Een paar dagen langer weg, geen probleem toch?
Bij aanvang van m'n reis, 3 juni, had ik met m'n vriendin afgesproken tot half augustus weg te blijven. Dit leek me zo verschrikkelijk lang dat ik verwachtte tegen die tijd allang terug te zijn. De volgende situaties hadden kunnen leiden tot eerdere terug keer.
Onrepareerbare schade aan mijn boot, of aan mijzelf, mijn geld zou op kunnen zijn, of ik zou heimwee kunnen krijgen. Of een combinatie van een van genoemde situaties.
Zo tegen half juli toen ik goed aan wel het Duitse wad had bereikt en bij juist was aangekomen, begon ik het gevoel te krijgen dat dit leven me beter beviel dan ik tevoren gehoopt had. Tot dan toe had ik me geen moment verveeld. De ene dag was ik m'n zeilen aan het naaien omdat m'n zeillatten er compleet uit lagen. De andere dag was ik een nieuw stuursysteem aan het installeren zodat ik me overal aan boord vrij kon bewegen en ook de helmstok kon bedienen. Had ik het ene gemaakt dan volgde er snel weer een nieuwe uitdaging. Deze dagen leiden ertoe dat ik halverwege juli
, tijdens een bezoek van mijn vriendin, haar het nieuws mededeelde dat ik graag tot 1 oktober door zou willen zeilen in plaats van half augustus. Ik verwachte een schrik reactie. Maar de reactie die volgde deed me beseffen dat ik erg blij mag zijn met zo een vriendin. Ze zei, denk je dat ik dat nog niet wist. Waarop ik antwoordde: nee, natuurlijk niet hoe kan jij dat nu weten. Waarop zij zei: hoe jij je thuis voelt in de havens, met jan en alleman een praatje maakt, straalt vsn geluk. Tuurlijk wil jij niet terug naar amsterdam. Ik snap je en gun je je reis, als je maar wel voor oktober thuis komt. Anders duurt het me te lang.
Wat was ik blij met dese reactie, echter besefte ik toen ook dat m'n budget niet meer helemaal klopte bij het tijdspad. En zeker niet bij de landen die ik hoopte aan te doen.
.
