Onderwerp: Norna Biron

Je hebt gelijk natuurlijk.
Toegegeven ik ben eigenlijk ook wel jaloers...

Tekst: Niets meer aan doen.

Drie mannen in relatie tot het moederschip, Freudiaans hoor! Was will das weib, en wat wilde haar geestelijk vader, of hebben toeëigening en overdracht een oedipaal karakter in de zin van vadermoord?

Je moet veel van een schip houden om haar zo te kunnen zien en beschrijven en ik vind dat prachtig om te lezen!

Tjonge, wat een verhaal zeg! Tijd voor een nieuwe site achtergrond

Hmmm, nee, dat was té.

Wat subtieler maar.

Zet ‘m maar gelijk in de rubriek ‘monster golf’.
René

Prachtig omschreven! Functioneel kan ook mooi zijn, als je daarvoor openstaat. Bijzonder schip dat naadloos past in die omgeving ook!

Sunday schreef :
De omgeving is prachtig, maar dan als decoratief achtergrondje voor de stoere zeilverhalenmakende avonturierster die daar mooi op de voorgrond pronkt, hoor!

Na een voorspoedige reis vanaf de Lofoten komen we vanavond aan in Longyearbyan.

Nice!

Brrrr wat mooi

Lekker! Ik had niet meegekregen dat jullie al overgestoken waren. Nog op Bjornoya gestopt?

Schitterende views, maar is het waard, wintertenen in de zomer?

natuurlijk , ze kunnen in de winter richting zuid, dan krijgen wij wintertenen en hun een mooi gebruind kleurtje
.JeePee schreef :

En dan liggen we zomaar aan de steiger in Longyearbyen! Dertig jaar van gedroomd, in 1998 al ver op pad geweest maar toen niet aangedurfd met twee kleine kinderen aan boord. Mooi!

Gefeliciteerd, doe de bemensing van de Qilak de groeten van me.

Wat een prachtig project, maar wat meer: wat een tof verhaal!

Longyearbyen, Spitsbergen, zaterdag 25 juni 2022.



We hebben een voorspoedige oversteek van de Barentszee gemaakt en hebben rond 22.00 uur, na een zonovergoten dag, vast gemaakt aan de steiger in Longyearbyen. De laatste 100 mijl in het zicht van de Spitsbergen kust aan stuurboord. Toch een mijlpaal in onze reis



Alweer een week geleden zijn we vertrokken uit Vaerøy helemaal in het Zuidwesten van de Lofoten. Net ten NO van Vaerøy houden we de Moskenstraumen (Maalstroom) ruim aan bakboord. (in een andere rubriek meer daar over). In dagtochten kruisen we, voornamelijk op de motor, de Lofoten door. Zo af en toe gaat er een zeil bij. De wind is erg veranderlijk en meestal tegen. Vanuit zeegaten krachtig toenemend dan weer tegengesteld komend vanaf een berghelling. Norna is nou niet een boot waarmee je gemakkelijk gaat kruisen in nauwe wateren maar terwijl we hier tegen de wind in motoren realiseer ik mij wat een fantastisch zeilwater dit is om met mijn eigen boot te bevaren. Dat is een al jaren diepgeworteld verlangen en een belofte aan mijn echtgenote, zodra Fram zeilwaardig is heeft één van de eerste grote reizen de Lofoten als bestemmimg. Ik zie dit maar als een soort van eerste verkenning





Zoek je foto’s van de Lofoten vindt je die van Reine. Wij waren het er al over eens dat je eigenlijk alle plaatsen aan de E10, de snelweg die alle eilanden met elkaar verbindt, moet vermijden. Dat zijn vooral door toeristen bezochte dorpen waardoor druk en weinig authentiek. De E10 zelf wordt bevolkt door campers in alle soorten en maten. De gewone personenauto is in de minderheid. Maar Reine moet je toch gezien hebben en daarom tuffen we er naar binnen en maken als een stel Japanners foto’s om vervolgens weer om te keren en door te gaan.




Niet heel consequent maken we vast in Nusfjord. Alhoewel niet direct aan de E10 nemen velen de afslag om dit “Marken van Noorwegen” te bezoeken. Dat is niet negatief bedoeld. Net als Marken heeft het een authentiek karakter met in plaats van de groene huisjes hier de roodbruine en gele huisjes. Zoals ook in vele andere Noorse haventjes zijn de huizen met elkaar verbonden via vlonders over een houten staketsel. De diepgang in de haven lijkt wat dubieus te zijn voor de 2,5m. van Norna en leggen daarom niet aan de langssteiger aan maar haaks daarop. Ze steekt daardoor dwars de haven in, de ingang voor 2/3e blokkerend. We hebben het idee dat de twee viskotters die aan de overkant liggen er meer zijn voor de entourage dan dat ze naar buiten gaan. Enfin, een jachtje kan er nog wel door. We worden hier zelf onderdeel van de bezienswaardigheid. Fotogeniek is het zeker wel.



Op onze toeristische route, zo noem ik het maar want we varen bewust tussen de vele eilandjes en nauwe doorgangen met de rotsen op slechts enkele meters afstand, mogen we het Trollfjord uiteraard niet overslaan. Het ligt immers op onze route naar het Noorden. Dat we in de buurt komen bewijzen de vele ribs, gevuld met in Ferrari rode of Signaal gele overlevingspakken verpakte toeristen, die ons met +30kn. voorbij razen. Met opschriften als ”Trollfjord & Sea Eagle RIB Safari” laat niets aan duidelijkheid te wensen over waar ze naar toe gaan. Een eindje verderop racen ze één voor één bakboord uit. Kennelijk is daar de ingang van het Trollfjord. En dat klopt. Tegen de tijd dat wij naar binnen varen komen de ribs weer naar buiten. Time = money nietwaar. Wij varen tot bijna het einde, maken wat foto’s en keren ook om. Leuk om gezien te hebben en erg fotogeniek. Zelfs ik ben in staat om meerdere zeearenden voor de lens te krijgen, al waren ze best ver weg. Die avond laten we voor het eerst het anker vallen. Blokken is een klein beschut baaitje met achterin een plek waar het niet meer te diep is om te ankeren.

Na nog een nacht in het verder uitgestorven Sandvika vinden we net achter de brug bij Finnsnes een ponton met een dieselpomp. Het nabijgelegen plaatsje biedt ook de gelegenheid om wat laatste verse boodschappen te halen en om te douchen. Hmm, dat is lang geleden en ik kan best een goede schrobbeurt gebruiken. Helaas blijkt de automaat van de dieselpomp niet één van onze over drie man verdeelde collectie betaalpassen en credit cards te accepteren. Dat is nu de tweede keer dat goedkopere diesel aan onze neus voorbij gaat. De prijs hier is 17,8NOK, scheelt toch een 0,50NOK met waar we eerder getankt hebben.

In de directe omgeving vinden we geen andere dieselpomp. Tromsø aandoen lijkt dan toch de beste optie, waardoor de schipper alsnog zijn zin krijgt. Hij wilde graag vanuit Tromsø naar het hoge Noorden vertrekken. Ik was meer van het juiste weerwindow en vertrekken zo het uitkomt. Het gunstige window lijkt aanstaande en daarvoor moeten we zelfs nog iets vertragen. Een kleine omweg via Tromsø past prima in dat scenario. Ondertussen wordt het koud, winderig en regent het. De 38nm naar Tromsø neem ik voor mijn rekening, flink ingepakt in de kleine kuip van Norna. Het zicht is af en toe bar slecht en het is goed opletten geblazen. Op de één of andere manier geniet ik van dit tochtje. Dat terwijl er niets dan grijzigheid te zien is terwijl Norna zich tussen de vele rotsjes, bakens en eilanden laat manouvreren. Van de met sneeuw bedekte bergen en groene heuvels is niets te zien, alles is even grauw en grijs. De mannen zitten binnen wat te lezen en te suffen, af en toe checkend of ik nog wat nodig heb of afgewisseld wil worden. “Nee hoor, gaat prima zo” roep ik, terwijl ik mijn handen in mijn jaszak warm probeer te houden.



Alvorens we op het wijde Balsfjord komen, in het Noorden daarvan ligt Tromsø, spoelen we door de nauwe doorgang Rystraumen. Even loopt de snelheid op tot 11kn. bij een vaart door het water van zo’n 5,5kn.

In het zicht van Tromsø neemt Joost het van mij over. Lekker mijn natte zooi uit doen, in de machinekamer hangen om wat te drogen, een banaantje pellen en weer even warm worden in de salon. Naar buiten kijken gaat niet, alle ramen zijn beslagen. Wanneer ik het toerental van de motor hoor veranderen trek ik mijn nog natte zeilpak weer aan en zie buiten op de wal een paar grote olietanks met [l]BUNKER[/i] erop. We leggen aan op een betonnen steigertje maar helaas is een dieselpomp hier niet te vinden. Ook even verderop is een op het oog verlaten bunkerstation maar zo te zien met slangen die niet voor Norna bedoelt zijn. We zetten koers naar de marina even verderop, daar is zeker wel een dieselpomp. Dan ontwaren we aan bakboord nog een ponton en nu wel met diesel automaat. De prijs is 20,60NOK en is “gekleurde diesel verboden voor motorvoertuigen” zo staat er op de stikker. Mjjn VISA doet het hier wel en er verdwijnt voor 8000NOK diesel in de tank.





We overleggen, het is 19.00 uur, het is koud en het regent, gaan we door of blijven we hier nog een nachtje. Mijn idee om door te gaan krijgt de goedkeuring van de anderen. Nog even naar huis bellen en appen dat onze overtocht naar Spitsbergen nu toch echt begonnen is. Mijn wacht begint om 24.00uur en is ook het tijdstip om gezamelijk de laatste Gribs te bespreken. Die zien er niet slecht uit, alhoewel weinig wind tot eind van de dag. Daarom wordt besloten nog iets te vertragen met een tussenstop op Torsvåg. Dat is toch even omschakelen. Immers ingesteld op een 4 daagse zeereis is alles er voor klaar gemaakt, dek opgeruimd toch nog een haven aandoen. Maar even een paar uur slapen is ook wel lekker. In mijn droom zijn we aan het zeilen, kennelijk met heel rustig weer, ik probeer de bewegingen van de boot aan te voelen maar voel niets. Ik wordt er wakker van. Oh ja, we liggen nog aan de steiger van Torsvåg.



22 juni 9.00 uur is het alle hens aan dek. We gaan. De paar uur extra rust op Torsvåg waren nodig om het ergste van de harde wind onder Spitsbergen te ontlopen en de motoruren aan het begin te beperken. De harde wind onder Spitsbergen is weliswaar pas over 4 dagen en in die tijd kan er nog veel wijzigen. Op de één of andere manier voelt dit vertrek anders dan eerdere zeereizen. We steken de Barantszee over en dat klinkt toch anders dan een tochtje over de Noordzee. Na de zeilen gehesen te hebben pak ik nog een paar uurtjes slaap. Ik krijg nog net mee dat de motor weer aan gaat. Te weinig wind. Ik kan daar goed op slapen en voor ik het weet is het al 12.00 uur in de middag, mijn tijd vandaag voor deze wacht. Het zonnetje schijnt, het is warm uit de wind maar daar zit nog wel een venijge koude component in. Maar goed, die komt van de verkeerde kant en is te weinig. De Barentszee lijkt trouwens verdacht veel op onze eigen Noordzee. In de salon lees ik verder in het e-boek waar ik gisteren aan begonnen ben. Af en toe rolt er iets dat lawaai maakt. Al gauw begint het mij te irriteren en ga op zoek naar de boosdoener in de kajuittafel wat ik denk waar het vandaan komt. Hé daar staat alles stabiel, met een paar handdoeken er tussen. Aha, het komt uit de stuurboord bank. Maar ook daar ligt niets dat het kabaal kan veroorzaken. Toch nog maar eens in de kajuittafel kijken. Nee hoor, ook alles zeevast. De eierdoos naast whiskeyfles in de servieskast is vast weg. Nee hoor, die ligt er ook nog steeds en behoedt de fles tegen heen en weer rollen. In de bakboord bank liggen geen flessen maar toch ga ik kijken. Ook niets natuurlijk. Weer “kleng .. boem” en realiseer mij nu pas dat het de grootschoot boven mijn hoofd op het achterdek is. De wind is nog minder geworden en de grootschoot mag best wat strakker.

Aan het eind van deze eerste dag op de Barentszee heb ik weer de wacht van 2100-2400 uur. Over een zonovergoten zee en onder een strakblauwe hemel zeilen we de zon tegemoet. Deze staat nu voor ons uit op 11 uur aan de Noordelijke hemel. De zon draait in een volledige circel om ons heen en blijft ruim boven de horizon. Op onze Noordelijke koers kun je aan de zonnestand het tijdstip van de aflossing van de wacht aflezen, Noord en Zuid ofwel 24.00 en 12.00 staat hij in de lengte as van de boot, 3.00 resp. 21.00 dwarsscheeps in het Oosten resp. het Westen. Als ik om 24.00 de wacht overgeef aan Edmond staat de zon dus recht voor de boeg boven de horizon en nu wat verscholen achter de bewolking. De nachten zijn al lang geen nachten meer. Zelfs de schemering ontbreekt. Zo midden op zee blijft het een aparte, en voor mij nieuwe, ervaring om de zon 24 uur lang aan de hemel te zien. De wind is geleidelijk toegenomen en met een vaartje van 7-8 knopen snellen we noordwaarts.

23-6 14.00 uur, het eerste zichtbare zeeleven is gespot door Joost, dolfijnen en walvissen. Bereneiland aan stuurboord.

De wind neemt toe tot boven de 20kn met uitschieters naar 29. De kluiver is weg en de stagfok staat samen met één rif in het grootzeil. Bij het overgeven van mijn wacht aan Edmond binden we nog een tweede rif in het grootzeil. In mijn slaapzak ruiken mijn handen naar rubber, bah. Dat moet van de nieuwe werkhandschoenen afkomen die ik maanden geleden eens bij het CIV in Den Oever heb aangeschaft en nu voor het eerst gebruik. “Maxx Grip Winter Safe” staat er op hetgeen niet belet dat ik binnen de kortste keren weer ijskoude vingers heb. Terwijl Edmond het commando over Norna overneemt kruip ik in de slaapzak waar ik eerst nog even mijn koude handen in de oksels voorverwarm alvorens ik ze naar het warmste plekje laat afglijden.

Geleidelijk aan wordt het kouder. Ik vind dat ik er aan moet wennen en probeer mij niet overmatig dik aan te kleden. Dat kan altijd nog denk ik dan. Ook de in Bodø aangeschafte extra slaapzak zit nog ongebruikt in de verpakking. Wel draag ik al die tijd al merino thermo ondergoed dat ik ook in de slaapzak aan houd. Eigenlijk heb ik nog het meest last van koude handen. Natuurlijk heb ik diverse soorten en maten handschoenen bij mij maar de handen verbergen in de zakken van mijn zeiljack of in de mouwen van het fleecevest werkt beter. Nadat ik met de nodige acrobatiek weer uit mijn kooi ben geklommen en mijn inmiddels erg klamme spijkerbroek weer wil aantrekken staat Joost voor mij met een nieuwe skibroek, “van de Lidl” zegt ie “voor € 19,-“ met een big smile. De dubbel gevoerde broek past mij prima en voelt meteen warmer aan. Vlak voor vertrek was ik nog op pad geweest voor zo’n broek maar helaas niet kunnen slagen.



Naarmate we Noordelijker komen wordt het steeds kouder. Binnen is het nu een graad of 2. Het wachtje uitzitten wordt koud door het gebrek aan beweging. In de slaapzak houdt ik nu ook de skibroek aan. De wind zal in de loop van de nacht erg weinig gaan worden volgens de gribs. Tussen 23.00 vanavond en 5.00 morgenochtend zakt de wind weg tot een knoop of 3. Tijd voor de motor aan, tijd voor wat meer warmte en als de zee wat tot bedaren komt kan misschien de kachel wel aan.

Ik denk aan de woorden van zeiler en huisarts Kees den Hartoog, die met zijn Senta (die ik later heb overgenomen) singlehanded naar Groenland voer:

Men verdenke mij niet van masochistische neigingen. Wie mij kent weet wel beter. Maar om een goed zeezeiler te worden is het niet voldoende om ‘s zomers een zeereisje naar Engeland of de Oostzee te maken. De zeiler dient af en toe moeilijke trajecten te kiezen, alleen of met een kleine bemanning, en de tegenslagen op zo’n reis als noodzakelijke training en opvoeding te accepteren …….

Een zeilreis als deze naar de Poolzee geeft heel nieuwe ervaringen, dat terwijl ik een hekel heb aan kou, sneeuw en ijs. Overigens in tegenstelling tot mijn reisgenoten. Ik leer er van, pas mij aan en voel mij rijk.



We varen een hele kudde vissers tegemoet, wel een stuk of 30. Geen kleine bootjes maar schepen van 50 tot 80 meter lang. De zeebodem komt hier omhoog van meer dan 2000m diep tot 200m en op enkele plekken 50 tot 20m. Daar vissen ze allemaal op een kluitje. Noren zowel als russen met namen als KAPITAN DURACHENKO, MYS CHIKHACHEVA, VASILY GOLOVNIN, MYS KORSAKOVA” en vele anderen. Wij blijven er net Oostelijk van. De boten die op AIS op kruiskoers lijken te komen draaien echter tijdig weer om op hun tegenkoers terug te komen om maar niet te ver van het kennelijk rijke viswater te komen. Wij hebben er zo geen last van.



Slapen is weer eens lastig in deze woelige zee. Van het wegvallen van wind komt niets terecht. We maken enorme schuivers. Ik val wel in slaap maar ben ook vaak wakker vanwege het schrapzetten in de kooi. Nu ben ik wakker omdat ik moet plassen. Nee hè, daar heb ik nu helemaal geen zin in. en probeer het te negeren. Ik draai me nog eens om (makkelijk gezegd) en begraaf mij opnieuw in de slaapzak om de koude helft van mijn gezicht ook weer warm te laten worden. Net als ik goed genesteld ben hoor ik Joost. “Wakker worden, je mag weer, het is 3.00 uur. En kijk eens uit je raampje, de zuidwestkust van Spitsbergen is in zicht.” Normaal gesproken heb ik het raampje afgedekt met een tweede kussen. Enerzijds om het licht te verduisteren en anderzijds om het koude ruitje te isoleren. Iets wat ik al doe sinds we in Noorwegen zijn. Tegen het koude glas aanliggen is niet fijn. Buiten maak ik een foto van de door nevel vergrijsde woeste spitse bergen aan de horizon. Prachtig dit.

Het is nog steeds ijzig koud, de wind is afgenomen tot een knoop of 15 en neemt verder af. De twee reven zitten er nog steeds in. Ik denk aan uitreven, maar het hoeft niet meer. Plots is de wind vrijwel weg en het beetje dat nog resteert komt recht van voren. Schroef uit vaanstand draaien en spoed instellen, motor aan, fok inrollen, bulletalie eraf en giek midscheeps. Een uurtje later waait het weer met 25-28kn en gaat de procedure in omgekeerde volgorde. Motor stationair, giek uitvieren, bulletalie aan, fok uitrollen en trimmen, motor in z’n vrij en uit, schroef in vaanstand draaien en weg zijn we weer met zo’n 8kn op het log.




Als ik zaterdag 25 juni om 12.00 in de middag de wacht van Joost overneem is de wereld geheel veranderd. Geen wind, vlak water, stralende zon hoog aan de hemel recht boven ons kielzog, strakblauwe lucht, de zwart grijze bergen met aders van sneeuw rijzen aan stuurboord uit zee omhoog. Edmond meldt een walvis in de verte. Binnen staat de kachel al aan. Dat kan nu wel met deze vrijwel rimpelloze zee. Ook mijn extra warmtekleren gaan uit en is het alleen met T-shirt nog steeds behaaglijk, binnen. Voor de routineuze blik naar buiten trek ik even een vest aan. Happy hour doen we voor het eerst ook weer buiten onder een stralende zon aan bakboord. 4G maakt het geluk compleet. Het uitzicht is betoverend.

ETA Longyearbyen is vanavond (Zaterdagavond) 22.00 uur.

Mooi om dit zo prachtig beschreven op afstand mee te kunnen volgen!

Ge-wel-dig mannen! Zowel de reis als het verslag

Wat een gaaf avontuur, mannen!
Waar kennen jullie elkaar van, toch niet (alleen) via ZF?

Heerlijk om te lezen. Dit kan ik me zo voorstellen:
Hou het veilig en hou jullie dek netjes opgeruimd, want we blijven graag verder lezen, he? Dat jullie nog veel mooie en veilige mijlen mogen maken, mannen!

Wauw!

Gr Rob

Ik wil wat zeggen maar sprakeloos, zooo mooi en fijn beschreven

Sunday schreef :
Mooi !