Onderwerp: Verhalen challenge

Wellicht en idee voor een nieuw topic?

Iemand plaatst een foto en de andere mogen er een (sterk)verhaal achter verzinnen.

Ik zat zo te denken dat er en foto geplaatst kan worden, en dan krijgen de ZF-ers 3 of 4 dagen de tijd om een leuk verhaal bij die foto te bedenken. De plaatser van de foto bepaald wie het mooiste, leukste, meest toepasselijke verhaaltje heeft geschreven en verteld het werkelijke verhaal achter de foto. De "winnaar" mag dan de nieuwe foto plaatsen en en dan begint het van voor af aan. Voorwaarde is wel dat de foto betrekking moet hebben op een gebeurtenis, ervaring of situatie waar je zelf bij betrokken bent geweest.

Leuk? Tijdverspilling? uitdagend? geen lang leven beschoren? geen idee, maar laten we het uitvinden

Ik neem gelijk zelf de vrijheid maar om de eerste foto te plaatsen.

Dit was toch de staande mast route

apeldoorn bellen kan niet meer

Hmm, er schiet me nu wel een leuk ideetje te binnen. En het is idd een leuke manier om de 'merkwaardige' foto's ook eens tot hun recht te laten komen.

Maar eerst een tekstje van 20.000 woorden afmaken, daar brandt de kachel weer even van.... Wat is de deadline, Erik? Vrijdag 12.00 uur GMT+1?

20.000 woorden... whow... das wel wat veel, ik wil wel een poging wagen... ik zie wel hoe ver ik kom

"Hmm... was wel lekker goedkoop, dat demoschip dat ik op Boot Düsseldorf heb gekocht, maar jammer dat ik me niet gerealiseerd heb dat er voor die prijs ook alleen dat korte beursmastje bij zat..."

Volgens mij moet ´t toch andersom: dat korte stuk is die uitschuifbare boom, dat lange
deel moet dan de mast zijn. Bouwpakketten!! Grrr.

H

Deze foto is het gevolg van een borgveertje die uit een spanner gevallen is net voor een ongeplande gijp.

Zo simpel vertel ik het verhaal op een verjaardag, echter is het echte verhaal iets uitgebreider en niet geheel zonder schaamte te vertellen.

Vakantie 2012 dag 4 – Dinsdag 10 Juli

Toen we van Urk vertrokken leek het een prima dag te zijn. We hadden een windkrachtje 4 in de rug, en de bestemming was Enkhuizen. Vrouwlief had verse broodjes gehaald en onder het gezellige geronk van het trouwe 1-pittertje tuften we om 10:30 de haven uit om het IJsselmeer op te gaan.

Nadat het ontbijt op was en we de kade nog net konden zien werd het tijd om de zeilen te hijsen.

De wind zwakte rond 12:00 helemaal af naar een krappe windkracht 2 zonder vlagen en de snelheid op het log zakte onder de 3 knopen. De snelheid was er helemaal uit. En we zouden het dus niet meer kunnen bezeilen.

Hierop besloten we dus het anker even uit te gooien om rond 14:30 weer verder te varen. De zeilen deden toch niets dus die bleven omhoog. Mijn vrouw besloot om even lekker te gaan zwemmen. Ik gooide mijn hengeltje uit. Heerlijk genietend van de rust en het zachtjes klapperende zeil.

Om 13:45 klom vrouwlief weer aan boord om een kommetje ragout op te warmen met wat worstjes. Een niet te versmaden lekkernij tijdens zo’n dagje luieren op het water waarop niets moet en alles mag.

Terwijl binnen de ragout kookte sloeg buiten het weer om, de windkracht 2 werd 7. Voor ik in kon grijpen brak de ankerlijn en vloog het schip vooruit. Daar kwam er spontaan een giek over, het gevolg van een klap gijp. Binnen klonk gegil, buiten klonk een angstvallig gekraak. Daarna klonk er een hele harde bonk en het werd zwart voor mijn ogen.

Toen ik bijgekomen was keek ik om me heen en stelde de schade vast: de boot ligt schuin, met zijn kiel van 1,30 meter op een ondiepte van 0,80 meter en de mast is afgebroken en ligt naast het schip. Ik zelf heb niets

Ik ben dus naar binnen gerend om vrouwlief te verzorgen, en na vast gesteld te hebben dat ze godzijdank alleen wat blauwe plekken heeft, maar de kajuit ene grote ragout en worst bende is ben ik weer naar buiten gegaan om daar de mast en zeilen binnen te halen. Mijn oog valt op een borgveertje die opengebogen op het dek ligt.

In de verte kwam een KNRM boot aan, die hebben het zien gebeuren en zijn direct toegesneld. Daarvan hebben we een tros aangenomen en zijn terug naar Urk gesleept.

Van de redders kregen we bovenstaande foto als aandenken en als advies om volgende keer wel de zeilen even naar beneden te halen als we besloten te ankeren.

helaas was dag 5 van de vakantie op de motor terug naar huis want van zeilen komt voorlopig niet veel meer zonder mast. een dure les

en ik maar denken dat het de bav van klusbaasje is na een trimclinic van Capo

beewee schreef : Laten we het op 17:00 GMT+1 maken, anders moet ik zo vroeg mijn bed uit

Hypervisor: dat is wat ik bedoel!
Laat de verhalen maar komen

Schopje omhoog.

Pfft, ik krijg het nog druk....

Ik wil trots met mn nieuwe bootje naar de ZF meeting en ben bijna op de plek der bestemming, denk Ik kan dat laatste sukje wel meer richting de dijk kruipen......

Opeens komen er van twee kanten ribs aan met allerlei in eng groen/grijs geklede heren die heel boos mijn richting opkijken en op een ramkoers gaan liggen.

Hund wordt wakker, bedenkt zich enige seconden en vliegt dan met een giga afzet richting de rib aan bakboord , die ter plekke zinkt.
Doordat bootje opeens een aanzienlijk deel van de trim kwijtraakt slaat het over naar de andere kant en klapt met de mast op de rib aan de andere kant....tsja, er zit ook geen kiel onder

De nieuwste bav
zelfs ondertuigt teveel helling om er uberhaupt iets mee te kunnen

Groeten Dyon.

Ja, daar ga je dan. Je kunt in de laatste weken van je totaal verregende vakantie toch nog even lekker zeilen. Niet op je eigen oude boot, maar op de recente, pas gerefitte boot van een vriend die besloten had om zijn kruisbanden te scheuren zodat hij niet kan zeilen.

En dat die boot op Vlieland ligt, Dat is natuurlijk helemaal geen bezwaar. Dus wij togen op een goede dag bepakt en bezakt met de trein en boot richting Vlieland. En niet zo’n beetje bepakt, we willen namelijk in twee weken naar Noorwegen zeilen, en natuurlijk ook weer terug. Met de boot van mijn vriend, een Bavaria (kuch) van ruim 30 voet, moet dat best kunnen. We hebben de trein dus flink volgestapeld met tassen vol kleding, reddingsvesten en vooral veel eten. In Noorwegen is alles immers peperduur, dus wij zuinige Hollanders nemen lekker alles mee.

We komen op vrijdagmiddag aan op Vlieland waar de vader van mijn vriend ons al opwacht. Gelukkig is de man zo slim geweest om een bolderkar voor onze bagage te regelen, want de irritatiegrens is eigenlijk al bereikt. Een kwartier later ploffen we neer in de kuip en worden door de vader voorzien van een koud biertje, en dat gaat er nu wel in. Na een korte instructie over de boot, waar hij zelf ook het fijne niet van weet, gaan we onze spullen inruimen. Eigenlijk willen we morgen vertrekken, maar met dit fantastische weer (zonnig, met een lekker zuidwester van ongeveer 15 knopen) willen we eigenlijk nu al vertrekken. We nemen snel de getijden nog eens door, en komen tot de conclusie dat we dan nu al op het water hadden moeten zitten. Dus toch maar de wekker vroeg zetten. Heel vroeg, we moeten om 3 uur vannacht met het afgaande tij het havengat uit. We bereiden ons verder op ons gemakje door, halen een lekker visje en spoelen dat met een wijntje door, en na een warme douche duiken we in de slaapzakken. Omdat we ondanks de lange dag niet kunnen slapen wordt het van lieverlee toch wel erg ‘knus’ in de kooi. We worden door de wekker ruw uit de romantische sferen gehaald en doen onze zeilplunje aan.

Niet veel later tuffen we op het dieseltje de haven uit en vinden dankzij de volle maan feilloos de vaargeul. Na wat gedoe en misverstanden over de juiste koers en geul besluit ik toch maar de kaartplotter aan te zetten en daarmee de geul te vinden. Vanwege het slaaptekort heb ik last van mijn ogen, en mijn brilleglazen lijken vetter dan ooit. Ongeveer 5 minuten prutsen verder weet ik hoe die plotter werkt en kan ik ons bijna direct van de eerste vastloper behoeden. Oeps.... Na een uurtje wordt de deining hoger en langer en zijn we op zee. Nu de lichtjes in de verte verdwijnen gaan bij mij ook de lichtjes uit. Gelukkig is mij vriendin onvermoeibaar en zal zij de eerste wacht nemen. Ze kan prima op het kompas sturen en het is prima weer, dus ik heb er alle vertrouwen in. Ik zet de wekker zodat ik gewekt wordt voordat we de shipping lanes kruisen. Terwijl ik naar binnen ga bewonder ik nog even de fraaie luidsprekers die mijn vriend heeft laten installeren. Hij heeft een compleet en hoogwaardig 3-wegsysteem in de achterwand van de kajuit laten plaatsen, en het klinkt net zo goed als het er uit ziet. Heel even gaat er een belletje bij me rinkelen, maar ik ben te moe om er over na te denken. Ik plof in mijn slaapzak en ben meteen vertrokken.

Tot zo ver deel 1.....

MEERRRRR

Kan wel zien dat jij met verhalen verzinnen een boterham kunt verdienen.

Anjo schreef : Hier sluit ik me bij aan. Ik ben toch heel benieuwd wat me toen toch allemaal overkomen is

Mm, drie-weg luidsprekersyteem... Magnetisch kompas... Vriendin die prima op het magnetisch kompas kan sturen... Ik voel een climax aankomen...

Mooi geschreven!!

Groet,
Rob

Ja zeg, ga de clue vast verklappen!

Ha, de clue heb ik natuurlijk al lang in mijn hoofd, die wist ik al één seconde nadat ik de foto zag, maar nu moet ik 't wel een beetje geloofwaardig aan elkaar zien te knopen... En eigenlijk vraagt zo'n plaatje of om een heel desolaat, of om een onverwacht happy end. Nog ff piekeren terwijl ik nog een uurtje doorwerk.

En zo zeilde mijn vriendin een voor haar onbekende boot de donkere Noordzee op. Een jaar geleden had ze nog nooit een zeilboot van dichtbij gezien maar heeft zich sindsdien tot een natuurtalent ontwikkeld, zelfs zonder bril (ze is bijziend) nog koers kan houden aan de hand van een stipje aan de horizon. Maar goed, ik word wakker op een manier die me nog lang zal heugen, namelijk door de geur van pizza, en daar kun je altijd wel voor wakker maken. Mijn vriendin heeft, keukenprinses als ze is, terwijl ik sliep niet alleen de stuurautomaat ontdekt, maar ook het oventje. Jammie! En zo zitten we om 4 uur ’s nachts samen een pizza met salami op te smikkelen. Maar we krijgen de pizza niet op. Sterker nog, de laatste stukken pizza belanden met een boog op de kajuitvloer als de boot met een enorme dreun aan de grond loopt. Tegelijk valt ook het licht uit en liggen we allebei in opperste verwarring en in het pikkedonker op de vloer te spartelen. Mijn vriendin geeft steunend te kennen dat ze wel een paar gekneusde ribben zal hebben maar verder OK is. Ik voel wat bloed over mijn voorhoofd lopen, zie vlekken voor mijn ogen en mijn elleboog voelt alsof iemand er vol met de hamer op heeft geslagen, maar dat is gelukkig alles.

Half dizzy kruip ik het trappetje op, en als ik in de kuip ben kan ik voorzichtig rechtop staan. Niet handig, want de boot is ondertussen weer los van de bodem gekomen en gaat slingerend verder, waarbij de giek gierend vlak over mijn hoofd scheert. De stuurautomaat piept als een bezetene. Ik schakel hem uit, stuur bij zodat het kompas weer pal noord aanwijst, zet de stuurautomaat weer aan en kijk nogmaals om me heen. Het is niet meer helder, er hangen rondom ons overal flarden mist. De maan is nog amper zichtbaar en ik zie verder geen enkel lichtje. Voordat ik ga controleren waar we zijn wil ik eerst aan een korte inspectie van de boot beginnen. Maar zie in het pikkedonker en in een onbekende boot maar eens een zaklamp te vinden. Er hing een grote zaklamp boven de navigatietafel maar als ik die na het nodige gezoek heb gevonden blijkt die het niet te doen. Dat schiet niet op zo. Op de tast ga ik verder naar het keukentje en doe dan maar het fornuis aan. Leve de piëzo ontsteker!

In het flakkerende blauwe licht neem ik de situatie in me op. De vloer van de kajuit is bezheepje aaid met stukken pizza, plakjes salami, kaarten, kleding en serviesgoed. Mijn vriendin zit inmiddels op de bank en kijkt allesbehalve vrolijk. Haar ribben moeten vreselijk pijn doen. Ik vind tussen alle troep een losse campinglamp, doe die aan en we zijn meteen stekeblind. Het is even niet anders. Ik begin met een inspectie van de bilge en de kielbouten. Dat valt mee en tegen. Enerzijds is er geen spoor van lekkage en zijn er zo te zien geen urgente problemen, anderzijds zie ik wel wat hele kleine haarscheurtjes in de wrangen en spanten, maar die zijn mogelijk alleen oppervlakkig, en mogelijk zaten ze er al langer. Nu wordt het zaak om uit te zoeken waar we zijn.

Tot zover deel 2.....

als Albert er ook maar even niet is .....

goed gedaan Beewee

...

Goed, nu is het dus zaak om te kijken waar we zijn, want volgens de kaart was er op onze route geen enkele mogelijkheid om aan de grond te kunnen lopen. Maar zonder elektriciteit aan boord wordt dat lastig. Ik heb ondertussen een voorraadje batterijen gevonden en heb de zaklamp werkend gekregen. Het is een indrukwekkend ding waarmee je in een honkbalwedstrijd geen gek figuur zou slaan. Ik vervolg mijn inspectierondje door en over de boot. Zowel het beslag en het roer lijken allemaal in orde, dus ik ga maar eens kijken of ik weer elektriciteit kan regelen. Ik til het deksel van de accubak op, en zie in één oogopslag dat daar een mooie uitdaging ligt: de accu’s zaten alleen met een dun riempje vast en zijn door de klap een halve meter naar voren geschoten, en 3 van de 4 klemmen waar de accupolen mee zijn verbonden, zijn op het dunste punt afgebroken. Ik kom dus één accupool te kort om snel iets te kunnen herstellen. Balen.. Om daar niet te veel tijd aan te verspillen ga ik over op plan B, dat ik nog wel even moet bedenken.... Ja, natuurlijk, mijn smartphone en netbookje, die zitten in mijn tas, die op de bank in de kajuit lag. Ik rits mijn tas open en voel nattigheid. Ja, ik had er natuurlijk nog een fles water in zitten, en die is door de klap dus open gegaan. Ik vind mijn smartphone als eerste, maar die is dus kleddernat. Het zal toch niet..... Dan maar mijn netbookje. Die zit in een beschermende tas, samen met de GPS muis, dus die is wel droog gebleven. Maar ondanks de tas zit er ook een indrukwekkende barst in de behuizing. Ik klap hem open en zet hem snel aan. Gelukkig, ik zie de LED’s branden en ik hoor hem opstarten. Ik rol het kabeltje van de GPS muis af en sluit hem aan. Ik heb weliswaar geen digitale kaarten van dit gebied, maar als ik de coördinaten heb dan kan ik op de good-old papieren kaart zien waar we zijn. Helaas doet het netbookje het wel, maar het beeldscherm dus niet... Een eerste vloek kan ik niet onderdrukken, en de situatie wordt nu toch wel penibel. Ik vraag mijn vriendin, die ondanks de pijn aan haar ribben is begonnen om de puinhoop in de kajuit wat op te ruimen, of ze op zoek wil gaan naar een losse GPS.

Ondertussen ga ik buiten maar eens kijken of ik daar wijzer kan worden over onze positie. De rust en frisse lucht daar doen me goed, en ik haal diep adem. Ik blijf een paar minuten zitten om me beter te kunnen concentreren, wat toch al niet mijn sterkste punt is. Mijn ogen zijn nu weer gewend aan het donker. Ik kijk naar de zeilen, en naar de Windex. De wind lijkt gedraaid, maar veel zie ik niet in het pikkedonker, en de Windex valt daarboven niet te zien. Ik schrik, want ik besef dat we nu ook geen navigatieverlichting hebben. Ik roep naar mijn vriendin in de kajuit dat ze ook mag zoeken naar een reserve setje navigatieverlichting, in de hoop dat we daar ook batterijen voor hebben. Ook besef ik dat de shipping lane nu wel dichtbij is gekomen. Zonder verlichting, marifoon, AIS en enige notie van onze positie wil ik me daar, nu het zicht toch vrij slecht is geworden, niet aan wagen. Omdat ik ook nog geen oplossing voor de accu’s heb en ik niet zeker weet hoe het met de kiel is gesteld besluit ik dat dat we sowieso niet verder kunnen en maar beter kunnen gaan. Ik maak de schoten los, koppel de stuurautomaat los en laat de boot gijpen tot het kompas pal zuid aanwijst. Als het goed is komen we op die manier weer bij de boeien van de Stortemelk uit, is het daglicht en kunnen we daar wel weer de route terug vinden. De koers is maar amper bezeild. De wind lijkt ondertussen aardig te zijn gedraaid naar zuidoost, we zeilen over stuurboord.

Nu we weer richting de Waddeneilanden varen zou het mogelijk moeten zijn om iets van de vuurtorens te zien. Maar de mist maakt het moeilijk. Heel even zie ik een stuurbundel aan bakboord. Dat zou de Brandaris moeten, of kunnen zijn. Helaas is het te kort om het met zekerheid te kunnen zeggen. Maar gevoelsmatig zou de Brandaris meer schuin voor ons moeten liggen, en niet zo ver opzij. Een peilkompas zou nu dus verrekte handig zijn geweest. Ondertussen begin me iets anders te realiseren: die ondiepte van net, die kunnen we nu weer tegen komen. Oei... De langzaam opkomende hoofdpijn, de verwarring en het slaapgebrek beginnen hun tol te eisen, ik voel een lichte paniek door mijn lichaam gaan. Ik ga naar binnen waar mijn vriendin de boel aardig heeft opgeruimd maar nog geen GPS heeft gevonden. Ze is lijkbleek van de pijn. Omdat ik bang ben dat ze daar binnen ook nog eens zeeziek wordt, overleg ik met haar of ze niet beter in de kuip kan gaan zitten. Dat lijkt haar ook beter, en ze stommelt het trappetje op. Ik kom met een paar kussens en de zaklamp achter haar aan, en we installeren haar achter in de kuip. Ik vraag haar goed op de lichten van eventuele vuurtorens, boeien en andere boten te letten, en ga weer de kajuit in om de kaart te bekijken en uit te zoeken wat er nu gebeurd is. We zijn via het Zeegat naar buiten gevaren, en vanaf de ZS4 pal noord gevaren. Nu keren we op onze schreden terug. Die ondiepte zit me alleen niet lekker. De enige ondiepte in de buurt zijn de Westergronden voor Terschelling, maar dan zouden we meer dan 20 graden van onze koers zijn afgeweken. Om het risico van een volgende klap te voorkomen, vraag ik mijn vriendin om 20 graden westelijker te sturen, en noteer de tijd. Straks moeten we immers weer terug naar onze oude koers om niet op het strand van Vlieland terecht te komen. We zullen evengoed de geul van de Stortemelk kruisen en vanaf daar de boeien kunnen volgen. Het zijn verlichte boeien dus dat moet gewoon lukken. Jammer dat de nacht, het is immers oktober, nog zo lang is, een beetje daglicht was niet verkeerd geweest, zeker nu het zicht steeds slechter wordt. Ik ga ondertussen op zoek naar een GPS of iets anders om onze positie te kunnen bepalen, en ook naar iets om de accu’s opnieuw mee aan te kunnen sluiten. Mijn vriend heeft helaas meer linker- dan rechterhanden, er is zo te zien dus ook niet het bekende ‘naaimandje’ met allerhande reservespullen aan boord. Na een zoektocht door de kastjes geef ik het op, we naderen toch zo de geul en vinden onze weg ook wel zo terug. Wel zullen we gezien de windrichting straks in de geul op moeten gaan kruisen, zonder stroom kunnen we de motor niet starten. Mijn vriendin heeft trouwens nog haar stokoude telefoontje bij zich, maar daar zit dus geen GPS op, die kunnen we maar beter voor noodgevallen bewaren en verder alleen vlak voor de haven van Terschelling gebruiken om even om een sleepje te vragen. Dat wordt nog een leuke tocht zo, 2 kneusjes zonder enige benul van hun positie, opkruisend het Zeegat van Terschelling in... Gelukkig zaten we in het laatste beetje ebstroom, dus we hebben straks weer de vloedstroom mee. Dat scheelt gelukkig.

Ik pak 2 flesjes frisdrank uit de koelbox en een pak candybars plus een strip pijnstillers uit mijn tas en ga weer naar de kuip. We nemen allebei 2 pijnstillers, drinken en eten wat, en het is even stil. Genoeg om over te piekeren zo. Het ene moment zit je gezellig in de kuip te kletsen terwijl je rustig de haven uit vaart om een prachtige tocht te maken, het andere moment lijkt de situatie nog net niet in een doemscenario te eindigen. De wind is wat minder geworden dus ik rol de genua helemaal uit en we vervolgen onze weg, terwijl ik schat dat we nu een knoop of 5 lopen. Raar, een boot vol apparatuur maar behalve het kompas heb je er zo niets aan. Net alsof we in mijn vorige superbasic bootje zeilen. Maar daar miste ik al die gadgets geen seconde en werd het ‘Less is more’ gewaardeerd. Nu zou ik er heel wat voor over hebben om een werkende GPS in mijn handen te hebben....


Tot zover deel 3

Een ware thriller. Brrrr!

Groet,
Rob

Nou, nog maar een stukkie dan?

....
We schrikken wakker. En niet zo’n beetje ook, er vliegt een straaljager vlak over onze boot heen. Het enorme gebulder doet mijn hart overslaan, en mijn vriendin is ook verstijfd van schrik. Ik besef dat we in slaap moeten zijn gesukkeld. Het is niet meer pikdonker, maar we zitten wel midden in een grijze brij met minder dan 100 meter zicht. Ik kijk op mijn horloge: het is bijna zeven uur. Welke idioot heeft bedacht dat die rotstraaljagers al zo vroeg de natuur mogen verstoren? Voor ons natuurlijk wel een geluk want anders hadden we vast nog uren doorgeslapen. Maar nu weet ik helemaal niet meer waar we zijn....

Ik kijk naar het kielzog en de golven, en schat dat we hooguit nog een knoop of 2 halen. Maar hoe lang is dat al zo? Een meer dan lichte paniek maakt zich van me meester, en ik voel de hoofdpijn als een beukende hamer op mijn hersens beuken. Mijn vriendin ziet de paniek in mijn ogen, en begint zo te zien wat van haar schier oneindige vertrouwen in mijn zeemanschap te verliezen. Ik kan haar eigenlijk geen ongelijk geven.....

Ondertussen zwelt het lawaai van de straaljager weer op en komt hij weer vlak over ons heen vliegen. Onwillekeurig duiken we in elkaar. Ik maak uit de richting en sterkte van het lawaai op dat de straaljager een duidelijke duikvlucht maakte. En ik weet dus in één seconde waar we nu zijn: pal noord van Vlieland, in het gebied waar onze Koninklijke Luchtmacht regelmatig schietoefeningen houdt. Oeps......


Een mooi moment voor een cliffhanger....