Onderwerp: Corsica, ik heb 't 'm geflikt! :) deel 1

Corsica mei 2018


Daar, land ! Tussen de nevel door zie ik de bergen opdoemen van de Côte d’Azur. Met een enigszins melancholische blik kijk ik er naar. “Je hebt het gedaan Van der Lans”, zeg ik tegen mijzelf. Je eerste solo traverse. Het avontuur ligt achter je, wat is de tijd voorbij gevlogen.

Een dikke drie weken daarvoor ging de boot het water in bij Théoule sur Mer, ik heb daar van het najaar bij toeval de werf van Arie de Boom ontdekt en die hebben me altijd goed en snel geholpen om de boot op en af van de aanhanger te krijgen en sindsdien is dat een beetje mijn vaste stekkie geworden.

De eerste week is een nogal onstuimige met een hoop regen, een storm met windkracht 7, dat we niet veel anders doen dan een beetje zeilen langs de kust, de Lérins eilanden bezoeken, schuilen in de baai van Cannes voor de wind.
Ik ben de eerste week samen met een vriendin die het zeilen wel onder de knie wil krijgen. Als het weer zaterdag dan lijkt te kalmeren kiezen we voor het ruime sop. Dat kalme weer viel nogal tegen want met de wind schuin van voren en een flinke zeegang met korte golven is het lang niet altijd aangenaam in de boot. Ik heb slechts een 22 voeter van nauwelijks één ton dus bij iedere flinke golf komt de boeg uit het water en ‘KAAAbaam’ als die weer in het water plonst. Niet echt comfortabel. Purist als ik ben wou ik het meeste op de zeilen vooruit komen maar het is vandaag gewoon geen doen, we komen nauwelijks vooruit. Zes uur en 15 mijl verder schiet gewoon niet op. We maken rechtsomkeer. 1 – 0 voor de zee denk ik.
We houden een rustdag en klauteren wat op een nabijgelegen rots, zwemmen wat in zee en maandag ochtend is het poging twee. Deze keer moet het lukken. De zee is erg kalm, er is bijna geen wind, time to go! Het plan om het meeste op de zeilen te doen heb ik ook laten varen. Zodra we onder de drie knopen komen gaat de motor er bij, anders duurt het te lang besluiten we deze keer.

En hop daar gaan we, een spiegel gladde zee, bijna geen wind om te zeilen, dus de motor snort lekker. Nou ja, ploft lekker eerder. Het is een simpele buitenboord motor die er in zit, geen inboard in een mooi geïsoleerde bak. Nee, gewoon een ‘ouderwetse’ viertakt éénpitter, een Honda, die er om bekend staan dat ze niet echt geluids- en trillings-arm zijn!
We verblijven dus regelmatig op het voorschip waar de herrie minder is of de oordopjes gaan in.
De uren tikken gestaag voorbij en met een knoop of 5 koersen we richting Calvi. We zijn zowat de enigen op zee. Geen zeilboten te bekennen, alleen een paar containerschepen in de verte. En die zijn inderdaad behoorlijk groot vanuit je kuip gezien. Er hangt een laagje sluier bewolking zodat we niet levend verbranden en dat is erg aangenaam.



De mijlen tikken zo voorbij, 35, 40, 45 mijl. We zijn bijna op de helft. De oversteek Théoule – Calvi is 98 mijl volgens de gps. En zo midden op zee denk ik af en toe wel eens, wtf Van der Lans, is dit niet teveel gevraagd van je bootje? Je hebt maar een simpele bb-motor, wat als de bobine doorbrand, of de impellor kapot gaat? Ik besluit voor een volgende reis een extra bobine van een andere motor mee te nemen en tik mijzelf flink op de vingers dat ik de gloednieuwe impellor gewoon thuis in de schuur heb laten liggen. Nou ja, monter ik mijzelf op, ik vaar al een dik jaar met deze motor zonder problemen dus het zal allemaal zo’n vaart niet lopen. De olie uit de staart en het blok heb ik vervangen voor de reis en de waterpomp is van het najaar uit elkaar geweest dus dat komt allemaal best wel goed. Plus we zijn een zeilboot! Maar ja, het blijven wel 45 zeemijl leegte voor en achter ons.

Aan het einde van de middag krijgen we opeens bezoek. En wat voor bezoek! Er komen verschillende zwaluwen aan boord om uit te rusten. Soms blijven ze op de zeereling zitten, vaak gaan ze ook de cabine in! Nalani lukt het zelfs om verschillende keren een zwaluw op haar hand te krijgen. Fantastische momenten en een aangename afleiding. Er besluit er zelfs eentje bij ons te overnachten bovenop de vhf, misschien niet wetende dat we hem of haar terug richting Corsica brengen.





Gedurende de dag hebben we al een aantal keer dolfijnen gezien maar nu doemt er iets véél groters op voor de boot. In de verte zien we gespuit en horen we gesnuif. “Nee………. Maar……. Zijn dat misschien walvissen?” Als we dichterbij komen kunnen we ze duidelijker zien. Wat een enorme beesten! En dan komen ze nog vlak voor de boot langs. Een volwassene met een wat kleiner beest. En ze moeten wel twee, drie keer de lengte van de boot hebben. Later aan de overkant lezen we dat dat vinvissen zijn, het op twee na grootse zoogdier wat op aarde leeft en die wel 30 meter lang kunnen worden.
Als we nog geen half uur later twee schildpadden kruisen zijn we helemaal in extase. Wat een fantastische oversteek! Dit hadden we nooit verwacht.






De nacht valt en die is pikkedonker zonder maan. Er is niet veel verkeer op zee en de gps ontvangt de AIS signalen van de grote boten. De radar reflector hangt hoog in de tuigage, komt helemaal goed. We houden om en om een uurtje de wacht en tuffen langzamer, op een knoop of drie, door om een beetje te kunnen pitten en minder herrie van de motor te hebben.
Tijdens mijn beurt hoor ik opeens een plons voor de boot, en dan nog één, en nog één. Verrek maar ik zie geen ene fli#@er! Ik ontwaar wat schaduwen die uit het water omhoog springen en kriskras om de boot heen zwemmen. Beetje luguber is het wel maar het moeten dolfijnen zijn en dat zijn toch schattige beesten.

Dan zie ik witte vlekken vlak achter de boot in het water en verwonderd kijk ik beter. Het zijn grote kwallen die beginnen te fluoriceren als we er overheen varen. Tot en met de tentakels aan toe, alles geeft licht. Héél bijzonder.
Als het eenmaal licht begint te worden blijf ik in de kuip. Dit zijn zulke mooie momenten. En daar zien we Corsica al liggen. In de grijze wolken die langs de kust razen. Hmmmmmm, dat weer wat we in de verte zien daar heb ik niet zo veel zin in. Een tijdje later ruiken we het land ook, de geurige vlagen van de maquis komen binnen. Wat ruikt dat lekker zeg land!!
Om kwart voor negen gooien we het anker uit in de baai voor Calvi. Rust! Geen motor meer! En we hebben het ‘m geflikt, we zijn in Corsica!!







Na een kort verblijf in Calvi gaat het richting het zuiden. Zo langs de kust is er meer thermiek dus eindelijk wind om te zeilen! We gaan door het reservaat van Scandola met zijn donkerrode rotsen en gaan richting Porto. Ook daar kan je mooi rotsklimmen niet ver van de zee en dat was ook het doel van deze reis, sportklimmen en zeilen afwisselen. Op de kaart staat in de golf van Porto ‘Houle fréquente’ dwz dat er vaak veel deining is. We gooien het anker uit voor het strand. Un petit plouf dans la mer en even aan wal lopen, de benen strekken en de rotsen bekijken. Waanzinnig mooi hier. Maarre, die woeste branding maakt het onmogelijk om hier te kunnen pitten. De nacht ervoor was ook al niet zo jofel dus als we vannacht een beetje kunnen pitten zou dat erg fijn zijn. We verkassen de boot naar de zijkant van de baai maar ook hier tollen we in het rond. Tja, de west kust van Corsica staat bekend om zijn heftige weer en ook dat er lang niet altijd goede anker plaatsen te vinden zijn. Enfin, weer een nacht in een rollercoaster slapen dus……





Behoorlijk brak zwemmen we ’s ochtends naar het strand om weer even vaste grond onder de voeten te hebben. De opblaaskano laten we voor wat het is. De branding is te heftig, gisteren sloeg Nalani ook al om. Het is heerlijk om na al dat gedeins even lekker te wandelen op het strand.
Het rotsklimmen laten we op deze spot ook even voor wat het is. De boorhaken zijn compleet weggevreten door oxydatie. Hier wil ik geen voorklimval in maken.

Na een uurtje of wat relaxen besluiten we verder af te zakken richting Ajaccio. Er staat een lekker briesje dus we hijsen de zeilen. Onderweg de baai uit wordt de deining steeds hoger en de wind wakkert flink aan. Mijn etapje zeilt het lekkerst bij 12, 13 knopen maar nu wakkert het al aan tot 20 knopen. De riffen hadden we er bij vertrek al ingezet dus het grootzeil gaat helemaal naar beneden. Ondertussen beukt de deining lekker op ons in plus de golfslag die snel ontstaat. Och heerlijk die Méditerranée, het veranderd zo snel hier. Als de deining muren van water worden en steeds korter en steiler besluit ik om ons met de gordels vast te maken aan de boot en de schotten dicht te doen. De golven hebben uitschieters naar vier meter en dat vind mijn 22voeter en vooral zijn bemanning niet echt relaxed.

De wind wakkert nog steeds aan richting 25 knopen en met al het zeil gestreken heeft de buitenboordmotor het zwaar.
Er is geen sprake meer van de baai uitvaren, het wordt nu zaak beschutting te zoeken, dit wordt wel heftig. Ik doe richting Nalani alsof dit de normaalste zaak is tijdens zeilen maar inwendig vind ik het wel spannend. Omdraaien heeft geen zin want de wind en deining gaan pal de baai in waar we al uit kwamen en geen beschutting was. Ik besluit om naar Girolata uit te wijken. Daar is een ankerplaats die enigszins beschut is en naar open zee is zelfmoord voor mijn gevoel.
Het is nog best wel een geklooi om de boot naar Girolata te krijgen. De punt wil ik schuin tegen de golven hebben maar daardoor varen we steeds iets verder uit koers. Tant pis, de boot uit het water houden is nu het belangrijkste. Ik probeer zo goed als het kan de koers bij te stellen tussen de uitschieters van golven in. Als ze zo van de zijkant komen kunnen jullie je voorstellen wat dat met een bootje van 980kg doet…..

Ik maak me eigenlijk best wel zorgen hoe dat gaat als we de golven achterop krijgen maar dat zien we dan wel verzeker ik mijzelf, eerst naar de overkant van de baai zien te komen. Als we eenmaal de rotspunt omgegaan zijn kunnen we koers zetten richting Girolata en een beetje schuilen achter dat uitsteeksel van land. De golven achterop de spiegel zijn nog wel hoog maar het valt wonderwel mee met de problemen die dat veroorzaakt.
Eenmaal in Girolata aangekomen blijkt het een mini haventje, ankerplaats te zijn en er komt zelfs een zodiak naar ons toe om ons aan te meren aan een boei, een welkome service met dit weer. Ik geef mijn matroos een dikke knuffel die de doodsangst van haar leven heeft uitgestaan. Onze problemen vielen trouwens in het niet bij een andere boot die zijn roer gebroken had tijdens deze depressie. Gelukkig waren er andere boten in de buurt om te helpen. Met al die rotsen hier overal aan de westkust moet je er niet aan denken om ergens te stranden, dan kan je je spullen opduiken……

Nalani vliegt van boord, blij aan land te zijn. Om één of andere reden blijf ik op mijn scheepie, zet een mok koffie en geniet na van het avontuur vol trots van mijn bootje. Hij doet het toch maar mooi wel mijn “Hollandais volant”! We zijn veruit het kleinste zeilbootje hier op de Med. Het lijkt alsof de zeilboten hier vanaf 11 meter beginnen.

Als de zon weer tevoorschijn komt is een biertje aan wal een mooi moment. Nalani besluit om hier van de boot te stappen. Ze vind het te eng op zee zegt ze en er valt te weinig te klimmen. Ze gaat te voet verder met haar rugzak.
De volgende dag ga ik dus alleen verder. Ze voorspellen van het weekend slecht weer dus ik moet haast maken om op tijd in Ajaccio aan te komen op twee dagen varen. Ik heb geen zin om in één of andere baai vast te zitten tijdens het noodweer.



Ik zeil door naar Cargèse waar ik de twee jerrycans vul met benzine. Ze waarschuwen me voor het noodweer wat er aan komt als ze horen dat ik naar Ajaccio wil gaan. Het is 20 mijl varen en vanaf de middag komt de deining van eerst 3 à 4 meter binnen wat later naar 5 meter gaat plus het onweer. Ok, wekker om vijf uur en om half zes tuf ik weg uit de haven. De zee is nog redelijk kalm maar je ziet geen hond op zee behalve twee, drie vissers die nog net hun netten binnenhalen. Op de motor ‘sjees’ ik langs de kust, tussen de eilanden van Sanguinaires door. Veel tijd om er van te genieten gun ik mijzelf niet. Eenmaal in de golf van Ajaccio gaat de motor uit en met de wind in de rug koers ik naar Ajaccio. De wind wakkert lekker aan en de zeedeining wordt steeds hoger. Het echte pokkenweer komt iets later wat me de tijd geeft om de laatste 7 mijl toch nog met de zeilen naar de haven te koersen. Ik krijg een mooi stekkie toegewezen aan een ponton. “Laat dat klere weer nu maar komen” zeg ik tegen mijzelf, ik vermaak me wel in de stad.

mooie prestatie en wat een mooie omgeving. geniet er van

Schitterend verhaal!

Mooi verhaalen leuk om te lezen, dank voor het delen.

Mooi verhaal, welkom in de Med.

Mooi verslag, dank daarvoor!

nice!

Wow, gaaf verhaal! En wat moet dat ontzettend mooi en spannend zijn geweest! Heel inspirerend dit!

Mooi man!

Leuk! En dat zonder dyneema lijnen, zonder nieuwe dure zeilen, zonder low friction rings, zonder boatcomntroller, zonder Roosmux, geen AIS transponder, geen carbon blokken, geen Raspberry.. je hebt gewoon afgewogen en bent gegaan. Het ruime sop. Mooi.

Sneaker schreef :

Wat zou er gebeuren als je een Roosmux, een Boatcontroller en een OpenPlotter Pi in één boot met elkaar zou verbinden? Brand? Of gaan ze elkaar bestoken met steeds weer dezelfde NMEA sentences in een TDOS-aanval?

TDOS = targeted denial of service

Leuk verhaal!

Corsica! Ik ken het eiland vrij goed vanaf land en het lijkt me geweldig om dat ook eens per boot te doen. Geweldig inspirerend om dit te lezen.

Mooi! Zie nu al uit naar deel 2!

Hurleyzeiler schreef :
Waarin je hopelijk Bonifacio gaat aandoen!

Mooi verhaal, dank. En wát een dreigende foto zeg met die zwarte wolken daar. Dan ben je toch heel blij dat je in de haven ligt...

Merci voor de reacties, deel 2 is in de maak.
Sneaker schreef :
Eh ja, zo doen wij mensen dat toch al eeuwen???

Waar een wil is, is een weg.