Nooit meer solo. Nou dacht ik toch niet, maaruh...
klik!
Solo tot op het bot, ook op het werk, geen vrienden (Wel fijne collega's, maar die laten je na vijven doorgaans met rust!)
Geen bemanning, die zeeziek wordt, die je blijmoedig te woord moet staan als je het zelf echt
HELEMAAL NIET MEER ZIET ZITTEN. Niet nadenken over hoe je te midden van stuiterende hectiek het woord bulletalie in gewoon Nederlands moet noemen. Wat dan wordt: "Trekken aan dat rode touwtje", wat dan bijna gaat gebeuren als het al niet meer hoeft, omdat je dochter met een klapgijp het water in gemept is... (Bij wijze van spreken.
)
Ik bedoel maar, dat deze zomer het varen met bemanning een positieve wending genomen heeft. Ook niet zeilen met kleinkindere heeft zijn charme. Het overleg met je bemanning: "Okay, dan steken we hier tussen de eilanden door, kunnen we stoppen bij Vlieland, of, als we het nog trekken door naar Harlingen, of, als we het dan nog steeds trekken, door naar onze haven in, Stavoren." Dat geeft een ander gevoel, dan weer je eigen grenzen verleggen. Best een goed gevoel.
Daar gaat dit korte filmpje over. Klik op
klik hierboven aan!