Bovenstaande gaat allemaal over optimaliseren van composiet constructies, maar voor men conclusies trekt: dergelijke optimalisatie kun je ook doen bij staal en aluminium. Ook hier kun je met meer frames en een dunnere huid werken (een vliegtuig word ook gebouwd op dat princiepe), ook bij deze materialen kun je buigende momenten opvangen met lichtere constructies door vormen en parameters te veranderen. Ook hier weer het nadeel: hoe verder je daarmee gaat hoe meer arbeid er in de bouw gaat zitten.
Een andere zinnige gewichtsbesparing die ik heb zitten uit denken is frames met een veranderende stijfheid, naar gelang het lokale buigende moment veranderd.
In de hedendaagse scheepsbouw worden frames over de volle lengte van dezelfde hoogte en dikte gebouwd, al dan niet lokaal wat extra laminaat of wat gaten gezaagd. Maar, bij zowel waterdruk als bij een punt last zijn de buigende momenten altijd het grootste bij het begin en het einde van een frame en in het midden van de lengte. Wat mij betreft resulteerd dat in frames die er zo uit gaan zien:
daar waar de buigende momenten groot zijn heb je normale spant stijfheid, daar waar de momenten (en afschuif belasting) klein zijn ga je het spant minimlaiseren. Bij metaal is dit makkelijker te doen dan bij composiet constructies, omdat daar alles computer gestuurd gesneden word en voor de computer maakt de complexiteit van de snijlijn niet uit. Bij laminaat moet je handmatig alle tapes (of wat je ook gebruikt) gaan verjongen en afvoegen etc om tot dergelijke vormen te komen. Het getoonde voorbeeld heeft een tank in het midden in de bodem, vandaar die gekke rechthoek, maar het princiepe is duidelijk denk ik.
Al met al, er is nog enorm veel te optimaliseren in de jachtbouw, en niet alles komt met een prijskaartje, zolang je maar creatief bent