Neem topologie A…
Cel 1-4 zijn nieuw en cel 5-8 ouder met hogere interne weerstand.
Tijdens laden loopt door elk paartje dezelfde stroom. Binnen een paartje pakt de cel met de laagste interne weerstand de hoogste stroom en neemt dus meer energie op dan de oudere cel. Naarmate er langer doorgeladen wordt neemt de stroom door de nieuwe cel echter af (want neemt geen lading meer op…), waardoor de oudere cel de kans krijgt meer stroom te pakken.
Laden is klaar. De oude en nieuwe cel zullen dan gaan zelf-balanceren. Dat duurt lang maar gebeurt wel.
Nu jouw loodaccu’s ( B )
Cel 5 in de bovenste accu heeft een hogere interne weerstand dan de rest (stel). Stroom door de gehele bovenste string neemt dan af, waardoor 5-8 minder lading ontvangen dan 1-4 maar vooral zal cel 5 een te hoge klemspanning krijgen en daardoor overladen. Cel 6-8 sluiten cel 5 kort naar de netto laadspanning eigenlijk. Cel 6-8 komen nooit vol, ook niet na lange rusttijd. Hier zelf-balanceert niets. Bovenste accu zal sterven uiteindelijk. Overigens vind een LiFePO4 cel het niet erg om lang niet vol of niet leeg te zijn. Daar geen self-destruct.
Het verschil in oppakken van lading in A tussen de oude en nieuwe cellen is dus een dynamisch effect. Ontlaad je snel, dan zul je minder Ah’s kunnen onttrekken dan netto aanwezig, ontlaad je langzaam, dan benen de oude cellen het wel bij. Het grote verschil met B is dat A zelf-balanceert, waardoorcer niet (zoals bij
iets “steeds meer kapot gaat”.
In de offgrid wereld is het zeer gebruikelijk om grote banken uit te breiden door het bijplaatsen van cellen. Met lood is dat een slecht idee.
In hoeverre de bij LiFePO4 absoluut veel kleinere interne weerstand dan bij lood invloed heeft weet ik niet.
Met een dergelijke configuratie haal je nooit de som van de aangesloten hoeveelheid Ah per string.
Bij snel ontladen klopt dat. Bij langzaam ontladen is er geen verschil. Bij laden idem.