Onderwerp: Zeilboot uitlenen aan volwassen kinderen

Als je kinderen de verantwoordelijkheid niet aankunnen... niet meer meegeven!

Tja, dat is moeilijk. Wij kregen een aantal jaren geleden de vraag of onze Victoire 34 met dochter en vriend mee mocht voor een vakantie Bretagne. Nou is hij een erg goede zeiler dus ik heb vrij snel ja gezegd. En nooit spijt gehad, we delen nu min of meer de boot.
Het hangt dus af van degene die de boot leent. Ik zou indringende afspraken maken, waarbij je ook uitlegd dat de kosten (en het werk) van schades ongemerkt erg hoog zijn. En dus dat ze ook heel voorzichtig met de boot om moeten gaan.
Daarnaast heb ik voordat die vakantie begon met dochter en vriend de hele boot doorgenomen, alle technische en veiligheidssystemen uitgelegd. Dat helpt ook want maakt duidelijk dat het niet zomaar iets is als je op groter water gaat zeilen...

Onze kids (26 & 29)durven de boot eigenlijk niet mee te nemen, ondanks cursussen etc. Ze vinden de ervaring kennelijk niet voldoende en de verantwoordelijkheid te groot. Het gebeurt dus wel eens, maar niet vaak.
Maar als ze zouden willen zou ik wel er op staan dat ze idd verantwoordelijk met de spullen omgaan.
Ongelukjes kunnen gebeuren, maar daar wel eerlijk over zijn. En de boel netjes achterlaten etc.

Zo niet, ben ik het eens met Zeehaen!

@ TS: De houding van de kinderen herken ik, de behoefte om de boot mee te nemen godzijdank niet!

Zeehaen schreef :
Helemaal mee eens.

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Mijn oudste neemt de Vlieter soms mee. Hij ervaart dat als een hele verantwoordelijkheid (begrijpelijk, hij is 17).
Ik heb met hem afgesproken dat een kras of deukje kan voorkomen, en dat ik dat accepteer in het vertrouwen dat hij geen roekeloze dingen doet. Hj moet dat echter altid melden (ook bij een eventuele derde). Doet hij dat niet, dan is het klaar. Tot nu toe vaart hij schadevrij...

Ik zou onze 2 oudsten (18 en 19) de boot zonder problemen meegeven. Beide zeer verantwoord en eerlijk als er iets mis gaat. Is echter niet aan de orde hebben ze aangegeven. Ze laten de eer aan mij om de eerste kras in het schilderwerk te varen. Daarna willen ze hem wel graag eens mee hebben.

Jongste (15) gaan we nu meer betrekken in het varen. Is onzeker en heel bang om schade te varen. Heb hem op het hart gedrukt dat, als hij schade vaart terwijl ik zie dat hij serieus bezig is, hij mij er niet over zal horen...

Tricky thing,t is natuurlijk net hoe je je kinderen hebt groot gebracht.
Als er geen verantwoordelijkheid door de (jonge) schippers wordt genomen ( door schades niet te melden..) kun je je afvragen of het als eerst wel veilig is dat ze zo het water op gaan.

Was 17 toen ik met een vriend met de boot van thuis, een 24ft Hurley, t IJsselmeer op mocht.
Wel nadrukkelijk dat IK verantwoordelijk was voor bemanning en boot.
Daar hoefde ik later ook niet mee thuis te komen als iets niet goed zou gaan, en voor mij gold dat ik wel 2x nadacht voor ik iets deed.

Was zelf dus ook nogal selectief met wie ik mee nam als " bemanning" .

Dus ja, ken uw kids in deze.. en als t niet goed voelt..? misschien gewoon niet doen.
Varen is niet zonder risico..voor jezelf, je bemanning en anderen op t water..
En veiligheid begint bij jezelf...


En t is net hoeveel je van je boot houdt (is een beetje zoals de Hells Angels vroeger bij de motorai stickers verkochten:
My wife? Maybe
My dog? Perhaps.
My Bike? Never! )


JB

Lijkt mij wel duidelijk: de boot is in een bepaalde conditie als die vertrekt, en in die staat wil je haar terug hebben.
Zoals hier al eerder gezegd: gebeurt dit niet, en zijn ze niet eerlijk over de schade, jammer dan, maar is het slotje op de boot en veel plezier met speuren op marktplaats naar je eigen boot die je op de klippen kunt laten lopen.
Overigens vind ik het ook niet echt getuigen van volwassen gedrag, maar nogal kinderachtig als ze zo met de spullen omgaan.

Volwassen kinderen zijn geen onderdeel meer van je huishouden en dus betekent het ook volwassen materiele en financiele afspraken maken: wie draait op voor kleine schades (stootwil kwijt, scheurtje in zeil, krasje op de romp) en wie voor het eigen-risico en de bonus-malus-tredes bij grote schades)? Daarbij alsof je het schip verhuurt: even een rondje buitenom en een rondje hardware zodat er geen discussie is over hoe schooon het wel of niet was, wat het wel of niet deed, hoeveel diesel erin zit, en of er wel of niet al een schade was.

Daarbij laat ik (net als met uitlenen aan vrienden) meetellen hoe de persoon om gaat met spullen in het algemeen: respectvol en zorgvuldig of onbehouden en onachtzaam ? In het laatste geval is het gewoon 'nee'.

Schade varen = schade herstellen
Eerste paar keer samen met papa , weten ze gelijk wat er bij het onderhoud komt kijken

Niet helpen = niet meer het bootje meenemen

TS heeft een practische vraag. Deze is niet beoordeel mijn kinderen of mijn opvoeding.

De reacties die die kant opgaan vind ik puberaal want ongenuanceerd en getuigen dat ze niet beseffen hoe complex opvoeding is.

Onze zoon mag de boot zonder restricties meenemen.
Hij zegt wel altijd als hij dat doet en weet wanneer wij er niet zijn.
Hij heeft zelf ook een zeilboot waarmee hij de wereld is rond geweest, die ligt momenteel ver weg terwijl hij in Nederland is.
Hij snapt het volledig, is er mee opgegroeid, geen enkele twijfel.

Van mijn ouders mocht ik als 16-jarige de motorkruiser zo goed als vrij gebruiken, mits ik de brandstof maar zou betalen. Dan leerde ik gelijk wat het kostte, was daarin het leerelement.

Ondanks het vertrouwen dat mijn ouders in mij stelde leen ik de boot aan mijn volwassen kinderen, beide opgegroeid op het water en met varen en zeilen niet uit. Enerzijds willen ze dat zelf niet, ze weten hoe waardevol ons scheepje voor ons is, anderzijds is een goede verstandhouding met onze kinderen meer dan alles waard. Zou niet willen dat er een ‘deuk’ of ‘kras’ of ‘smet’ in de relatie komt omwille van ‘gedoe’.

Zo biedt mijn broer mij ook weleens aan om zijn boot te lenen met een ander vaargebied dan het onze. Maar ik vaar alleen met hem erbij, ook omwille van de goede verstandhouding, die mij meer dan lief is.

nepal schreef :
+1 Was opvoeden maar zo makkelijk.

Mijn kinderen konden de boot al op vrij jonge leeftijd(ong 15 jaar oud) gebruiken.
Ik wist dat ze beter zeilden dan heel veel mensen die ook op het water vertoefden.
Op een na bezitten ze nu zelf een boot

Eclips schreef :
Hij geeft aan dat ze niet zo netjes op de boot zijn als hij als eigenaar zou wensen en dat schades niet gemeld worden....
tja.. dan is de vraag stellen hem zelf beantwoorden volgens mij...

Het tiende tochtje met mijn vriendin door Friesland leverde ook een kras op vanwege een foutje. Een jaar later zeilde ik met dezelfde boot en dezelfde vriendin op de Canaries. Na een rondje Atlantic (4 jaar weg geweest) zijn we nog gewoon bij elkaar.

Dom verhaaltje om het volgende punt te maken: wat is het je waard dat je kinderen plezier hebben op het water met jouw boot? Het vervolg kan namelijk zijn dat ze zelf een bootje bezitten en deze "grijze haren hobby" nieuw leven inblazen.

We hebben het over eventuele mogelijke schade die zou kunnen ontstaan als.... aan een materieel object. Een "goed te verzekeren" object. Het argument om het risico door te schuiven naar een verzekeringsmaatschappij heeft twee kanten. Zonder jong-talent kunnen zij de deuren ook wel sluiten.

Met andere woorden, ik neig naar "meegeven die hap" met als afspraak dat ze ook meehelpen met het onderhoud. Antifouling of misschien wel roestplekjes. Houtwerk. Het lusten-Lasten verhaal wat nu eenmaal bij het bootje varen past.

Het is bij ons normaal als er wat gebeurd wat schade betreft dat dat eerlijk door onze kids verteld wordt. Auto meenemen? Geen probleem. Één van de motoren meenemen? Geen probleem. Onze vorige boot een 29 ft hebben we aan de kids gegeven, ze zeilen er naar harte lust mee en zijn er enorm zuinig op. Wordt er gelogen of ergens omheen gedraaid dan hebben ze een mega probleem.
Mvg Grover.

Schade varen kan altijd,is ook geen probleem zal niet nog een keer gebeuren als het goed is.
Liegen erover kan niet! Op het werk maar ook privé mogen en kunnen dingen maar eerlijkheid boven alles.

Dit is voor mij persoonlijk niet anders als met een auto oid uitlenen aan vrienden/kinderen.

nepal schreef :
Ik lees juist best genuanceerde meningen, van ouders die kunnen bogen op ervaring. Wij (broers) namen de boot van mijn ouders ook wel eens mee. Daar werd mee gevaren of het een heiligdom was. Het was onze eer te na om daar schade mee te varen. Al kan een ongelukje natuurlijk altijd gebeuren. Nu hebben we alledrie zelf boten, en daar zijn we nog voorzichtiger mee dan onze ouders waren met hun boot Kortom, uitlenen kan best, als iedereen maar zijn verantwoordelijkheid neemt.

Dit lang weekend is onze zoon voor het eerst met onze boot weg. Erg spannend, maar ik vind het ook heel mooi dat hij zich interesseert voor onze hobby en daarin meegaat. Het is mooi zoiets te delen.....

Schade melden is cruciaal principe, en liefst ook helpen oplossen (als dat in redelijkheid mogelijk is).

Dingen uitlenen of samen bezitten vergt wel aandacht voor de relatie en dat is soms ook vermoeiend. Wij hadden ooit de boot met mijn ouders, heel leuk, maar ook wel eens vermoeiend met mensen samen te moeten werken die dezelfde onhebbelijkheden hebben als jezelf.

Groet,
Frank Jan

AndreAzuree schreef :
Inderdaad André, dat klopt voor het gros.

kids willen zelf niet varen, maar in geval van; beetje schade zou ik echt niet mee zitten, maar niet melden is mi wel echt een serieus ding...

Laat ze zelf opdraaien voor de schades:
Gezamenlijke lusten, gezamenlijke lasten. ook al hebben ze de schade in eerste instantie niet gezien.






Gepost met de officiële Zeilersforum-app