Even kijken, waar waren we gebleven?
Oh ja, we lagen aan de ankerboei bij Orford!
Ja die tocht naar Orford toe viel enerzijds wel mee, gewoon strak de tonnetjes houden bij het binnenvaren, en je voelt geen kiezel, maar dat stukje verder naar binnen was dus wat spannender, daar moest je veel meer de oostkant houden.
De volgende ochtend gooien we los bij Orford, en motorzeilen we verder de Ore op, later heet het daar de Alde, vroeger waren het ook twee afzonderlijke riviertjes, maar ze zijn aan elkaar gegroeid.
De Ore/Alde is zoals het in Nederland had moeten zijn: Een prachtig kronkelende getijderivier, met in het midden een diepe geul en verder heel veel platen en modderbanken. Stel je voor dat het Reitdiep en het Dokkumerdiep nog zo zouden zijn! Dat zou watertanden zijn voor de Wadvaarders!
De Alde is stroomopwaarts inderdaad heel mooi betond, heel soms ligt er een boeitje, maar over het algemeen zijn het prikken, soms met iets roods, soms met iets groens, soms is het gokken. Het zwaard gaat half naar beneden, als extra beveiliging tegen vastlopen, en dat is wel nodig ook, want een enkele prik nemen we aan de verkeerde kant. Soms kan je nog doordrukken, omdat de modder mooi zacht is, soms moeten we even terug en aan de goede kant passeren.
Onderweg bij Iken weer een prachtig gezicht op een kerkje op een heuvel.
Aan het eind wacht de beloning: Snape Maltings, een oude mouterij die is omgebouwd tot Concertzaal! De Benjamin Britten Concert Hall. Britten komt daar uit de omgeving en heeft heel veel betekend voor jonge musici. Google maar eens op zijn naam en op Snape Maltings!
Naast de concert hall zijn er ook diverse winkeltjes met handenarbeid, keukenarbeid, en ander gefrutsel. Best wel een bezoekje waard. Aan de kade mag je gratis liggen, 't is wel droogvallend, maar als je daar naartoe gaat verwacht ik toch al niet dat je veel diepgang hebt.
Vanuit Snape Maltings kan je ook mooi wandelen en fietsen, wij zijn op de fiets naar Saxmundham gegaan, daar is namelijk ook een grote Tesco, en de voorraden moesten weer nodig worden aangevuld. In Snape is trouwens ook een goede pub. Heb er genoten van een roggevleugel (Orford Skate Wing).
Als je geluk hebt is er 's avonds een concert, en door de grote ventilatieschachten op het dak komt genoeg muziek om mee te genieten.
Rondom het hele gebeuren is ook veel aandacht voor beeldende kunst, er staan beelden van bekende namen zoals Barbara Hepworth.
Na Snape Maltings zakken we weer af naar de riviermonding, eerste stukje langs alle ondieptes tegen de stroom in bij opkomend water, en als het diep genoeg is maken we een tijstop en wachten we op de eb. We varen tot Abraham's Bosum, waar het anker erin gaat, en waar we overnachten temidden van de prachtige natuur. Op deze manier hoeven we de volgende ochtend niet zo ver tegen de stroom in naar de monding van de rivier, en kunnen we op zee, en in de volgende rivier (de Deben) toch de stroom mee hebben. Op weg naar de uitgang volgen we twee locals, die duidelijk wel de weg weten, ze volgen precies de route die het Imray kaartje ook aangeeft. Nog wel even opletten bij een doorbraak waar je een giga dwarsstroom hebt!
We zijn mooi op tijd bij de Deben (ook hier goed de tonnetjes houden), om het hele stuk tot Woodbridge de stroom mee te hebben. Wel op tijd aankomen, want er zit een drempel voor de haven (Tide mill). Maar met een verschil tussen eb en vloed van een meter of 4 is die timing nou ook weer niet al te krap.
Ook in Woodbridge kan je goed shoppen, en pubs zijn er ook genoeg, wij gaan naar de King's Head, een prachtige oude pub, lekker aan het pub food en aan de Aspall (Suffolk Cider).
Het patroon van onze reis begint duidelijk te worden: de volgende dag weer de rivier afzakken tot dicht bij de monding (Ramsholt) mooring oppikken, met bijboot naar de kant, lekker wandelen, een pint Aspall en een moot vis, dit keer met chips, kortom het leven is eenvoudig doch verrukkelijk.
Met al die boten aan moorings is het soms wat lastig de vaargeul er tussendoor te vinden, zo ontdekken we de volgende dag. De doorgang blijkt namelijk wel erg breed, maar ook erg ondiep. Blijken we precies over de Horse Sand te varen, een grote grindbank midden in de rivier, toch maar weer snel tussen de bootjes door....
De laatste rivier is de Orwell. Naar de Butt and Oyster of course! Daar kan je heel mooi droogvallen! Gewoon aan een mooring, als we aankomen is het nog een meter of drie diep, maar 's avonds liggen we lekker droog. Gelukkig hebben we onze pint dan al op, maar vanwege de planning zat eten in de B&O er niet in. De warme chocola en Aspall smaakte echter ook goed.
Als laatste tussenstop voor Nederland kiezen we de Suffolk Yacht Harbour. We moeten nog even water tanken en op de haven is ook een winkeltje waar we nog even wat brood eieren en andere noodzakelijke dingen inslaan.
Na een dagje rust beginnen we aan de lange weg terug: 130 mijl naar IJmuiden, om 7 uur gooien we los, nederlandse tijd alvast, dan is het minder vroeg. Via de North Shipwash, dan blijf je lekker uit de buurt van al die gekke TSS-en, rotondes en wind farms, zetten we koers naar IJmuiden.
Om een uur of twee gaat het echter mis, heb ik m'n zeeziektepilletje te laat geslikt? Viel dat pilletje verkeerd? Ben ik gewoon erg gevoelig? Nou ja een van die dingen, ik werd hardstikke zeeziek en ben aan het visjes voeren geslagen. Gelukkig had Annemarie geen last, afgezien van een wat katterig gevoel, dus zij kon mooi de navigatie en de beslissingen doen. Gelukkig was ik nog wel in staat om af en toe te sturen, of wacht te houden als Johan onze stuurautomaat stuurde, zodat Annemarie ook nog even wat hazenslaapjes kon doen.
En zo sukkelden we met een gestadig gangetje op IJmuiden aan, af en toe uitwijken voor een schip of boorplatform mooi door verlichte straten van ankerliggers. Tot we ineens werden opgeroepen: Sailing vessel in position.... Na een paar keer begon het bij ons te dagen dat wij dat waren. Bleek dat we recht op een wind farm in aanbouw afvoeren ongeveer 15 mijl voor IJmuiden. Of we wat noordelijker wilden gaan koersen, met 50 graden zouden we netjes bij de noordkardinaal uitkomen. Dus ja, dat doe je dan maar. Het guard vessel lag trouwens op een mijl of 5 afstand, onze radarreflector doet het dus wel.
De laatste 10 mijl viel de wind ook nog eens weg, dus toen de motor aan. 5 mijl voor IJmuiden (de kust al goed in zicht) rook ik blijkbaar weer land, want ineens was de zeeziekte weg, misschien de volgende keer een polletje gras mee?
Om 8 uur liepen we de haven van IJmuiden weer binnen, stootwillen uit, lijntjes vast, en snel onze kooi in.