen het grootzeil staat nog. We besluiten Ijmuiden aan te lopen om in het licht van de volgende morgen, en de beschutting van de hoge muur aldaar, de rest van het ontknopingswerk te voltooien. Met nog een uur of 3 te gaan valt de wind weg, de motor brengt ons naar de haven.

De volgende morgen staat er heel weinig wind, een knoopje of 6. Prima weer om de spi te ontwarren. De lange opgerolde streng helpt ons nu om nog wat slagen af te wikkelen, maar uiteindelijk moet ie toch weer weg gaan waaien (de ophouder zat meegedraaid en zit dus nu klem). In het daglicht en met deze wind is het met een half uurtje werk wel gelukt om de spinnaker netjes weer in de zak op te bergen. De schade van dit avontuur? Exact 1 slijtplek op de UV-strook op de genua. Voor de rest is er nog geen stiksel losgeraakt! Eigenlijk ben ik best wel trots op ons probleemoplossend vermogen, onze zelfredzaamheid en zeker ook onze samenwerking als team.

We gaan meteen door naar Roompot, het oorspronkelijke doel van onze trip. De eerste uren varen we halve wind, maar die wind gaat steeds meer liggen. Helaas weer motoren dus. Zo schuift de Noordzeekust langzaam aan ons voorbij. De Maasmond is druk (en de marifoonverbinding slecht), uiteraard zitten we daar precies met stroom tegen dus veel meer dan 3 knopen grondsnelheid zit er nu niet in. Tegen de tijd dat de stroom kentert komt er nog even een bui over: de vlakke zee is in een kwartier tijd voorzien van golven van dik een meter hoog. Nou ja, dat kan er ook wel bij. De 30 knopen wind die met de bui mee komen, nodigen ook niet uit om lekker te zeilen want we hebben hem pal tegen. Om 1 uur 's nachts komen we in Roompot aan, tijd om te slapen en 2 lange zeildagen te laten bezinken.

Mooi om jullie ervaringen te lezen Dennis! Bedankt voor het delen. Wij hopen volgend jaar ook richting Oostzee te gaan, maar is het te doen in drie weken? Wij wonen in Friesland, dus dat scheelt natuurlijk qua heen- en terugweg. Maar goed, eerst onze nieuwe boot goed leren kennen en afwachten hoe de jongste het aan boord doet komend seizoen (is nu bijna 1).

3 weken moet wel kunne, ligt er een beetje aan waar je heen wilt natuurlijk en wat je verwachte dagafstanden worden. Als je aan de zuidkant van Fyn blijft heb je al voldoende uitdaging en een hoop leuke plaatsen om heen te gaan die niet in mijn verslag staan!