Ik heb één keer gedoken in mijn leven.
Ik was jong en woonde enkele weken in een oude boerderij aan het Veerse meer. In de schuur hingen duikspullen. Ik was dus jong. In de gasfles leek nogal wat druk te zitten en in een hoek hingen een aantal gordels met lood. Ik was denk ik nog erg jong. Ik doe de hele rotzooi aan: zo'n duikpak waar jonge meiden nog goed in uitzien maar ik toen al niet meer, masker op mijn kop, zwemvliezen, gasfles op m'n rug en de drie loodgordels om... Weet ik veel? Ik was nog jong immers.
In die hele outfit de lange steiger afgelopen naar waar de vaargeul vlak langs komt, ik wist dat het daar een stuk of 6meter diep was. Masker voor mijn ogen, groot mondstuk in m'n mond en daar spring ik zo de plomp in. Snel zink ik naar de bodem.
Gelukkig blijkt het mondstuk het te doen en de lucht in de fles laat me in leven. Maar het lood! Veel te veel! Ik kom met geen mogelijkheid weer omhoog.. Wat te doen? Na enig beraad heb ik besloten om maar langs de steiger naar land te lopen. Mijn vrienden op de steiger keken wel raar op toen ik daar zo uit zee oprees..
Maar goed: nu reden van dit verhaal: voor mij nooit meer duiken.
Overigens: ik zwem ook nooit, en zéker niet vanaf de boot: dat is een groot taboe voor mij.
Maar ik heb WEL de iPad, zoals jullie weten!
En nu ontdekte ik een op afstand bedienbare zelf-zwemmende onderwatercamera die onderwaterbeeld op mijn iPad tovert. Is dat niet mooi? Zeil je lekker door de Duitse bocht en gooi je dat ding overboord en laat 'm vervolgens een tijdje meezwemmen om de beelden later te kunnen mixen in het obligate youtube verslag van de tocht!
Lees hier:
Hiero