Onderwerp: Salsus Zomer 2014 - Deel V - De Grote Oversteek

1 juni 2014

De Grote Oversteek. Vandaag gaat het beginnen. Met een racestart, daar zie ik naar uit want dat heb ik nog niet eerder gedaan. We hijsen het grootzeil in de geul die naar de marinebasis loopt. Even goed opletten, want gisteren hadden we nog een zeer kwade politieboot die kennelijk dacht dat Salsus de marineboot die zij begeleidde zou gaan torpederen. Zeer vervelende mannetjes waren dat.





Enfin, we begeven ons naar de startlijn waar alle andere boten al zijn aangekomen, gedefinieerd als het clubhuis van de RPCYC en het eind van de golfbreker. Ik kies een positie voor hoog aandewind (daar is Salsus goed in) en we gaan mooi getimed de startlijn over.





We moeten een beetje knijpen om de golfbreker te ronden en vallen dan 20 graden af. Het valt meteen op dat een Baltic snel is. We lopen een Najad 390 er af, en eigenlijk zijn alle boten tot 44 voet geen concurrentie. Behalve de First 405, mooie boot die goed loopt. Garrety, de J-46, is ondertussen al een stipje aan de horizon. Wat een mooi schip is dat. Niet bij te houden.

Terugkijkend zien we de mooie kaap bij Plymouth bedekt met de origami van onze conculega's. De zon streelt de zeiltjes tot een prachtig spektakel. Tijd om eens naar de navigatie te kijken. We stevenen recht op Eddystone af, een rotspartij waar John Smeaton in 1759 zijn beroemde vuurtoren neerzette, in opdracht van Trinity House dat toevallig deze maand 500 jaar bestaat. Nog opgericht door Hendrik de Achtste, niet te geloven.

Eddystone is het laatste stukje Verenigd Koninkrijk dat we voorlopig mogen bewonderen. De sfeer is goed, maar kijkend naar de voorspellling bereiden we ons voor op een heel, heel, lang rak aan de wind. De nacht valt, en we zeilen nog steeds nek aan nek met een Catalina 445 (Waterval, de andere Nederlandse boot), en Hapatoni, de Sun Odessey 45.







We makeen een goede kans om te winnen, denken we - wij hebben de motor nog niet bijgezet, en we liggen bij de kopgroep. Ik hoop dat de windschifting komt - ik kan niet wachten tot mijn Code 1 eens aan de val hangt. Maar voorlopig blijft ze nog in haar kooi liggen: we zeilen 40 graden aan de wind. Hoger kan wel maar wordt te oncomfortabel en het kost snelheid. We kunnen zo echter weinig ruimte maken naar het westen, en we stevenen recht op Ouessant af, het eiland voor Brest dat door de Engelsen Ushant wordt genoemd.

Het wachtsysteem is begonnen. We draaien 3 uur op, 9 uur af. Wat een luxe! Steef moet nog "inslingeren", zoals hij dat noemt. Hij draait zijn wachten maar slaapt verder veel. Of probeert te slapen, beter gezegd.





Ondertussen valt de wind weg en moeten we 's nachts de motor aangooien.

2 juni 2014


Bij het aanlopen naar Ouessant blijkt dat we teveel naar het oosten zitten. We moeten erg knijpen om de westkant van het eiland te kunnen ronden, en uiteindelijk gaat de motor maar aan voor een uur of twee. De wind trekt aan, 18 knopen gemiddeld en met de ondieptes rond het eiland zorgt dat voor ongemakkelijke zeegang. Puberale brekers gooien ons nat, en de hemel heeft haar rouwkleed aangetrokken. De dageraad komt vrijwel onopgemerkt binnensluipen. We rillen een beetje, het is guur.

Ik vereeuwig de laatste aanblik van land voor Spanje: de drie vuurtorens van die de westkaap van Ouissant bewaken als stoicijnse zeebonken. Het is geen mooie foto, zelfs geen mooie herinnering, maar wel het bewaren waard.





Het wil maar niet opschieten met die wind. Alweer 36 uur hoog aan de wind, en ook nog over bakboord. Toilet aan de verkeerde kant, en je glijdt gewoon van de navigatietafel weg. Een lichtpunt is het gebrek aan navigatie - we varen gewoon door op onze hoek aan de wind, en hopen dat de wind later gaat ruimen zodat we weer winst naar het westen kunnen maken. Na al die kompaskapriolen van Bretagne, is dat wel even fijn.







Tijdens mijn wacht besluit ik te proberen Hydi, ons jongste bemanningslid, te proberen tot actie te manen. De Hydrovane is pas vlak voor vertrek geinstalleerd en om eerlijk te zijn ben ik nogal geintimideerd door haar uiterlijk. Ok, pin er uit voor de windvaan. In de wind zetten. Pin eruit voor het roer (hey dat hadden we 1000 mijl geleden al moeten doen dan hadden we die resonantie niet gehad bij hoge snelheid). Trim neutraal. Hoofdroer vastgezet. En voilá: Hydi gaat onverdroten aan het werk! Een grote glimlach speelt om mijn lippen. Fangio, onze Raymarine autopilot, kreunt al dagen alsof hij rheuma heeft, en hij lijkt er ook steeds meer last van te krijgen. Vooral op een bakboordrak, en daar moeten we nog 350 mijl van overbruggen. Dus ik ben erg blij met Hydi, ze geeft Fangio zijn welverdiende rust. Als we weer veiig in de haven liggen moet er echt naar hem gekeken worden.

Riccardo en Steef proberen nog steeds zoveel mogelijk slaap te vatten. Harald en ik zijn actiever, vaker aan dek ook als we geen wacht draaien. Riccardo vertelt me dat hij sinds vertrek nog niet heeft kunnen slapen. Het verbaast me - zo'n ervaren zeiler zou toch moeten weten hoe hij zijn rust kan krijgen. Maar goed, we redden het allemaal prima, al zorgt het stampen in de toenemende golfslag voor een collectie blauwe plekken die zo een museum in zou kunnen.

Bij Ouissant had ik signaal op mijn electronische hulpje, de iPhone. Snel even een Heetplekje aanzetten zodat mijn iPad de Gribbestanden kan grijpen. Riccardo, traditioneel zeiler, is van verbazing van zijn stoel gevallen toen hij de mogelijkheden van Weather4DPro zag. We gebruiken de GEM hoge resolutiebestanden, en de stroom en golfslag van Tidetech. De voorspellingen zijn tot nu toe erg nauwkeurig geweest. Riccardo en ik bestuderen ook de 500hPa kaart van Wetterzentrale. Dat is een truuk die ik van hem geleerd heb. En de Navtex bevestigt het: het wordt windkracht 6 morgennacht. Dat beangstigt me niet; we hebben de boot eerder onder BF6 gevaren. We verwachten natuurlijk wel een onstuimiger zeegang dan het IJsselmeer, maar als het goed is rolt de boot makkelijker over de Atlantische baren dan die bij Lelystad.

3 juni 2014

Steef heeft een mooie ervaring tijdens zijn wacht in de vroege ochtend: dolfijnen kruisen door lichtgevende algen. Ik had het graag gezien, maar lig lekker te pitten in de eigenaarshut. Ook wat waard!

Gedurende de dag trekt de wind aan en valt weer weg. Maar draaien? Ho maar. We maken goede progressie maar we hadden gehoopt op nog een rakje minder hoog aan de wind. Het zit er niet in, kennelijk. Aan het eind van de dag trekt de wind definitief aan.







Koken, onder deze omstandigheden, kun je net zo goed doen in de WWF ring. Het leven onder 45 graden is niet echt een pretje. Ik ben ontzettend blij met de snelkookpan die ik gekocht heb, zo kan het eten er tenminste niet uit vallen. Ik warm babi pangang op, het smaakt verdraagbaar.

In de verte zie ik donkere wolken verzamelen als de Duitsers voor Stalingrad. Riccardo, zeg ik, we moeten het kotterzeil gaan prepareren. OK, doen we. We halen de nieuwe spanner van onderdeks, halen de stag naar voren en proberen er spanning op te krijjgen. Ik zit me een ons te draaien, doorweekt op het voorschip, maar er gebeurt weinig. Riccardo kijkt er eens naar, en krijgt de spanner aan de praat. "how did you solve it?" vraag ik hem nieuwsgierig. "Wiet da violence!" laten zijn witte tanden me lachend weten. We haken het nieuwe kotterzeil aan en binden het aan de voetrail. Alles klaar voor wat er komen gaat.

De nacht valt. Nee, het is meer dat de druilerige dag stilletjes afdruipt. Salsus beukt nog steeds dapper aan de wind door. Ze heeft een hoop pit, en Riccardo is vol goede moed. " Everyting is working", zegt hij. " She is a good ship".

We zien een paar van onze conculega's nog aan de horizon en op de AIS. We hebben regelmatig contact gehad, al wordt het bereik van de VHF wat te klein voor goede gesprekken. In ieder geval heeft Porcellum, de Lagoon catamaran, het weerbericht nog doorgegeven. Wat een naam voor een schip, zou je zeggen. De eigenaar heeft haar pas net, ze is gloednieuw. Bij de proefvaart zei een vriend van hem: "she sails like a pig". En dus heet ze nu Porcellum.

Het weerbericht had geen goed nieuws, maar dat de eerste depressie nu gearriveerrd was wisten we al. Om middernacht is het het einde van mijn wacht, maar met Harald heb ik afgesproken dat we onze twee wachten van 9 tot 3 uur met zijn tweeen zullen lopen. Niet lang daarna steekt Riccardo zijn kop uit het luik en spreekt de woorden die elke schipper vreest: "You need to come down. We have water in the boat".

3 juni 2014

Mijn hart bonst een beetje in mijn keel. Water in de boot. Wat zou dat kunnen zijn? Ik kom beneden aan en tref een ravage van losgehaalde vloerplanken en water dat tot aan de stuurboordzijde zijn misselijkmakende klotsen lat horen. Omdat de boot 45 graden helt, beteknt dat dat er veel water moet zijn. Ik zie het klotsen in de kombuiskastjes. Alles nat, toch niet zo'n goed idee om de keukenrol daar op te bergen.





Steef wordt naar buiten gestuurd om Harald te helpen en Riccardo en ik gaan ons concentreren op het water. De instructie aan de deklieden is: afvallen! We moeten de boot horizontaal krijgen. Eenmaal horizontaal, nou ja, niet helemaal de juiste omschrijving, maar kalmer in ieder geval, blijkt het water tot aan de vlonnders te staan. Toch wel een ton aan water, denk ik. Maar hoe snel komt het binnen? We sluiten alle afsluiters. "Where is the inlet for the engine?" roept Riccardo boven de storm uit. Het is duidelijk - net op dit moment slaat de depressie toe. Murphy heeft weer een mooi dagje, denk ik tot mezelf. "I don't know" geef ik eerlijk toe. "Riccardo werpt een blik als een professionele honkballer. Ik word geraakt door een combinatie van ongeloof, woede en totale verbazing. Ik geef hem wel gelijk. Maar ik kan nu eenmaal niet alles tegelijkertijd leren. We hebben pas een paar weken ervaring met deze boot, als je het sec beschouwd."But we can find it" zeg ik. "How do I find it?" "Follow the hose from the strainer". Ja natuurlijk, dat is logisch. Ik heb de afsluiter zo gevonden, en ook deze gaat dicht. We gebruiken de handpomp om de bilg zo goed mogelijk te legen, en dat werkt goed. Toch komt er nog water binnen.

Riccardo rent opeens naar het toilet en gooit zijn babipangang zonder ceremonie naar buiten. Ook dat nog, denk ik. Dan probeer ik weer op het water te concentreren.

Ik begrijp er niks van. Ik had alle afsluiters laten vervangen, vorig jaar, om zeker te zijn dat we dit soort problemen niet zouden hebben. Maar denk ik - we hebben een nieuwe koelkast laten installeren, een paar weken geleden, die zeewater gebruikt om te koelen. Was er geen afsluiter geplaatst voor dat ding? We zoeken ons een ons, maar kunnen hem niet vinden. Komt er nog water in de boot? Het lijkt van niet.

"Can I throw this away?" zegt Riccardo. In zijn hand houdt hij het pannetje waar de babipangang in was opgewarmd. Ik had nog wat voor Steef achtergehouden. " The smell is making me nautious and I just threw up like a bastard". Tuurlijk, wil je de hele pan weggooien, vraag ik nog. Ik denk aan de hendel van de pan, hij is afneembaar en wordt voor meerdere pannen gebruikt en ik wil hem graag houden. "No, no, just the food". Ik ben mij ter plekke bewust van de absurditeit van dit gesprek onder boordverlichting terwijl de wind nu een constante 25 knopen.

We worden van boven opgeschrikt door Harald. "We hebben teveel zeil, kunnen jullie helpen?". We rollen de genua in en zetten het kotterzeil. De boot stabiliseert en Fangio doeet een geweldige job onder deze omstandigheden. We hebben een wind kruisend op een swell. De golven breken om ons heen maar lijken ons steeds te missen. Fangio stuurt als een bezetene, en ik weet opeens waarom ik hem naar Juan Manuel Fangio heb vernoemd - een gentleman die stuurde als een bezetene en 5 keer wereldkampioen Formule 1 werd.

Er is op dit moment even niets te doen. We moeten wachten of er nog meer water binnenkomt. We zitten met zijn allen in de kuip, behalve Riccardo die als een zombie in zijn kooi ligt. Na een uurtje gaat Steef naar beneden en zegt tegen mij: ik heb niet gezien hoevvel water er stond, maar kun jij even kijken. Verd&^%$, weer water in de boot! Ik raak niet in paniek, en verbaas mijzelf daar even over. Dan ga ik naar beneden en pomp de bilg leeg, voor zover dat gaat. In ieder geval komt er niet heel veel naar binnen,, denk ik. We kunnen het met handpompen goed doen. En dit is nog maar 1 pomp, we hebben er ook 1 in de kuip, nog een losse handpomp, en een reserve elektrische pomp. Dus ik denk dat we een vluchthaven kunnen halen. " We are diverting to Gij'on", zegt Riccardo. Afgesproken. Dat is waar we het snelst kunnen zijn. Desalniettemin is het toch 155 mijl. Maar dat water? We staren elkaar aan. Ideeen? Nee. Dan, valt me nog iets te binnen. Laten we de koelkast uitschakelen zodat hij niet meer rondpompt. Riccardo gaat weer een beetje liggen en ik ga de kuip in.

De wind is nog verder toegenomen, en brult 35 knopen over 30. De boot rolt vervaarlijk; het doet me denken aan Flyer in haar aanloop op Plymouth. Wij zijn geen Cunning Connie en ik denk meteen: we moeten reven. Het grootzeil staat nog steeds volledig. Ik had toch naar mezelf moeten luisteren, mijn suggestie om te reven 4 uur geleden was de juiste. We kunnen niet tegen de wind in gaan liggen, dus het grootzeil moet maar gestreken worden terwijl we ruime wind varen. Riccardo komt aan dek en stuurt de boot met geweldig talent. Zo is ze een stuk stabieler. "Are you happy I can keep the boat stable?" vraagt hij. Yes. Ok, dan kunnen we het grootzeil laten vallen. We spreken het plan door. Iemand moet naar de mast. "That's my job" zeg ik meteen. Ik zie het als mijn plicht als eigenaar en schipper om de kastanjes uit het vuur te halen. Riccardo stuurt, Harald doet de val, en Steef bindt vast.

Harald gooit de val los en gaat vieren, maar er gebeurt niks. "Hij zit nog vast" roep ik. "Nee hij is los!". Ik kijk tussen de regen en golven door wat hij aan het doen is. "Dat is niet de grootzeilval, dat is het eerste rif eikel!" roep ik. Het verbijsterd me dat hij niet uit zijn hoofd weet dat de buitenste aan stuurboord de val is. Hij is verbolgen over de kastijding. Terecht. Ik had dat niet moeten zeggen. Gelukkig is het het enige moment van katten, voor de rest gaat het goed met het teamwork. Het zeil gaat als een razende naar beneden en Steef en ik proberen vast te binden. Het is een moeilijke klus. Op 1 angstvallend moment kantelt de boot zwaar nnaar stuurboord, en word ik richting oceaan geslingerd. Ik had net een zeilband om de giek geslagen en dit stomme bandje en mijn twee krampende knuisten zijn nu het enige dat voorkomt dat ik overboord sla. Natuurlijk was ik ook aangegespt, maar omdat ik rechtop moet staan, heb ik het lange eind nodig, en dan kun je aan loef in het water komen. Voor een fractie van een eeuwigheid hang ik daar. Dan komt de boot terug en slinger ik tegen de giek. Ik bind af, maar het zeil is nog niet verzekerd. We hebben meer zeilbandjes nodig. Waar zijn ze? Oh ja, we hadden het kotterzeil op de boeg vastgezet. Daar zitten dus nog 2 bandjes. Me stevig vasthoudend kruip ik naaar de boeg, die als Keith Moon op de golven beukt. Ik ben nu echt doorweekt, en verbaas me dat ik nog natter kan worden. Gelukkig zijn de bandjes slim vastgezet en ik trek ze met 1 beweging van de reling. Ik haast me de klus te klaren en tijger terug de kuip in. De boot kalmeert. Op het kotterzeiltje doen we nu 7.5 knoop. Mooi. Ik bied mijn excuses aan aan Harald. We zijn opgelucht en trots op het teamwork; we hebben het toch goed geklaard.

Harald is gebroken en gaat te kooi. Riccardo lijkt het tanige broertje van Shrek en ligt miserabel tegen zijn slingerzeil. Ik ben ook doodop en maar vind het onverantwoord om Steef alleen te laten in het donker. Ik ga wel een uurtje naar beneden. Verkleumd gooi ik de kachel aan en warm wat op.

Steef zit te genieten, zo lijkt het. Hij is onder de indruk van het schip, zo vertelt hij. Fangio is druk met sturen. Er komen geluiden uit de achtersteven die me een ongemakkelijk gevoel geven, maar het is niet anders. Als hij de geest geeft kunnen we om beurten sturen, nu kunnen we nog een beetje uitrusten en daar moeten we gebruik van maken.

4 juni 2014.




Het ochtendgloren komt zich aandienen, en serveert een rustiger windje. 25 knoopjes, dat stelt niks voor. Salsus rolt heerlijk op de kruisgolven, en ik ga te kooi.

Na een slaap als een mummy in de sarcofaag, alleen wat korter, kom ik weer boven. Een stralend zonnetje verlicht de rollers en brekers die ons volgen. "We zagen net dolfijnen" zegt Steef. Het zou niet de laatste keer worden. Die dag worden we werkelijk belaagd door kleine schooltjes dolfijnen die het betere weer met ons lijken te willen delen. We filmen en fotograferen ze uitgebreid, en verbranden wat in de zon.





Progressie wordt geboekt, en rond half 10 's avonds lopen we Gijón binnen.





Een oud frans zeilertje, een soort kruising tussen Sinterklaas en Magere Hein, helpt meteen afmeren. Hij heeft een fantastische boot, duidelijk een one-off ontworpen voor hoge Noorderbreedtes. Hij geeft ons een magneetkaart voor de douches - een Platinumkaart in onze ogen. We warmen op onder de douche en duiken de Spaanse nacht in nadat we eerst champagne getooste hebben op de goede afloop. Biscay, you didn't get us baby! Het is na middernacht, maar bij een leuk grill restaurant kunnen we gewoon nog voor- 'en hoofdgerecht bestellen. Riccardo's Italiaans kruist degens met het Spaans van de serveester met als gevolg dat hij koeie-ingewanden voorgeschoteld krijgt. Het ziet er net zo uit als de Babi Pangang. D'Artagnan trekt zijn groene tenue aan en vraagt of wij geen hapje lusten. No grazie.

.

Soow, dat leest weg als een spannend boek: in die bekende ene adem
Bedankt voor het willen delen met ons. Good luck (nee, Better luck) de komende mijlen!

Wat een heerlijk leesvoer deze zomer! Een echt jongensboek! (maar ook ik als meisje vind het leuk )

Bedankt voor het delen in zo'n beeldende schrijfstijl.

Prachtig en spannend Onno! Volgende deel mag ook komen!

MrAndyvanduinen schreef :
Sorry overigens voor de spel-/typfouten - het is getikt op een iPad.


Onno

en wat was nu de oorzaak van het waterprobleem?

Jammer om te lezen dat je nog zoveel problemen hebt, ondanks alle voorbereidingen aan de boot. Wel goed om te lezen dat jullie alles onder controle houden en alles goed op kunnen lossen.

Succes met de verdere tocht!

Wat een spannend verhaal! Wel alles onder controle en geen paniek. Zo hoort het eigenlijk. Een goed vervolg van de reis gewenst, mannen.

sy helios schreef :
Je loopt vooruit op het verhaal, dat ontdekken we pas later.


Onno

Geweldig geschreven, een waar talent !
en nu graag het volgende deel

Absoluut de moeite waard!

Mooi verhaal hoor! En op deze manier leer je snel!

Fantastisch verhaal, wat een avontuur zeg. Hebben jullie nog overwogen om de Franse of Spaanse kustwacht in te lichten (informatief, niet om hulp te vragen)?

JazzyO schreef :
Ik denk dat riccardo stiekem wat kranen open heeft gezet. Die wilde gewoon de dichstbijzijnde haven in!

Geweldig!

Heerlijk, zegt hij die liggend in de kajuit dit verhaal leest en nu ook denk waar blijft de rest!

ilCigno schreef :
Nee, na het handpompen was er weinig water dat erbij kwam, en wat later hield het op.

roozeboos schreef :
Hahaha, geweldig! Hij klaagde idd wel erg veel over het aandewind zeilen!

tonsurton schreef :
Er is alweer een deel geschreven en we zijn bijna gearriveerd in Lagos (morgenavond). Dan hebben we weer meer tijd, dus je hoeft niet al te lang weer te wachten. Leuk dat het gewaardeerd wordt!


Onno

JazzyO schreef :
Dat werd tijd

rsv schreef :
Aankomst in Lagos bedoel je? Dan mag je blij zijn dat we zoveel diesel verstookt hebben - we hebben nog steeds geen "Portugees Noord" mogen smaken, het is nog steeds aandewind, aandewind, aandewind....! Nu hangt er ook weer een depressie vlak buiten de boot. Ach ja - de natuur rijgt de natuurwetten als een draad tussen de uitzonderingen...


Onno