Onderwerp: Norna Biron

Dankjewel voor het delen van de avonturen! Prachtige reis, mooie foto’s! Geniet ervan, kijk uit naar de verhalen van het vervolg van de reis!

Goede reis nog!

Groet!
Sjoerd

@Thijs1971. De mannen hebben twee jaar geleden de Norna Biron overgezeild van Griekenland naar Nederland. Ook daar is een mooi verslag van.

Mooi geschreven. Boekwaardig zou ik zeggen. Ook mooi hoe jullie zo op elkaar vertrouwen.
René

Wat is het prachtig daar! En mooi beschreven verslag, bedankt

We kennen elkaar al best lang.
Henny ken ik van vele ZF wintermeeting waar we elkaar met een paar andere echte zeilers altijd opzochten.
Henny nam spontaan contact op toen ik vertelde dit vreemde schip in Griekenland gekocht te hebben. Verslag van die reis is in dit topic vanaf hier: zeilersforum.nl/index.php/foru...on?start=175#1037978
Edmond ken ik al heel lang van echt gevaarlijke avonturen: heb met hem twee Himalaya expedities gedaan; Everest '84 en Makalu '87 en daarnaast zate we in die jaren vooral 's winters wekenlang in de Alpen om te winterklimmen. Aan ons is dus koude wel besteed. In de jaren na onze klimmerij hebben edmond en ik het zeilen weer opgenomen waar we elkaar regelmatig in vonden.
Vorig jaar ondernamen we gedrieën een 4weekse tocht nast Farœr: zeilersforum.nl/index.php/foru...n?start=1250#1303169

Hoe werkt dat met die kou, wennen de meeste mensen daar aan na een week of wat verblijf in een kouder klimaat, of zijn er types die het altijd koud blijven hebben?

Sunday schreef :
Dit wist ik niet (precies), wat leuk om te lezen, die links ga ik zeker ook bekijken, gaaf hoor!

Veel plezier!

Evaluationcopy schreef : De meeste mensen wennen er vrij snel aan. En na een paar jaar word het zo gewoon dat je hogere temperaturen niet meer uit kunt staan. Ik moet er zelf niet aan denken als het 20 graden is buiten, dan stopt mijn lichaam gewoon met functioneren
Er zijn echter wel uitzonderingen en die mensen blijven het koud hebben.

Mooie reis, prachtige foto's!
Toch wel Odin geëerd omdat hij het landschap zo mooi in elkaar getimmerd heeft?

Op ons ZF wordt door Jan en alleman graag gesproken over "mooie zeil boten". Dan komen de meestal gladde witte AWB's naar voren die allerlei moderne creature comforts bieden en de illusie bieden van mooie reizen.
Hier op Spitsbergen wordt die illusie keihard doorbroken. Norna lijkt opeens een redelijk normaal schip met normale lijnen en proporties zodra ze tussen het allegaartje van de andere schepen ligt. Een ding valt op: wij missen de grote sticker plakkaten met "EXPEDITION" en "RESEARCH", "ADVENTURE" en "SCIENTIFIC".
momenteel laten we hier een reeks levensgrote stickers printen om hier in mee te kunnen.
Aan de kade ligt één grote AWB: een Engelsman met een gladde witte racer van een meter of 20. Die heb ik niet op de foto gezet want niet interessant.
De overige wel:
De Franse lelijke stalen boot boordevol duik apparatuur:

De bekende Qilak, alu gebouwd bij KM in Makkum met daarachter een ander gedrocht:

Nog een zwaar stalen gebouw:


Op de kade een Tsjech met schroefas probleem:


Al met al valt Norna hier niet echt uit de toon!

Sunday schreef : Dat is 'Why' een aluminium boot, goede bekenden van me, we hebben enkele projecten samen gedaan en ze hebben een wintertje bij ons in Sitka doorgebracht met hun boot. Zeker de moeite waard om met Manu en Ghislain een praatje te gaan maken. Zij vaart al een jaar of 25 in dit soort contereien, maar heeft ook al dingen zoals de Mini-transat en dergelijke gedaan.
Sinds 12 jaar doen ze de meest interessante expedities, waaronder dit soort dingen:


Ze hebben net een project in Frans Polynesie afgerond waarbij ze een duikersklok gebruikten zodat de duikers een week onder water konden blijven zonder telkens door de de-compressie cycles heen te moeten.

Een paar jaar geleden op een wintermeeting van ZF kwam ik in gesprek met een man die een stalen albin vega voer. Het gesprek ging verder. Even later over waar we allemaal geweest waren. Het bleek dat mijn gesprekspartner met zijn albin vega Spitsbergen had bezocht. Voor dit soort mensen die tegen de draad in hun ding doen heb ik veel bewondering.

Hebben jullie nu al een visje gevangen? Of gaat jullie bij deze temperaturen voor de vissticks?

alweereengijp schreef :
Gerookte zalm uit de supermarkt.

Wapentuig soap.

Buiten de geciviliseerde gebieden op Spitsbergen heersen de koningen van de Arctic, IJsberen, die een bedreiging voor ons mensen kunnen vormen. Alhoewel hun hoofdvoedsel uit zeehonden bestaat, zullen ze een mens ook niet versmaden. Daarom moet men in die gebieden voorbereid zijn om geen lunchgerecht voor de ijsbeer te worden. Men dient middelen bij zich te hebben om de ijsbeer af te schrikken. Daarnaast wordt dringend aanbevolen om met een geweer bewapend te zijn voor in het uiterste geval dat de afschrikwekkende middelen niet afdoende blijken te zijn. Overigens is er dan wel een probleem aangezien het een beschermde diersoort betreft. De noodzaak van dat laatste redmiddel zal dan door de Sysselmannen onderzocht gaan worden met hoge boetes in het verschiet als die noodzaak niet voldoende aangetoond kan worden.

Onze “afschrikwekkende middelen” bestaan, behalve uit schreeuwen, zwaaien en het vooruitschuiven van de schipper met zijn eigen geheime wapen, uit mijn seinpistool met kaliber 4 patronen en voor ieder van ons een “Nico Signal Flare gun”. Braaf verleng ik nog steeds elk jaar mijn wapenvergunning voor het mogen hebben van een seinpistool. “Vroegûh” was dat geen punt, een tientje per jaar dat ik graag betaalde met een gezellig praatje met de agenten van de dienst wapens en munitie. Tegenwoordig, sinds de schietpartij in Alphen a/d Rijn, is dat anders inclusief de periodieke controles aan huis. Wat, tot voor kort, gebleven was is het gezellige praatje met de diensdoende agenten en het uitwisselen van wat sterke verhalen. Maar ook dat is nu voorbij sinds de verlenging van de wapenvergunning via een klinisch digitale weg gaat voor een bijna verzevenvoudiging van de kosten. Elk jaar twijfel ik of ik nog wel zal verlengen maar met deze tocht in het vooruitzicht toch blij dat ik dat wel weer gedaan heb. In de loop der jaren heb ik wel al mijn munitie verschoten. Voor zover ik heb kunnen nagaan is dat in Nederland niet meer te krijgen. Wel in Belgie, een outdoor shop in de buurt van Brugge. We maken er een gezellig dagje Brugge van met behalve nieuwe munitie ook de aanschaf van de originele Muckbooth laarzen in Noordpool uitvoering in dezelfde outdoor shop.

Met mijn Nederlandse wapenvergunning en de jaarlijkse persoonlijke screening dacht ik wel voldoende gedocumenteerd te zijn om een vergunning bij The Governor of Svalbard aan te vragen voor het huren van een wapen op Spitsbergen. Ook dient men aan te tonen dat men voldoende vaardig is om met zo’n wapen om te gaan. Voor dat laatste hebben wij bij Dorhout Mees in Biddinghuizen onder begeleiding wat schietoefeningen gedaan met een zwaar kaliber jachtgeweer. Wij hebben een leuke middag gehad, een certificaat van bekwaamheid gekregen, voor wat het waard is, en voor het eerst in mijn leven met een echt geweer geschoten (werd voor de MD ongeschikt verklaart). Oefening baart kunst, maar naar later zal blijken, toch te veel plezier en te weinig aandacht voor het wapen gehad.



Het verwerken van de gegevens door The Governor duurt minimaal 10 weken zodat ik al medio Februari e.e.a. op de website van De Sysselmannen heb verwerkt. Helaas krijg ik vlak voor vertrek een mail van de Police Chief Inspector:

refers to your application for a loan license for firearms for polar bear protection on Svalbard.
The Governor on Svalbard is requesting an extended and exhaustive police certificate for the last five years from the country in which you live.
This certificate cannot be older than three months old.
The documentation must be in English or Norwegian, and you are responsible for translating the document into English or Norwegian by using an approved translator.
Your application will remain pending until this has been sent to us.

Mijn eigen vergunning is kennelijk onvoldoende en ik vertaal het bovenstaande in een “Verklaring Omtrent Gedrag” (VOG). Als Nederlands ingezetene is dat simpel aan te vragen via een website doch daarin kan ik mijn ei niet kwijt. Het blijkt dat niet EU ingezetenen een formulier met veel meer gegevens kunnen insturen via de gemeente. Dan gebruik ik dat maar. De gemeente Lelystad gebeld voor een afspraak te maken maar helaas, ze zijn te druk om mij te helpen en een afspraak kan op zijn vroegst pas half juni gemaakt worden. Sh*t, dan zitten wij al op Spitsbergen. De gemeente echter blijkt slechts een doorgeefluik te zijn en na een telefoontje met Justitie kan ik het formulier ook rechtstreeks mailen. Bij gebrek aan beter wordt mijn profiel “lid worden van een schietvereniging”. Ik wijs de vriendelijke mevrouw van Justitie nog op de urgentie en verzoek haar het VOG te mailen aangezien ik dan op reis ben. En o ja, kan de VOG in de Engelse taal worden opgesteld. “Helaas mijnheer, wij versturen alleen naar uw huisadres en in de Nederlandse taal”. Hmm, dat is een tegenvaller want dan moet ik ook nog een beëdigd vertaalbureau inzetten.

Ergens halverwege Noorwegen ontvang ik de VOG. Mijn echtgenote heeft deze gescand en naar mij toegemaild. Onderaan het document staat een beknopte Engelse vertaling:



Dat moet toch voldoende zijn lijkt mij. Ik stuur het document door naar de Police Chief Inspector en verwijs naar de beknopte samenvatting in het Engels onderaan de pagina. Scheelt weer een gedoe met een vertaalbureau om over de kosten daarvan nog maar te zwijgen. Dat gaat per woord begrijp ik. Een week later krijg ik het lang verwachte positieve antwoord. Als ik dan ook nog even de leges wil betalen dan zal hij de vergunning per mail toesturen zodra hij van hun boekhouding heeft doorgekregen dat het bedrag is betaald. Het één na laatste addertje onder het gras komt uit als ik de betaling (in NOK) wil doen. Dat gaat niet met mijn mobiel bankieren, want die wil alleen in Euros overboeken. Wel via Internet bankieren maar daarvoor heb ik weer de paslezer nodig die thuis ligt. Afijn, mijn vrouw thuis lost het op en weer een week later ontvang ik het laatste document, de vergunning die ik aan de verhuurder van het geweer moet laten zien.

In Longyearbyen zijn twee sportwinkels die geweren mogen verhuren. Morgen willen we weer vertrekken dus vandaag, de tweede dag in Longyearbyen en na een bezoekje aan het North Pole Museum, loop ik naar de dichtsbijzijnde sportwinkel en vraag of ze ook geweren verhuren. Uiteraard heb ik alle paperassen en vergunningen bij mij maar de dame van de geweren protesteert als ze mij ziet zoeken in de mail op mijn telefoon. “No mail but hardcopy” zegt ze streng en kijkt mij argwanend aan. Nou dat begint al goed zeg. Met tegenzin pakt ze mijn telefoon over om het document van de Police Chief Inspector te lezen. Ze moet toegeven dat het OK is. Ze geeft mij de keuze tussen een modern lichtgewicht geweer of een goedkoper en zwaarder ouder model. Ik kies voor de eerste, immers het moet ook wat langer tijdens een hike gedragen kunnen worden. Tot mijn verrassing moet ik een praktijktest doen, lastige vragen beantwoorden over de werking van het betreffende wapen (alle geweren zijn toch immers in de basis hetzelfde) en trap vervolgens met open ogen in de strikvraag hoe het wapen te vervoeren. Ik heb er net een dummy kogel ingedaan en ze overvalt mij toch wel een beetje. De inmiddels toegenomen spanning tussen ons beide doet daar ook geen goed aan. Ik ben infeite geheel onvoorbereid naar binnen gewandeld en in mijn naïviteit gedacht dat met mijn uitstekende referenties ik gewoon een geweer mee krijg. “I’m not feeling comfortable to give you this rifle. You can shoot people to dead. So sorry, NO”. Ik reageer nog schuchter met “No people but Polar Bears” maar het is te laat. Niets tegenin te brengen en ik herken mijn attitude jegens dames die zich zonodig willen laten gelden. Stom, stom, helemaal niet bij stil gestaan. “Do you need anything more” en van de weeromstuit zeg ik ja, nog steeds opzoek naar een goede skibroek achtige tussenlaag onder mijn zeilbroek. Nog steeds een beetje van slag koop ik een veel te dure broek. Nou ja, wel goede kwaliteit denk ik dan maar en dat mag wat kosten.

Balend van deze afgang loop ik terug naar de boot. Oh ja, had ze er nog bijgezegd, die andere shop hoef je ook niet te proberen want daar moet je dezelfde proeve van bekwaamheid afleggen. Come on, ik heb mij door die “…… “ gewoon in de luren laten leggen. Op de boot zoek ik een paar YouTube filmpjes voor beginners op. Nog geen kwartier later ben ik weer op weg, nu naar die andere shop, hopend dat ze geen contact met elkaar hebben gehad. Nu geen toeristen jack aan maar mijn stoere zeiljack met dito laarzen. Ik stap als een heuse Trapper recht op, alweer, een dame voor het gewerenrek af en roep fier dat ik het goedkoopste geweer wil huren dat ze hebben. Na controle van mijn paperassen en goedkeuring daarvan loopt ze naar achteren en komt terug met een zware Mauser, nog uit de tweede wereld oorlog. Nog voordat ze iets kan zeggen pak ik het geweer uit haar handen, steek mijn vinger achter in de loop aan de voorkant van de kamer, controleer of er geen kogel in zit, probeer de spanner een keer en constateer dat er wel erg veel speling in het mechanisme zit. Maar goed, ik begrijp wel dat het een oud geweer is, wat kost het eigenlijk. En , oh ja, deze veiligheidspal werkt weer anders dan ik gewent ben. Ik voel dat ik een klik met haar heb gekregen en hoop al veel gras voor haar voeten weggemaaid te hebben. Tot mijn geluk begint ze voor te doen hoe het geweer te laden. Iets wat de andere dame in de eerste shop pertinent weigerde, want dat moest ik toch weten. Maar nu is het naar aanleiding van mijn vraag over de veiligheidspal. “Don’t use it, it is not reliable, instead ….” ik kijk haar wantrouwend aan. “A half loaded gun is much saver” zegt ze enigszins beduusd en alweer tot mijn grote vreugde doet ze het voor met dummy kogels. Na ze er weer uitgehaald te hebben legt ze ze op de toonbank neer en kijkt mij aan. Ik kijk terug met een vragende blik. “Now you” zegt ze en met een gespeelde zelfverzekerdheid laadt ik het wapen alsof dat mijn normaalste routine is.

Na nog wat administratieve dingen, het doornemen van onze reisplanning, en dat we ongeveer over 4 weken terug zijn om het geweer weer in te leveren. Maar kan ook nog een week uitlopen “so don’t start a Search And Rescue operation when I’m delayed with returning the rifle” zeg ik grappend. Ze begrijpt het volkomen en na nog wat stoere koetjes en kalfjes loop ik met een zware Mauser over de schouder de straat op. Alleen de bajonet ontbreekt nog. Uiteraard wel met een open kamer, zodat iedereen kan zien dat het geweer (nog) niet geladen is en ik verder geen gevaar voor mijn omgeving vorm. Ik heb 10 patronen munitie mee en ga er van uit dat ik er ook met 10 weer terug kom.

Heerlijk leesvoer.

Mooi geschreven en het is of je er zelf bij bent.
Wel een avontuur wat jullie aan zijn gegaan.
Succes en ik volg jullie verhalen.

Dit leest als een spannend verhaal! Heel echt geschreven, kan mij de frustrerende machteloosheid in die eerste winkel goed voorstellen…

Mogen jullie met z’n drieen éen geweer hebben? Of altijd als groep op pad? Mooi verhaal overigens.

Eind goed knal goed. Mooi verhaal.

+1
René

En Joost z'n peperkorrels dan?

Ontmoeting met Lisa.

Duizenden jaren geleden viel ze als foetus uit Gods hemel om ver in het hooggebergte van Svalbard te groeien en aan te sterken. Lisa heette ze. Zij was niet alleen maar gezellig samen met vele broertjes en zusjes. Ze groeiden aaneen tot een enorm onmenselijk groot en koud lichaam met maar één doel, de waterkant, gelijk pasgeboren schildpadjes ergens op een ver weg Tropisch strand. Alhoewel de mensheid er van gruwelijkt, komt die waterkant uiteindelijk alsmaar dichterbij. Met Lisa heeft dat al wel minimaal 5000 jaar geduurd, zo niet langer. Over geduld gesproken! Maar liefde kent geen tijd, want daar is ze naar op zoek. De aarde, opgewarmd door het comfort van de aanwezige mensheid, heeft steeds minder moeite om Lisa met haar broertjes en zusjes los te laten om de eenzame zeeman te gaan plezieren.

Uiteindelijk komt de dag dat ze haar lostbestemming tegemoet gaat. Ze gaat varen. De tewaterlating gaat gepaard met een enorme plons en navenante vloedgolf, want ze is inmiddels best een forse dame geworden. Maar erg zachtzinning gaat dat niet. Broertjes en zusjes, nog steeds thuis bij hun ouders, zien het met een hoop kabaal en gekraak aan. “Wij willen ook zo graag” hoor je ze jaloers roepen door het gebulder heen. Terwijl zij zich ook met luid hoorbare knallen uit moeders schoot proberen los te wrikken wensen ze Lisa wel een goede reis. “Vaar Wel !”

Eindelijk wordt ze dan door de wind en stroming voortgestuwd naar open zee. De meeste van haar broertjes en zusjes lukt dat inderdaad ook om uiteindelijk langzaam maar zeker samen te smelten met de oceaan waaruit ze oorspronkelijk ook uit zijn voorgekomen. Ze proberen echter nog wel gestreeld te worden door de zeeman in zijn bootje. Dat lukt bij ons zeiljachtjes nog wel, alhoewel daar ook gemenerikken bij zitten met scherpe pikhaken. Maar die grote stalen horken, die maken rucksichtlos gehakt van ze. Logisch dat de mensheid daar tegen in opstand komt. De mishandeling met bruut geweld van door de natuur geschapen creaties roept terecht grote weerstand op. Uitroeiïng ligt immers ook op de loer. Zoals zoveel natuur al is vernietigd. Schurken zijn het waar je zoveel mogelijk van weg moet blijven. “en als dat niet lukt pak dan tenminste een roer of schroefblad” krijgen ze als laatste wens van hun moeder mee.

Na eeuwenlang opgesloten te hebben gezeten wordt Lisa echter overweldigt door het omringende natuurschoon. Haar ouderdom staat niets in de weg om zich als een naief tienermeisje te gedragen. De oceaan is nog mijlen ver weg en ze besluit die uitdagende kust van dichterbij te gaan onderzoeken. In tegenstelling tot haar zusjes en broertjes kiest ze niet voor het veilige ruime water zoals hun moeder hen dat geleerd heeft. Nee, haar drang naar avontuur en liefde overwint het van haar angsten. Haar ouders zijn inmiddels al ver weg maar haar grootvader kan er wel van genieten en volgt zowel nieuwsgierig als beschermend haar avonturen.



Dan ontwaart ze een miniscuul mastje. Is dat nou zo’n bootje met mensjes waar ze al die tijd zo naar heeft verlangd ? Dat moet haast wel en ze stuurt een beetje bij, recht op een grindbank af. Ze weet uit haar opvoeding dat ze op dieper water moet blijven en dat de kust alleen maar voor ellende kan zorgen. Maar tegelijkertijd denkt ze aan de woorden van haar grootvader. Die zei eens, dat als ze langer, maar ook gevaarlijker, wilde leven, ze zich aan de grond moest laten lopen. “Je bent er sterk genoeg voor” zei HIJ ondeugend en “Ik zal voor er voor zorgen dat je Liefde beantwoord wordt”. Lisa weet dat het meerendeel van haar goed gevulde lichaam onderwater zit en koerst vol vertrouwen op de kust af.



Eenmaal vast maakt ze zich mooi en aantrekkelijk. Ze laat haar welvingen door de golven vervolmaken en wentelt zich daarna nog eens op haar andere zijde om de zon ook daar aan haar glitters te laten werken. Ze geeft zich vol overgave toe aan een vermageringskuur waar ze alleen maar nog mooier van wordt. Met de bruine modder die haar omringd werkt ze haar uiterlijk ook nog wat bij. Oh wat is ze mooi. Stralend in het zonlicht kleurt haar lichaam in mooie tinten blauw, wit en soms zelfs half doorschijnend, transparant bijna.



“Ja het werkt” zegt ze met een gelukzalig gevoel tegen zich zelf en ze ziet al mensjes op haar afkomen. Één met een gevaarlijk uitziend geweer, de ander in een afschuwelijk rood pak en een derde in een mooi modieus blauw jack. “Die moet ik hebben” denkt ze bij zich zelf. Haar ouders mogen het niet weten maar opa is haar veilige haven en ze vraagt Hem om raad. “Ik zorg voor je, kindje” antwoord HIJ. Niet alleen laat HIJ het water rijzen, nee, HIJ draait ook de wind nog eens 180 graden om zodat die inplaats van aanlandig nu aflandig is geworden. Lisa maakt zich los en koerst nu vastberaden op dat witte nietige scheepje af. “Norna Biron” leest ze op de boeg. Opa heeft intussen ook al naar de man in het blauwe jack geluisterd en geeft Lisa de opdracht om van de ankerketting af te blijven. De man in het blauwe jack schijnt er nog niet helemaal gerust op te zijn want hij houdt Lisa nauwlettend in de gaten. Ze komt steeds dichterbij en begint nu wat meer uitdagend rond Norna Biron te paraderen. Niet alleen om die stoere boot van alle kanten te bewonderen maar ook om haar liefde aan die man in dat blauwe jack te betuigen. Diezelfde man die ze vanmiddag nog op het strand zag. Ze laat zich van alle kanten bewonderen maar houdt gedecideerd haar meest intieme delen nog uit het zicht en onder water. Het werkt! Haar liefde wordt beantwoord en vanaf dat moment verliezen de twee elkaar niet meer uit het oog.



Eerder die dag besluit de bemanning van de Norna Biron aan wal te gaan. Als een stel uitgelaten pubers stappen ze uit de wiebelige dinghy en laten zich fotograferen met al het wapentuig dat ze bij zich hebben. Het is hier immers erg gevaarlijk en ze willen niet opgevreten worden door de wilde beesten. En dat gevaar is reeel aanwezig. Ze zien en ruiken de mensen eerder dan andersom. Ver uit de hoge heuvels komen er al drie naar beneden. Ze achtervolgen de drie mannen tot helemaal aan het eind van de landtong. Zo slim, ze kunnen geen kant meer op anders dan naar het water of eindigen als hapklare brokken. Om de hongerig makende nieuwsgierigheid te bevredigen komen ze steeds dichterbij. Hun reukzin is veel beter ontwikkeld dan hun ogen. Het geweer op de schouder van één van hen zien ze niet. Wel ruiken ze ineens een zweem van kruit. Oei, daar hebben ze al eerder mee te maken gehad en dat liep voor hun vader destijds niet goed af. “Wegwezen” brult de grootste baas van de drie en weg zijn ze.

De Norna bemanning is echter meer gefixeerd op de gestrande ijsbergen. Die laten zich door de golven in de mooiste vormen boetseren. Met dank aan het mooie en beschermde baaitje vormen ze geen gevaar voor de voor anker liggende Norna. “Mooi plekje” zeggen ze tegen elkaar. Als de schipper in één van de ijsbergen een ontwikkeling ziet van fraaie vrouwelijke vormen kan hij zijn ogen er niet meer vanaf houden. Terug lopend lijkt het alsof hij zichzelf niet meer is. Hij heeft wel eens verhaald over de Arctische gekte, maar men dacht dan altijd dat hij een geintje maakte.



“Kom Joost” we gaan weer terug zeg ik nog. We kijken ook nog even bij het Trappers hutje. De zwaar gebarikadeerde ramen en deuren hebben door de ver uitstekende spijkers en prikkeldraad gemene scherpe punten. Dat om al te nieuwsgierige ijsberen op andere gedachten te brengen. Onderweg hier naar toe zagen we al een spoor van grote diepe poot afdrukken. Ze bezorgen mij in ieder geval de bibbers. Hoog in de bergen zien we drie rendieren en maken er met grote telelens vage foto’s van. Maar dat blijkt al direct overbodig te zijn. De diertjes zijn nog nieuwsgieriger dan wij en komen al rap op ons af. Op gepaste afstand volgen ze elke voetstap die we maken. Soms lijkt hun aandrang om dichter bij ons te komen groter te worden dan hun angst voor ons. Pas wanneer Edmond met zijn camera echt werk van ze gaat maken vergroten ze de afstand. Die plat op zijn buik liggende man vinden ze toch maar eng.



Het blijft maar moeilijk om geen foto’s te maken. De natuur om ons heen is zo overweldigend, we lopen als het ware in een ansichtkaart die telkens van vorm en kleur veranderd. Ook de Drone komt nog even uit de tas en laat ik al filmend een rondje door het baaitje maken. Terug aan boord en na alweer een culinair hoogstandje uit Norna’s kombuis, buiken we uit, evalueren deze fantastische dag en kijken op de kaart wat we morgen gaan doen. Joost is onrustig, we grappen wat over de ankerwacht. Ach, het is hier zo veilig en rustig. Dan zien we dat we 180 graden zijn gedraaid. De boeg van Norna wijst nu naar de onbeschutte kant van het baaitje. Hé, die ijsberg in de verte is los gekomen en komt nu op ons af. Het is voor ons allen een nieuwe ervaring. Die ijsberg zal vast geen moeite hebben met de 30 ton van Norna, maar omgekeerd denken we dat ook niet. Wel moet het niet op de één of ander manier aan de ankerketting blijven haken, want dat lijkt niet verstandig.



Joost ontwikkeld die nacht een bijzondere relatie met de klomp ijs die maar rondjes rondom de boot blijft maken. Alsof het iets van ons wil maar tegelijk op veilige afstand blijft. Ik moet ineens denken aan dat charter zeiljacht in Longyearbyen met het opschrift Discover your inner explorer maar had er toen nog geen voorstelling bij. Nu lijkt Joost afwezig in een soort van meditatie, in een trance diep weggezonken in het spirituele All. Lijkt het. Lijflijk aanwezig maar geestelijk heel ergens anders krijgt hij door dat die prachtige ijsklomp buiten de boot “Lisa” heet. Hij spreekt het uit met een wat wazige blik naar het oneindige, kijkend naar niets.



Terug op aarde spreekt hij zijn liefde voor Lisa uit en eist van ons dat zij alleen voor hem is. Niet alles hoeft onder zeemannen gedeeld te worden, vindt hij. Net zoals ter nagedachtenis van een geliefde op het sterfbed een plukje haar wordt afgeknipt, dat daarna op een speciaal plekje wordt bewaard, stapt Joost in de Portland Purdy (de dinghy), roeit naar Lisa en bikt er één van haar glinsterende ledematen vanaf. ‘Voor in de Whiskey vanavond” zegt hij, zonder enig mededogen zo lijkt het. Maar even later toch wel met een niet te verhullen traantje. Van geluk.



En zo komt de meer dan 5000 jaar oude Lisa aan een roemloos einde, in een glas Whiskey, om haar daarna ongegeneerd via de plasbuis van de schipper terug te geven aan de oceaan.

We zullen haar nooit meer vergeten.

Mooi geschreven, zo overweldigend mooi!



Smeerenburgbreen

Goed verhaal weer. Doet me denken aan Dimitri Verhulst's 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol.'

Als het om pistooltjes gaat worden alle mannen toch weer jongetjes, zo blijkt. Dat van die Uzi (?) moet je toch even uitleggen. Nou ja, je moet helemaal niets, behalve genieten van jullie omgeving en reis.