Eindelijk even de tijd om een verslagje te schrijven van onze fantastische ervaringen in New York. Voordat we naar dit evenement toevlogen had ik huizenhoge verwachtingen, en ondanks dat niets liep zoals ik het had kunnen voorspellen, is het toch een onvergetelijke week geworden. Hier het verhaal:
Nadat we in New York waren aangekomen en waren ingecheckt bij ons Hostel gingen wij gelijk naar de haven om te kijken of onze FD goed was gearriveerd. Best wel spannend dus. Grappig was dat we met de meeste zeilers ongeveer tegelijk op de haven aankwamen. De Liberty Landing Marina ligt aan de Jersey kant van de Hudson, dus dit was het moment dat wij voor het eerst de geweldige skyline van Manhattan zagen. Wat een stad! En dan te bedenken dat we nog een week gingen zeilen met deze achtergrond. Daar sta je wel even van te grijnzen.
Dag 1:
7 September was de openingsdag van de NY400 viering. Deze opening vond plaats op het vliegdekschip de Intrepid dat aan de westkust van Manhattan ligt. Voor die gelegenheid waren ‘secretary of state’ Hillary Clinton, burgemeester Bloomberg en onze eigen Maxima in Willem-Alexander op het vliegdekschip aanwezig. De bedoeling was dat wij rond half tien admiraalzeilend de Intrepid zouden passeren om het genootschap een saluut te brengen. Dat hield in dat we rond acht uur moesten vertrekken uit de haven. Omdat er op dat moment niet veel wind was zijn we er door motorbootjes naar toegesleept. De gehele admiraalzeilende vloot bestond naast ons uit zo’n dertien Nederlandse marine vaartuigen, tien zeilschepen van de bruine vloot, een repicla van VOC schip de Halve Maen en nog wat andere schepen. Je kunt je misschien voorstellen dat dit voor ons kleine FDtjes een rare, maar leuke ervaring was.
Hierna zijn we naar het startgebied gesleept/gezeild en hebben we nog drie wedstrijden gezeild. Het wedstrijdwater lag ten zuiden van Governors Island waar we de scheepvaart zo min mogelijk tot last waren. De eerste wedstrijd van de serie was echt de raarste die ik ooit heb meegemaakt. De wind is in één race van ongeveer 80 minuten letterlijk 2 keer 360 graden gedraaid. Ik heb ook niet vaak zo hard gelachen in een westrijd, want je zag de gekste dingen gebeuren. Op één moment waren wij halve wind over bakboord aan het spiën terwijl een ander die minder dan tien meter voor ons lag dit over stuurboord deed. Even later waren we weer aan de wind aan het varen terwijl een ander over de andere boeg pal naast ons voer. Hij keek naar zijn vaantje en zei toen tegen mij: “Wat jij doet, dat kan helemaal niet.”
Dag 2:
Op de tweede dag hebben we met succes 5 wedstrijden uitgevaren. De wind was relatief stabiel en we konden lekker hard werken met zo’n 3/4 Bft. Op het startschip was besloten om gate-starts te gaan doen in plaats van lijn-starts. Iets waar FD zeilers nog vrij weinig ervaring mee hadden.
Een korte uitleg voor als je de gate-start nog niet kent: Ipv een startlijn ligt er aleen een startschip, één competitor “the rabbit” wordt aangewezen om de gate te openen. Hij vaart over stuurboord achter het startschip langs met een volgbootje. Alle andere deelnemers mogen dan starten door over bakboord achter het volgbootje langs te gaan.
Wijzelf werden in de tweede race als rabbit aangewezen. Dat was een gave ervaring, maar ook wel een beetje eng. Er was namelijk net voor onze start een windshift geweest waardoor onze aan de windse lijn heel laag uitpakte. Het veld lag volledig in de weg te wachten en had de grootste moeite om achter ons langs te duiken. Één FD was daar veel te laat mee en miste ons nog maar net om vervolgens de volgboot te torpederen. Daarbij zaten wij op de eerste rij om de splinters in het rond te zien vliegen. Deze start werd natuurlijk afgeblazen en we mochten het nog een keer proberen.
Na de wedstrijden trok de wind aan tot begin 5 Bft. Deze wind kan de FD vloot normaal natuurlijk makkelijk hebben, maar als je onder Manhattan door moet om in de haven te komen is dat niet zo makkelijk hoor. De vlagen en valwinden kwamen werkelijk van alle richtingen. Toch wist iedereen heelhuids thuis te komen.
Dag 3:
Vanwege een te harde wind en grillige weersverwachtingen werd besloten om op dag 3 niet te varen. Heel verstandig want dat had vooral op de terugweg naar de haven voor een enorm slagveld op de Hudson kunnen zorgen. En dat is met al die scheepvaart niet zo’n best idee.
Dag 4 was elf september. Ook al is het nu acht jaar geleden, New York is nog steeds in de ban van wat er gebeurd is. Logisch ook, want alle mensen uit New York en Jercey City die we hebben gesproken hebben het niet op tv zien gebeuren zoals wij maar met hun eigen ogen. We zijn nog even bij Ground Zero gaan kijken waar de bouw aan het nieuwe WTC in volle gang is.
Dag 5:
Op deze dag hebben we drie races gevaren voor het Nieuw Nederlands Kampioenschap. De wind was zeer onvoorspelbaar en de stroom in de baai evenzo. In deze serie was het zaak om er elke race goed bij te zitten en dat was heel moeilijk. Er waren veel teams met twee goede resultaten en een heel slechte race. Overal werd dit dus besloten door de meest stabiele zeilers de USA 36 en de NED 15.
’s Middags hadden we nog een wedstrijdje vlak voor Manhattan gepland. De Coast Guard hield voor ons een gebiedje voor anderhalf uur vrij van andere schepen. De wind kwam echter direct uit de stad waardoor dit wedstrijdje bij voorbaat een loterij van windshifts was. Het werd zelfs gewonnen door de NED 304 die als laatste vertrok en met een grote boog om het hele veld heen wist te zeilen.
Dag 6:
De laatste dag van het evenement was het weer de bedoeling om te gaan admiraal zeilen. Dit keer lag de HMS Tromp aan de voet van het vrijheidsbeeld met daarop de kroonprins en prinses. We moesten hard kruisen om überhaupt in de buurt te komen van de Tromp, want er stond een stroming waar we bijna niet tegenin konden. Toen we op zo’n honderd meter waren genaderd werd ons tuig er bijna afgeblazen door een mediahelicopter. We zagen hem al aankomen. Hij vloog op circa 12 meter hoogte recht op ons af om het gezelschap op het achterdek van de Tromp te filmen. De wind die eruit kwam was goed te zien op het wateroppervlak. We hadden net op tijd de zeilen los toen hij boven ons was. De genua maakte het geluid van een zweepslag tegen de mast aan. Toen we onze orientatie weer hadden teruggevonden waren we alweer 200 meter afgedreven door de stroom. Uiteindelijk lukte het ons weer om in de buurt te komen maar werden we door een bootje van de Coast Guard met gerichte machinegeweren weggejaagd. Al met al best een bizarre ervaring dus.
’s Middags hadden we de prijzuitreiking in Battery Park op het zuidelijkste puntje van Manhattan en konden we de week op een leuke manier afsluiten. Het hele evenement zal ik nooit vergeten maar niet voor niets werd er af en toe gegrapt dat NY500 gelukkig pas over een eeuw is.
Boeironding met op de achtergrond het vrijheidsbeeld.
Drie FDs vechten het uit bij de fantastische skyline van Manhattan.
Skyline van Jersey City ten westen van Manhatten.