Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb een afwijking.
De meeste forumleden lijken te lijden aan plasticfilie, wat zich uit in de keus voor plastic boten (door sommigen hardnekkig "schepen" genoemd), plastic zeilen, allerlei plastic hebbedingetjes en ook plastic laagjes op aanrechten.
1 van mijn afwijkingen is dat ik ik gediagnosticeerd ben als plasticfoob, ook wel plasticmijder genoemd. Dat uit zich erin, dat ik altijd ga voor "echte" dingen in plaats van namaak.
In deze tijd is dat waratje geen gemakkelijke taak.
Nu even de focus op het onderwerp van deze discussie: het aanrecht.
Een boot-aanrecht functioneert in een vijandige omgeving: koud en warm water, hete pannen, mechanische aanvallen met messen en harde voorwerpen, temperatuur- en vochtwisselingen, zure en zoute vloeistoffen.
Deze omstandigheden zijn te zwaar voor diverse bouwstoffen, zoals gips- en spaanplaat, dat is evident.
Maar ook triplex (en multiplex en garantieplaat) is duidelijk minder geschikt omdat het rondom kops hout heeft (ideaal voor optimale inwatering) en een heel dunne toplaag.
Plastics, waartoe ik gemakshalve ook melamine/formica reken, zijn enerzijds kwetsbaar voor mechanische beschadiging, en anderzijds altijd geplakt op spaanplaat of triplex.
Als ik mijn afwijking volg, adviseer ik om gewoon massief hout te nemen, bijvoorbeeld essen, teak, mahonie, iepen, peren enz enz.
Is zeker niet duurder dan de plastic namaak en veeeeeel mooier, ook/juist op de lange termijn. Onderhoud? Hou 't simpel. Wrijf het af en toe in met sla-olie ofzo. En als het na jaaaaaren een beetje minder mooi geworden is: even schrappen en klaar.
Hierboven heeft ons gewaardeerd Vlaamse forumlid OldBarley (Maurice) zijn ervaring gedeeld; van de strekking van zijn verhaal werd ik, met mijn afwijking, heel blij.
Blijft de vraag: accepteert men mij hier met mijn plasticfobie?!