Onderwerp: Wat te denken? Verwikkelingen in de Carieb.

Zit je na te genieten van een paar heerlijke weken zeilen met de Alex-2 in de Carieb, komen er hier en daar toch wat onkruidplantjes boven het groen gras uit. Misschien is opschrijven een vorm van verwerking die ...

De vlucht met Condor naar (Trinidad en) Tobago met een tussenstop in Martinique. Aldaar snel je het vliegtuig uit om frisse lucht te vinden voor een sigaretje. Waar moet ik heen? Loopt u hier maar door naar de transferhal. Sta ik daar stuurt een beambte me met zijn pasje weer terug. Nee, U moet echt boven zijn. Dus weer de trap op. Sta ik vóór de veiligheidscontrole, moet er weer doorheen en mag mijn flesje water (uit het vliegtuig waarvoor ik gecontroleeerd wordt) weer inleveren.
Goed, nou ja goed, sta ik in de transferruimte en tref daar de andere medereizigers die iets langzamer waren geweest en zodoende via een andere route daar waren heen geloodsd, zonder veiligheidscontrole en mét hun flesje water. Nu op zoek naar die frisse lucht, niet te vinden. Zitten we daar met veel te veel mensen in een slecht geklimatiseerde ruimte en slechts een drankenautomaat die veel te duur water enzo aanbood. Anderhalf uur later mochten we weer het vliegtuig in.
Vrije zitplaatsen zei de stewardess toen ik zag dat onze gereserveerde plekken met extra beenruimte waren ingepikt door medereizigers wier plek ook weer was ingepikt. Maar we hebben er extra voor betaald! Tsja, dan moet ik die mensen vragen weg te gaan. Dat domino-effect wilde ik niet op mijn naam krijgen, dus maar het laatste uurtje met opgetrokken knieën doorgebracht.

Kort voor middernacht lokale tijd, zijn we dan op Tobago. Een visum heb je niet nodig, maar wel een ticket voor je terugvlucht. Een lange rij voor de immigratie-beambten. Een klein groepje Caribiërs mochten een short-cut nemen en waren er snel door. De anderen niet. We hadden allemaal in het vliegtuig een immigratieformulier gekregen (met uitreis-gedeelte) en de meesten hadden dat netjes ingevuld. Wie niet, werd terugestuurd om het nu wel goed te doen en achteraan aan te sluiten. Langzaam worstelden de 3 beambten zich door de groep reizigers en stapje voor stapje schoven we op. Na een half uur waren we aan de beurt. Nee, een terugvlucht hadden we niet. Wel een bevestiging van de rederij dat we vanuit Trinidad, Port of Spain, met de Alex-2 enkele dagen later zouden vertrekken naar Curaçao. Morgen boeken we de veerboot naar POS, mevrouw. Ze krabde zich achter beide oren, overlegde met haar supervisor. Dit was niet de normale gang van zaken. Na ampele overwegingen zette ze toch maar een stempel in ons paspoort, gaf het uitreis-gedeelte terug en we waren binnen!

Enkele dagen later, we waren al aan boord, hoorden we de verhalen van de medereizigers, allemaal met vaak nog iets meer moeite hetzelfde verhaal. Toen kregen we het bericht dat op Trinidad 2 jonge crew-leden het land niet in mochten, paspoorten waren ingenomen en ze zouden met het eerste beste vliegtuig weer terug moeten. De kaptein belde met de agent en die deed wat hij moest doen, zodat we met een nacht vertraging toch allen aan boord konden verwelkomen.

Maar goed, even terug naar ons zelf op Tobago. Het was Carnaval, wat daar tegenwoordig vooral betekent heel veel electronisch herrie en wat verklede mensen in een stoet met gaten van enkele uren, geen stoet dus. Zelfs de enige steelband had een vrachtauto met versterkers en metershoge luidsprekers nodig om gehoord te kunnen worden tussen vergelijkbare aan de kant van de weg opgestelde P.A.'s.



Wij naar de haven om een ticket te kopen voor de veerboot. Alles vol tot de week er na! 2 afvaarten per dag met méér dan 750 mensen, ppfff, nog nooit meegemaakt. Dan toch maar vliegen, wat nog net lukte op de dag van de crew-wissel, wel enkele uren later dan gepland.

Dus een half uurtje met het vliegtuig. Komen we aan, staat er een aardige mevrouw met haar taxi op ons te wachten, gestuurd door de agent. Wat is hier allemaal gaande? Dat was een heel verhaal over bureaucratie welke we vervolgens live mochten ondergaan. Na een ritje van 3 kwartier waarin we ook kennis mochten nemen van de vele talen waar ze enige woorden van kende, komen we aan bij de haven. We stoppen bij het immigratiekantoor. We willen er uit, niet immigreren! Maar we moesten we daar toch zijn. Een paar trappen op en we stonden aan een flinke balie van een flink kantoor met slechts 2, zich duidelijke vervelende medewerkers. We moesten wachten. We waren na 16.00 uur, dus moest er door de agent een overwerkvergoeding van US$ 100 worden betaald. De chef was er even niet, we moesten niet denken dat er maar één schip was wat zijn aandacht behoefde. Het bleken er twee te zijn plus een aantal buiten op de rede. Na 3 kwartier kwam de chef. Nee, zij konden hier niets aan doen, het schip had geen crew-lijst aangeleverd (wel dus en lag op de tafel) en dus moest het zo. Hoezo zo? Nee, dat uitreis-gedeelte was niet goed. We moesten weer een ander formulier invullen, 13 US$ pp betalen, kregen weer stempels en mochten weer de trap af. Ik vroeg me af hoe dat zou gaan met zo'n kruisboot met 3000 veelal gehandicapte bejaarden, een lift was er niet. Maar goed, ik dwaal af. We staan weer buiten, even tijd om af te reageren met een sigaretje. Zo nu naar de boot, vroeg ik hoopvol aan onze begeleidster. Nee, nu gaan we naar de politie. Dat bleek de havenpolitie te zijn, want we hadden een 'pasje' nodig. Die had natuurlijk belangrijker zaken te doen dan die drie Alexanderianen aan een pasje te helpen, dus weer een kwartierje wachten. En zowaar, het was inmiddels half zes middags en ik kreeg als eerste mijn pasje. Uuhhhh, klopt dit wel, vroeg ik onze begeleidster. Deze is vandaag geldig tussen 8 en 17.00 uur. De officier krabde achter beide oren, overlegde met zijn chef en krabbelde de volgende dag er bij. Ik zweeg maar bij deze logica. Even later weer de taxi in: en nu naar het schip! Nee, nu moesten we naar de douane. Dat bleek een alleraardigste mevrouw te zijn, op een stoeltje bij een armoedig hokje. We hebben niets aan te geven, zei ik. Wat moet je überhaupt aangeven als je er uit gaat en niet terug wil om nogmaals dit circus mee te maken? Na wat social talk kwam de ham-vraag: of we drugs en/of camouflagekleding in onze koffers hadden? Daar verslik je je toch bijna in? Maar ja, ze had een punt: camouflagekleding is streng verboden in T&T. Kennelijk was dat vergeten toen we het land inkwamen en nu we er uit gingen .... Ik kon me nog net goed houden. Nee hoor mevrouw, alleen maar zeilkleding! We mochten door! Anderhalf uur om het land uit te komen, we werden aan boord hartelijk verwelkomd door de nog niet voltallige bemanning en waarover spraken we allen? Dat staat hierboven al. Voor mijn gemoedsrust ben ik maar niet meer aan land gegaan....

(wordt vervolgd)

Doet me denken aan dat boek van Willy van der Heide vroeger: Trammelant op Trinidad.

Is Kopenhagen ook zo?

Wellicht een tikkie onthaasten? Het enige dat zuidamerikanen hebben is tijd.....

Sent from my GT-I8190L using Tapatalk

Tricolor schreef :
En mooi weer....

Afscheid van Trinidad.

Loodsen zijn voor mij altijd zeer bijzondere personen in dit soort landen. Een loodsplicht geldt daar vanaf 50 ton en ik voer ooit bij een schipper op een 52-tonner die net zo lang de havenautoriteit masseerde tot hij een verklaring kreeg dat zijn schip officiëel 49 ton was. Dat scheelde een hoop geld, tijdverspilling en bureaucratie, daar was ieder meegediend. Ter info, de Alex-2 is bijna 800 GT en mag zonder loods Amsterdam binnenvaren. Maar hier en daar dus niet.



In Port of Spain lig je aan een lange kaai en er gaat een relatief smal, op diepte gegraven geul naar open zee. Dat kan een ieder, maar hier komt dan een breed grijnzende loods aan boord. Doet een praatje, kijkt even naar de loodseninfo en we verlaten de kade. Tussen haven en open water ligt een smal vaarwater van bijna 2 mijl. De roerganger stuurt er in, de loodsboot vaart met ons mee en een kwartiertje later neemt de loods weer breedgrijnzend afscheid. Weer makkelijk verdiend.

De moraal?

Stoppen met roken bespaart je een flesje water?

Heb daar wel eens olie geladen met de Avedrecht. Inderdaad bloedje heet daar! Was iets zuidelijker bij San Fernando.

Ben er in 1961 geweest met de Forest Hill en nogal van de wereld geraakt door de rum.

Tijdens ons verblijf (januari 2008) was zowel inklaren al uitklaren in Tobago enorm lastig en traag. Daarna tijdens het verdere verloop van onze reis nooit meer zoiets meegemaakt. Over het algemeen is in- en uitklaren als je even de tijd neemt niet zon stress. Ook hebben we gedurende de reis geleerd dat je af en toe wel eens een dagje (of een eiland) kunt smokkelen. Zo hebben we overnacht in Walillabu Bay, ST. Vincent (gelegen aan de steiger van Pirates of the Caribean). Omdat we gehoord hadden dat St. Vincent ook erg lastig is qua in en uitklaren hebben we dat maar helemaal overgeslagen.

Overigens kan ik me voorstellen dat dit met een jachtje allemaal wat makkelijker is dan met een groot schip

Halsen, halsen en wenden.




Tussen Trinidad en Curaçao liggen wel wat eilandjes, maar veel is het niet. Toestemming om Venezuela aan te lopen hadden we niet en wilden we niet. Wel hadden we toestemming gevraagd om Los Islas Roques aan te lopen. Met een NO tot O wind van 15-25 knopen en een west gaande stroom van een kleine knoop, was richting het noorden geen optie. Dus zigzagden we naar het westen.



Met een onervaren crew is halsen dan het makkelijkst, gijpen dus. Zie het 1e deel van het filmpje¹.



Dat deden we tot Bonaire aan toe. Maar eerst naar de archipel. Op de kaart zag het er romantisch uit, de werkelijkheid misschien ook wel maar we konden alleen op een ondiepte midden tussen de eilandjes ankeren.



Te ver van het strand om iedereen heen en weer te brengen, te veel wind om bij het schip te zwemmen. Dus de volgende dag verder naar Bonaire. Noord, halsen, zuid, halsen, noord en zo gingen er een paar dagen voorbij. Ook hier een overbodige loods, voor de aanbevolen sleepboot mochten we bedanken.
De hoofdstad Kralendijk is leuk, gezellig, kneuterig maar helaas geen tijd om de natuur te verkennen. Bonaire, een NL-gemeente waar je alleen met US$ kan betalen!
Vervolgens weer verder richting Curaçao. Niet rechtstreeks natuurlijk. Ik mocht een poging doen oostelijk van het eiland te komen: geen kans met die wind en stroom. Dus maar weer naar het noorden. De stuurman van de platvoetwacht mocht gaan wenden (overstag gaan). Samen met de bootsman had ik me op de bak gezet om de voorzeilen te shiften. Alle andere bemanningsleden stonden bij de 3 masten. Helaas liep het een beetje mis, kennelijk ontbrak tot mijn verrassing de ervaring². De kapitein bood nog aan met de boegschroef het schip door de wind te duwen, toch maar niet. Zo werd het toch weer een hals. Morgen een nieuwe poging.
Na mijn voormiddagwacht heb ik met die stuurman de procedure eens grondig doorgenomen. Nogmaals misgaan kon natuurlijk niet. Het grote moment was weer aangebroken. Nu stond ik op de brug en kreeg van de kapitein de opdracht te zorgen voor de goede timing. Mijn collega gaf de commando's. De fok werd gegeid, de bezaan te loevert, vol roer naar loef, het grootzeil werd gegeid en langzaam draaide de dikke dame in de wind. De fokkemast viel bak, het schip maakte nu vaart over de achtersteven, roer vol naar lij/nieuwe loef, grootmast ombrassen, roer midscheeps en we pakten weer voorwaartse snelheid. Stagzeilen overzetten, fokkemast ombrassen en voilà, de wende was volbracht! Zie ook het 1e gedeelte van het volgende filmpje.



De volgende dag probeerden we nog te ankeren bij Klein Curaçao, helaas lukte dat niet. Als je het kaartje bekijkt snap je waarom, een zeer steil aflopende ankergrond: voor jachten te doen.





De volgende dag liepen we Willemstad aan. Een mooie reis was weer voorbij!


1 De Sórlandet is een volschip, dus de bezaanmast is ook vierkant getuigd. De Alex-2 is een bark, dus alleen bezaan. Voor de manoeuvres maakt dat nauwelijks verschil.

2 Voor 1e stuurman op de Alex-2 heb je nodig een kapiteinspatent, bv via een normale zeevaartschool plus ervaring. Kennis van zeilschepen is dus geen vereiste. Hoewel mijn collega al verschillende reizen had gemaakt, zat 'wenden' nog niet in zijn zeilzak. Nu wel hopelijk!