Onderwerp: Sailing4Kika, het verslag

Sailing4kika, verslag en resultaat
De Driehoek Noordzee Challenge is al weer lang voorbij en ook zijn alle resultaten opgemaakt over de actie. Tijd dus voor een terugblik op de Challenge, voor alle mensen van ons forum die de actie ondersteund en gevolgd hebben. Voor degenen die de voorgeschiedenis niet hebben meegekregen: we gaan de Challenge varen en gebruiken deze actie om Kika te sponsoren.

Den Helder
Ik begin de tocht met de aanvliegroute naar Den Helder. Vanwege druk werk en verplichtingen kan ik pas vrijdag op pad, terwijl de organisatie van de Challenge had verzocht om die vrijdag voor 5 uur in Den Helder te zijn. Ik, niet we, want mijn broer kan pas zaterdagochtend in Den Helder opstappen. Heerlijk windje, alleen zeilen is ook lekker. Mooi de tijd ook om op het rustige IJsselmeer op de stuurautomaat nog wat laatste klusjes te doen. Marine Traffic nog even checken op de iPad. Ik heb net een AIS transponder geïnstalleerd, maar in de thuishaven kon ik Dutch Rose niet terugzien op Marine Traffic. Er staat een ontvanger in Hindelopen, dus ontvangst zou ter hoogte daarvan veel beter moeten zijn. En ja, ik zie een boot op de plek waar ik vaar. Maar zonder details, geen naam en MMSI enzo. De setup is kennelijk mis gegaan. In Den Helder maar opnieuw doen.
Om 5 uur uiterlijk zou ik in Den Helder moeten aanleggen en Dutch Rose door de organisatie laten controleren. En dat lukt net! Voordat ik Den Helder binnen vaar hijs ik de Kika vlag, fel oranje en ongeveer 2 bij 3 meter. Ze zullen ons en de actie niet over het hoofd zien!

De wind is ondertussen flink opgestoken en staat dwars op de haven. De haven van de Marine Jachtclub is al niet erg groot, en met 35 boten extra die de Challenge gaan doen is het passen en meten. En dan met stevige dwarswind in m’n eentje aanleggen is niet heel gemakkelijk. Ik ‘land’ uiteindelijk netjes door tegen een andere boot aan te leggen, de Blue Chip, die me keurig opvangen. Wel met de kuip in de wind, maar goed. Wat ik nu nog niet weet is dat deze plek later minder prettig wordt!
Eenmaal aangekomen is de organisatie snel aan boord en de controle ook zo achter de rug. Twee schuimblussers, Navtex, waar is je Epirb? O ja, in het laatje. Toch niet! Waar dan? Nog geen paniek, maar toch! In de grabbag natuurlijk! Het is een PLB met GPS, die dus, mits handmatig aangezet als Epirb kan dienen. De grabbag is de logische plaats, dus achteraf klopt het allemaal…
Even de boot netjes maken, huik enzo, en dan maar een hapje eten. De jachtclub heeft een nieuw onderkomen op de wal in plaats van vorig jaar in een drijvende container in de haven. Erg mooi geworden en nog steeds is daar de beroemde ‘blauwe hap’ verkrijgbaar. Gekookt door de ex marine kok, een heerlijke rijsttafel. Alleen, door alle aanloop van Challenge deelnemers is niet alleen het eten roodgloeiend maar ook de keuken. Bomvol, maar wel gezellig. Ik schuif aan bij Herman van de Ando, die ik al even had gesproken. Leuk dat er meer ZF-ers mee doen, toch een leuk clubje zo. Eén van de gesprekken aan een hoop tafels is de weersverwachting. Voor de nacht wordt pittig weer verwacht, hoe zal het morgenochtend zijn, vertrek staat voor zaterdag 12 uur gepland. De wind giert nu al door alle stagen! De meningen zijn verdeeld, morgenochtend is er palaver en we zullen zien. Ondertussen is ook het rondje Noordholland aan de gang, die zullen het vannacht op de Noordzee wel heftig krijgen. Wij gaan maar eens een goede nacht slapen, de volgende nachten zullen met een duo-bemanning een stuk minder slaap opleveren, dus ik kan het wel gebruiken. Ik val snel in slaap, ondanks het feit dat de wind ondertussen 30 graden is gedraaid en ik op lagerwal lig. Midden in de nacht wordt ik ettelijke keren wakker van boten die binnenkomen, en helemaal als er met veel lawaai aan mijn boot wordt aangelegd. Wel netjes, maar kan dat wat zachter praten? De volgende ochtend blijkt dat het rondje Noordholland midden in de nacht is afgeblazen, met allerlei boten uitwijkend naar Den Helder tot gevolg. De haven ligt nu echt vol! En de wind giert om al die boten. Benieuwd of we wel weggaan. Het Marsdiep is met zuidwestenwind kracht 7 a 8 al bepaald geen pretje en het Molengat is helemaal uitgesloten.
Nu is het wachten op mijn medezeiler, Dolf, met de voorraden. Als hij komt schrik ik even. Met wat hij meeneemt kunnen we in plaats van de Shetlands ook Nova Zembla bereiken. En terug. Waar laat ik dit allemaal? Nou ja, veel creativiteit en een aantal kastjes die meestal een andere functie hebben…
Net op tijd zijn we klaar met inruimen om naar het palaver te lopen. In een zaal van de marine, met bewaking voor de deur! De zaal zit al vol en het palaver begint, allerlei info wordt gegeven, maar de hamvraag blijft: gaan we om 12 uur naar buiten of wordt het wachten. De wind giert in ieder geval om het gebouw. Aan het eind komt het verlossende woord: het wordt wachten. Nou ja, verlossend, niet dus, want we weten niet wanneer we wel vertrekken. Misschien wordt het wel zondag einde dag, als we de gribfiles bekijken. Gaan we het dan allemaal wel halen, Shetlands, Z-Noorwegen?
Terug bij de boot zijn Ger en Henk van de Markiezin aangekomen om ons uit te zwaaien. Leuk dat ze kunnen komen, ze hebben zoveel geholpen met de website en goede raad over de sponsoractie. Even later komt ook Chris Roos aan met zijn vriendin. Hij heeft vanuit zijn bedrijf Startracking de apparatuur geleverd om Dutch Rose op internet te kunnen volgen tijdens de tocht. Met nog wat familie erbij ploffen we uit de boot, dus we wijken uit naar een café op de dijk voor koffie en lunch. Na een paar gezellige uren vertrekt langzamerhand iedereen, want uitzwaaien kan nog wel een tijdje op zich laten wachten.
En het wachten duurt! De tijd gaat wel snel, want het is best gezellig in de haven. De PC maar eens even aan de AIS transponder gehangen om de setup opnieuw te doen. Bij de buren vragen of ze me zien op hun AIS ontvanger. Gelukkig, het werkt nu wel.
Zaterdagavond, geen nieuw palaver, zondagochtend komt het wel. De uitkomt: we gaan niet naar de Shetlands. Teleurstelling! Het weer laat het vanaf maandagochtend wel toe, maar tegen de tijd dat we zouden aankomen zijn we twee dagen te laat en is de haven van de Shetlands al vol met een groep Noren. De organisatie heeft besloten dat we rechtstreeks naar Farsund, Noorwegen zeilen, ook een mooie tocht. Wat daarna de planning wordt blijft in het midden. Nou ja, in ieder geval het water op!

Interessant verhaal, ik zou ook wel eens de Driehoek willen varen. Ben benieuwd naar het vaarverslag.

Oei, gelukkig kan mn vrouw niet inloggen, die genoemde vriendin is m'n echtengenote

Wat waaide het in Den Helder!

Vaarverslag komt de komende dagen, in stukjes, druk druk druk...

Het waaide stevig in Den Helder. Wanneer gaat het verhaal verder Erik? Het wachten duurt al te lang

Den Helder – Farsund
We gaan weg met rustig weer. De eersten vertrekken rond 10 uur, wij wat later, nog even de grote genua erop in plaats van de werkfok. We gaan vanuit Den Helder rechtstreeks naar het Molengat, met een klein slagje omdat het niet bezeild is. Na het Molengat om Texel heen is de stroom lekker mee, maar de wind daarmee vrij licht, we zeilen wel maar het schiet niet ontzettend op. We besluiten de spi erop te zetten. Altijd een klus, ik blijf me verbazen hoe groot en zwaar de spi-boom is op deze boot. Toch eens kijken naar een zelfbouw recept voor een carbon spiboom, dat zou wel eens een stuk handelbaarder kunnen zijn! De spi van Dutch Rose is een oude vaal rood met vaal groene vormeloze zak. Met kunst en vliegwerk en barberhaulers enzo weet ik dit schitterende zeil nog enigszins in het gareel te krijgen. Maar goed, we lopen wel meteen een stuk beter.

Ik heb besloten binnen de shipping lane te blijven totdat die voorbij het begin van Vlieland richting Noordoost buigt. We hoeven dan maar een klein beetje van de ideale koers af te wijken. Voordat we bij de shipping lane zijn komen we lang (en net over het puntje van) het oefengebied van de Vliehors. Een paar straaljagers scheren tientallen keren over ons om ‘aanvallen’ op doelen op de Vliehors te doen. Later als ik groot ben wil ik ook straaljager piloot worden! Maar ja, wanneer dat ooit gebeurt… We varen nauwelijks door het oefengebied, maar het geeft toch een ongemakkelijk gevoel, je weet niet hoe ze hun oefeningen precies uitvoeren. Gelukkig zijn we er na 10 minuten al weer uit.
De shipping lane kruisen gaat niet met de spi op, dus werk aan de winkel. Het loodrecht kruisen kost toch gauw een uur, daarna draaien we weer bij voor een rechte lijn naar Farsund. De rest van de dag zeilen we grotendeels lichte wind, ruime koers, met de spi. Om ons heen steeds een aantal jachten van de Challenge. Te ver meestal om te zien wie, maar toch wel gezellig! Bij sommige bewijst de AIS ontvanger zijn waarde, we kunnen dan precies zien wie het zijn en of ze inlopen of wij!
We borrelen (alcoholloos, ik voer een zero-alcohol beleid tijdens het zeilen) en eten vrij laat. Dan valt de nacht erg rustig, de wind wordt steeds minder. Als wel erg veel jachten ons oplopen op de motor besluiten wij toch ook maar over te schakelen. Wel jammer, ’s nachts met rustig weer zeilen is vaak zo mooi op zee!
Om middernacht hebben we zoals afgesproken contact met elkaar op kanaal 77, om posities en andere nieuwtjes uit te wisselen. We lijken aardig middenin het veld te liggen.



Om twee uur in de ochtend loopt mijn wacht af. Vanaf 10 uur ’s avonds draaien we wachten van 4 uur. Omdat Dolf een echt nachtmens is pak ik de eerste wacht en hij de tweede. Meestal heb ik geluk en draait hij door tot een uur of 7 ’s ochtends, zodat ik best een aardige nachtrust heb. Dolf vind het heerlijk om dan ’s ochtends flink door te slapen, terwijl ik de slaap dan toch niet kan vatten. We zijn redelijk compatibel! Wel vragen we ons af hoe we het vol houden voor deze langere tocht. Maar goed, de omstandigheden zijn erg goed, dus we kunnen op elk moment slaap inhalen, en dat doen we ook regelmatig, lekker overdag een paar uurtjes crashen!
Dinsdag zeilen we met licht weer aardig wat, maar we hebben toch ook een tijdje de motor aan. We houden steeds contact met onze buren uit den Helder de Blue Chip, die iets achter ons liggen maar afgelopen nacht op de motor wel wat zijn ingelopen. Onder zeil is de Blue Chip, een stalen 37 voeter, met dit lichte weer in het nadeel, zeker omdat zij geen spinaker of genaker voeren en wij wel.
Zo midden op de Noordzee buiten de shipping lanes is het opvallend stil. Heel anders dan we gewend zijn tussen Nederland en Engeland. De enige boten die we een tijd lang zien zijn de medezeilers van de Driehoek. Ondertussen is het veld aardig uitgerekt, de grotere boten lopen flink voor, de langzamere achter. Wij liggen nog steeds aardig middenin. Het veld is zover uitgerekt dat de allereersten niet meer binnen marifoonbereik zijn. Via relay horen we toch de posities.
Einde dinsdag horen we dat een van de andere jachten die verder achterop is, motorproblemen heeft. Er volgt overleg tussen verschillende boten die in de buurt zijn, en 1 van hen gaat terug om te helpen. Eerst wordt er gepoogd te repareren, en wordt er verder gezeild. Later, als de wind weg valt wordt besloten dat het jacht verder gesleept zal worden naar Farsund. Dit is dus wel het voordeel van zeilen met zo’n groep, anders was het met dit lichte weer een lange tocht geworden.
De nacht valt en verloop rustig. De volgende dag beginnen we toch een beetje in de buurt van Noorwegen te raken, het is nog iets van 70 mijl tot de kust. Ook komt er weer wat scheepvaart. In dit geval dwars op onze vaarrichting, waarschijnlijk vrachtvaart van de Oostzee via het Kattegat richting Schotland. We kunnen nog redelijk op vol zeil doorvaren, ’s ochtends. Maar tegen de middag wordt het helemaal glad. Als we links en rechts ingehaald worden omdat we zo ongeveer stil liggen besluiten we ook maar de motor aan te krikken. Niet iedereen doet dat, onderstaande boot (die nog 1,5 knoop vaart) halen we een uur later in.



Ondertussen begin ik langzamerhand voor te bereiden op de aanloop naar Farsund. Die is goed te doen, maar met erg veel rotsen en eilandjes, dus een goede voorbereiding is wel handig. We hebben natuurlijk de kaartplotter, maar volgens mij kunnen we ook op sectorlichten navigeren en dat heb ik liever maar goed uitgezocht voor het geval dat…



Er zijn twee routes aanloop naar Farsund, westelijk (iets korter) en oostelijk (iets langer maar simpeler). Omdat het tegen de tijd dat we aanlopen al begint te schemeren kiezen we voor de westelijke. Ondertussen komt het eerste puntje land boven de horizon uit. Altijd weer een speciaal gevoel als je na een aantal dagen varen land ziet. Ik stel voor de mobiele telefoons aan te schakelen. We krijgen dan vanzelf sms-jes met ‘welkom’, maar dat zal nog wel even duren, want we zijn nog 15 mijl uit de kust. Maar tot onze stomme verbazing hebben we meteen goed verbinding. Dan meteen het thuisfront maar bellen. Ze hebben natuurlijk via de tracker op internet keurig kunnen volgen waar we zijn, maar even praten is wel gezellig.
De aanloop met de sectorlichten blijkt na de voorbereiding die we gedaan hebben kinderlijk eenvoudig te zijn. Je houdt de juiste sector aan totdat je bij het volgende licht de juiste sector ziet. Prettig, je weet dan echt zeker dat die vervelende rotsen niet op jouw pad komen. En dat die rotsen er wel zijn zien we in de deining, je ziet regelmatig schijnbaar middenin het water toch een golf breken of beroering vlak onder de oppervlakte. Dit is geen water om met harde aanlandige wind aan te doen!
Na een aantal bochten en nog een half uurtje varen we Farsund binnen. We hebben eerst nog even de verkeerde hoek van de haven te pakken, wat gek, hier liggen helemaal geen boten met de Driehoek Noordzee wimpel. Maar even om de hoek liggen al ongeveer 15 jachten te wachten.

We leggen aan bij de enige plek waar nog geen drie dik ligt en dat blijkt tot ons genoegen weer de Blue Chip te zijn, gezellig. Snel zitten we gezamenlijk aan een pilsje om het eerste succesvol volbrachte been van de Driehoek te vieren.

Binnenkort het volgende stuk van de tocht!

Mooi verslag, Erik. We wachten braaf op het vervolg.

De volgende ochtend gaat we maar eens echt aan wal.Farsund is een typisch klein Noors kustplaatje, met aan alle kanten eilandjes, baaitjes en water, leuke huisjes, een hoop visserij maar ook veel plezierboten en bootjes. Als je rond kijkt lijkt het haast wel alsof dit kleine plaatsje meer boten dan inwoners heeft!



Met de boten van de Driehoek Noordzee Challenge is het nu voller dan waarschijnlijk ooit anders in de zomer, de gastenkade ligt 3 dik.



Die gastenkade hebben ze wel slim aangepakt, het is gratis en trekt lijkt mij aardig wat watersport naar dit verder slaperige plaatsje. De lokale supermarkt ligt pal naast de gastenkade, inclusief een behoorlijke parkeerplaats waar campers mogen staan voor de nacht. Boten en campers kunnen gebruik maken van de faciliteiten zoals douche, wasmachines en gratis wifi, dit is echt een plek waar je vanwege de faciliteiten al wel eens terug wilt komen.
We dwalen wat rond in Farsund, maar trekken toch weer gauw terug naar de boot. Op alle Driehoek boten is het gesprek van de dag hoe de Driehoek nu verder zal gaan. Wat wordt het volgende deel van de tocht, nu we inplaats van via de Shetlands rechtstreeks naar Noorwegen zijn gevaren. Misschien via Denemarken terug? Of nog naar Schotland? De organisatie laat nog op zich wachten, dus de speculaties vieren hoogtij. Het is wel gezellig, zo. De boten waarvan we op zee alle namen via de marifoon steeds langs hoorden komen liggen nu allemaal bij elkaar, dus er worden aardig wat bezoekjes over en weer afgelegd.
Die middag worden we bij elkaar geroepen voor een mededeling. Na een enig omhaal met weer etc wordt duidelijk wat de organisatie voorstelt: het is nu donderdag, we blijven nog 3 dagen in Farsund liggen en dan terug maandag naar Nederland. Op zich begrijpelijk, eerst nog een front dat overkomt met windkracht 7 a 8 op vrijdag/zaterdag, pas daarna vertrekken. Maar voor ons is dit geen goed nieuws. Wij varen voor KiKa, en nogal wat mensen sponsoren per gezeilde mijl. Rechtstreeks terug naar Den Helder betekend ongeveer de helft van de opbrengst die wij verwacht hadden. En ook voor het zeilen is het niet ok, wij willen meer en langer! Rondvraag leert dat zeker nogal wat meer boten andere plannen aan het maken zijn. Maar simpel is het niet. Schotland is qua afstand goed te doen, maar met wind tegen met zo weinig kracht dat het een week gaat duren. Denemarken lijkt beter te doen, maar is in verhouding een klein stukje, ongeveer 24 uur. Misschien dat we daarna wel naar Helgoland kunnen, Dolf is daar nog nooit geweest. Maar dat komt later. We besluiten om zondag, of als de wind meevalt zaterdag te vertrekken. Ondertussen kunnen we nog wat klusjes doen en veel buurten.
Zaterdag valt de wind al weer erg mee, windkracht 5. We besluiten te gaan. Ik zet nog een rif voor het afvaren, gemakkelijker om een rif eruit te halen dan te zetten. Dan gaan varen we af. Wat mij altijd opvalt is dat als je in dit soort gebieden vaart, de weg heen en de weg terug bijna twee werelden lijken. Ik zou op basis van wat ik in mijn hoofd heb van het binnenvaren niet zomaar de weg naar buiten vinden. Hoeft natuurlijk ook niet, kaarten en gps maken dit een simpel klusje. Blue Chip hebben besloten met ons mee te varen, gezellig op die manier. De wind valt wel mee als we de zee op gaan, maar je merkt wel dat de deinig van de afgelopen dagen flink te keer gaat. Dit is niet een zeegat dat je op lagerwal met veel wind uit wil gaan! Ik moet mezelf flink schrap zetten bij de mast als ik het grootzeil hijs. Maar het zeilt wel meteen lekker en zoals gewoonlijk ligt de boot rustig zodra het zeil staat.
We zeilen al een uur of anderhalf als ik bedenk dat ik mijn beste vriend nog even wil bellen. De wal is zo ongeveer uit het zicht, maar de verbinding hier is sterk, dus maar even proberen. Midden op zee heb ik zowaar nog contact! Ondertussen is de wind aan het afnemen, dus vrij snel haal ik het rif er al weer uit. Het is lekker varen, halve wind, we varen continu tussen de 6 en 7 knopen. Als we zo door gaan zijn we om een uur of 6 al in Tyboron! Niet erg, alleen dan hebben we nog wel stroom tegen het Lymfjord in, nou ja, zal wel loslopen.
Ik ben net het schootblok wat verder naar voren aan het zetten als ik naast de boot een schim langs zie schieten: dolfijnen! Ik pak gauw een lierhandel: als je dolfijnen bij de boot wilt houden helpt het om geluid te maken, ze willen vermaakt worden. Ik tik met de lierhandel op de mast en blijf dat doen. Schitterend gezicht, ze blijven rondom de boot zwemmen, soms op de boeggolf, soms wat verder weg. Op een gegeven moment met 3 tegelijk in formatie. Als ik op de preekstoel ga zitten kan ik met mijn armen zwaaien en lijken ze daarop te reageren. Al vaak gezien, maar dolfijnen vervelen nooit!



Nadat de dolfijnen zijn weggeschoten piepen we Blue Chip op en vertellen erover. Zij houden uitkijk maar hebben geen geluk, de dolfijnen zoeken kennelijk andere oorden!
We borrelen zoals gewoonlijk en gaan de avond in. Nog even contact met Blue Chip, die ondertuHet gekke is dat die avond nauwelijks overgaat in nacht: het is erg helder en om een uur of 2 ’s nachts gaat de zon onder in het noordwesten. En draait dan , vlak onder de horizon, naar het noordoosten om daar weer op te komen. Geen moment wordt het donker! Avondrood in ochtendrood!



Die ochtend komt Tyboron om 4.30 al in zicht en om 5 uur zijn we door het nauwe stuk opening van de Lymfjord heen. Tyboron is een vissery/industriehaven, vies en niet echt interessant. Er is wel een jachthaven, maar we varen liever door In plaats van de wijde zee zitten we daarmee opeens in een gebied zoals de waddenzee, met geulen en stroming. En die is tegen, dus het schiet niet echt op. Het is nog ongeveer 8 mijl naar Lemvig en de wind valt weg.



Op de motor varen we het laatste stuk. We leggen aan in de marina, op ongeveer 2 km van Lemvig. Ik lig eigenlijk liever in het stadje, maar daar zijn de faciliteiten erg beperkt en we willen wel een douche enzo hebben. We leggen om 7 uur aan in een uitgestorven jachthaven, en besluiten nog wat te gaan slapen…

Lemvig - Lowestoft
Na een ochtendje slapen besluiten we samen met de mannen van Blue Chip naar Lemvig te gaan. Omdat we te lui zijn om te lopen, wordt het bootje opgepompt, de motor erachter gehangen en daar gaan we. Met z’n vieren is zo’n bootje toch niet echt groot, maar het is erg rustig water, dus het gaat goed. We leggen het bootje aan een steiger naast een catamaran in aanbouw. De eigenaar vertelt dat hij de boot zelf aan het bouwen is, hij is 95% klaar en wil als het af is de wereld rond gaan. Als hij ook vertelt dat hij de mast al op drie verschillende plaatsen heeft gehad om de zeileigenschappen goed te krijgen ben ik blij dat we niet met hem de zee over gaan. Wat mij betreft is dat toch geen proces van ‘trial and error’, op zee krijg je vaak geen tweede kans!

Lemvig is een rustig plaatsje. De haven is een rommeltje, er is veel bedrijvigheid maar we zijn toch blij dat we er niet liggen. Het haventje is niet echt bedoeld voor pleziervaart, alhoewel er wel wat ligt. Als we het plaatsje in lopen komen we door een hoofdstraat met mooie oude panden. Lemvig lijkt een rijk verleden te hebben gehad als havenstadje, nu is het vooral ingeslapen.
We strijken neer aan de haven voor een welverdiend biertje. In gesprek met de eigenaar van het restaurantje blijkt dat er veel gaat veranderen. Zijn restaurant staat er net en de haven wordt ook aangepakt. Achter zijn zaak komen toiletgebouwen en de bedoeling is dat de haven veel meer pleziervaart gaat trekken. Volgende keer kunnen we dus wel in Lemvig liggen! We besluiten om die avond naar dit plekje terug te gaan om aan de haven visbuffet te nuttigen.



Terug aan boord is de grote vraag: waar gaan we als volgende bestemming heen. Ik wil eigenlijk Dolf wel Helgoland laten zien, daar moet je als zeezeiler toch eens geweest zijn. De gribfiles laten zien dat dat niet ideaal is. Eerst lichte tegenwind richting Helgoland, dan draait de wind naar Noordwest en neemt toe, heerlijk met harde wind op lagerwal door de Duitse Bocht. Geen goed idee, dus uiteindelijk besluiten we dwars over naar Lowestoft te gaan varen. Blue Chip gaat rechtsreeks terug naar Nederland, hun tijd is beperkt.
Maar eerst nog uit eten in het visrestaurantje aan de haven. Dat blijkt een schot in de roos, zit vol en het visbuffet is heerlijk. Veel te vol gaan we op tijd naar bed om ’s ochtends met het tij mee om 6 uur te vertrekken.
Het vroege vertrekken brengt nog wel een nieuwe uitdaging: in de jachthaven kunnen we niet tanken, wat ik voor een lange oversteek wel graag wil. Om 6 uur is er in Lemvig nog niets open, dus de enige gelegenheid is Tyboron. Maar de pilots geven geen uitsluitsel of we daar gemakkelijk diesel kunnen vinden. Maar goed, het is een vissershaven, en vissers gebruiken heel wat meer diesel dan wij, dus het moet toch mogelijk zijn! Om een uur of 8 zijn we in Tyboron en leggen aan bij de bunkerplaats. Maar diesel blijkt ingewikkeld in Tyboron: daar tanken mag alleen met een speciale pas, heeft te maken met de accijns-vrije diesel die alleen aan beroepsvaart verkocht mag worden. Tevergeefs proberen we een visser te vinden om op zijn kaart te tanken. Om de beurt proberen we wat te vinden. Terwijl Dolf bezig is kijk ik uit verveling even op de plotter en zie tot mijn stomme verbazing ANDO op de AIS. Ik roep ze op, ze komen net langs varen. Ik adviseer ze om door te varen naar Lemvig omdat Tyboron nou niet echt inspirerend is. Ze vertellen dat ze in eerste instantie op weg naar de UK zijn gegaan vanuit Farsund, maar door veranderend weer de plannen hebben aangepast en nu dus hier zijn!
Na 2 uur besluiten we het alternatief maar op te zoeken: een tankstation voor consumenten op 2 km lopen. Met elk een tank van 12,5 liter gaan we op weg. Hadden we maar in Lemvig getankt! Uiteindelijk zijn we om 11 uur het zeegat uit en kunnen we weer zeilen. Met lichte wind zetten we koers naar Lowestoft. De rechte lijn kunnen we een tijdje vol houden, maar dan draait te wind en worden we langzamerhand gedwongen noordelijker aan te houden, tegen de wind in zeilen gaat nog steeds erg slecht. Over anderhalve dag zal blijken dat deze afwijking van de koers ons goed zal helpen, maar dat later…
Na een heerlijke dag zeilen begint het te schemeren als ik een groot schip op ons af zie komen. Gek genoeg zie ik niets op de AIS, dus ik hou het goed in de gaten. Als het schip langs vaart blijkt het een oorlogsschip te zijn. Die willen hun aanwezigheid kennelijk niet op de AIS adverteren! Ongeveer 10 minuten nadat ze gepaseerd zijn, komt er een tweede set lichtjes op ons af, weer zonder AIS signaal. Maar dit blijkt heel wat anders te zijn:



Ik zou er wel eens in willen zitten onder water, lijkt me wel speciaal. Een bevriende ex-marine man vertelde dat als het stormt ze op 15, 20 meter diep door de golven nog steeds door elkaar gegooid worden, dat kan je je haast niet voorstellen. Maar wij varen lekker bovenop het water, alhoewel de wind ons wel in de steek laat. Op de motor gaan we de nacht in.
De volgende dag gaan we over een behoorlijk lege zee, alhoewel je dan toch weer eens een schip tegen komt:



Gelukkig kunnen we wel weer zeilen, daar doen we het voor tenslotte.
Maar tegen de avond van de tweede dag gaan we weer de windstilte in. En als het donker wordt zie ik op de einder wat weerlicht. We zitten dan ter hoogte van de Nederlandse wadden, maar een stuk westelijker. Onze vrienden van de Blue Chip zitten daar nu, dus dat is minder fijn. Maar langzamerhand komt het weerlicht steeds dichterbij, totdat de flitsen afzonderlijk zichtbaar zijn. Ik begin me toch wat zorgen te maken, want het zijn niet een paar flitsen, maar de horizon wordt constant doorkliefd door flitsen. Ik besluit zoveel mogelijk van de communicatie- en navigatie apparatuur los te nemen en in de oven te nemen, voor het geval dat…
Dat geval komt gelukkig niet, sterker nog, we blijven in windstil weer verder varen. Achteraf horen we dat het in Nederland (en ook voor de kust van..) noodweer is geweest met wind tot aan storm, honderden zware inslagen en veel schade. De Blue Chip vertelt later van regen zo hard dat het als zandstralen voelt! Het thuisfront maakt zich erge zorgen, ze kunnen op internet via de transponder zien waar we zitten op zee en dat zit aan de rand van de zware onweersbuien. En dan te bedenken dat wij zo’n 5 mijl verder west zitten dan de oorspronkelijke lijn, omdat we op de eerste dag teveel west moesten aanhouden. Anders hadden wij er ook middenin gezeten!
En wij… varen met windstilte op de motor verder. Pas als het noodweer allang weg is komt er wind zoals voorspeld uit noordwest en gaan we de volgende dag heerlijk zeilend richting de UK. Omdat we vanuit een heel andere hoek op Lowestoft af varen dan normaal, zien we de kust al veel eerder dan normaal: vanuit Nederland vaar je recht op Lowestoft af en ziet pas vrij laat de kust, nu varen we er een stuk langs. Als we de contouren van Great Yarmouth zien weten we dat we in de buurt zijn. En om 10 uur ’s avonds leggen we na meer dan 300 mijl aan naast een Duits jacht in de jachthaven van Lowestoft. Tot mijn stomme verbazing begint de eigenaar van het jacht in het Belgisch tegen me te praten, totdat ik me realiseer dat de landsvlaggen van Duitsland en Belgie erg op elkaar lijken! We willen nog niet meteen gaan slapen en besluiten de goede overtocht te vieren met een grote Engelse pint!

Mooi verhaal, smaakt naar meer

Erg leuk om te lezen!

Mooi Erik !!!

Druk druk druk, maar ik had het beloofd, dus hierbij het laatste deel van het verslag van onze Driehoek Noordzee.

Lowestoft – Lemmer
Na een paar dagen op zee is het ook heerlijk om weer even op land rond te struinen. Lowestoft kennen we goed, maar het blijft leuk! De grote taart van een gebouw van de Royal Norfolk and Suffolk Yachtclub (beschermheer the Prince of Wales) is naar Nederlandse begrippen onnavolgbaar.



Het is een bijzonder gebouw, zelfs de WC’s hebben klasse:



Het gebouw is zo groot dat er zelfs kamers te huur zijn voor als er wedstrijden zijn. De wedstrijdleiding zit bovenin op grote hoogte, zodat ze uitzicht hebben op zee tijdens wedstrijden. Geeft ook leuk uitzicht op de haven en Dutch Rose:



Het stadje laat Engeland zien op een wat minder mooie manier: armoedige kledij, erg veel dikke mensen en de engelsen zijn natuurlijk zo bleek ze het zowieso er ongezond uit zien! Het contract met de jachtclub is des te groter, daar zie je een ander deel van de bevolking, met bestuursleden die hun Range Rovers op hun eigen parkeerplaats kunnen zetten. Er is natuurlijk wel een groot hek nodig om de buitenwereld buiten te houden. Het contrast kan haast niet groter! Grappig genoeg zijn de stiff upper lip engelsen bij de jachtclub ontzettend gastvrij als je over de Noordzee aankomt, je voelt je zeer welkom!

Maar na een dagje aan land dringt de wens tot zeilen zich weer aan, zeker omdat de omstandigheden voor de volgende dag erg goed zijn: windkracht 4 halve wind. Dat belooft een snelle overtocht! We besluiten om 12 uur te vertrekken, kunnen we nog lekker uitslapen en een engels ontbijt genieten. We varen iets voor hoog water weg. Omdat we iets op hogerwal zitten is er nauwelijks deining. Als je de tonnen volgt moet je vanuit Lowestoft eerst flink naar het zuiden voordat je oost kunt gaan varen, toch zeker iets van 3 mijl. Omdat het zo glad is overleg ik even met de havenmeester: we kunnen rustig dwars over de zandbanken meteen oost gaan varen. Ik stel de stuurautomaat op de juiste koers. Rekening houden met stroom is niet echt nodig: omdat het een oversteek van ongeveer een dag en een nacht is, zet de stroom ons waarschijnlijk evenveel noord als zuid, bijsturen vanwege die stroom is dus eigenlijk omvaren. Op de plotter is dit in de track heel mooi te zien, een soort sinuskromme naar noord en zuid. Meestal stuur ik pas de laatste paar uur aan op de zuidkant van de TSS Off Texel, en probeer dan nog rekening te houden met de stroom. Mooi te zien op de plotter:



De overtocht verloopt geweldig, we varen continu rond de 7 knopen en komen dan ook om 7 uur al in de buurt van Den Helder. Iets te vroeg voor het tij, dus het laatste stukje gaat wat langzaam. Maar tegen de tijd dat we ter hoogte van Den Helder zijn is de stroom zeker 1,5 knoop mee, en vliegen we over de grond. Ik heb de koers tot ongeveer dat punt op de plotter gezet en moet dus het laatste stuk tot aan Den Oever nog even uitzetten. Ik denk me er gemakkelijk vanaf te maken door een oude route van Den Helder naar Den Oever te pakken. Dat blijkt later niet zo slim. Ik laat de eerste twee waypoints rechts liggen en stuur op het derde aan. En ga dan even naar binnen om ontbijt te maken. Als ik naar buiten kom vliegen we met 9 knopen (over de grond) richting Den Oever. Ik kijk naar voren en zie tot mijn schrik op 50 meter voor ons een hele rij gele tonnetjes drijven. Dolf heeft die niet gezien. Ik gooi de stuurautomaat er vanaf en loef op. Doordat we flink stroom mee hebben moet ik oploeven tot aan de wind om langs de tonnetjes te sturen. Het gaat goed, maar deze fout is een goede kandidaat voor ‘mijn grootste blunder’! Het blijkt een van de fish farms te zijn. Ik weet ook wel dat die daar liggen, maar had dus wat te gemakkelijk een oude route verkeerd ingezet. Weer een goede leer, je moet echt voor zo’n tocht alles voorbereiden, ook al denk je dat het laatste stuk bekend terrein is! Want na een nacht varen ben je toch wat minder alert en zie het resultaat!
We varen door naar Den Oever en daarna met een aanwakkerende wind kracht 5 die zo langzamerhand bijna voor is naar Lemmer. We doen dit maar op alleen de genua, gaan we nog steeds hard genoeg en de genua staat zonder grootzeil ook wat rustiger. Rond het middaguur komen we aan in Lemmer, waar we worden opgewacht door de familie. We kunnen terugkijken op een totaal andere Driehoek Noordzee dan gepland, maar toch wel erg mooi. En we hebben 964 mijl gevaren en daarmee via alle sponsors € 4.592,60 voor KiKa bijeen gezeild. We zijn zeer tevreden!

Mooi verslag Erik, bedankt.

Het was het wachten waard.
Wat wordt de volgende tocht?

Dank voor het verslag, Erik.

Viel ons ook op in Lowestoft: Dikke mensen, oud en jong en er ongezond uitzien. Veel zaken te koop of gesloten.

Kom je zuidelijker in Ipswich, dan krijg je een totaal ander beeld. Bedrijvige stad, veel mooie nieuwbouw. Actief sociaal leven etc. Nog nooit zo'n groot contrast gezien.

Faran schreef :
Ja grappig is dat, ook als je het vergelijkt met Great Yarmouth, waar we vorig jaar nog waren. Ook daar ziet het er veel frisser uit. Maar goed, dat heb je natuurlijk hier net zo goede, dat het ene stadje een andere uitstraling heeft dan het andere. Maar in Lowestoft valt het met steeds weer op!

Erik

Erik bedankt voor het mooie verslag

Who needs een zeiltijdschift als we regelmatig dit soort verslagen kunnen lezen hier! Toppie !