Onderwerp: Hoe krijg jij je uit de stress

In de stress schieten doe ik niet. Ik word wel kwaad om mezelf ^{- of een ander -} , daarna ga ik een flink stuk "achteruit bidden" en komt alles vanzelf weer goed.

Ik kan je vraag niet helemaal plaatsen. Waarom moet ik gelijk in de stress schieten als er iets fout gaat? Heb je dit alleen bij het zeilen of ook in het dagelijkse leven?

Relativeer, iedereen maakt fouten.. Maar om nou meteen je boot weg te leggen gaat toch wel ver ?

Rustig nadenken en prioriteiten stellen. Vervolgens oplossen indien mogelijk en zoniet plan B

Ik denk dat ik wel herken wat je bedoelt: na een lekkere dag zeilen loop je een onbekende haven aan en weet niet wat je zal aantreffen. Als vanzelf loopt de spanning een beetje op en wordt je scherper naar de bemanning.
Er zijn mij een paar dingen opgevallen die voor mij stressverhogend werken. Het belangrijkste is elkaar slecht verstaan. De motor staat bij, jij staat achterin en je bemanning voorin. Bemanning kijkt als vanzelf naar voren en praat ook die kant op. Je verstaat ze niet en je weet niet zeker of ze je vraag gehoord hebben, maar jij hebt heb ook niet goed kunnen horen.

Voor de haven nog een ruw zeetje en dus heb je de landvasten en fenders nog niet helemaal klaar. Dat moet dan even snelsnelsnel.

De omstanders, de zogeheten beste stuurlui. Je wil natuurlijk soepeltjes en vlotjes manouvrerend binnen vallen. En zo ga je net iets te hard, net iets te laat en ietsje te soepel op de onbekende box af. Met alle stress die daar bij hoort als gevolg.

En niet te vergeten de vermoeidheid/honger/dorst die je even hebt uitgesteld, want "je bent er zo".

En ja, ik heb er op gezette tijden last van. Het gaat steeds beter sinds ik me van bovenstaande bewust ben. De meeste havens hebben ruimte zat voor een rondje, of twee. Stationair in zijn werk is vrijwel altijd te veel. Niet tevreden over de voorbereiding? Stilleggen, doen wat er moet en dan pas weer verder. Gaat het niet? Achteruit en opnieuw! Niet een paar meter, maar gewoon 50mtr pakken.

Als het niet verstaan een grote oorzaak is, overweeg dan een portofoonsetje te kopen. Werken op die afstand prima en scheelt een heleboel geschreeuw (en dus ergernis).

jij begrijpt het. Heel lastig ik ben geen schreeuwer maar op een bepaald moment moet het gewoon. En dat is nu juist het moment dat je ook wil dat het goed gaat.

Stress verhogend is vooral vreemde box hoe hard of zacht kom je aan.
Misschien moet ik wel alles zelf doen kan in ieder geval mezelf er op aanspreken als iets niet goed loopt. Voor hetzelfde geld vaar je alleen.

Laatst wilde ik aanleggen aan een kopsteiger met 1 mogelijkheid vanwege de wind. Drie gasten waren daar aan het zwemmen. Waarvan een volwassenen. Iedere persoon kon zien dat dit niet anders kon. En toch blijven zwemmen daar. Dan moet ik mijn manouvere afbreken. Je moet dan zeilend weer oploeven vlak bij de kant. Tweede keer aankomen en niet uit de weg gaan. Nou dan loopt de spanning in die boot echt wel op als je voor de derde keer wil aanleggen.

koko schreef :

Jappe schreef : Is zeker een goeie, maar op mijn 28ft is elkaar aankijken tijdens het praten meestal genoeg .

Maar inderdaad: ze kosten geen drol en kan een hoop schelen.

Meer solo gaan zeilen.

ANDO schreef :
Maar op wie moet je dan schelden?

Baasklusje schreef :
1 keer raden .

Voorbereiding is het halve werk, anticiperen de andere helft. Neem met bemanning altijd de tijd, dit voorkomt stress. Klinkt gek, maar solo is het minder belangrijk, je hebt immers alles in je hoofd. Met bemanning moet je ervanuit gaan dat die het niet snapt en je tijd kwijt bent om het over te dragen. Wees daarom ook kort, bondig en duidelijk wat je wilt, als het anders moet op tijd laten weten of gewoon opnieuw (dat kan vaak best).

Denk een stap verder vooruit...en maak een nieuwe definitie van "goed gaan". Dat is niet per se alleen zoals jij dat wilt. Als jij in de stress schiet als iemand anders niet doet wat je wil. Ben je danecht same aan het varen?

boarderbas schreef : Mij definitie van goed gaan is: als er achteraf geen schade is gevaren.
Als dit betekent dat ik de manoeuvre een aantal keer op nieuw moet beginnen, of de havenmeester om een andere box moet vragen, so be it.

Verder werkt het bij mijn bemanning (vrouw en kinderen) goed als ik van te voren mijn plan doorspreek.

Wat ook helpt: accepteer dat de wereld niet perfect is. Aanleggen gaat niet altijd goed, maar dat overkomt iedereen wel eens. Er zwemmen wel eens mensen die niet snappen dat je daar wilt aanleggen, maar misschien hebben ze geen benul van wind en zeilen. Iemand trekt wel eens niet aan de lijn die je bedoelde, maar misschien was je instructie wel niet zo duidelijk als jij dacht. Van dat soort dingen.

Er kan een heleboel misgaan bij zeilen, maar het leidt gelukkig relatief zelden tot grote ongelukken.

Koop een stalen boot, dan heb je stress bij de mensen om je heen en komt iedereen een handje helpen.

Zou niet weten waarom je stress zou moeten hebben. Als het niet in 1 keer lukt, dan maar in 2 of zelfs 3. Liever in de derde keer goed dan in de eerste keer fout.

Een groot deel van de stress voorkom je met ervaring.
Dus zo veel mogelijk varen en aanleggen in vreemde havens in verschillende situaties.

Wat mij toch enige stress bezorgde vroeger was veel geluid. Ook als we op zee varen met veel wind. Oordoppen helpen echt bij mij.

Ivm de communicatie, wij hebben door de jaren heen een soort van gebarentaal ontwikkeld. Geen nood aan portofoon of geroep... simpel.

Wat de geweldig goede schippers op de wal denken zal ons worst wezen. En schade, tja, onze boot is geen blinkend opschepyachtje. ALs er een krasje in de romp kmt dan is dat zo, wordt wel hersteld als we op de kant liggen. Een kras in de boot is geen kras in mijn ego.
Ik denk dat de meeste schippers alles te perfect willen doen, euh, toch het maneuveren in sluis en haven.

Er zijn diverse opties.

De meest praktische op een rij:

A)Vaar naar Medemblik daar kun je ook afmeren aan de zeerailing van de buurman
B)Voor het invaren je vlag vervangen voor de Duitse. Dan kun je lekker schreeuwen alsof het een lieve lust is. Beetje Helga hier beetje Helga daar..
C)beter je pakt de Turkse vlag en schreeuwt dat de burgers toch hebben gevraagd om de doodstraf.....

Maar inderdaad oefenen oefenen en oefenen. Invaren met de gedachte solo te varen helpt ook. Vooral vooraf aangeven wat men niet moet doen. Vergeet niet dat iedereen het heeft moeten leren. Die gingen ook niet allemaal de eerste keer meteen zuigen de box in. Wij waren daar natuurlijk de uitzondering

zuipschuit schreef :
Ervaring is inderdaad alles. Veel varen doet die stress vanzelf slijten.
Eerlijk gezegd moet ik er elk seizoen ook weer een beetje 'in' komen. Dat stoppen, 's winters is eigenlijk maar niks.

Door de zure appel heen bijten dus; wordt meester van je schip, oriënteer je bij elke vreemde plek waar je aankomt op de situatie. Kijk naar de windrichting, let op eventuele stroom en neem deze mee bij het maken van een plan. Voer het plan daarna in alle rust uit.

Wat voor mij werkt: Denken okee, ik ben f*cked. Hoe on-f*ck ik mezelf weer.


(voor de nette-woorden politie hier, sorry, ik kon even geen betere woorden bedenken die dat gevoel beschrijven.

Ik weet niet waarom, maar voor mij werkt dat geruststellend. Ook in echt gevaarlijke situaties (waarin ik wel eens verkeerd heb, niet per se zeilgerelateerd). Vooral in dat soort situaties.

Misschien is hier ook een psycholoog die wél heeft opgelet tijdens de studie, kan die een verklaring geven

Ben geen psycholoog maar herken je reactie. misschien heeft het te maken met het "things can only get better" gevoel dat komt nadat je de situatie als f#cked hebt bestempeld...?

koko schreef : Daar heb ik altijd zo'n hekel aan! het liefst heb ik die vijf mijl voor de haven al helemaal klaar liggen

Als je weet dat je je schip onder controle hebt, scheelt dat een hoop. Op de Markiezin hebben we na een paar jaar toch weer een goed werkende boegschroef gezet (ook al klinkt het als een koffiemolen etcetc) maar was de beste manier om de 20 ton onder controle te hebben met z'n tweeën. Een wereld van verschil, voor varen en psyche. Verder laat je niet opjagen... En ondanks alle goede voornemens gaat het soms nog steeds mis, fact of life.

Ego onder controle krijgen: zolang er geen schade is betekent operatie geslaagd.
Rustig de tijd nemen om een plan te bedenken, en goed alle factoren in te schatten.
Dan eerst van te voren de bemanning instrueren en kort uitleggen wat wat je als plan hebt, niet gaan lopen schreeuwen.
Rekening houden met opties als er iets mis gaat in het plan.
NOOIT de bemanning de schuld geven.

Ga alleen varen.

Echt.

Doe ervaring op in je eentje, vertrouw op jezelf, ontwikkel je eigen kunnen.

Dan met anderen aan boord: 1 lopende afspraak: NIEMAND verlaat de kuip voor de maneouvre is doorgesproken. Maak mensen er alert op, dat ze naar jou moeten praten, omdat hun woorden in de wind verdwijnen.

Voor jezelf: je zet de manouvre niet in als je er niet klaar voor bent. Touwtjes en balletjes doe ik dus buiten de haven, of als die er is in de ruime voorhaven.

Wat de rest denkt/zegt/schreeuwt op de wal? Teflon op je ziel kweken. Van geen enkel belang. Jij vaart jouw scheepje. Jij bent de baas.

Het enige moment dat ik werkelijk uit mn plaat ga, is als ik denk alleen aan t varen te zijn, alles daarop heb afgestemd, en halverwege mijn vrouw toch besluit om maar mee te gaan helpen, en dan "iets" gaat doen. Daarvan heb ik heel duidelijk gemaakt: Niet Doen! Je doet mee, en dan doe je ook mee in t overleg, of je doet niet mee.