We hebben gevaren, en hoe...
De long distance niet gevaren. Ik was nog in vakantie stemming, buiskap er nog op, tanks volledig vol, te veel zeilen aan boord, vrouw nog aan boord...
Op vrijdag avond kwam de bemanning gebracht door hun ouders aan boord. Gezamenlijk de spaghetti maaltijd gegeten. Colaatje in het clubhuis en om 22.30 aan boord. Om 23.15 was iedereen in zijn of haar hut voor de benodigde nachtrust. Dat is een beetje mislukt. Veel regen dus de luiken midden in de nacht dichtdoen, pubers die met veel kabaal naar het clubhuis moeten voor een sanitaire stop, puberaal gegiechel, er is weinig geslapen.
Op zaterdag vroeg naar palaver met de dienstdoende navigator, snel terug aan boord en onderweg naar de start de eerste spi hoist voor 3/4 van de bemanning. Sturen met een stuurwiel als je de helmstok van een Optimist gewend bent, is moeilijk.... Dat was de eerste broach. Na het herstel nog 1 in een te sterke vlaag. Wel alles nog heel. Op dat moment wel besloten dat de fok uitbomen ook hard vaart.
Bij het startschip wat overstagjes omdat ook een keer gedaan te hebben voor de start. Nog gauw 1 rif getrokken, het woei toch wel hard. De start zelf gestuurd omdat de 14-jarige stuurvrouw dat wel erg spannend vond. Toch nog maar 10 seconden na het schot over de start. Helaas in het 2e kruisrak de fok in flarden getrokken/gewaaid. Gauw de werkfok erop en via de marifoon ons als retired doorgegeven.
2e Start de stuurvrouw al zekerder. Midden op de startlijn uiten het gewoel van de anderen 20 seconden na het schot over de lijn. Niet ontevreden. We vare onze eigen race. In het tweede kruisrak worden we aangeroepen dat we een protest tegen hebben. Met allemaalwedstrijdzeilers ( in Laser en Optimist) begrijpen we geen van allen waarom, we voeren over bakboord, hebben geen boeien geraakt, niemand gehinderd. Maar gewoon doorgevaren.
De derde race rif er weer uit, bij het startschip gestart, 5 seconden na het schot als hoogste gestart. Lekker gevaren, geen spi rak maar lekker de fok uitgeboomd.
Op de wal bleek dat we een protest hadden, net als de andere uit ORC 3. Bleek dat we allemaal, op 1 na, de verkeerde baan hadden gevaren in race 2 van de dag en dus een DSQ. De tacticus van dienst mee naar het protest. Dit was in het Engels, dus dat heeft ze ook mooi kunnen oefenen. De enig overgebleven deelnemer heeft zich daarop teruggetrokken. Vond ik sportief.
In de avond gegeten van het buffet ( sorry kok, jongens in die leeftijd eten VEEL!!!) Om 22.35 lag iedereen in zijn bedje, en om 22.45 hoorde ik ze niet meer.
Op zondag kwam er een trainer van de club bij aan boord. De rollen tussen haar en mij konden we dan wat verdelen. Zij legde de stuurvrouw, grootzeil, tacticus uit wat de gevolgen waren van de door de jongens en meiden genomen beslissingen en op een didactische manier proberen om ze beter te maken. Ik heb me met voordek en piano bemoeid. Wederom te veel wind voor de spi met deze bemanning, maar dat mocht de pret niet drukken.
In de derde race zie ik een bemanningslid van een J70 overboord gaan dus ik brul gelijk man over boord. 2 Jongens aangewezen om te blijven kijken, en de rest bij de les gehouden dat ze moeten blijven varen, lees eigen boot en omgeving in de gaten houden. Dat moest wel een paar keer herhaald worden om ze bij de les te houden. Gelukkig had de J70 hun bemanningslid weer heel snel aan boord. Droeg ook een zwemvest zag ik. Daarna gefinisht, dansje gedaan voor de comité leden op het finish schip en terug naar de haven.
Opruimen, schoonmaken en in je beste shirt naar de prijsuitreiking. Prachtige 8e en laatste plaats. Toch hebben we gewonnen, want we hebben heerlijk gevaren, pubers warm gemaakt voor het grote boten circuit en aan boord geen onvertogen woord gevallen.
Mijn complimenten aan Numero Uno, winnaar in ORC 3. Die varen hard! En uiteraard ook aan comité voor de energie die er in gestoken wordt om een evenement te organiseren.
Dekadent
