Onderwerp: Zeiltocht van Stellendam naar Portho

Hallo Forummers,

Ik lees al een aardig tijdje mee, zowel als gebruiker en als gast, en heb besloten mijn reisverhaal naar Portugal te posten. Dit had ik grotendeels direct daarna opgeschreven en laatst nog afgemaakt. Leesplezier voor jullie allen, althans dat hoop ik natuurlijk

Eerst even voorstellen; Ik ben 22 jaar en ben nu bezig met het afronden van mijn opleiding tot Maritiem Officier. Sinds drie jaar werk ik op een jachtwerf en zo kwam ik natuurlijk in aanraking met zeilen en zeilers. Na het aanhoren van vele mooie verhalen leek het zeilen mij wel wat. Sinds een jaar ben ik dan ook in het bezit van een zeilboot, nu nog een restauratie project, maar daarover later meer in een ander forum.

Dit verhaal gaat over een motortocht met een X40 van Stellendam naar Portho waarbij we in een grote onverwachte storm terecht kwamen in de Golf van Biskaje.



Vorig jaar in September ben ik vertrokken met een goede vriend en een collega om een zeiljacht naar Portho te brengen. Deze X40 was in de maanden daarvoor gekocht en opgeknapt op het werf waar ik werk en de eigenaar wilde haar graag in Portho hebben. Een goede vriend en ik zagen dat avontuur wel zitten en zijn dat voor deze man gaan doen met nog een collega van mij erbij.

De vertrekdatum werd vastgesteld op 9 september 2016 en zo begon ik met het maken van een reisvoorbereiding. We zouden langs de kust varen om de drukte in de TSS te vermijden en in Guernsey een brandstofstop maken. Geen van ons allen had veel ervaring met zeilen en daarom zouden we alleen motoren en de fok gebruiken voor wat extra snelheid, waar ik wel ervaring mee had. Ook om nieuwe verstaging enigszins te ontlasten. Een paar weken voor vertrek kwamen we bijeen om zaken als veiligheid en gang van zaken aan boord te bespreken. Hoewel ik al maanden de wereldzeeën bevaren had hadden de andere twee bemanningsleden weinig ervaring met varen.

Een dag voor het daadwerkelijke vertrek hebben we de boot voorbij de sluizen gevaren zodat iedereen zich comfortabel en wegwijs kon maken met de boot. Voor het aan en afmeren bij de sluizen was nog erg wennen. De boot werd aangemeerd vlak na de sluizen en twee dagen later zouden we vertrekken. For real this time



Opgewonden vertrokken we vrijdagmiddag. Eerst nog de brug. We kwamen nog een bekende tegen die enthousiast vroeg waar we heen gingen. Zijn mond viel open toen we hem vertelden dat we naar Portugal gingen, in negen dagen, dag en nacht.
We moesten hard varen om de pomp nog te redden in Stellendam voor de benodigde diesel. Die sloot om zeven uur. Natuurlijke redde we die niet en voeren we om negen uur pas de haven binnen. Na even bedelen om diesel bij de groothandelaar werd het zeilbootje helemaal afgetopt inclusief vijf jerrycans van 25 liter aan boord. Ziezo, Klaar om te gaan.



Stellendam

De sluis door, onder de brug. Inclusief het geklungel in die sluis met die grote boot. Het zal vast eruit hebben gezien als jonge jongens met een rijke pappie die niet konden varen. Alleen, deze boot was niet van ons, of onze vader. Gelukkig was het nacht en zat niemand zich te verkneukelen over onze stuurmanskunsten.

Hup de nacht in, door de betonning de open zee op. Daar kwam het eerste probleem aan bod. Nu toch wel hongerig wilde de collega graag warm eten maken. Alleen, het gas deed het niet. Met de stroomschema’s in mijn hand kwam ik erachter dat het elektrisch veiligheidsventiel de stop door liet slaan. Ik was ook al behoorlijk zeeziek geworden door het onderste boven doorzoeken van de boot naar de storing. Deze nacht dan maar geen warm eten, morgen een nieuwe dag.

De eerste wacht was voor mij, ik liet de jongens nog zien waar je allemaal op moest letten in het donker. Lichten, signalen en dat ze mij ten alle tijden wakker moesten maken bij het minste of geringste. Daarna zat ik daar. Alleen in het donker te kijken hoe het land langzaam achter het kielzog verdween. Nog even flitste door mij heen dat dit zou zijn hoe ik de komende dagen en nachten door zou brengen. Niet wetende dat het nog veel erger kon. Maar, ik hield de goede moed erin, natuurlijk, want ik had ook twee bemanningsleden die naar mij keken voor raad en wijsheid. De lucht was prachtig gevuld met sterren maar ik kon slecht genieten door de zeeziekte.

Ik was ondertussen verschrikkelijk moe en koud geworden. Het werd mijn collega’s wacht. Ik had mij voorgenomen bijna heel de nacht wakker te blijven om de jongens te assisteren en te leren maar ik was vermoeid. Ik nam met hem nog eens door waar hij op moest letten. Het was volkomen vrij om ons heen en ik liet mijn hoofd rusten op een paar volle jerrycans, mijn collega moest mij maar alarmeren als hij iets wilde weten. Mijn collega bleek alert op zijn wacht en hield goed de koers. Vol vertrouwen kon ik later richting mijn kooi.

Ik werd op mijn verzoek gewekt voor haven van Zeebrugge. Zijn de schepen te zien? Dat werd bevestigd door mijn maat, die de wacht van mijn collega had overgenomen. Ik nam de wacht weer over en verdween hij vermoeit naar beneden zijn kooi in.
Na de laatste restjes slaap weggewaaid waren begon ik te genieten van de reis, het was prachtig zo met al die schepen hier. We voeren langs de ankerplaats en ik zag zelfs een schip van voorgaande stagebedrijf liggen! Ik week uit voor enorme schepen, in acht houdend hoe verschrikkelijk irritant ik zelf die WAFI’s (Wind Assisted F***ing Idiot) vond gedurende mijn stage en liet duidelijk zien wat ik van plan was.






Nu is zeeziekte nog steeds niet mijn sterkste punt maar nu weet ik dat ik daar binnen twee dagen overheen ben. In de kajuit was het altijd verschrikkelijk. Daar kreeg de zeeziekte de opperste hand van mij en menigmaal vloog ik naar buiten om … nouja, jeweetwel, de vissen te voeren. Ik was liever buiten. Desondanks was het een fijne dag met mooi weer. Helaas niet warm, dat dan weer wel. Maar wat wil je als je in september gaat varen? Later die dag deed ik wat knip en plak werk met de gaskoppelingen om het kapotte ventiel te omzeilen. We draaiden de fles elke keer dicht nadat we klaar waren met koken.

En zo gingen we door naar het zuiden, langs de kust van België, richting de Franse kust.
Nu was mij voor deze reis verteld dat ik hier alle benodigde papieren voor had. Die had ik ook, alleen geen vaarbewijs 2. Wat toch wel vereist is voor deze boot in de kustwateren buiten Nederland. Mij was al tweemaal gerustgesteld dat ik voldeed maar diegene wist niet dat ik mijn TKN nooit gehaald had! (TKN wordt aangeboden in de opleiding tot Maritiem Officier). Dus, twee weken voor vertrek nog even snel mijn vaarbewijs 2 gehaald, dat was even schrikken maar gelukkig prima te doen. Het leek mij niet aannemelijk dat de kustwacht zich zou interesseren in zo’n kleine bootje met drie jongens erin maar je moet wel de juiste papieren hebben natuurlijk.

De volgende dag zaten ik en mijn collega buiten, we voeren langs Calais en zaten te genieten van deze ervaring. Plots riep hij dat hij een groot marineschip zag! Ik draaide mij om en zag op hoge snelheid de Franse kustwacht op ons afstormen. Toch wel degelijk geïnteresseerd in een klein bootje met drie jongens.. Ik wekte mijn maat en vertelde iedereen hun paspoorten alvast aan mij te geven. De kustwacht naderde en riep ons op op de VHF.

De kustwacht wilde weten wat de thuishaven was van de boot, en waarom die niet op de spiegel stond. Ik wist niet wat de thuishaven was maar dus snel naar binnen zoeken in de papieren. Niets dus.. Uiteindelijk herinnerde ik mij dat deze Porto zou worden. Oke, volgende vraag.. ‘
Waren wij de eigenaar van de boot? Nee, en ik legde uit dat wij deze boot overvoeren als vriendschappelijke dienst voor de eigenaar. Oke, prima.
Maar hadden wij een papiertje met toestemming van de eigenaar om met zijn boot te varen? Nou niet dus, daar had ik nooit aan gedacht. De kustwacht beviel mij stil te liggen met de steven in de wind. Wat we wijs opvoerden natuurlijk.

Ondertussen werd contact gezocht met de wal om aan een telefoon nummer van de eigenaar te komen in het geval we het moesten verifiëren. De kustwacht kwam aan boord met vijf man, pistolen en al. Gelukkig waren het geen kwade mensen. Ik wikkelde de papierwinkel af met commandant die als enige een beetje Engels sprak terwijl de rest van zijn crew de boot doorzocht. Alles ging open, en waar was de holding tank? De dieseltank? Hoeveel tanks heb je? Nadat de belangrijkste zaken blijkbaar goed waren mochten we de originele koers weer volgen terwijl de boot verder onderzocht werd. Ondertussen waren we al de mijlen die we tegen de stroming in hadden zitten beuken weer terug gedreven..

Mijn collega, altijd wel een tikkeltje overdreven, opende voor de kustwacht het motorruim en schreeuwde het uit dat de boot water maakte. Door de intensiteit leek het dat het water tenminste naar binnen spoot en dat onze laatste uren geteld waren. Ik keek naar binnen en zag een laagje water keurig netjes in het lekbakje onder de motor liggen. De boot was vol mensen, inclusief de kustwacht, die allemaal mij verwachtingsvol aankeken. Wat zou die doen? Haha, gezien dat het maar een klein laagje water betrof zouden we dit aanpakken wanneer we weer op onszelf waren. Iedereen ging weer terug naar waar hij mee bezig was. De Fransen waren snel klaar en met een fikse waarschuwing voor het ontbreken van de toestemming van eigenaar vertrokken ze weer in hun rubberen bootje. Eind goed al goed. Het water hebben we daarna weg gepompt. Wat bleek is dat zeewater langzaam uit het externe koelsysteem lekte. Vanwege de hete motor kon ik daar op dat moment niets aan doen. De dagen daaropvolgend hebben we elke dag het laagje water weggepompt tot onze aankomst in Guernsey.

Midden in de nacht liepen we Guernsey voor de brandstofstop. Ik maakte gebruik van twee individuele elektronische kaarten en mijn collega als uitkijk om daar in het donker naar binnen te varen terwijl ik angstvallig de dieptemeter in de gaten hield en mij oriënteerde op de aanwezige lichten en hun karakters. Zo voeren we zo het donkere gat van de haven binnen. Verbazingwekkend hoe uit al die lichten je de laatste meters pas de havenopening voor je ziet opdoemen. Maar waar konden we die grote boot parkeren zonder dat we op een oor, vastgezogen in de modder, wakker zouden worden in de ochtend? De waterdiepte bij de fueljetty zou net voldoende moeten zijn. Terwijl we daarheen kropen met 0.2 meter op de diepte meter leek de boot opeens vast te zitten. Ze reageerde niet meer op de gashendel. Oh help, misschien zat iets in de schroef! De boei naast ons kwam langzaam dichterbij.. Afhouden riep ik nog, en gelukkig ging dat net goed. Even later hadden we opeens weer voortstuwing en snelde ik opgelucht weer het diepe deel van de haven in.. Tijd voor poging twee..

Na meerdere doemscenario’s die door mijn gedachten schoten zoals vastzitten, of een geblokkeerde schroef bleek uiteindelijk de saildrive uit versnelling geschoten te zijn en daarom hadden we geen voortstuwing meer.

Iedereen was geschrokken van de situatie en zo hebben we aangemeerd bij een steiger met veel ruimte en ruim voldoende waterdiepte. Helaas was deze niet verbonden met de wal en konden we niet de wal op.
De volgende ochtend zijn we naar de fuel jetty gevaren, die toen wel open was, en hebben daar getankt. Rode diesel, en spotgoedkoop, dat zien we nu niet meer in Nederland. De winkelier vroeg terloops of we al langs het havenkantoor waren gegaan. Dat hadden we natuurlijk niet vanwege het onchristelijke tijdstip dat we aankwamen en ook niet naar de wal konden. De verkoper zou de havenmeester nog wel even bellen en vragen of we nog moesten betalen voor die paar uur. Ik vond het geen probleem want we hadden toch even aan de steiger gelegen. Uiteindelijk moesten we 40 euro betalen voor de 5 uur die we moesten wachten totdat we konden tanken! Gelukkig hadden we allemaal wel lekker kunnen slapen voor die 40 euro en heb ik de havenmeester nog om het weerbericht gevraagd. De komende dagen zag het weer heel goed eruit met windkrachten tussen de 4 en 5 bft. Na de boot overgevaren te hebben naar een andere steiger om geld te wisselen konden we weer vertrekken. Hup, Guersey weer uit. Op naar Porto! Guernsey uitvaren was mooi om te zien. ‘s Nachts hadden we al die kliffen niet opgemerkt. Helaas was dit van korte duur want al snel zaten wij weer in het ruime sop.



Afgemeerd in Guernsey



Net weer onderweg


Ik had een vergissing gemaakt.. Terwijl wij met een lekker 8 knopen over de grond richting de Golf van Biskaje voeren had ik mijn collega gevraagd om mij midden in de nacht wakker te maken zodat ik de wacht zou hebben wanneer we tussen de laatste eilandjes doorvoeren. Terwijl ik boven kwam ging mijn collega direct naar zijn kooi. Aan dek kwam ik tot de conclusie dat de stroming gedraaid was en we nog zeker vier uur van die eilandjes verwijderd waren. Moe, koud en nat van het overspattende water hield ik de schepen om mij heen in de gaten. Een mooie rij lichtjes aan stuurboord waar ze door de TSS voeren. Ik schrok van het alarm van de plotter. Ik zag nog net de waterdiepte op 1.5 meter staan. Dat kan niet, volgens de kaart was het water hier minstens 40 meter diep! De dieptemeter stond weer op ruim 40 meter en ik dacht dat het wel een beest geweest zou zijn. Diep in donkere nacht, alleen buiten op zee kwamen allemaal beelden bij mij op over Moby Dick enzo, en dat die lange smalle kiel toch best een eind onder die boot uitstak.. Snel zette ik mijn gedachten op een ander spoor. De andere dieptemeter boven de ingang van de kajuit gaf echter maar 20 meter aan. Vreemd… De koers zou vlak langs een wrak gaan, weliswaar gedregd op meer dan 20 meter maar toch iets te dichtbij voor mijn plezier, zeker met die gekke dieptemeter. In de kaart was het echt veel dieper. Ik stuurde om het wrak heen wetende dat de positie in de kaart nooit helemaal zal kloppen. Better save than sorry. De dieptemeter begon langzaam op te lopen. 18.0 meter, 16.0, 14.0, 12.0.. Ik schrok mij rot, ik wist bijna zeker dat dit de helling van sediment tegen het wrak moest zijn! Snel stuurde ik de boot de zee op en de diepte werd weer groter.

Drama ontweken was ik toch iets meer gerustgesteld. Totdat.. de geluiden van het water om mij heen niet helemaal klopten. Ik keek om mij heen en door de schemer van de navigatieverlichting zag ik allemaal schimmen door het water gaan die zo nu en dan opdoken. Weer dwaalden mijn gedachten naar Moby Dick.. Nu laat ik mij niet zosnel van streek brengen door bang te worden en besloot dat dit dolfijnen moesten zijn en waarschijnlijk ook de oorzaak van dat alarm. Prachtig hoe ze om de boot heen zwommen en sprongen in het licht. Tijdens een toilet bezoek keek ik nog eens dichtbij op de diepte meter. Deze was naar feet gesprongen en in plaats van 12.6 meter, was dit 126 feet. Dik 30 meter! Dit klopte wel met de kaart. Al mijn zorgen waren verklaard Ik heb ruim zeven uur wacht gelopen totdat we de eilandjes voorbij waren. Ik was nat, koud, moe en helemaal verkleumd. Direct na de laatste vuurtoren gepasseerd te zijn riep ik de volgende wacht. Wat een nacht.. Het blijft wonderbaarlijk welke horror gedachtes, vermoeidheid, spanning, donker, en de verantwoordelijkheid over een dure boot je allemaal kunnen geven.

De volgende dag waren we heerlijk aan het varen. Wind in de rug en de fok stond bij wat samen voor een lekker vaartje van ruim 8 knopen zorgde. In de ochtend waren de andere bemanningsleden vergezeld met dolfijnen tijdens hun wacht. Later die avond trok de wind aan. De boot schoot door het water met een snelheid van wel tien knopen! Dat schoot wel lekker op zo. Op dit tempo zouden we de Golf van Biskaje passeren in anderhalve dag in plaats van drie dagen.





Met z’n allen zaten we aan de loefzijde in de cockpit te genieten van het weer en de onstuimige zee om ons heen. De boot helde behoorlijk en ik hield de windmeter in de gaten. Het varieerde tussen de 30 en 40 knopen met uitschieters in de 40. Ik besloot om het zeil binnen te halen wanneer de 50 knopen aangetikt werden. Wanneer dit even later gebeurde helde de boot ook zover over dat de andere bemanningsleden ook voorstelden om de fok binnen te halen. En zo gingen we aan de slag. Ik probeerde de boot de wind in te draaien maar de golven en de wind voorkwamen dat dit lukte. Met veel kracht hebben de fok ingedraaid. Ieder een stuk, ik vond het maar spannend met dat dunne lijntje. Bij het indraaien van de laatste halve meter van het zeil vond ook een kleine explosie plaats op het voordek. Mijn collega die aan de winch draaide reageerde verbaast dat het opeens zo makkelijk ging maar de schoot om de fok op te rollen was geknapt. Ergens diep vanbinnen hoopte ik dat het zeil niet uit zou rollen. Maar dit was helaas van korte duur. De fok leek even te twijfelen totdat het zich uitrolde tot de volledige grootte.

Tja, shit. Daar zit je dan. Midden in open water. Heel de bemanning zat een beetje als: ‘Wat nu?’ Het liefste zou ik terug keren naar de kust die we in de vroege ochtend achter ons gelaten hadden maar onze snelheid was maar 1 a 2 knopen tegen de wind en stroming in. Dat ging hem dus niet worden en konden we beter doorvaren met de snelheid van 10 knopen. Wel voer even later een klein zeiljachtje langs ons richting de kust. Om de fok alsnog in te rollen zouden we een nieuwe lijn om de trommel moeten slaan en die vervolgens weer af te wikkelen met de winch. De zee was ondertussen nog onrustiger geworden en de windsnelheid was nu in de 50 knopen en ik wilde niet dat iemand zich naar voren zou wagen naar de trommel. De bemanningsleden waren het er niet mee eens dat ik naar voren zou gaan. Mijn collega besloot zelf naar voren te gaan zodat ik de boot op een zo rustige mogelijk koers kon houden. Na wat instructie om de nieuwe lijn aan de oude te knopen en hem op het hart te drukken zo voorzichtig mogelijk te zijn en zich vooraan aan weerszijden zich vast te zetten met zijn levenslijnen ging hij naar voren. Nu is dit een prachtig jacht, en om het dek zo vrij mogelijk te houden is de trommel van de fok in de punt van de ankerkluis geplaatst. Heel mooi, alleen heel slecht bereikbaar… Dit was dus ook het probleem wat mijn collega tegen kwam. Met verkleumde vingers probeerde hij op het stampende dek in de spray de lijn om de trommel te krijgen. Na meerdere pogingen had de lijn nog maar een ronding gemaakt en moest hij het opgeven. Later hebben we samen nog geprobeerd het zeil naar beneden te krijgen. Maar ook dat lukte niet. Ik drukte de bemanning op het hart dat dit een sterke boot was en dat ze zou blijven drijven. In het ergste geval zouden we naar binnen en de storm uitzitten. Het wachtlopen zou dan via de radar en AIS gedaan worden.

Ik wist het niet meer en mijn enigste optie restte om alle lijnen los te gooien en het zeil maar te laten flapperen wanneer de wind te sterk werd om de druk uit het zeil te halen. Mijn maat was zich plots enorm ziek gaan voelen en in zijn kooi gaan liggen. Het zou op mijn collega en mij neerkomen om de boot door de storm te sturen zolang het nog ging. Hij en ik zouden om de twee uur de boot besturen en wacht houden. Met de mededeling dat we het de komende tijd best zwaar zouden kunnen krijgen heb ik hem met klem verzocht om naar zijn kooi te gaan. Even later stond hij nog even voor de kajuitingang met de tranen in zijn ogen dat hij dit toch niet meer zo fijn vond.

Ondertussen was het weer nog heftiger geworden. De golven kwamen vanachter binnen en zo nu en dan braken ze in de cockpit maar we voeren nog steeds ruim tien knopen. Veertien zelfs wanneer de boot van de golven af surfte! Het werd donker en daardoor voor mij steeds lastiger om het kompas af te lezen en de aankomende golven te zien. Regelmatig reageerde ik te laat waardoor de wind de fok de andere kant op blies, wat een gigantische klap opleverde. Daarna weer de juiste kant op. Hoewel ik meerdere verhalen heb gelezen over zeilers die dagen achter het roer stormen trotseerden begon ik te twijfelen of dat ons ook zou lukken. Vermoeidheid en verkleuming zouden onze grootste problemen worden wanneer de storm aan zou houden. De laatste droge kleren waren degenen die we aan hadden en onze jassen beschermden ons onvoldoende.

Daar stond ik dan in het donker achterop de boot terwijl ze door enorme golfdalen en enorme golftoppen ging. De windmeter bevond zich ondertussen ruim in de zestig knopen. Langzaam kwam een enorme golf aan rollen. Ik stond achter de stuurstand op een hobbel die het mij mogelijk maakte rechtop te blijven staan terwijl de golf onder de boot door rolde. Direct daarna schreeuwde iemand het uit van pijn binnenin de boot. Mijn maat, ziek dat hij was, snelde naar buiten om te informeren dat mijn collega vanuit zijn kooi aan bakboord, over de tafel heen vloog, en bovenop mijn maat terechtgekomen was aan stuurboord, en daarna weer terug. Mijn collega had daarbij iets geraakt en voelde zijn hand niet meer. Dit was het moment dat ik besefte dat het niet zou gaan lukken om zo door te varen en de storm te heftig voor ons geworden was. Ik was ook degene met de medische training en moest naar mijn collega toe. Samen met mijn maat hebben we alle lijnen van de fok losgegooid en het laten wapperen in de wind. Wat een herrie. Na de autohelm nog op een koers gezet te hebben die de boot enigszins kon houden zijn we naar binnen gegaan.
De week voordat we vertrokken waren had ik medische training gehad waarbij het onderzoeken op breuken mij ook geleerd was. Deze kennis kwam nu mooi van pas. Na mijn collega’s arm onderzocht te hebben bleek die niet gebroken te zijn. Met een gefabriceerde mitella moest hij afwachten en totdat we de kust zouden bereiken. Mocht hij dan naar een ziekenhuis willen zouden wij hem daar zo snel mogelijk brengen. Hij kroop in de v-berth om zich daar tussen zeilzakken klem te leggen zodat hij niet nog een keer door de boot zou vliegen.

Mijn maat had ondertussen plaats genomen achter de radar en AIS om wacht te houden. Nadat ik klaar was met mijn collega melde hij dat een vrachtschip recht op ons afkwam. In eerste instantie kon ik dit niet geloven. Eerst de storm, dan de fok, collega gewond en ook nog een schip dat recht op ons af kwam.. Maarja, het bleek echt zo te zijn. Om precies te zijn een vrachtschip met een Closest Poit of Approach van twee kabels, veel te dichtbij. Ik vertrouwde er niet op dat het andere schip onze boot zou kunnen zien op zijn radar in deze storm en het zou niet veilig zijn om weer naar buiten te gaan. Via de VHF heb ik het schip opgeroepen, gemeld wat onze situatie was en of hij uit zou willen wijken. De officier van de wacht vroeg naar onze positie ten opzichte van hem en bevestigde dat hij ons niet op zijn radar kon zien. Hij zou ons op de hoogte houden en niet veel later week het vrachtschip ruim uit naar stuurboord. Gelukkig maar.

Door de heftig bewegende boot zijn we allemaal in onze kooi gaan liggen. De collega voorin, mijn maat aan stuurboord en ik naast de motor (met oordoppen) Elke twintig minuten liet ik mijn wekker afgaan en controleerde ik de radar en AIS. Geen andere schepen voeren langs. Achter mijn rug had ik de rugzakken en tassen van de andere bemanningsleden gepropt om niet telkens tegen de motorkist aan te schuiven en lag ik gespreid om ze min mogelijk te bewegen. In de nacht, terwijl ik sliep kwam opeens een enorme klap. Ik werd letterlijk van mijn matras gelicht en hardhandig tussen de motorkist en onderdek gesmeten. Boven mij lagen allemaal zeillatten in een kast en die kwamen ook allemaal naar beneden zeilen bovenop mij. Gevloek en gescheld van de andere bemanningsleden kwam mij ter ore door de deuropening. Alles leek verder nog in orde en mijn grootste vrees, de mast, stond nog overeind.

Slapen was hierna lastig. Elk moment verwacht je de volgende klap die gaat komen, eentje die misschien abrupt een einde zou maken aan ons, nu nog waterdichte bootje. Een tweede klap smeet mij weer tegen de motorbekisting en weer kwamen alle zeillatten naar beneden. Dit was niet grappig meer. Ik begon bang te worden dat iets aan de doorgestoken mast het zou begeven en de mast daarna als aan allesverwoestend door de romp heen zou razen. Om geen angst in te spreken bij de overige bemanning heb ik niets gezegd. Ook mijn maat vertelde pas na het avontuur dat hij met zijn voeten tegen de mast had gelegen en zich zorgen gemaakt had over hoeveel de mast bewogen had ten opzichte van de boot. Een ander probleem was de brandstof. Met de huidige vaart zouden we nog drie dagen kunnen varen maar we hadden geen idee hoelang deze storm nog zou duren.

Na de nacht ongeschonden doorgebracht te hebben wees de windmeter ruim 60 knopen aan met windstoten van 75 knopen. In deze windstoten helde de boot zover dat de ramen in de kajuit onder water kwamen. Via de ramen in de romp konden we al langer de zee van binnen bekijken. De boot trilde en schudde, de lange kiel schudde natuurlijk ook mee en ik hoopte dat de kielbouten het continue geschud konden weerstaan. Het comfoor gaf ook een goede indruk over de helling, 45 graden. Achteraf bleek het ding niet verder te kunnen hellen.

Ik ben met mijn regenpak naar buiten gegaan om de koers te veranderen zodat we minder naar een enkele kant zouden hellen. Buiten waren immense golven zonder schuimkoppen, want die werden eraf geblazen door de wind. De fok wapperde nog steeds in de wind, al begonnen de randjes te raffelen. Mijn hoop was dat het ding er snel vanaf zou vliegen zodat de boot minder een kant op zou hellen. We waren nu halverwege de oversteek naar Spanje en ik paste de koers aan naar het oosten. Dit gaf geen verbetering maar de boot kwam niet meer terug op de oude koers. Nu voeren we de verkeerde kan uit. De kust in het oosten was verder van ons verwijderd dan de zuidse kust en daarom verminderde ik het motorvermogen om onze kostbare diesel te besparen. De boot had maar een kleine tank die wij bijvulden met jerrycans die aan dek vastgesjord waren. Van bijvullen was geen sprake in dit weer en ik wilde voorkomen dat de motor zonder diesel kwam te zitten. Weer in de boot keek ik naar de windmeter terwijl de boot bleef schudden en trillen. Niet veel later leek de boot tot rust te komen en trilde ze niet meer terwijl de windmeter nog steeds ruim zeventig knopen aan gaf. Mijn verwachting was dat de fok eindelijk afgeschuurd was en de wind daar niet langer aan trok. Een blik uit het raam concludeerde dat het zeil over de reling in het water hing. Gelukkig maar. Het sprankje hoop dat we ons hier doorheen zouden slaan groeide groter. Met daarbij de hoop we het hier later met z’n allen over zouden hebben en wat een avontuur het was geweest. Maar, we waren er nog niet. Nu was het nog doorbijten totdat de storm achter ons zou zijn.

In de avond zwakte de wind af naar dertig knopen en ik hoopte daarmee dat de storm teneinde kwam. Helaas, na een lange nacht waaide het weer een vrolijke vijftig knopen. Zucht.. Ondertussen keken we uit naar schepen die ons zouden passeren zodat we om een weerbericht zou konden vragen. Het weerbericht dat we meegekregen hadden van de havenmeester had van geen kant geklopt. Niets is zo onvoorspelbaar als het weer. De tank begon leeg te raken en zou snel bijgevuld moeten worden. De jerrycans aan dek, die toch echt heel goed vastgezet waren, waren losgeschoten en schoven nu heen en weer in het gangboord. Via de kajuitopening probeerde ik ze naar binnen te trekken maar dat mocht niet baten door de spanbanden aan dek verstrikt waren. Heel de nacht heb ik angstvallig gecontroleerd of ze nog in het gangboord lagen.
De volgende ochtend was de wind weer afgezwakt. De tank was bijna leeg en daarom hebben we de tank bijgevuld toen het enigszins rustig was. De wind kon immers later weer aantrekken zoals de dag daarvoor. Gelukkig lagen de jerrycans allemaal nog aan dek met een enkel de haak nog om het handvat. Mijn maat en college vulden de tank bij terwijl ik de boot zo rustig mogelijk op de golven hield. Dit voorkwam niet dat ze alsnog onder de diesel kwamen en het hun in ogen en monden vloog. Bleh.. Met een volle tank koerste we de boot weer af op de Spaanse kust. Zowel de Spaanse als Franse kust waren even dichtbij. Volgens mijn berekeningen zouden we het redden met de brandstof en daarom hielden we de koers aan naar de Spaanse kust. De boot begon ook steeds meer water binnen te krijgen, de bilgepomp had ondertussen ook de geest gegeven. Het waren geen grote hoeveelheden maar je hoorde het heen en weer stromen wanneer de boot helling kreeg. Vermengt met wat diesel zorgde het ervoor dat het niet echt prettig was in de kajuit. Het luik van de kajuitingang bleek ook niet zeewaterdicht te zijn en zo nu en dan was een plens water binnen gekomen.

Niet veel later kwam een schip voorbij en werd ze opgeroepen voor het weerbericht. We keken elkaar verrast aan toen de officier van de wacht met een ja antwoorde op onze vraag. De officier van de wacht bleek een Nederlander te zijn! We hebben even ons hart kunnen lichten en verteld over onze situatie. Dan wist ook iemand wat met ons gebeurd was in de golf van Biskaje. Hij raadde ons aan zo snel mogelijk naar de kust te varen want in de avond zou de wind weer toenemen. Met deze informatie bekeek ik nog eens naar onze koers en dit was toch echt onze beste optie. Zoals het eruit zag zouden we de volgende ochtend bij de Spaanse kust zijn. De bemanning was blij met dit vooruitzicht. De wind nam in de avond niet toe en om twaalf uur waren de golven zo afgezwakt dat we weer begonnen met buiten wachtlopen.

Om vier uur zou mijn collega mij wakker maken omdat we op dat moment in de buurt van de kust zouden komen. Nu ben ik een zeeschip gewend betreft de wacht. Als je wacht om twaalf uur begint zorg je dat je voor die tijd op de brug bent. Mijn collega was hier natuurlijk niet bekend mee en zette zijn wekker om twaalf uur. Ik was nog wakker en hoorde het afgaan. Na zijn kleding en reddingsvest rustig aangetrokken te hebben stond hij pas om half een aan dek. Grrr.. Nu moet ik het ook wel toegeven dat de situatie de afgelopen dagen hachelijk is geweest voor ons allemaal en hij hiervoor nog nooit gezeild had dus nam ik hem niet heel kwalijk. Om half vier stond hij bij mij kooi met de mededeling dat hij niet volhield, zoals ik ze geïnstrueerd had, en verdween naar zijn eigen kooi. Nu heb ik een ochtendhumeur en dit deed het natuurlijk geen goeds. Zwaar chagrijnig zat ik in de cockpit waar binnen vijf minuten mijn laatste droge kleren doorweekt waren. Gelukkig waren de vuurtorens van de Spaanse kust al te zien en niet veel later trilde mijn telefoon. Mijn baas, contactpunt aan wal, had de storm plotseling zien ontwikkelen en maakt zich ernstige zorgen.

Voor deze reis waren afspraken gemaakt over communicatie. Als wij twee dagen niets hadden laten weten zou hij de kustwacht in laten zetten. Op mijn telefoon trof ik een bericht van de vorige avond dat hij zich zorgen begon te maken. Snel maar geantwoord dat wij een storm gehad hadden, het zeil gescheurd was maar wij verder oké waren. We zouden de haven Gijon aandoen. Na mijn wacht was ik ging mijn maat wachtlopen. De frisse buitenlucht deed hem goed. Terwijl ik mijn rust nam kwam mijn collega aan dek. Mijn maat vertelde mij later weer dat hij mijn collega had gedacht dat wij al bij de haven zouden zijn in de ochtend. Helaas moesten we nog een halve dag naar de haven varen en daar was hij helemaal niet blij mee.



De Spaanse kust

Achja, in de middag kwam Gijon in zicht. De zon brak door de wolken en iedereen kwam in een gemoedelijke stemming. We hadden het gehaald! In de puinhoop die in de kajuit op de grond lag werden nog wat blikjes fris gevonden en de stemming kwam in high spirits terwijl we de haven zagen opdoemen.
Nu begrijpen jullie wel dat de boot niet ongeschonden was. Een oude man met een grote Beneatau die voor ons naar binnen voer keek met open mond en grote ogen naar ons terwijl wij aan kwamen varen met het halve zeil over de reling en de rest nog wapperend in het topje van de mast. De preekstoel hing scheef maar drie opgewekte jonge mannen zaten aan dek. De vriendelijke man vroeg nog of wij oké waren waarop we opmerkten dat we drie dagen in een storm gezeten hadden. We hadden het gehaald.





Tijdens het inklaren van de boot kregen ik en mijn maat te maken met het foneem landziekte. Wow, ik wist niet dat ik mij aan land zo rot kon voelen. Gelukkig was het maar een half uurtje. In Gijon hebben we allemaal voor twee personen gegeten en een flinke warme douche genomen. We zaten allemaal onder de blauwe plekken.

Vanwege de vertraging die wij opliepen kon ik de boot niet verder varen en moest ik terug vliegen voor cursussen op school. Dit ging gepaard met een busreis van twee dagen naar de geplande vlucht in Portho, waarna ik maandagochtend half een op Schiphol lande, even sliep bij mijn oma in Amsterdam en om half acht de eerste boot naar Terschelling had voor een week cursus op de simulators. Druk, druk, druk, maar wat een avontuur.

Al met al was het voorstag verbogen en de preekstoel uit het dek gerukt door de windkracht op de fok. Ook was lichte waterschade in de boot en moesten alle kussen gewassen worden. Ik heb een verklaring op moeten stellen voor de verzekering met daarbij de posities uit het logboek en de handelingen die wij verricht hadden. Deze zijn toegekend en alle schade is gedekt door de verzekering.








Nou, dat was het dan. Ik hoop dat leuk was om te lezen.


Hen3: foto's ingevoegd.

Nou, wát een verhaal! Het zal iets zijn wat je je leven niet meer vergeet. Al lezende verbaas ik mij toch ook wel over een heleboel zaken. Ik denk dat je qua zeezeilen, ondanks de fantastische opleiding die je volgt, nog heel wat te leren hebt als het gaat om de voorbereidingen van een dergelijke tocht. Het varen met en op een zeiljacht is toch heel wat anders dan op een zeeschip, maar daar was je al achter gekomen
Dank voor het delen!

Mooi avontuur!

Ik ben wel benieuwd, stappen je reisgenoten nog op een boot?

@IlCigno. Zeker weten, een zeiljacht is heel wat anders dan een zeeschip en ik heb inderdaad een hoop geleerd wat dat betreft. Vooral ook dingen die ik anders zou doen. Het gebruik kunnen maken van alle aspecten van een zeiljacht vergroot de mogelijkheden die je hebt wanneer je in problemen komt en ben je niet meer afhankelijk van een enkele motor en stuurautomaat.

@Aswin. Haha, ja. Ik heb het ze later nog gevraagd wat ze volmondig met een ja bevestigden. Maar ook zij zouden dingen dan anders willen doen. Voornamelijk minder tijdsdruk.

Sjonge, wat een verhaal zeg. Dank voor het delen, ik heb het ademloos gelezen en meegereisd. Wat mij betreft goed dat je je verhalen vertelt en met ons deelt. Wat o.a. duidelijk wordt is dat je niet voor een kleintje vervaart bent.

Met Timo verbaas ik mij over een aantal de dingen die je beschrijft. Hier en daar schrijf je met geruststellende woorden dat bepaalde situaties goed afliepen, maar wat heb je nu geleerd over wat je in dergelijke situaties anders kunt (als in: zou moeten) doen?

Helaas dat de Photobucket-service niet de beloofde foto's tonen. Misschien dat je die rechtstreeks op het forum kunt plaatsen? Je bericht kun je editen en op de plek waar nu een link staat een foto uploaden. Uploaden is een voeding door onderin eerst op "Voeg bijlage in" te klikken, dan een foto van je computer uitkiezen en vervolgens deze foto in de tekst in te voegen.

Bizar, van die foto's. Gisteren kon ik ze nog allemaal zien!

Hou er met plaatsen van de foto's op ZF rekening mee dat het totale bericht (dus inclusief de plaatjes) niet groter mag zijn dan (uit mijn hoofd) 20MB. Grofweg 4 foto's in groot formaat, of max 15 in een kleiner formaat. Voor sites als deze voldoet meestal een foto van max 1024px breed wel, maak je er 640px van dan kom je in de buurt van 1MB per foto.

De dingen die ik de volgende keer anders zou doen zijn meer mensen met zeilervaring mee laten varen en zelf ook kunnen zeilen. Daarnaast is goede zeilkledij ook een must voor mij geworden.

Hier zijn de foto's alsnog. Zelfs ik krijg de Photobucket melding te zien op de website van Photobucket. Vroeger werkte het wel altijd op forums.. Helaas.

Hen3: foto's verplaatst naar het 1e bericht.

Dankjewel voor de tip over het plaatsen van foto's Seashore, dit werkt uitstekend!

wat een verhaal ! erg leuk, ga je nooit meer vergeten.

JordanP94 schreef : You're welcome