Onderwerp: Corsica, ik heb 't 'm geflikt! :) deel 2

Nou daar lig ik dan, letterlijk en figuurlijk in de haven van Ajaccio. Alles potdicht want het regent en onweert al de hele dag, een koufront trekt over. Het zoveelste spelletje patience begint me de keel uit te hangen. Koffie heb ik al genoeg op en ondertussen ook genoeg geslapen. Logboek bijgewerkt, plan al gemaakt voor als het zware weer over is. Voorlopig blijft het regenen en vooral de deining op zee moet erg groot zijn, 5 meter. En dat blijft voorlopig zo. Zal wel met de mistral op het vaste land samenhangen denk ik.

Bij de binnenkomst in de haven had ik een Hollandse vlag gespot, de Zeekoe uit Enkhuizen, dus ik ga daar ff buurten. Ook zij zitten binnen en we kleppen gezellig wat om de tijd te doden. Als het wat opklaart de stad in om boodschappen te doen en ’s avonds trakteer ik mijzelf op een pint en een pizza. Heerlijk dat zeilersleven!

Met de zonsondergang nog even vissen bij de havenmonding maar het begint weer te spetteren dus ik houdt het snel voor gezien.



Het grappige van deze haven is dat hij niet heel erg groot is maar op de kades er naast liggen wel van die giganten aangemeerd van Corsica Ferries en enkele cruise schepen. Ik heb me al een paar keer verwonderd over wat een strakke timing dat moet zijn op die enorme cruise schepen qua eten, ontbijten. En als ze voor anker liggen zie je de hele dag van die water taxi’s op en af varen.

Na twee dagen houd ik het voor gezien. Ajaccio is erg leuk maar ik ben hier om te zeilen! Sardinië was het eerste reisdoel maar dat heb ik al omgezet naar Bonifacio. Sinds we hier zijn aangekomen heerst er vooral een zuider wind dus schiet het niet heel erg op.



Van de zware zeegang is trouwens weinig te merken hier in de baai. Ook de wind valt reuze mee. Ik klep wat met een Frans stel die het ook wel geloven en in de loop van de middag willen vertrekken. Ik check voor de zoveelste keer het weer. Meteoconsult wat overal hangt in alle havens hier in het zuiden daar trek ik me niks meer van aan. In de weken die ik nu en afgelopen najaar op de Med heb doorgebracht zaten ze er vaker naast dan dat ze het goed hadden. Ik kreeg als tip de app Lamma meteo en dat is redelijk betrouwbaar en erg uitgebreid met verschillende modellen. Zij geven nog steeds ‘la houle’ aan van 5 meter.
“Nou ja”, besluit ik, ik kan allicht gewoon een beetje zeilen in de baai en als het te ruig wordt keer ik om eigenwijs als ik ben.

Er staat een lekker briesje en de zeegang valt best wel mee vergeleken met afgelopen keer. De boot van Jean-François ligt een mijl of twee voor en het is leuk om samen op te trekken. De Golf is zo’n 7 mijl diep en het zeilt best wel lekker.
Als ik me zo halverwege in de Golf bevind komt de wind ineens BENG binnen en ook de deining verdubbelt in rap tempo. Ik ben uit de beschutte zone van de Golf en de Sanguinaires eilanden gezeild. Ik had bedacht om ergens bij Capu di Muru voor anker te gaan, dat lijkt redelijk beschut.
Met een mijl of zes achter me en nog vier te gaan besluit ik om door te gaan.

Niet veel later strijk ik het grootzeil en houd een puntje van de rolfok uit. De wind en de deining pal van opzij is teveel van het goede. Bij het strijken van het grootzeil is het goed uitkijken en acrobaten toeren uithalen om je evenwicht te bewaren. Je moet er niet aan denken om nu van je boot gekatapulteerd te worden, dat wordt dan een flink stuk zwemmen….. De boot kiepert wild heen en weer en gooi ik de punt meer richting de golven dan kom ik niet meer vooruit. Het begint ondertussen een beetje ‘harig’ te worden en ik start de motor om diagonaal door de golven te snijden. Ik zie de mast van Jean-F ook wild heen en weer gaan en de boot verdwijnt vaak helemaal uit het zicht door de golven ook al zijn we niet ver van elkaar verwijderd.

Ok, wat nu te doen? Vraag ik mijzelf af. Met 7 mijl achter me en nog 3 te gaan besluit ik door te varen. Van leuk zeilen is al lang geen sprake meer. Ik monter mijzelf op met “wat er ook gebeurd, mijn Etap 22i is onzinkbaar’!
Ik doe het onderste schot dicht, maak mijn leeflijn vast aan de boot en doe een schiet gebedje dat ik het haal. Dit is verreweg het ruigste weer wat ik heb meegemaakt tot nu toe. Ik kruip tegen het schot aan om beschutting te zoeken tegen de overslaande golven. Ik houd het schot krampachtig vast om een beetje steun te zoeken en voor mijn gevoel niet uit de boot geslingerd te worden. Dit is écht niet leuk meer! Maar goed, wat kan je doen? Tanden op elkaar en knokken. Het land verdwijnt voor mijn ogen in de golfdalen en als ik op de golftop zit lijk ik in een afgrond te vallen.

De golven beginnen brekers te worden en ik moet goed uitkijken dat ze niet over mijn kuip heen gaan. Een paar keer is het kantje boord zo plat als de boot geslingerd wordt. Ik hoor van alles rondgeslingerd worden binnenin. Nou ja, dat is mijn minste zorg op dit moment.
Vol gas beuk ik tegen de golven in opzoek naar mijn heil in de kleine baai bij de kaap. Maar vol gas gaan we met niet meer dan drie en een halve knoop vooruit. De motor heeft het zwaar, erg zwaar. Wat ga ik doen als die uitvalt? Niet aan denken, dat zie je dan wel mocht dat gebeuren.

Nou, vind je het nog steeds leuk Van der Lans? Gaaf hè solo in een storm? Mijn knokkels wit van het krampachtig vasthouden van de helmstok en het schot. Zeiknat en vele schiet gebedjes verder tikken de laatste twee mijlen zich te langzaam af, wat duurde dat lang zeg! Door de golfslag moet ik zo dicht mogelijk op de kaap af en dan de baai in koersen. Overal zie ik de golven breken op de rotsen, het witte schuim lijkt overal te zijn. K&t, K@t, K%TTTTTT!

De baai biedt iets bescherming maar ik zie de golven gewoon lekker binnenrollen. En erg diep is die niet. Lekker belangrijk, alles is beter dan op open zee! De ankerplaats aangegeven op de kaart is geen doen. Ik ga Jean-François achterna, we verschuilen ons zo diep mogelijk in de baai. Ik zie dat hij zijn anker al heeft uitgegooid.
Ik ga iets verder achter hem liggen, ik heb ‘slechts’ 40 meter ketting aan boord en wil niet in 7m diep water ankeren om zoveel mogelijk ketting over te hebben om de klappen op te vangen. JF heeft een mooie plek in het zand gevonden. Ik kan het door de golfslag niet goed de bodem zien. Ik zie lichte plekken en de donkere van de begroeiing. Op het voordek is het geen pretje dus als ik enigszins een lichte plek zie gooi ik het anker overboord. De wind en golven duwen we gelijk naar achteren. Beng, het anker houdt! Ik pijl naar links en rechts om een referentie te hebben om te bepalen of het anker beweegt.
Ik wou nog een lijn en een boei aan het anker bevestigen maar de zee is zo ruig, het voordek zo onaangenaam, en ik heb de bibbers nog zo in mijn benen dat ik het anker als een soort remparachute overboord gegooid heb. Morgen zien we wel verder. Ik leef nog!!! ☺
Ik bevestig nog een flink stuk lijn aan de ketting om de klappen op te vangen en begin me een beetje te ontspannen.

Holy fu#k, dit gaan we niet nog een keer doen verbeter ik mijzelf. Om de vier dagen in ellende belanden is niet echt mijn idee wat bij het zeilen hoort.
Ik zet een mok koffie en ruim de bende binnenin weer op. Gelukkig is er niks kapot gegaan.
Op mijn netvlies komen die huizen van golven nog een keer over. Ik beloof mijzelf toch echt iets rustiger aan te doen. Ik heb geen elf meter jacht en dus komt mijn bootje veel eerder aan zijn limieten dan een langer en vooral zwaarder jacht. Ik kan dan wel dromen van een transat, dat gaat niet in mijn 6m78 polyester tobbe gebeuren.

Ik ben niet bang uitgevallen en heb een flinke portie bergervaring maar die zee is niet te vergelijken met de top van de Matterhorn. Misschien heb ik gewoon nog te weinig ervaring op zee want als ik in zo’n kort golfdal zit en ik zie niets dan water boven mij uit tornen, letterlijk alleen muren van water dan voel ik me toch erg klein, nietig en ook gewoon bang. Wie had dat gedacht van een canyoning gids die zijn portie wild water niet uit de weg gaat!

Tegelijkertijd vind ik het ook machtig mooi, dat gevecht met de natuur. Dat gevecht met mezelf. Grenzen verleggen, gevaar opzoeken, dat is iets wat me doet leven. Me het bloed door de aderen doet stromen. Er is weinig wat dat gevoel kan evenaren als je je grenzen voorbij bent gegaan en je er zonder kleerscheuren uit bent gekomen.
Ben ik dan suïcidaal? Verre van, ik ben me heel bewust van de risico’s en erg voorzichtig van aard. Als ik nergens om zou geven of op letten zou ik reeds verongelukt zijn. De dood ken ik helaas behoorlijk goed en het leven is mij te dierbaar.
Het is juist de dialoog die je met jezelf aangaat op dat soort moment. Hoe ga je met je angst om? Hoe gebruik je die angst juist als kracht? Machtig mooi die interne reis. Je groeit er ook door omdat je letterlijk en figuurlijk roeit met de riemen die je hebt. Er is geen noodrem, geen hulp, alles komt op jezelf neer. Tonnen aan water, mijn boot en ik, that’s all.

Enfin, genoeg gefilosofeer! Over de nacht kan ik kort zijn; geslapen? Nee. Beroerd? Ja. Duurde lang? Yep.

Ik had een klein paraplu anker achter overboord gegooid om de boot haaks op de deining te houden omdat de boot door de wind dwars werd geblazen. Als ik dat ’s ochtends wil verplaatsen wil die eerst niet omhoog komen. Wat is dat nou voor geneuzel? Met een ruk komt die ineens los. Hmmmmm, zou ik in de rotsen geankerd hebben? De zee is nog te wild om het goed te kunnen zien. Ik trek de boot aan de ketting naar voren maar kan het niet goed beoordelen. We zien later wel. Het anker houdt prima.



Na vele uren, mokken koffie, koekjes, spelletjes patience, dutjes en verveling ben ik het zat. De storm wordt iets minder en de deining dus ook. Ik heb het totaal gehad in die achtbaan en trek m’n wetsuit en flippers aan en snorkel naar land. Ik ben het gehobbel, gedeins en gedraai zo verschrikkelijk moe!
Ik snorkel eerst nog even naar mijn anker wat zich inderdaad perfect tussen de rotsen heeft vast geklemd. Ik zag gisteren de lichte plekken voor zand aan maar dat waren dus de keien. Bingo! Anker tussen de rotsen, geen lijn met een boei er aan. Nou ja, we zien wel of die straks los komt. In het ergste geval moet ik vijf meter naar beneden, dat lukt ook nog wel als ik me aan de ketting omlaag trek. Na gisteren komt alles relatief zijnd op me over.
Het is heerlijk om vaste grond onder de voeten te hebben. Ik heb mijn gympen meegenomen, dat wandelt beter dan flippers. Ik loop wat op het strand te jutten. Overal ligt rommel, flessen, touwen en stukken polyester. De stille getuigen dat het er hier flink ruig aan toe kan gaan. Ik klauter wat over de rotsen, aanschouw de branding, en bedenk nog eens hoe blij ik ben gisteren heelhuids aangekomen te zijn.
De zeegang wordt beduidend minder maar op zee zie je nog amper een hond. Er trekt één zeilboot in de verte voorbij. Als ik de mast wild heen en weer zie gaan en de boot af en toe aan het zicht onttrokken wordt maak ik me geen illusies om weer het ruime sop te kiezen. Vannacht nog lekker voor anker blijven hier.



Ik zwem op de terugweg nog even langs de boot van J-F en drink een kopje thee bij hun. Gekscherend wenst hij me succes met het opduiken van het anker. Zo snel geef ik me niet gewonnen. Dus terug in de boot vaar ik over het anker heen en geef een paar rukken, Yes, hij komt los! Whoohoooo, dat bespaart me een hoop geklooi. Ik zoek het zand even verderop op en plant het anker er in. Nou weet ik in ieder geval zeker dat ik morgen gemakkelijk weg kom en geen hulp nodig heb.



De volgende ochtend gaat de reis weer verder. Om 8 uur zeil ik al weg. Bij elkaar zo’n vier dagen ‘verspeeld’ met dit koufront. Blij weer te kunnen zeilen ga ik goed gemutst op pad. De tegenwind kan me niet zoveel meer schelen. Ik kruis gewoon lekker verder de zee op. Het restje deining van een dikke meter komt als nietig op me over. Hè hè, het is weer relaxed zeilen.
Vanavond wil ik echt wel goed slapen dus ik zoek een beschutte baai op in Tizzano. De tijd begint ondertussen ook een beetje te dringen om op tijd in Bonifacio aan te komen en dan alles weer terug te zeilen. De baai van Tizzano ligt erg beschut en is verschrikkelijk ondiep! Ik heb geen zin om in het haventje, lees twee pontons, aan te meren. Ik kijk op de dieptemeter en die geeft 2m50 aan. Klopt dat écht wel? Als ik zo naar beneden kijk is het toch echt niet diep hier. Op dat moment loop ik vast aan de grond. Wat is dat nou weer? Ik steek toch maar 1m25 diep? Nee hoor, de kiel is vastgelopen in het zand. Ok, geen probleem. Anker overboord en dan het kiel omhoog draaien. Toch wel geweldig zo’n trailerbaar bootje. Als ik weer gewoon vrij drijf kijk ik verwonderd naar de gps die toch echt een dikke twee meter aan geeft. Wat is dat nou toch voor onzin vraag ik me af. Ik heb toch notabene de kielcorrectie ingesteld?! Als ik de kielcorrectie op 0 zet geeft die netjes één meter water aan. Had ik dan misschien een ‘minus’ voor de kielcorrectie moeten zetten? Ik laat het maar voor wat het is. Met de echte waterdiepte redt ik me ook wel.
“Ieder nadeel heb zijn voordeel” volgens onze voetballegende en mijn voordeel van het aan de grond gelopen zijn is dat ik lopend naar de kant kan. Het water komt nauwelijks hoger dan mijn navel. Heel relaxed neem ik wat kleren mee om een biertje te drinken in één van de twee restaurants. Verder bestaat het gehucht uit 30 huizen. In ieder geval zal ik me hier toch lekker slapen zeg!!



Morgen moet het me dan lukken, Bonifacio!! Het ‘eindpunt’ van deze geweldige reis. Het wordt allemaal een beetje een race tegen de klok want over een week wil ik weer terug op het continent zijn. Zoals ik wel gewend ben deze reis heb ik natuurlijk tot op het laatste moment de wind tegen. God, het zal ook een keertje meezitten met die wind! Ik motor met de zeilen gehesen om wat sneller vooruit te komen. Wat een tochtgat is dat hier zeg tussen Corsica en Sardinië in. Het begint een beetje de standaard te worden om weer op de motor verder te gaan. De wind wakkert aan tot meer dan 22 knopen tegen en de golven komen snel opzetten. De boeg schiet weer uit de golven en komt weer met de bekende “Klabam” in het water terecht. Ik heb hier echt géén zin meer in. Ik heb mijn portie wel gehad vind ik. Ik duik de baai van Figari in en gooi het anker uit, dit keer met boei. Ik ga hier even lekker lunchen en siësta houden. Later vanmiddag zien we wel weer verder. Ik ben niet de enige die eventjes komt schuilen en het wordt een gezellige boel.

Als in de loop van de middag de wind weer gaat liggen hervat ik de laatste zeemijlen naar Bonifatio. Op de motor want ik wil vanavond per sé aankomen. Als ik de ‘hoek om ga’ zie ik in de verte het stadje op de rotsen liggen. Bonifacio vind ik een geweldige plek. Wandel in het centrum en je waant je een paar eeuwen terug in de tijd. Zo veel mooie oude gebouwen, fortificaties. Alles schots en scheef, schitterend. En praktisch een jaar geleden heb ik de boot in Porto Vechio gekocht en toen ook aan de oostkust gezeild. Kortom voor mij is de boot verbonden aan Corsica.





Ik motor rustig de ‘kloof’ van Bonifacio binnen. Van baai kan je hier niet spreken het is echt een ‘gorge’. Misschien 30 meter breed en rondom steile rotswanden. Overal fortificaties, kazematten en kanon stellingen. Nee, om deze plaats te veroveren had je een flinke portie moed en baldadigheid nodig. En zelfs dat was niet genoeg want Bonifatio is nooit gevallen voor de invasies vanuit Sardinië. Dat lijkt me ook vrij duidelijk, vanuit zee moet je de loodrechte kalkrotsen omhoog en sportklimmen deden ze nog niet in die tijd. En voer je met je galjoen de kloof binnen werd je gegarandeerd vanuit verschillende hoeken aan stukken geschoten.



’s Avonds trakteer ik me op een restaurant omdat ik eindelijk op het zuidelijkste punt van Corsica ben aangekomen. En het ging niet vanzelf! Het zat vaker tegen dan mee. Maar goed dat hoort ook bij zeilen. Ik heb leren zeezeilen en een droom in vervulling laten gaan. Sardinië en zijn eilanden doen we op een volgende trip aan. Kortom, ik lig met een big smile in de haven.

Wát een avontuur!

Op die big smile had je wel een beetje recht hoor. Wat een verhaal! Lekker geschreven ook en je beschouwingen zijn vaak heel herkenbaar.

Daar mag je zeker trots op zijn!!

Prachtig verhaal en leest lekker.

Wij waren twee jaar geleden ook op Corsica, met het vliegtuig dus....
Leuk om die havens nu vanuit jouw boot zo te zien. Mooi zeilwater!

mooi verhaal, maar je kan niet zoveel zeilen al met al.

Gaaf! En zo super inspirerend!

Ik had niet verwacht dat het weer in die regio in mei nog zo aanhoudend instabiel zou zijn. Ik was zelf begin mei een week in Kroatië en daar was het bijna "midzomer-stabiel". Daarna verslechterde het overigens wel weer...

Mooi verhaal, goed vertelt.

Mooi ! , en petje af

Een fantastisch avontuur. Je beschrijft ook mooi dat het lang niet altijd zo gemakkelijk is. Des te meer bewondering voor je doorzettingsvermogen. Dank voor het delen!

Vanuit mijn luie stoel is het gezellig lezen hoe je daar hebt afgezien
Ik herken de 'foute' weerberichten, de felle winden en snel opbouwende (en afnemende) golven, het te vaak de motor moeten gebruiken, de ankerperikelen,...
Ah, je brengt me een beetje terug bij onze reis op de Med...