Onderwerp: Wereldreis Frankrijk op de Liebelei

Sneller dan verwacht in Darwin - noord Australië - 5 juni 2018
===================================================================



Geen sprake van dat ik met zoveel wind tussen de koraalriffen ga laveren om die schattige eilandjes langs de oostkust te bezoeken. Het gevaar mijn boot te verliezen is veel te groot. Maar het blijft waaien en rot weer en dus blijf ik zeilen. Voordat ik het weet rond ik het noordelijkste punt van Australië. En zo gooi ik na ruim twee weken zeilen mijn anker uit voor de kust van Darwin.

En dus ben ik voorbij gegaan aan het gevaar door een krokodil gepakt te worden. Gemiddeld worden er ieder jaar zo'n zeven toeristen door deze vraatzuchtige beesten verslonden. Ook hebben de kwallen me niet te pakken gekregen. Dit jaar zijn er alweer twee toeristen aan kwallenbeten overleden. De haaien moesten ook op zoek naar ander lekkers. En tenslotte heb ik de anti-muggenspray niet nodig gehad. Je begrijpt dat ik het niet heel erg vond om door te zeilen .

Het was een mooie tocht, alhoewel door de harde wind het comfort ver te zoeken was. De volgende twee foto's laten hopelijk zien wat ik met "mooi" bedoel.



Net na vertrek uit Cairns



Zonsondergang op zee

Ook zeiltechnisch was het erg interessant, het zeilen met een wind die amper onder de 25 knopen geweest is in relatief beperkt vaarwater met rondom gevaar vroeg best wel het uiterste van mijn vaardigheden en uithoudingsvermogen. Ik herinner me bijvoorbeeld hoe ik een keer om ca. 2 uur 's ochtends omgeven was door een vijftal vrachtboten. Zeker in slecht weer is mijn bootje amper zichtbaar op hun radarscherm, terwijl ik hen wel zie op mijn scherm. Standaard geef ik dan ook via de marifoon voortdurend mijn exacte positie door aan deze reuzen. Als ze me dan gerust gesteld hebben dat ze weten waar ik ben zakt het adrenaline gehalte in mij weer een beetje. In dit geval lag er echter een boot op ramkoers die niet reageerde. Op tijd kreeg ik van een andere boot de naam van deze vrachtboot door en toen ik hem met zijn naam opriep, bleek gelukkig dat hij me wel degelijk gezien had en zijn koers inmiddels had aangepast.
Misschien vraag je je nu af waarom ik zelf mijn koers niet aanpas. Wel, met harde wind naar de wind toe uitwijken is lastig en gaat langzaam. Zeilen tegen de wind in gaat niet. Motoren wel, maar ook te langzaam om op tijd weg te zijn en geloof me, motoren tegen een drie meter hoge deining in is vreselijk. En natuurlijk soms kan het wel, echter is het voor de beroepsvaart vaak gemakkelijker en ze zijn ook steeds zeer welwillend om zo mogelijk ruim om me heen te varen.

Nou, nog eentje dan. Links en rechts voor me bevinden zich grote rotspartijen. De wind komt van schuin achter met zo'n 30 knopen. De boot is nog goed bestuurbaar. Dan gebeurt het. De wind versnelt naar ruim boven de 40 knopen, en de windvaan die te los afgesteld stond klapt dubbel. Binnen no-time zit ik zelf aan de helmstok. Ik zie hoe de windvaan volledig gesloopt wordt door deze wind, maar ik kan de helmstok niet loslaten om hem te redden. De automatische piloot is onbruikbaar in deze wind en zeestaat. En zelfs met amper zeil op en mijzelf aan de helmstok zwaait de boot bij elke golf alle kanten op. Zodra ik de rotsen voorbij ben loop ik "voor top en takel" weg. Dat wil zeggen dat ik geen zeil meer voer en met de wind mee vaar. De autopilot neemt het even over en ik haal de windvaan weg. Die kan ik gelukkig herstellen omdat ik zo ongeveer alle onderdelen dubbel heb.

Al met al heeft de boot zich weer prima gehouden, en nu ik sinds gisteren in een marina lig heb ik de boot en zeilen van een dikke zoutkorst ontdaan. Darwin is een stad die enorm geïnvesteerd heeft om het voor toeristen aantrekkelijk te maken hier te verblijven. Dat is goed gelukt, met veel gezellige plekken. Het achterland is vooral Aboriginal land. De komende weken gaat het tentje in mijn rugzak, om een meerdaagse wandeling door dit gebied te maken en de ongerepte natuur van dit gebied te beleven.
Maar eerst de boot weer perfect in orde zien te krijgen om over een week of vier de 9.000 km te gaan overbruggen die me naar mijn liefste brengen op Ile de la Reunion. De verwachting is daar begin september aan te komen. Tussenstops zijn gepland op achtereenvolgens Christmas Island, Cocos keeling en Mauritius.

Tropische groeten,
Frank

Mooi verhaal en goed gebracht.

En dat aalemaal op een 31ft boot uit eind jaren '70.. die heel bereikbaar is voor velen. Van rond de 2900-3000 kilo schat ik. Leuk om te zien en te lezen!

Darwin en omstreken - noord Australië - 29 juni 2018
===================================================================



Bijna een maand blijft de boot in Darwin en ik houd een week vakantie in het binnenland. Mijn rugzak bevat de nodige kampeerspullen en een dag of zes eten. Na een paar liften kom ik zo'n 300km zuidelijker in Kakadu aan, het grootste nationale park van Australië en de ideale plek voor een lange bush-walk. Het is genieten van prachtige plekjes, allerlei wilde dieren, van walabi's (kleine kangoeroes), wilde buffalo's, zelfs struisvogels, een enorme hoeveelheid inheemse vogels waaronder vele witte papegaaien, natuurlijk krokodillen, groene mieren, angstaanjagende spinnen en ook aangestoken bosbranden.





Teneinde oncontroleerbare bosbranden te voorkomen wordt het bos net na de natte periode over grote oppervlakten in de fik gestoken. De Aboriginals deden dat al duizenden jaren zo en na een 16 jaar durend verbod op het in de brand steken heeft ook de Australische overheid in 1980 ingezien dat dit de beste manier is en een rijkere natuur oplevert.



In dit dunbevolkte gebied is het, vooral ook door mijn reiswijze met de duim omhoog, gemakkelijk om met de inwoners in contact te komen en ze willen me graag alles vertellen over hun woonomgeving. Ze laten me de mooie plekken zien en ik kom op plekken die voor de meeste toeristen verborgen blijven en zelfs niet op de kaart van het Nationaal Park staan.



Alleen over de Aboriginals kom ik weinig te weten, dat verhaal houden ze verborgen. Uit schaamte voor het door Australië zo lang gevoerde beleid zeggen sommigen. Ook lukt het me niet met de Aboriginals zelf in contact te komen. Van integratie is amper sprake. Ze hebben eigen aparte woongemeenschappen. Het stemt me triest dat ik velen van hen apathisch op de stoepen zie zitten, tot niets in staat. Wat een enorm verschil met de Polynesiërs en Maori's.

Darwin ligt op 11 graden zuiderbreedte en is daarmee volledig tropisch. Wolken heb ik hier de afgelopen vier weken niet gezien, die worden bewaard voor de natte periode die van oktober tot maart duurt en grote delen van de Northern Territory een meter of meer onder water zet. Dat is ook de reden dat de krokodillen echt in alle nat blijvende delen van deze streek achterblijven.

Inmiddels heb ik meer krokodillen gespot dan me lief is en het is voor mij en vele Australiërs onbegrijpelijk dat er een volkomen jachtverbod heerst. Het is simpelweg praktisch onmogelijk in buitenwater te zwemmen. Voor mij op één keer na dan, in bijzijn van een ranger/gids ga ik het water van een krokodillenvijver in. Er zitten er hier drie zegt hij en ze hebben eieren gelegd aan de oostkant. Aangezien dit zoetwaterkrokodillen zijn die in de buurt van de eieren blijven kun je dus aan de westkant van dit bassin zwemmen. Ik ben even de enige zwemmer en dan volgen andere toeristen aarzelend mijn voorbeeld. Het blijft doodeng.





Dat enge water was trouwens ook wel een beetje een probleem. Om het gewicht van mijn rugzak te beperken had ik standaard drie liter water bij me. Nauwelijks genoeg voor één dag, ook al omdat de gevriesdroogde maaltijden (opnieuw gewichtsbeperking) met behoorlijk wat water bereid moeten worden. Los van de kreekjes en rivieren is er geen kraantje te bekennen in het park. En tja, met hekken en om de vijf meter een waarschuwingsbord om uit de buurt van het water te blijven durfde ik, ondanks dat ik waterzuiveringstabletten bij me had, toch mijn veldfles niet te vullen. En zo zette ik mijn liefste glimlach op om water te vragen aan anderen die daar met grote four-wheel drives en jerrycans vol water rondrijden.

Zaterdagochtend vertrek ik voor de zes maanden durende reis over de Indische oceaan. De boot is er klaar voor. En ik? Vooral met Justin, een 48 jarige Australiër kom ik tot een hechte vriendschap. Samen werken we aan elkaars boten, samen eten we Australische en veel Aziatische gerechten, samen gaan we uit en ik leer zijn familie en vrienden kennen, ik slaap in zijn huis en kom veel over het land te weten.

Het is opnieuw afscheid nemen, het voortdurende lot van de reiziger. Maar met de tropische eilandjes die ik op mijn komende reis tegen ga komen alvast in gedachten gooi ik morgen de touwen iets gemakkelijker los. Indische Oceaan: Ik kom eraan!

Greetings from Darwin,
Frank.

Wat een pracht reis!

Zonder meer. Zeer jaloers makend.

Vast op Christmas Island - 23 juli 2018
===================================================================



Na een 13 daagse zeer relaxte zeiltocht kwam ik aan op Christmas Island. Het enige euvel was dat mijn voorstag brak. Niet echt een probleem, want ik heb een tweede voorstag. Maar voor die voorstag moet natuurlijk wel een nieuwe komen. Op Christmas Island hebben ze rode krabben, koraal en nog veel meer moois, maar een nieuwe voorstag moet vanuit Australië ingevlogen worden. Dat had vorige week al moeten gebeuren, maar om allerlei onduidelijke redenen is er nog steeds geen vliegtuig. En zo verleng ik m'n geplande driedaagse verblijf naar inmiddels 10 dagen en daar zullen er nog wel een paar bijkomen.

De enorm gastvrije ontvangst hier, de activiteiten die ik met de bewoners onderneem en de tropische pracht van het eiland, maken dat ik met veel plezier nog wat langer wacht. De eerste dag neemt Ian, de bioloog van het eiland die toeziet dat het regenwoud in goede staat blijft, me mee voor een toer rond het eiland. Met verbazing stap ik keer op keer over de rode krabben die hier met zo´n 45 miljoen aanwezig zijn en zeer beschermd.





Deze beesten zijn zo leuk! De hele dag zijn ze druk het bos op te ruimen. Geen blaadje mag er blijven liggen, die worden allemaal onder de grond gestopt. Rond december gaan ze met z'n allen naar de zee, leggen daar de eitjes voor een nieuwe generatie en daarna gaan ze weer terug het bos in. Er zijn ook nog andere krabbensoorten, waarbij met name de ´Robber Crab´ indrukwekkend overkomt.



Verder wijst Ian me op de unieke kenmerken van het regenwoud hier, en geeft me de namen van de vele (alweer) unieke vogels.

Van uitrusten is geen sprake. Ook al omdat enorme luidsprekers elke ochtend om 5h schallen ten oproep voor het gebed. De volgende ochtend neemt een andere inwoner me mee op een tocht door ondergrondse grotten, waarbij ik 4 uur lang meer onder als boven water in pikdonkere piepsmalle gangetjes verkeer. Dit was zo eng, spannend en gaaf tegelijkertijd! De dag daarop zet ik samen met twee anderen een 5 km trail uit dwars door het regenwoud ten behoeve van een hardloopwedstrijd. Dat gaat tergend langzaam, vanwege de enorm dichte begroeiing die we open hakken en we worden half opgevreten door de muggen. De golfclub nodigt me uit voor een wedstrijd die ik meedoe op de golfbaan die pal aan zee ligt.



De meeste avonden breng ik door met de bewoners. Van diners bij mensen thuis tot een feestavond vanwege de komst van een Australische minister, of een feestje gewoon omdat het zondag is.



Ook de enige kroeg van het eiland is een gezellige ontmoetingsplaats. Dit Australische eiland heeft Chinees bestuur, 60% van de inwoners is Chinees. Daarnaast Indonesiërs, Maleisiërs en een klein percentage blanke Australiërs. De hoofdbron van inkomsten voor het eiland is de fosfaatwinning. Daarnaast is er, met zo´n 800 toeristen per jaar, een klein beetje toerisme. Zeilboten komen hier nauwelijks. Ik ben de derde boot dit jaar die Christmas Island aandoet. Dat geringe aantal toeristen en zeilers verbaast me. Dit is zo´n unieke omgeving, en er zijn vluchten naar het eiland vanuit Perth, Australië en Djakarta, Indonesië.

Ondertussen neem ik wel de beslissing een paar eilanden over te slaan teneinde op tijd op Reunion Island te zijn, alwaar ik Linda ga onderknuffelen. Daarmee wordt m'n volgende bestemming Mauritius, zo'n 3.000 mijl en circa 30 dagen varen. Maar eerst moet dat voorstag komen!

Paradijselijke groeten!
Frank.

Hij heeft veel plezier daar. Gaaf om te lezen.

Wat een heerlijke reis!

Zo beleef je nog eens wat, lekker leesvoer.

Mooi !

Gaaf Frank en inderdaad lekker leesvoer.

Post over de Indische oceaan - 15 augustus juli 2018
===================================================================



Voor wie van ruig houdt, of als je de boot eens wilt testen op waterdichtheid, schokbestendigheid en duurzaamheid

Vanaf Christmas Island steek ik de Indische Oceaan over. Zo'n 3.000 NM, waarvan ik er nu in 17 dagen circa 2.100 afgelegd heb. Hieronder wordt duidelijk dat er nogal een verschil is tussen de Stille Oceaan (zo relaxed en eentonig zeilen) en de Atlantische oceaan (verschillende weertypes maar zelden extreem), op dezelfde latitude (breedtegraad).

De tradewind waait hier met zo'n 25 knopen, dat is het basisingrediënt. Daarbovenop komen de verstoringen, vaak +10 knopen wat alweer 35 knopen wind geeft. Die verstoringen herhalen zich de gehele dag en nacht door in de vorm van harde windstoten, knetterende regenbuien en dan de deining natuurlijk.
Al snel had ik in de gaten dat drie keer gereefd varen nog veel te veel zeil was. Dus gingen op dag twee de stormzeilen erop: het trysail van 2,5m² en de stormfok van 4m². Dat haalt de snelheid weliswaar behoorlijk uit de boot, maar het blijft met een gemiddelde van circa 5 knopen hard gaan, eigenlijk te hard want de een-tweetjes van de deining zijn hier genadeloos. Er zijn hier twee deiningsrichtingen. Eén vanuit het zuiden en één die met de wind vanuit oost-zuid-oost meeloopt. De hoogte van de deining ligt tussen de drie en de vijf meter.

Overwegend vaar ik ruime wind, met als gevolg dat in de windvlagen de boot iets naar het zuiden oploeft, en dat geeft die zuidelijke deining opnieuw en opnieuw en opnieuw en .... met de kans dat de boot vol midscheeps geraakt wordt. Alles trilt op zo'n moment, het want, mijn botten en al de rest; terwijl de boot gevaarlijk overhelt en duizenden liters water over zich heen krijgt. Tot nu doorstaan de boot en ik deze testen goed, ofschoon ik merk dat mijn concentratievermogen afneemt. Er begint een zeurende vermoeidheid in mijn hoofd op te treden die met slaap niet meer overgaat. Los van de klappen is het vooral ook het continue enorm bewegen van de boot, en het feit dat je niet buiten kunt zijn zonder direct gedoucht te worden. Alles moet de hele dag potdicht blijven, met mij binnen.

Ook de boot krijgt vermoeidheidsverschijnselen, allereerst in de vorm van wat lekkage op verschillende plekken vanaf het dek naar kajuit en slaapcabines. De navigatieverlichting heeft het begeven (gelukkig heb ik noodverlichting) en waar ik erg bang voor ben is dat het trysail het begeeft: er is al een klein scheurtje in het doek zichtbaar. Nu ik nog zo'n 900 NM te gaan heb beginnen de twee deiningsrichtingen godzijdank langzaam tot één te versmelten en dat komt het comfort enorm ten goede.

Het ultieme wapen om de boot verder af te remmen is de Jordan Series Drogue, maar dat is een veel te zwaar wapen en zet ik pas in als de wind over de 50 knopen gaat. Dat feest lijkt aldus Jimmy Cornell - World Cruising Routes gereserveerd te zijn voor de laatste 300 Mijl. Ik hoop zó dat ik dat feest mag missen!

De mr. Vee windvaanstuurinrichting stuurt de boot en is daar erg goed in. Ik durf er niet aan te denken dat die zijn werk opgeeft op deze oceaan. Ik heb weliswaar een hagelnieuwe Simrad TP-32 autopilot als backup, maar dat is toch verre ideaal en niet vergelijkbaar met de sturende werking van de windvaan.

Zo, ik heb genoeg gezegd over de slopende Indische Oceaan. Maar wat zal ik weer een enorme glimlach op mijn gezicht hebben zijn als ik straks voet aan land zet op Mauritius!

Groeten vanaf zee,
Frank

Hi Frank,

Zo te zien eigenlijk een beetje rust, heb je reis permanent gevolgd, was weer een van de zwaardere trajecten.

Enjoy en neem nu maar wel die sigaar hahahah

Ronald

ilCigno schreef :
Beste Frank, ik volg je verhalen. Geen idee of dit bericht je bereikt maar: Als ik je kan helpen met een nieuwe trysail op te sturen, ik heb er nog 1 liggen hier. Nieuw en echt zeer robuust/sterk uitgevoerd, 100% oranje uiteraard.

Ik stuur hem je zo toe.

Hoi Sneaker, wat een super aardig voorstel! Ik stuur je een privebericht.

Hoi Ronald,
Ja hoor gelukt met die sigaar !

Ik had natuurlijk moeten beginnen te zeggen dat ik op Mauritius aangekomen ben, maar dat blijkt ook al uit de post van Avalon. Reisverslag komt eraan!

Mar ik wil eigenlijk vooral iets zeggen over de windvaanbesturing van Mr. Vee. Ik ben erg blij met dit appraat en daar maak ik ook regelmatig melding van, maar er hebben wel wat modificaties plaatsgehad om de mr. Vee geschikt te maken voor mijn gebruik. Met name de assen zijn nu zeer zwaar uitgevoerd ten opzichte van de standaard mr. Vee. Als iemand ertoe zou besluiten om de mr. Vee te gaan gebruiken zijn een paar modificaties echt noodzakelijk. Stuur me maar een pb als je informatie wilt. Sven Heesterman ( de ontwerper en verkoper van deze windvaanstuurinrichting ) is ook op de hoogte van deze modificaties en ik denk dat hij er wel op wijst.
Frank

frankrijk schreef :
En zo heb je ineens Frankrijk aan de lijn

Vanaf Mauritius. Arjan ( Sneaker ) heeft me ontzettend blij gemaakt met een nieuw trysail!

De sloophamer - Marina Caudan, Port Louis, Mauritius 26 augustus 2018
===================================================================



Het enige juiste woord dat ik kon vinden om de Indische oceaan te omschrijven. Het waren zware dagen. Het waaide voortdurend gemeen hard en vooral de deining uit het zuiden was de sloophamer. Die deining ramde de boot ontzettend hard van opzij, waarbij enorme hoeveelheden water over de boot gekieperd werden.

Er zijn op de Indische oceaan twee deiningsrichtingen tegelijkertijd actief. De eerste, dat is de sloophamer, komt vanaf Antarctica en brengt koeler water naar de warme streken. De tweede is de deining vanuit het oosten, dezelfde richting als de wind. Ofschoon deze laatste deining met 3 á 5 meter behoorlijk hoog is, heeft de boot daar weinig last van zolang je maar niet te snel vaart. Doe je dat toch, dan glijdt de boot van de deining af het golfdal in wat een enorm klap oplevert. Met een lagere snelheid glijdt de deining als het ware onder de boot door. Hopelijk is deze uitleg enigszins begrijpelijk .

Het was daarmee een enorme test voor de boot en misschien nog wel meer voor mij. 25 dagen lang mocht ik de boot over deze oceaan naar Mauritius varen. De stormzeilen, die echt piepklein zijn, hebben circa 80 procent van de tijd opgestaan. Ik zat binnen klemvast in een hoekje, om niet steeds opnieuw door de kajuit gegooid te worden. Ook koken was een verzoeking, zodat ik grotendeels op blikvoer geleefd heb. Uiteraard was ik ook regelmatig buiten om de zeilen te verzetten of de besturing aan te passen, of gewoon om te checken of er geen lijnen op knappen stonden door schavielen. Daardoor nam ik met grote regelmaat een zoutwaterdouche. Vooral 's nachts heel fijn, als ik in mijn onderbroek even een klein klusje wilde doen en geen zin had om me helemaal aan te kleden in waterdichte kleding. Op andere boten hoefde ik niet te letten, ik heb er niet één gezien. Mijn bootje en ik hebben nu alweer 22 tijdzones doorkruist, zodat het tijdsverschil tussen de boot en thuis nog maar 2 uur bedraagt.



Aangekomen op Mauritius kwam de vermoeidheid eruit. De eerste dag kon ik amper op mijn benen staan en zelfs tot praten met mensen was ik nauwelijks in staat. Die staat van vermoeidheid duurde gelukkig niet zo lang zodat ik, inmiddels op dag 3, van het eiland en de mensen begin te genieten.



Dat genieten gaat nog 2 weken door, voordat ik zeil zet naar Ile de la Reunion. En helemaal gezellig vind ik het dat Siwan, de vriend van mijn dochter Valery, hier aan boord komt en me ruim een week vergezelt tot aan Ile de la Reunion. Daar aangekomen verwelkom ik (eindelijk weer!) Linda aan boord.
Maar eerst moet er nu gewerkt worden, de boot is redelijk ongeschonden uit de zeestrijd gekomen, echter de hoeveelheid onderhoudsklussen is toch behoorlijk groot. Door de vele klappen zijn een aantal lekkages ontstaan op de kitranden vanaf het dek. Ook zijn er door die lekkage nogal wat elektrische verbindingen gecorrodeerd wat tot uitval van instrumenten leidt. En dan de windvaanstuurinrichting. Die heeft 25 dagen knalhard moeten werken en is aan een nieuwe revisie toe. Motoronderhoud is niet nodig, want de motor is niet aan geweest .

Creoolse groeten!
Frank

Wat een reis der reizen zeg!!! Onvoorstelbaar!.
Ik heb uren zitten lezen...

Ik heb wel even moeten spitten in de historie en de verschillende draadjes over je reis, het was even puzzelen wanneer en waar je precies begonnen bent en hoe het verliep, de route etc, omdat ik het niet eerder gevolgd heb de afgelopen jaren, ja ,jaren!. Maar ik kan het nu enigsinds volgen.

Hoe gaat de route verder?

Wellicht makkelijk om alle draadjes over je wereldreis samen te laten voegen.

Mevrouw Frankrijk komt hem zo ophalen. Meer dan welkom.

Leuk dat ik je heb kunnen helpen Frank. Veel plezier er mee. En als tegenprestatie: je moet hem wel veilig gebruiken! Ik gun je de beste wind maar mocht het meer worden, dan helpt dit zeiltje je wel!

Mooi gebaar Sneaker!

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Die zien er *zeer* stevig uit; mooi die versterkingen bij de leuvers. En oranje, zoals het een goed stormzeil betaamt. Wat is het bevestigingsprincipe van het stormfok?