Niemand lamineert met zoveel hars op de honingraat:
Vaak in 3 stappen: eerst de outerskin, die wordt afgebakken, daarna schuren en weer schoonmaken, daarna een gluefilm op het laminaat debulken, backing film er af trekken, vooraf pasgemaakte stukken kern er in, die onderling verlijmen met gluefilm, coresplice of ingedikte epoxy, vacstack er overheen, en de 2e curecycle. De gluefilm voor de binnenhuid wordt op de eerste laag gedebulkt, de kern wordt geschuurd en gecontroleerd, vervolgens volgt de layup en cure van de binnenhuid.
Dit is de methode bij de high end boten zoals tp52's, imoca's, etc. Omdat het hele proces beter controleerbaar is.
Bij meer high end productieboten gaat het in een single cure, Dus na de buitenhuid volgt direct de kern en de binnenhuid. Iets minder nette manier van bouwen, maar goedkoper. Vaak is de hars verhouding in de prepregs wat hoger zodat er geen gluefilms nodig zijn, maar nog lang niet genoeg om de cellen vol te laten lopen.
Dan is er nog de cheapo methode, hand layup. Maar iedereen impregneert de vezel op plastic,op de tafel, trek de overtollige hars er uit, dekt het af met nog een laag plastic, trekt nog eens wat hars er uit, vervoerd de vezel naar de plek waar die vezel moet komen, nog steeds onder plastic om contaminatie en distorsie te voorkomen, pakt er 1 laag plastic vanaf, plaatst de vezel over de kern, en als die goed ligt en de volgende laag komt er aan dan gaat de andere laag plastic er van af. Vervolgens onder vacuĆ¼m brengen. En alweer lang niet genoeg hars om de cellen te vullen. (En ook de bleeder blijft grotendeels droog om het lucht uit je laminaat te trekken)
Op de foto zie je hoe de hars van de gluefilm zich via de celwanden omhoog trekt door de capillaire werking, en zo kleine fillets vormt. Doordat honingraat een klein lijmoppervlak heeft is dit erg belangrijk voor een goede verlijming, en dus waar het vaak verkeerd gaat.