Onderwerp: Sfeerimpressie weekje Engelse Oostkust uit 2007

Ik schrijf zo nu en dan artikelen voor het clubblad van de Etapclub. Omdat we volgend jaar met de club een weekje naar Oost Engeland willen heb ik om in de stemming te komen een oud logboek gepakt en een verslag uit 2007 herschreven.
Toen heb ik met een paar goede vrienden met onze vorige boot, Bachata, een Etap 28i, ook in een week de Engelse Oostkust bezocht.
Hieronder het verslag van het eerste deel: de overtocht naar Engeland, Lowestoft en bet bezoek aan het charmante badplaatsje Southwold.

Vrijdag 1 juni 2007
Vrijdag avond laat komt mijn bemanning (Arjen, Arnoud en René) aan boord. Nadat ieder zijn spulletjes heeft opgeruimd wordt gelijk de biervoorraad gedecimeerd en de fles whisky die Arjen had meegenomen uitgeprobeerd. Veel te laat gaan we te kooi.

Zaterdag 2 juni: Vertrek vanuit Lemmer en via Den Helder richting Lowestoft
Al even voor achten vertrekken we vanuit Lemmer. Direct de spinnaker gezet, want de wind was Noordoost. Terwijl we richting het Vrouwenzand bij Stavoren zeilen genieten we van een lekker ontbijt. Daarna loeven we op richting Den Oever, waar we omstreeks 14 uur aankomen. De ebstroom loopt al tegen het einde dus slaan we de geplande lunch in Den Oever over. Dus na de Stevinsluizen direct door richting Den Helder. Ondertussen trekt de wind flink aan. Het eerste stuk van het Visjagersgaatje is het aan de wind en lopen we net niet uit het roer zonder rif. Maar al snel buigt de geul af naar het Westen. Meegeholpen door de stroom vliegen we over het Wad.
In Den Helder maken we bij de KMJC een tij-stop. Daar bereiden we de navigatie voor, vullen de watertank en maken we de boot verder zeezeil klaar. Met een bemanning van 4 personen zijn extra zeevaste kooien nodig en experimenteren we wat met slingerzeilen om zeevast te kunnen slapen.


plannen van de overtocht

Bij de KMJC nutten we een goede maaltijd, uiteraard de ‘Blauwe hap’ (nasi in Marinetaal).
Harald en René hebben de eerste wacht en we varen om 21:50 we het zeegat uit. Eerst Bakboord, het Marsdiep op. Op het Breewijd kunnen we verder afvallen. Koers 200, om het Noorderhaaks en de plaat daarvoor vrij te varen. Ondertussen wordt het donker, maar de geul van het Schulpengat is goed te zien door lichten op de boeien. Om 22:45 kunnen we rechtstreeks op het waypoint afsturen: koers 250, richting de kardinaal S Holm, voor Lowestoft.

Zondag 3 juni: aankomst in Lowestoft en een biertje in de Pub
Om 0:00 uur komt Arjen op wacht en gaat René slapen. Het weer is zo stabiel dat we Frits, de bijnaam die we aan de Autohelm geven, aansluiten. Frits zal Bachata tot vlak voor Lowestoft blijven sturen.


de autohelm doet het zware werk

Ondertussen zien wel veel lichten op zee. Dit blijken bijna altijd booreilanden te zijn. Ik ga om 0.200 van wacht mijn broer Arnoud komt aan dek. Een paar uur later steken Arjen en Arnoud de shipping lanes zonder veel bijzonderheden over. De wind neemt langzaam af. Met soms flink klapperende zeilen als gevolg. Niet bevorderlijk voor mijn nachtrust. Als ik om 0.600 weer aan dek kom zet ik gelijk de spi waardoor we weer harder dan 5 knopen varen en het ergste klapperen ophoudt.


Weinig wind, onder spi naar Lowestoft

Op ongeveer de helft van de oversteek hijs ik symbolisch de Red Ensign als gastenvlag in het stuurboordwant. In de middag, ongeveer 30 mijl voor Lowestoft, gaat de wind bijna helemaal liggen. Omdat Lowestoft en een biertje in de pub lonken starten we de motor. Ondertussen neemt het zicht af en kunnen we hooguit maar een paar honderd meter zien. Maar dankzij de GSP vinden we feilloos de aanvaringston voor Lowestoft.
Zondagavond om een uur of acht meren we af vlak voor het oude en statige clubgebouw van de 150 jaar oude Royal Norfolk & Suffolk Yacht Club. In 36 uur zijn we, inclusief tij-stop in Den Helder, van Lemmer naar Lowestoft gevaren. Niet slecht en zo hebben nog lekker de tijd om een paar dagen de Oostkust te verkennen.


Lowestoft, RN&SYC


Bachata gefotografeerd vanuit clubgebouw RN&SY

Na het havenbiertje en douche strekken we de benen langs de boulevard van Lowestoft. Lowestoft is een vreemde mix van oude statige gebouwen en vergane glorie. Nadat we een pinautomaat hebben gevonden is het tijd om een echt Engels biertje te drinken. In de Harbour Inn, de pub vlak bij de haven, is nog wat leven in de brouwerij en drinken we een paar lokale lagers en bitters. We hebben nog trek en belanden in een Kebabzaak. We raken in gesprek met een stel Engelsen die als (wrak)duikers de kost verdienen. Leuk gepraat maar volgens ons zijn het behalve duikers ook ordinaire helers!

Maandag 4 juni: Southwold
Na lekker uitgeslapen te hebben drinken we uitgebreid koffie en doen we boodschappen in de plaatselijke Aldi. Na nog wat foto’s gemaakt te hebben en nu wel netjes Port Control opgeroepen te hebben (waren we de vorige avond vergeten) kiezen we weer zee. Het doel is Southwold, slechts 10 mijl ten zuiden van Lowestoft.
De wind is Noord 4, dus recht van achteren. Met de Spinnaker gaat het met meer dan 8 knopen over de grond naar het Zuiden.


relaxed onder spi naar Southwold

Eigenlijk te snel komt de monding van de Blyth in zicht. De Blyth is een smal riviertje vlak ten zuiden van Southwold. Aan een paar gammele steigers is plek voor een handvol jachten. De aanloop en het eerste stuk is heel Engels: een ondiep stuk aan het begin van de rivier en dan door een mooi landschap en charmante wanorde van vissershutjes, vissersboten en jachten in het water en op de kant.


river Blyth

Met een knoop op 3 stroom mee varen we de rivier op. Keren met zoveel stroom op een smalle rivier waarbij een vaste brug snel dichterbij komt is best spannend. Maar even later legt Arjen, die net zoals mijn broer Arnoud in zijn studententijd schipper was van een klipperaak van 25 meter, de boot feilloos naast en ander Nederlands jacht.


GPS track aanloop Southwold

Het weer is perfect. Dus nadat de boot met extra lange lijnen vastgelegd is zodat het tij geen vat op de boot kan krijgen eerst een heerlijk havenbiertje.


lange lijnen vanwege tij en stroom

Daarna lopen we langs de rivier richting strand langs karakteristieke vissershutjes. En bootjes die wel heel veel TLC (tender, love & care) nodig hebben.


Needs some TLC


Vissershutjes aan de river Blyth

Over het strand lopen we richting Southwold. Southwold is een prettig en een typisch Engels badplaatsje, met mooie strandhuisjes langs het strand, schitterende cottages, een prachtige kathedraal uit de 15e eeuw en leuke pubs. Verder zijn er veel verwijzingen in de stad over de zeeslag de die Engelsen in het rampjaar 1672 met de Engelsen hebben uitgevochten. Op het terras van de Red Lion een paar biertjes met typisch Engelse chips en pinda’s genuttigd.









Terug naar de boot door het fraaie Engelse binnenland gelopen: weggetjes met stenen muurtjes langszij, een golfbaan en glooiende groene weiden wisselden elkaar af. En uiteraard een tea en tenniscourt.

Aan boord was het alweer tijd voor een biertje. De kookplannen van René werden een dagje uitgesteld omdat Fish en Chips bij de pub op 30 meter van de boot lonkten. Heerlijk op het terras gegeten, terwijl een bordje hoog op de muur van de pub ons deed beseffen dat in 1953 ook in dit gedeelte van Engeland een grote overstroming geweest is.
’s Avond nog gezellig wat gekletst met de buren alvorens de kooi op te zoeken.

Deel 2 volgt over een aantal weken. In dit deel bezoeken we de mooiste rivier van de Oostkust, de Deben.
Harald Luijten

Leuk geschreven! Southwold om allerlei redenen steeds overgeslagen - nu niet meer doen dus!

Leuk stuk en mooie foto's. Ik ben benieuwd naar het vervolg.

Hierbij nog de foto's die ik bij vorige post niet meer kon plaatsen.
Deel 2 volgt over een aantal weken.


grafstenen kerk Southwold


Engelser kan het niet!


Borrelen op de Bachata om deze even later voor te zetten te in de pub de "Harbour Inn" , 20 meter verderop

mooi stuk, ben al benieuwd naar deel 2

Een weekje naar Oost Engeland, deel 2

In 2017 viert de Etapclub alweer haar zevende lustrum. Het is traditie om in een lustrumjaar tijdens de Hemelvaartsweek de oversteek naar Engeland te maken. Om alvast in de stemming te komen hierbij een bewerking van mijn logboek uit 2007. Ik heb toen met een aantal vrienden ook in één week de Engelse Oostkust bezocht met de Etap 28i “Bachata” die wij toen nog hadden. In het het eerste deel beschreef ik de overtocht naar Lowestoft en het bezoek aan het charmante stadje Southwold. Dit tweede gaat deel gaat over misschien wel de mooiste rivier van de Oostkust: de Deben.

Dinsdag 5 juni 2007: de Deben en Woodbridge
De tocht van Southwold naar de monding van de Deben gaat voorspoedig. Het is maar een dikke 10 mijl en dankzij een lekkere wind uit het noorden is het lekker zeilen. Eigenlijk te snel komt de monding van de Deben dichterbij. Zoals bij veel (Engelse) rivieren is de aanloop ondiep. Dit komt omdat waar de rivier in zee uitmondt, sediment neerslaat. Een beetje zoals bij een wantij op het wad. De Engelsen nomen dit in een ‘bar’. Daarom check ik nogmaals of er genoeg water boven de bar van de monding van de Deben staat. Gelukkig is het al bijna 3 uur na laagwater.
Behalve deze ondiepte kent de aanloop van de Deben nog enkele andere aandachtspunten. De bar bestaat uit diverse grindbanken die regelmatig van plaats veranderen en gedeeltelijk droogvallen. Na iedere storm worden de tonnen verlegd. Daarom is het raadzaam altijd het meest recente kaartje van de aanloop van internet te gebruiken en goed de geul aan te houden. Sowieso wordt de aanloop afgeraden met aanlandige wind meer dan 4(!) Bft. Volgens mijn berekening staat er 1.7m water op het ondiepste stuk.
Op dit soort momenten ben ik blij met de geringe diepgang van 1.15 m van Bachata. We ronden de verkenningston “Woodbridge Haven” en beginnen de eigenlijke aanloop. Vriend René zeilt Bachata keurig van de ene ton naar de andere. Links en rechts zijn op enkele meters afstand de grindbanken te zien waarop de branding zich stuk slaat. Je hoort de miljoenen kiezelstenen knisperend bewegen door de golven. Een bijzonder, maar onheilspellend geluid.


GPS track van de aanloop. Te zien is dat de geul wat naar bakboord is verschoven ten opzichte van het moment dat de kaart is gemaakt.

Vanwege de vloedstroom hebben we bijna drie knopen mee en vliegen we tussen de grindbanken door. Omdat ik weet dat er nog een ondiep stuk komt, maar ik niet weet waar precies, voel ik mij niet helemaal op mijn gemak. Wie weet kent de lezer dat wel, dat weëe gevoel in de maag. Ons concentrerend op de aanloop hebben we daarom nauwelijks oog voor beide kanten van de riviermonding. En deze is best bijzonder: op de noordelijke kant van de monding staat het landhuis Bawdsey Manor. Hier hebben de Engelsen in de jaren 30 van de vorige eeuw in het diepste geheim de radar ontwikkeld. Tijdens de slag om Engeland in 1940 bleek de zojuist ontwikkelde radar misschien wel het beslissende voordeel uit te maken waardoor Engeland niet bezet is en later als uitvalsbasis kon dienen voor de bevrijding van West-Europa.


Grindbanken met Bawdsey Manor op de achtergrond

Ook de stuurboordoever is de moeite waard. Er staan vele schattige, typisch Engelse strandhuisjes in felle kleuren. Ook staan er diverse Martello Towers. Dit zijn kleine, ronde forten waarvan er vele overal aan de Engelse kust in het begin van de 19de eeuw gebouwd zijn om een invasie door Napoleon te voorkomen. Op dit moment is het lekker dat je met z’n vieren bent zodat er altijd wel iemand is om foto’s te maken terwijl de rest geconcentreerd met de navigatie bezig is.


Strandhuisjes en een Martello toren

Na de aanloop wordt de rivier wat breder en staat er minder stroom. Ter hoogte van Felixstowe Ferry liggen er tientallen boten aan een mooring. We besluiten een vrije mooring te pakken om in alle rust te kunnen lunchen. We genieten van een uitsmijter met uitzicht op zeehonden, vogels, leuke bootjes en een prachtig landschap.
Na de lunch laten we de mooring los en besluiten we, ondanks het niet altijd bezeild is, de Deben op te zeilen. We hebben nog tijd genoeg en we hebben stroom mee. Al moet je soms wel slalommen tussen de velen boten die aan moorings liggen. Terwijl mijn broer Arnoud geconcentreerd tussen de moorings opkruist, roep ik regelmatig de diepte zodat we net voordat we vastlopen steeds overstag gaan. Dit is het ultieme rivierzeilen!


De GPS track laat goed zien hoe we laveren op de Deben en precies op tijd overslag gaan om droogvallende stukken te ontwijken


geconcentreerd sturen

Stroomopwaarts wordt het landschap alleen maar mooier. Glooiende oevers met groene weilanden, bosschages, kleine kerkjes en dromerige dorpjes in de verte. De vaargeul wordt steeds ondieper, smaller en slingert tussen kreken (‘creeks’) en moerassen (‘marshes’) door. Op een gegeven moment wordt het wel erg smal en ondiep. We strijken de zeilen en varen rustig op de motor verder. We snappen waarom de beroemde zeiler en jachtontwerper Maurice Griffiths een eeuw geleden zo van dit gebied is gaan houden.
De Deben is te bevaren tot het plaatsje Woodbrigde. Maar dan alleen met hoogwater.


GPS track Woodbrigde met Tide Mill Yacht Harbour

Vlak bij Woodbridge valt de rivier bij eb namelijk helemaal droog. Zo ook de oude haven van Woodbridge maar even verderop is er een oude houtzaagmolen die werd aangedreven door water dat bij ieder tij in een afsluitbaar bassin stroomt. In dit bassin is een jachthaven aangelegd. Vandaar de naam “Tide Mill Yacht Harbour”.


Tidemill met Smack, daarachter is het bassin van de haven


ingang Tidemill Yacht Harbour

Een drempel ('sill') voor de haveningang voorkomt dat bij laagwater dit bassin leegstroomt. Wanneer wij de haven invaren, staat er anderhalve meter boven de drempel, ruim voldoende voor Bachata. Hieronder een foto genomen op hoogwater (meer dan twee meter water boven de drempel) en 2 uur voor laagwater, wanneer de drempel duidelijk boven water komt.




Ingang haven bij hoog en laag water

Na het havenbiertje verkennen we Woodbridge. Een leuk plaatsje met zeilclubs langs de Deben, schattige oude huisjes, pubs, veel kappers en ateliers. Bijvoorbeeld een eeuwenoud atelier waar bijna net zo oude mannetjes violen maken. Helaas kent ook Woodbrigde de situatie dat veel huizen worden opgekocht door bemiddelde mensen uit Londen waardoor het er door de week erg rustig is.


Violenbouwers

Na een uitgebreide maaltijd en een goede douche besluiten we na de koffie nog wat biertjes te gaan drinken in Woodbrigde. Uiteindelijk belanden we in een typisch Engelse pub. Zowel qua inrichting als qua publiek. De ervaren pubganger onder u weet precies wat ik bedoel. Tevreden gaan we naar een paar pints weer richting boot. Wat een top dag!

Over een tijdje volgt het derde en laatste deel. Hierin zullen we de rivier de Orwell opvaren, worden we verjaagd van een meisjesinternaat en bezoeken we uiteraard de voor zeezeilers legendarische pub Butt and Oyster voordat we de oversteek weer terug naar Nederland maken.

Harald Luijten

Hierbij het laatste deel van een oud verslag van een weekje naar Oost Engeland. In dit laatste deel bevaren we de Orwell, alvorens we de overtocht terug naar Nederland maken.

Woensdag 6 juni 2007: Van de Deben naar de Orwell
Vandaag staat de River Orwell op het programma. De grootste en bekenste rivier van de Oostkust. Uiteraard willen de kroeg bezoeken waar je als Nederlandse zeiler geweest moet zijn: De Butt & Oyster in Pinn Mill.
We vertrekken in alle vroegte uit Woodbrigde. In het vorige deel beschreef ik dat deze haven aan de rivier de Deben met eb droogvalt en een drempel zorgt dat er water in de haven blijft staan. Volgens de havemeester moeten we met onze 1.15m diepgang uiterlijk om 6 uur in de ochtend tijd over de drempel varen. Dit klopt precies, want als we over de drempel varen geeft de dieptemeter maar 10 centimeter speling aan.
Het is rustig weer. Mistflarden hangen boven de Deben en worden van boven beschenen door de opkomende zon. We varen stapvoets om te genieten van het uitzicht. Maar het vallende water dwingt ons verder stroomafwaarts te varen. We raken even de grond (dat krijg je als Engelsen in een bocht de boei tussen 2 boten aan een moorring verstoppen) maar komen gelukkig direct weer los.
Aan het eind van de rivier varen we weer over de ondiepe drempel voordat we zee kiezen. In het vorige deel beschreef ik deze drempel al maar wil jullie toch niet het volgende citaat over deze drempel onthouden: “Its famous bar is probably the thing that does the most to determine the Deben’s character. These notorious shifting sands at the river’s entrance are not actually that fearsome – they change position each winter, and sometimes more often, but they are well buoyed – it’s just that its reputation tends to frighten off more timorous and less experienced boaters. This, as well as the complications of timing your departure from, and arrival at, Woodbridge, has ensured that, of all the Suffolk rivers, the Deben is less well-visited than its charms merit.”
Na een kort stuk over zee doemen de kranen van de containerterminals van Harwich al weer op. Even later varen we op de Orwell. Langs het eerste stuk van de Orwell liggen gigantische containerschepen. Indrukwekkend maar niet erg fraai. Al snel echter laten we dit achter ons en varen verder de rivier op, richting Ipswich.


Container terminals aan begin van de Orwell

Na een paar mijl ligt aan bakboord het beroemde Pinn Mill met de legendarische pub de Butt & Oyster. We proberen er zo dichtbij mogelijk langs te varen. Een hele opgave, want je moet kris-kras tussen de vele boten varen die aan een moorring liggen en bovendien wordt het richting kant snel ondiep.


de Butt en Oyster vanaf de boot

Het is echter nog veel te vroeg om naar de pub te gaan dus varen we door maar Ipswich. Even later doemt de imposante brug vlak voor Ipswich op. Ik weet niet of dit aan mij ligt, maar ondanks dat ik weet dat de brug 38 meter hoog is, ben ik blij dat het ‘past’ als we onder de brug varen. Een uurtje later komen we in het centrum van Ipswich aan. De sluis is nog dicht die toegang geeft tot het oude dok wat helemaal is gerenoveerd inclusief yuppenappartementen. Dus varen we bakboord uit naar de shabby jachthaven op het laatste bevaarbare stukje van de Orwell.
We leggen aan, vragen of we even mogen blijven liggen om de stad te bezoeken en gaan Ipswich in. We lopen met lunchtijd door de stad. Mannen ik pak lopen naar hun lunchafspraak. Wij vallen uit de toom in onze zeilkloffie. Het doet je ineens beseffen dat er ook nog mensen werken! Het is gezellig druk in de stad, en na een goede lunch doen we boodschappen en gaan terug naar de boot.
We varen een paar mijl stroomafwaarts en besluiten we aan te leggen in Woolverstone Marina. Vanaf daar kan je mooi naar de Butt & Oyster lopen. De aanleg is lastig. Een box invaren met veel stroom achterop is niet iets wat je iedere dag doet. Het lijkt goed te gaan maar op het laatste moment hebben we iets te veel snelheid en sneuvelt er zo’n dun kwetsbaar aluminium scepterpaaltje. De 28i bezitter weet precies wat ik bedoel. We repareren de boel gelijk zo goed mogelijk. Al is een scepterpaatje nu een paar centimeter kleiner. Net zoals het ego van mijn broer die verantwoordelijk was voor de aanleg. Woolverstone Marina is een prachtige haven met veel faciliteiten maar erg duur. Na het havenbiertje worden de douches goedgekeurd en maken we ons op voor een wandeling naar Pinn Mill, om bij de Butt & Oyster te gaan eten.
Vlak bij de haven zou het public foothpath naar Pinn Mill moeten beginnen. We kunnen het beloofde wandelpad niet vinden, en lopen op goed geluk verder. Even later blijken we op een afgelegen landgoed te lopen. Er staat een heel groot landhuis op. We maken grappen dat we waarschijnlijk binnenkort worden gesnapt door de butler met een hond en geweer. Dat hadden we niet moeten zeggen, want even later worden we daadwerkelijk door de caretaker aangehouden. We blijken op het terrein van een private, zeer exclusieve meisjesschool terecht gekomen te zijn! De caretaker wijst ons beleefd maar beslist naar een gat in het hek wat ons op het public foothpath leidt. Snel schiet ik nog een plaatje van het hoofdgebouw met de atletiekbaan ervoor. Hier gaan geen meisjes naar school met arme ouders!


meisjesinternaat

De aanwijzing klopt precies en we lopen over een prachtig voetpad. Donkere bossen, groene weides en goudgele graanvelden wisselen elkaar af. Soms heb je het idee diep in het woud te lopen, maar even later zien we door de bomen aan onze linkerhand de Orwell weer.




public foothpad langs de oever van de Orwell

Even later zien we Pinn Mill liggen en lopen we langs de kade naar de Butt & Oyster. Deze pub ligt inderdaad fantastisch: aan de Orwell, nu met laag water liggen de boten op de rivierbedding, maar met hoogwater staat de rivier tot aan de pub.




Butt en Oyster

We drinken een aantal Pints. Genietend van het schitterende uitzicht krijgen we een uitstekende maaltijd voorgeschoteld. Vooral de lamschouder die Arjen heeft besteld is indrukwekkend. Ook het toetje smaakt uitstekend.
Met een voldaan gevoel lopen we in de schemer terug naar de boot. Als we bijna weer terug zijn blijkt dat we het public footpath op de heenweg op 15 meter gemist hadden.

Donderdag 7 juni en vrijdag 8 juni: Terug naar Nederland
Donderdag ochtend slapen we eerst uit en nuttigen rustig ons ontbijt en een kop koffie. Harald wordt nog even de mast gelierd om de nieuwe windmeter aan te sluiten. Bij het naar beneden komen blijkt de sluiting van de spinnaker val kapot te zijn. Een mooie gelegenheid voor Arjen en Harald om de chandlery (watersportbenodigheden) te bezoeken. Behalve met nieuwe sluiting komen ze ook met een bulletalie terug. Deze werd gemist op de voordewindse koersen om te een ongewenste gijp van het grootzeil te voorkomen.
In de middag varen we richting Harwich en besluiten we gelijk door te varen de zee op, al moeten we het eerste gedeelte naar het noorden laveren met stroom tegen. De wind is behoorlijk fors, dus het is echt zeilen! De knobbelige zee doet vriend Rene niet goed. Pas tussen de pieren van IJmuiden zou hij zich weer beter voelen. Na een paar uur laveren gaat de stroom mee eindelijk meestaan en even later kunnen we weer bijna pal Oost sturen.
Op de terugweg maken we qua weer alles mee: veel wind, weinig wind, buien met onweer, niet prettig! Ook varen we weer tussen meerdere boorplatforms door. We houden de vaart er goed in en in de loop van de middag komen we aan in IJmuiden. We besluiten door te varen naar Amsterdam. Op het Noordzeekanaal blijkt dat het weer totaal anders is dan op zee: warm en broeierig. Zo broeierig dat een flinke bui ons op de hielen zit en vlak voor Amsterdam inhaalt. Gelukkig heeft Arjen zijn nieuwe Musto Performance pak aan, en trotseert de regen.


regenbui op het IJ

Even later varen we Sixhaven binnen, de jachthaven recht tegenover het centraal station. Terwijl het buiten keihard regent en bliksem en donder elkaar afwisselen geniet de bemanning van het welverdiende havenbiertje.


Havenbier binnen terwijl het buiten hoost

In de avond gaan we naar een lekkere douche na een verdiende douche nog even Amsterdam in. Met het pontje varen we het IJ over, onder Centraal Station door het Damrak Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd drinken we nog wat biertjes op het Leidseplein. Voor heftig stappen zijn we na een nacht op zee te moe, en om een uur 12 zoeken onze kooi weer op.

Zaterdag 9 juni: terug naar Lemmer
Alweer de laatste zeildag! Met rustig weer vertrokken we uit Amsterdam. Op het Markermeer stond zo weinig wind dat we het grootste stuk naar Enkhuizen moesten motoren. Als we bij Enkhuizen door het Naviduct zijn begon het weer te waaien uit het noordwesten en hebben we een supertocht terug naar Lemmer. In Lemmer blijkt een vriendelijke Duitser zijn boot tegen de wil van de havenmeester in onze box gelegd te hebben. De eigenaar is niet aan boord, maar met toestemming van de havenmeester leggen we het bootje in een andere box en varen Bachata naar haar vaste ligplaats. Tevreden gaat ieder op weg naar huis. De schipper zeker, want een Etap 28i is echt een perfecte boot om de Engelse Oostkust mee te bezoeken!

leuk verslag..
maar wel 10 jaar geleden. Ussentijds ook nog helden verhalen beleefd?

En natuurlijk: Wat zijn je plannen dit jaar?

enjoy!

Leuke impressie, goed om aan het gezin te laten zien om ze warm te krijgen voor deze bestemming. Dank!

Leuk verhaal!

Allen bedankt voor feedback.

@ISO788 Hans, ik had dit verslag van 10 jaar herschreven voor het clubblad van de Etapclub, als appetizer voor de tocht die we met de vereniging dit voorjaar naar de Oostkust gemaakt. Omdat dit stuk toch op de plank had liggen ook maar hier gedeeld.
Sindsdien diverse keren naar Oostzee, Kanaaleilanden, Bretagne, Engelse Zuidkust en Oostkust geweest. Volgens mij heb ik nog wel wat recenters op de plank liggen. Zal ik binnenkort wat van plaatsen.