Philip schreef :
Dat is over het algemeen polyesterplamuur. Dat krimpt als een malle. Ik gebruik het wel eens voor kleinere klussen in interieur of zo omdat het lekker snel werkt maar niet voor grote oppervlakten buiten.
Niet alleen het aanbrengen of het schuren is belangrijk. Ook de krimp in de jaren naar de verwerking. Zeker bij een donkere kleur. Leuk als je bootje retestrak de loods verlaat maar na een tijdje toch alles gaat tekenen.
Daar had ik zelfs bij zelfgemaakte epoxyplamuur last (epoxyhars met witte microbaloons). Boot best strak naar buiten maar na een maand of twee in de zon zag je al de wafel van het glasweefsel in strijklicht. Dat wordt hem dus niet de volgende keer.
Welke kleur is je boot? De meeste dhz epoxies worden wat rubberig vanaf een graad of 60. De meeste harsen die professioneel verkocht worden gaan tot zo'n 90 graden. Ook dat is nog niet genoeg voor een zwarte boot trouwens, qua hars. Plamuur is door de vulstoffen iets minder gevoelig. Om die temperaturen te bereiken zul je wel na moeten bakken. Iets wat alle epoxies goed doet. Tot een graad of 10 onder de Tg waarde(glas transitie temperatuur, staat in de datasheets) dus een 40 graden ofzo voor dhz hars. Vrijstaand maximaal 10 graden per uur, ondersteund, in een mal bijvoorbeeld, mag het iets harder, maar houd het op 30 graden per uur, de mal, of andere structuren moeten ook mee verwarmen, dus dat haal je toch al snel niet meer. Daarna zal je epoxy iets beter bestendig zijn tegen vervorming op temperatuur, zolang het niet over de 10 graden van je verwarmings temperatuur komt.
De meeste harsen reageren uit zichzelf trouwens ook al richting een hogere Tg waarde, vandaar dat veel epoxyhars een week of langer nodig heeft om op het gevoel echt hard te worden