Eindelijk konden we weer zeilen, na een paar keer te weinig wind, te veel wind, Erik ziek, ik ziek. Dus woensdag vertrokken we vanaf onze ligplaats in Aalborg in het Limfjord. We hadden oostenwind, dus gunstig om naar het westen te varen. Ons doel was Løgstør, en dan daar een beetje rondvaren. Veel tijd hadden we niet, we moesten vrijdag redelijk vroeg terug zijn want Erik moest de nachtdienst in.
De zon scheen, de wind was prettig en alles ging perfect. Tot we in de buurt van Aggersund kwamen, waar we onder een brug doormoesten. Daar draaide de wind ineens zo snel van oost naar west, dat ik mijn koers op een rode boei net niet kon houden en hem dus een heel klein beetje schampte. Nou ja, geen probleem, maar daar zaten we weer met de genua in een smalle geul en pal wind tegen. Dus de motor maar aangezet. Bovendien was de brug al dichtbij en daar mag je toch niet op je zeilen doorheen, dus de genua ingehaald en de brugwachter gebeld. Die zei dat we op moesten schieten, hij zou de brug zo opendoen.
Maar de boot leek maar niet vooruit te willen komen. Erik zette hem vol gas, maar daar leek hij alleen maar langzamer door te gaan. Vlak bij de brug was onze vaart gereduceerd tot een slakkegangetje, de brugwachter hing over de brugrailing te gebaren en er was een enorme file aan het ontstaan op de brug. Onder de brug lagen we bijna stil, maar door een wonder kwamen we er toch net onderuit.
Het geluid dat die motor maakte was afschuwelijk. En natuurlijk, nog geen 100 meter na de brug stopte de motor. Ik hees meteen de fok, weg van die brug! De eerste 10 minuten ging nog, toen hadden we ruimte om te kruisen, maar daarna werd het zo smal, dat het moeilijk werd. Ik zei tegen Erik, ga maar zo ver als je durft. Hij kijken op de dieptemeter, 4,5 meter nog, kan nog wel een stukje, maar nee: pats boem vast. Ik schat nog geen bootlengte buiten de boei.
Wij proberen ons los te duwen met de peddel, maar dat ging natuurlijk niet. Dus ging Erik maar eens naar de motor kijken. De V-snaar was gesprongen, de motor was ongelooflijk warm en er was van alles losgetrild. Ik stond ondertussen op de uitkijk of er nog een boot aankwam, maar het was al over zessen, geen boot meer te zien. Erik verving de V-snaar en schroefde alles vast dat los zat, maar het zag eruit als een hopeloze zaak.
En natuurlijk regende het.
En ja, toen kwam er toch een bootje! Ik zwaaien en roepen in het Engels, tot ik ineens de Nederlandse vlag zag. Ik kon niet goed verstaan wat ze zeiden, maar in ieder geval voeren ze door en verdwenen uit het zicht. Ondertussen kwam er een heel groot schip aan door de vaargeul. Ik dacht dat de golven die dat schip zou veroorzaken ons misschien los konden krijgen, maar Erik dacht het tegendeel. Helaas had hij gelijk.
Toen het grote schip uit het zicht was verdwenen, kwam het Nederlandse bootje terug! Logisch natuurlijk, die waren even uit de weg gegaan voor het grote schip.
Afijn, vanaf veilige afstand probeerden ze een sleepkabel naar ons toe te
gooien. Omdat we zo dicht bij de boei lagen, leek dat te gaan lukken, maar het was een heel gedoe, elke keer grepen we net mis dus ik had mijn kleren al uit om hem dan maar zwemmend te gaan halen toen Erik riep dat ik me wel weer aan kon kleden, hij had hem te pakken.
Maar gered waren we nog steeds niet, want toen sloeg hun motor ook af en dreven ze buiten de boei en zaten ook vast... Inmiddels was het half acht en helemaal geen boten meer te zien.
Gelukkig lukte het hun wel hun motor te repareren. Dus toen kon het trekken beginnen. Erik en ik op de punt van onze boot, helpen met afzetten tegen de bodem met peddel en boothaak. Na een heel spannende paar minuten (? geen idee hoe lang dat duurde, maar lang!) schoten we los.
Onze redders sleepten ons naar Løgstør, waar we onszelf aan het begin van de haven naast de benzinetanklangs de kade legden, zij aan zij. Toen waren we allemaal zo moe, dat we geen zin meer hadden om veel te zitten kletsen, we zijn de stad ingelopen om iets te eten te vinden. Erik en ik vonden een pizzeria die eigenlijk om 10 uur sloot, maar ons tot half 11 rustig onze pizza liet opeten.
De haven was prachtig, goede voorzieningen, zelfs witte fietsen!
De volgende ochtend de havenmeester gebeld, die ons het adres gaf van een man die misschien wel naar onze motor kon komen kijken. Nou, toen die het verhaal hoorde zei hij: 'Daar kijk ik niet eens naar, die motor verklaar ik bij dezen officieel dood'. Tja, dat wisten wij eigenlijk ook wel.
'Kan je ons een buitenboordmotor verkopen?' vroeg Erik.
'Ik zal kijken wat ik heb, bel je zo terug'.
Een kwartier later kwam hij met een aanbod, een Tohatsu 9.8 PK,
spikplinternieuw. Tweeduizend euro excl. montage. En wat moet je dan? We hadden het er natuurlijk al eerder over gehad, de Vire was zo oud dat we er al rekening mee hadden gehouden dat we daar nog wel kosten aan zouden hebben, dus ok. We zeiden 'Ja, graag'.
Nou, en toen kwam hij binnen een uur en zette de motor erop. Om twee uur 's middags was het klaar. Intussen was de havenmeester ook even komen kijken en reed mij naar een benzinestation om benzine te kopen voor de nieuwe motor. En we hoefden geen havengeld te betalen, omdat we motorpech hadden...
Ongelooflijk vriendelijk, al die mensen die je uit de nood helpen en zo snel!
We namen een witte fiets en reden naar de stad om een slot te kopen voor de motor en toen vertrokken we om kwart voor drie. Naar Nibe gevaren, waar graafwerkzaamheden zouden zijn geweest. Ahum, die waren dus nog steeds bezig. We moesten door een afgrijselijk nauwe geul die was afgezet met houten, ongeverfde palen, de helft was al afgebroken dus dat was nog zoeken ook. Het was maar 1,6 m diep en wij steken 1,3. En natuurlijk waren we een beetje gestrest als het gaat om vast komen te zitten in ondiepe grond.
Maar we kwamen erdoor. Het was helaas alleen al een beetje laat, en dan is het lastig om nog wat te eten te krijgen. Dus maakte ik soep. Het was instantsoep, dus ik moest nogal wat roeren in dat steelpannetje voor alle klonten eruit waren. Dat was mijn geluk, want toen ik het op wilde dienen en in de soepborden wilde gieten, viel het lampje dat boven de tafel hing precies maar dan ook precies in het midden van mijn kleine steelpannetje soep. De soep zat overal, maar helaas ook op mijn linkerhand. Gauw koud water erover en in een doek met koud water gewikkeld, geen probleem verder.
De volgende dag moesten we wachten tot het baggerschip dat de geul aan het uitdiepen was even een uurtje vertrok om zichzelf te legen. Om elf uur
vertrokken, om twee uur waren we terug in Aalborg. Halve tot ruime wind, fijne stabiele wind, de beste drie uur zeilen van de drie dagen.
Maar ik heb wel veel geleerd. Hoe je een sleepkabel vastmaakt, welke trucen er zijn om een boot los te krijgen. Behalve trekken door een andere boot kan je ook zelf proberen om met het anker naar dieper water te waden, het daar uit te gooien, en dan via een lier te proberen de boot los te trekken. Een man in Løgstør Havn vertelde ons, dat hij vond dat de beste manier was om een touw aan de mast vast te maken en dan (met behulp van een andere boot) de boot zijwaarts te trekken zodat de kiel vrijkomt. Klinkt mij niet echt fijn in de oren, maar misschien is het een goede methode.
En natuurlijk heb ik nu ook geleerd hoe vriendelijk mensen zijn als je in de problemen zit en hoe behulpzaam.
En ik heb de havenmeester beloofd te schrijven dat Løgstør de beste haven van Denemarken is. Nou heb ik er pas een stuk of 10 gezien, maar bij dezen: Løgstør is de beste haven van Denemarken!
En als jullie dit toevallig lezen, nogmaals bedankt redders!
