Onderwerp: Voer voor psychologen ... opgekomen ’zee-angst’

OK. Dit is een risicovol stukje om hier te plaatsten. Beste medelezers, graag dit niet aangrijpen om er met gestrekt been in te gaan. Lijkt me ook niet de plek voor flauwe grappen.

Ik besluit het toch hier neer te zetten, omdat er ook misschien voor een enkeling lering in kan zitten.

Even mijn achtergrond, en waarom ik denk dat ik hier iets over te zeggen heb: Hoewel ik technisch ben opgeleid, en ook mijn eerste interesse daar ligt, heb ik niet kunnen voorkomen een en ander te leren over de menselijke psyche en wat daar allemaal in mis kan gaan. Ikzelf heb een geschiedenis van eenzaamheid, al jong, en niet passen. Dan ga je op zoek. Na eindeloos veel spiri-cursussen, kwam op 45 jarige leeftijd een diagnose Asperger. Een paar jaar eerder heb ik mijn lieve vrouw leren kennen. Maar ook zij neemt zo haar ingewikkeldheden met zich mee. In geval kwam "meervoudige PTSS" uit de tombola die DSM-V heet. Het werk wat we beiden hieraan verricht hebben, heeft ons ongelofelijk veel geleerd.

Enfin. Tot zover de verdediging van mijn positie in dezen.

Als ik het goed lees, is jouw vrouw zich rondom haar ziekte helemaal de pleuris geschrokken over de vergankelijkheid van het bestaan. Heeft zij lange tijd in diepe doodsangst geleefd. Ik weet niet of jullie daar over gesproken hebben, of dat ze zich flink heeft gehouden.

De zee, met alle respect, reflecteert de grootsheid, de nietsheid waar we uiteindelijk in leven. De zee is, net als zo'n ziekte, een onbarmhargtige minnares. Dat is ook meteen waar voor sommigen de uitdaging ligt. Voor anderen de verschrikking.

Dat zij deze reflecties heeft, duidt op traumatische stress. PTSS.

Als ik je hierin mag raden: ga hierover niet met haar in discussie. De angst die ze ervaart is levensgroot, en echt. De reden er voor misschien niet op dit moment, maar het gevoel zelf wel. Neem dit heel erg serieus. Zorg voor omstandigheden die voor haar niet stressvol zijn. Ook niet een beetje.

En ga hulp zoeken. Hoe eerder je hier bij bent, hoe beter het resultaat. Ga naar de huisarts, laat je doorverwijzen naar een goede trauma-psycholoog. Zoek net zolang tot je iemand gevonden hebt, waar je vrouw een totale klik mee heeft.

Ondertussen helpt t je vrouw als dir een onderwerp mag zijn. "Toughing it out" is geen oplossing. Dat leidt zeker niet tot nog ooit onbezorgde tochten. Het is jouw taak haar daarin gerust te stellen. Plannen te maken die voor haar echt ok zijn. Het kan prima zijn dat ze niet kan of wil (schuldgevoel, dus eigenlijk weer "kan") aangeven waar haar grens precies ligt. Dat wordt echt zoeken voor jullie. En realiseer je dat dit zomaar kan betekenen dat zeilen op zee niet meer "jullie" hobby is. Mogelijk nooit meer.

Als je ondertussen toch stoere tochten wilt maken, wat kan, zoek dan anderen, of ga alleen.

Dan een laatste opmerking: Ik vind je dapper dat je dit en plein public bespreekbaar maakt op een forum waar toch soms de stoere verhalen wel de boventoon voeren. Dat vergt lef. Heel veel sterkte, geduld en wijsheid hiermee. Want die ga je nodig hebben.

Officiele definitie. Bedenk dat "een beetje" voldoen aan de criteria, ook voldoen is.

hulpgids.nl/informatie/ziekteb.../ptss-dsm-5-criteria

+1

@Sailabout, sterkte en to Joop, pluim voor je steun

Heel knappe bijdrage Joop

Sunday schreef : +1

Zeer lastig als je samen wilt zeilen.
Maar alles is ook niet zo lang geleden, het is een trauma, of dat nu meteen PTTS is lijkt mij wat te definitief bepalend.

Is ook maar een labeltje.

Op zich allemaal niet zo gek met wat er gebeurd is, dat was levensbedreigend wat ze (jullie))hebben meegemaakt, en is blijkbaar erg hard binnen gekomen bij haar.

Professionele hulp is best een goede keuze, als man sta je er te dicht bij al doe je zo je best.
dat gaat niet werken, daarbij krijg je een andere verhouding in je relatie.

Vraag haar op ze open staat voor hulp of therapie.

Ze zal wel meer last hebben van zaken dan alleen met zeilen, zoals meer en teveel emotioneel geraakt.


Sterkte met het hele verhaal, en geef haar maar de ruimte en positie waarin ze het wat kan hanteren als startpunt, het is allemaal pas geleden, en net achter de rug.

Het is vermoedelijk allemaal nog veels te veel.

Zoals Joop al schreef, een levensbedreigende ziekte hebben (gehad) is letterlijk doodeng, geeft opeens een besef hoe fragiel het leven soms is en hoe weinig controle wij mensen eigenlijk hebben.
Het heeft gewoon tijd nodig om weer wat vertrouwen op te bouwen en ook leren omgaan met de spanning die elke controle en elk pijntje op kunnen roepen. Een dergelijke situatie is gewoon een rollercoaster qua emoties en zo. Zou gewoon alleen samen varen als de omstandigheden voor haar rustig genoeg zijn, je kan ook met andere mensen gaan varen als het wat ruiger weer is. Daarnaast is het misschien wel fijn (heb de indruk dat jij de schipper bent, maar misschien klopt dat niet) als ze zelf ook vaart (als ze dat wil) zodat ze zelf de regie en controle heeft.

Ik vind het lezen van de ervaring en ook de reactie van Joop hierop heel indrukwekkend.

Beste Joop, (en de PB reacties)

Respect voor je wijze van antwoorden! Wees gerust ... we praten niet overdreven veel, maar wel goed (ook tijdens haar ziekte) en ik zal zeker niet proberen om haar hier ‘doorheen te duwen’ ... we rommelen nu in Zeeland van haventje naar haventje. Een vorm van PTSS is zeker mogelijk, haar hele bestaan heeft op zijn kop gestaan (ze is pas 57), en van ons beide trouwens. En ik rommel liever een beetje aan op deze manier dan zonder haar.

Als het moet vaar ik de boot naar een bepaald punt en pakt ze de trein of bus. Solo zeilen vind ik prima, leuk, maar niet te lang - zo heb ik ooit in mijn hoofd gehad ‘Solo naar de Azoren’ te varen en ben in Falmouth omgedraaid . Miste vrouw en kinderen teveel.

Ze zal zeker hulp zoeken, maar het is geen kwestie van ‘moeten’ maar ‘willen’ . Ligt bij haar, ook hier wordt niet gepusht.

Dank voor je reactie!
Ruud

peter1 schreef :
Ik mag aannemen dat je begrijpt dat ik niet pretendeer hier zonder de mensen gezien te hebben, met mijn Werktuigbouwkunde diploma deze diagnose te kunnen stellen?

Wat een label doet, is dat het de juiste hulp vrijmaakt. Neem van mij aan: zonder het juiste labeltje komt die er niet.

Als ik t zo inschat, gaat dit niet vanzelf met tijd over. Er zijn heel veel aanwijzingen die laten zien dat snel adequate hulp veel leed kan schelen. Onderdiagnose heeft zulke pijnlijke en onnodige gevolgen!

Enfin, ik geloof dit maar eens mijn laatste post in dit topic gaat zijn. Dit vind ik geen onderwerp voor gekissebis. Als er meer overleg nodig is, hoor ik dat wel via een PB.

ik ga er volkomen vanuit dat je het echt uit je hart hebt geschreven Joop, en dat met een stuk eigen ervaring en kwetsbaarheid erbij geeft dat natuurlijk voor sommige lezers een mooi/ waardevol inhoudelijk en bovenal eerlijk stuk om te lezen.



Laten we hopen dat ze snel de juiste paden inslaan die het probleem kunnen oplossen.

Dikke pluim voor TS en Joop...

Ik snap het probleem, beslist geen druk achter zetten.
En goed dat je het ter sprake durft te brengen.
En Joop, top!

Mogelijk dat dit iets kan betekenen. Ik heb er goede berichten over gehoord:
www.emdr.nl/wat-is-emdr/

holtere schreef :
Een goede psycholoog kan dat indien nodig idd aanraden. (Het is evidence based. )

Tja wat mij te binnen schiet is ogenblikkelijk naar de binnenwateren, valkje huren en rustig opbouwen.
Heb vroeger gezeild met mensen welke watervrees hadden, daar hebben ze nu geen last meer van.

Subtiel opbouwen het vertrouwen, en niet gaan zeilen op ruimere binnenwateren bijv. IJsselmeer, Noordzeekust enz.

Indrukwekkend verhaal. Het belangrijkste is dat je elkaar hebt na wat er allemaal is gebeurt. Mij vorige jaar overleden vrouw heeft altijd haar angst voor de zee gehouden. Reden waarom we niet verder kwamen dan de zeegaten met de vorige boot en ik buiten onze vakantie met meer wind het water op ging en we in de vakanties mooiweer zeilers waren. Het gevoel van wal inzicht - en dan niet op 5 mijl - was voor haar belangrijk. Ze hield ook niet van het zeilen aan de wind met meer dan 4 beaufort. We hadden mede om die reden zeiltjes om de kuip. Als het schip stevig op een oor lag keek je anders regelrecht en kolk van kolkend water in aan de lijzijde. Die zeiltje hielpen het voor haar dragelijk te houden als de wind toch steviger doorstond dan verwacht.
Samen benoemen wat wel en niet kon was belangrijk. Een uurje hakken tegen de golven met zonnig weer ervoer ze anders dan die zelfde tocht maar dan bij grauwe luchten. ‘Foute’ weersvoorspellingen met te veel wind konden voldoende zijn om meer stess te ervaren, ook als windsterkte in werkelijkheid mee viel. Andersom kon ze bij een geleidelijke opbouw van de wind sterkte gedurende de tocht vaak meer aan zonder veel stres te ervaren.
Het is voor jullie beiden nu belangrijk om de goede dingen uit het varen te benoemen. Samen waarderen wat de boot jullie wel brengt, dat geldt ook voor je zelf, kan helpen om verder tekomen. Vergeet niet dat een jaar maar heel kort is. Tekort wellicht om daar al conclussies aan te verbinden. Ik wens jullie allebei een goede tijd toe en geniet van Zeeland, al is het hier nu even erg regenachtig.

It Paradyske schreef :
Werkt goed en snel, maar niet overal op. Eigen ervaring. Een goede trauma therapeut heeft dit in het gereedschapskistje liggen.

martinw schreef :
++

Joop66 schreef :
...inderdaad de gewezen methodiek. Zoek wel iemand die het dagelijks doet. Het is een populair "ding" onder psychologen maar er zijn veel misgeslagen planken te vinden. Er is helaas geen kwaliteitssysteem in de psychologie, dus als het niet lekker gaat; biezen pakken...

Er zijn klassieke therapeuten; helemaal door het putje met jezelf, hoe was je jeugd, etc....

En je hebt tegenwoordig moderne therapeuten die meer op resultaat gericht zijn, werken aan klachtontkoppeling etc..

Allemaal goed en aardig, maar moet hier nou gelijk een zieleknijper aan te pas komen, dat vraag ik mij af.
Indien jullie gewoon samen de grenzen beter gaan verkennen, zal dat betere resultaten opleveren.

De spycholoog gaat echt niet meezeilen vandaar.
Heel vervelend voor betrokkenen maar deze situatie is oplosbaar indien je creatief wil denken.

Het is klein gebiedje in het mensenbrein welke het blijkbaar niet accepteerd dat er in golven wordt rondgevaren, kan ook zijn dat er structureel iets mis is met het evenwichtssorgaan enz. enz.

Indien jullie dat willen kunnen we op mijn boot een try out organiseren, gewoon even een paar uurtjes zeezeilen ben benieuwd.

Kan namelijk ook aan de schipper liggen in dit geval, zeegedrag van deze Dehler is ook rustiger.

Ook het roer uit handen geven aan je partner indien het bumpy wordt kan zeker helpen.

holtere schreef : Dat kan inderdaad helpen, maar is geen Haarlemmer-olie.

Één van m'n dochters heeft lang geleden een fikse angst ontwikkeld na tijdens een voorjaarstraining op de Kaag met een Optimist letterlijk over de kop te zijn gegaan en even onder water klem te zitten. Nu is mijn vrouw een gepromoveerd psycholoog met een eigen geschiedenis met angsten, die via haar netwerk in de GGZ m'n dochter bij een goeie therapeut heeft gekregen.

Met o.a. EMDR zijn de scherpe kantjes er wel vanaf gekomen, maar de angst ligt nog altijd op de loer.

Je zegt dat de scherpe kantjes eraf zijn dat betekent m.i. dat je toch wel blij bent met die emdr en dat jullie ondanks specialisme in huis jullie weinig alternatief hebben/hadden.
Een flink trauma kan er flink inhakken dus en dat blijft vaak een zwakke plek helaas.

holtere schreef : Zeker!Nee, dat zeg ik zeker niet. Het specialisme in huis zit trouwens aan de onderzoekende kant (universiteit), dus therapie-evaluatie, geen therapie. Dat zijn twee verschillende takken van sport.Angsten blijven volgens mij een zwakke plek, hoe ze ook ontstaan.

Wat een mooie reactie Joop, en wat een herkenbaar verhaal sailabout. Ik ben Antoinette, de vrouw van René en heb een licht vergelijkbare ervaring. Wij kochten onze boot vlak voor bij mij keelkanker werd geconstateerd. Geen levensbedreigende situatie, maar wel naar en zwaar. Tijdens mijn behandelingen zochten we de boot op, om er samen uit te zijn. Ik had weinig zeil ervaring en vind golven en een schuine boot eng. Soms heel bedreigend, maar vertrouw René en de boot. Tijdens zo'n weekend verlieten we een haven met hoge golven, de boot ging alle kanten op en ik werd erg bang. René vond dat ik moest doorzetten waardoor ik nog veel angstiger werd, ik voelde totale controle verlies net als tijdens de behandeling, overgegeven aan anderen. Ik ben toen heel boos geworden en we zijn omgekeerd. Die nacht, veilig in de haven, werd ik huilend wakker. René was toen heel lief en zorgzaam. Pas toen voelde ik me serieus genomen en kon ik begrijpen dat het verlies van controle mijn angst was. En pas toen ontstond er ruimte om door te zetten.
Mijn advies zou zijn haar serieus te nemen en rust en ruimte te geven tot ze zelf er wat aan kan doen. Met hulp of zonder. Ga niet met haar vechten om hier uit te komen maar steun haar in haar eigen gevecht, anders heeft ze 2 gevechten. Meer kan jij niet doen.
Wij varen overigens nu veel en af en toe vind ik het nog steeds beangstigend, maar meestal vind ik het prachtig en fijn!