Onderwerp: Noreen’s trip Schotland extended

Mooi om mee te lezen, beleef onze trip weer opnieuw, goede reis verder, gaan jullie ook helemaal rond GB? Ik vond het eiland Rhum ook heel speciaal, als je nog de mogelijkhed hebt, de moeite waard, ook goed wandelen daar. Op Canna de basalt nog gezien?

Super leuk om alle verhalen te lezen en de foto's te zien. Ik kan niet wachten totdat ik daar zelf mag varen...nog een maandje

Wij zijn nu in Fort William, net de 8 sluizen bezocht. Ben jaloers op de crew van Noreen. Van af een boot is het veel mooier dan vanuit een voertuig met het stuur aan de verkeerde kant! Wat een geweldig land. Via Oban, Mull en Skye zin we hier beland. Woensdag vliegen we weer. Donderdag gauw weer zelf zeilen. Nog veel plezier gewenst.

Volgens de grib’s gaat overmorgen een weer situatie ontstaan waar we op hoopten. Vandaag nog enkele flinke buien maar in de loop van de nacht moet een kleine hoge druk cel voor rustig weer gaan zorgen. Daarnaast staat er “buiten” aan de west zijde van de Hebriden een hele kleine deining van zo’n anderhalve meter. Kortom de reden om ons al lang voorgenomen plan in stelling te brengen. We vertrekken uit Loch Tarbert richting zuidhoek van Harris. Daar kun je onder allerlei serieuze aanbevelingen het niet te doen van de oostzijde van de Hebriden met betrekkelijk beschut water naar de west zijde varen. Waar de Noord Atlantic de dienst uitmaakt . The passage is not recommended without local knowledge , the tidal streams run strongly through te narrow channels, en nog wat opwekkende opmerkingen staan er op de kaart. Bijna vanzelfsprekend net voor wij the Sound of Harris in willen draaien komt er een bui over met, wat men even vergeten was te melden, een behoorlijke bak wind. We hebben nog de bijboot met motor op het net liggen. Iets wat je in deze omstandigheden toch liever niet wilt. Beter is het motortje er af en de boot omgekeerd in het net. Dan kan daar niet zomaar aan lij 400 - 500 kg extra waterballast ontstaan. Naar ja. Leverburgh is een kleine 3 mijl en we doen die maar even met behulp van de diezel. We hebben de mazzel dat net als we daar aankomen een local bezig is zijn boot aan een mooring te hangen. "Prima als jullie vannacht aan de mooring van mijn buurman gaan. Het zal we een klus zijn om de ketting boven te krijgen. Die is nogal zwaar uitgevallen.” Nou dat laatste was waar zelfs met behulp van een schoot lier een 6mm dynema lijn kreeg ik het ding niet boven water. Het dynema lijntje brak…. Maar de haal lijn leek me nu ook wel sterk genoeg voor mijn boot.
We pakken s’avonds nog de bijboot in de voorpunt. Wel zo’n goed gevoel als we morgen aan het serieuze werk beginnen. Ja, Henny ze past op jouw bed…
Nu zul je als lezer wel denken. Waar gaat dit nu allemaal om? Het volgende plaatje is een aanwijzing. Het is een zeil bestemming waarvan sinds dat ik van het bestaan gehoord had, de wens koesterde het te realiseren.



Op het eerste gezicht lijkt een eilanden groep 40 mijl voor de “kust” zeil technisch niet moeilijk. Maar schijn bedriegt. Er is geen beschutte haven. Je ligt voor anker in een half ronde baai waar oceaan deining en val winden vrij spel hebben. In de zomer maanden is zeker de helft van de tijd het niet mogelijk om er aan land te komen. Als je bijbootje 4 meter op en neer gaat bij wat rotsen en jij wilt aan land springen is dat niet zo verstandig. Verder als het weer verslechterd komt dat met wind uit het westen. Daarmee is de toegang tot een goed heenkomen op korte afstand, toch nog 40 mijl, via de sound of Harris afgesloten. De 2 andere routes zijn behoorlijk veel langer en hebben gemeen met de eerste dat je komt van diep water naar relatief ondiep. Terwijl in de tijd die je nodig hebt om de ± 100 mijl af te leggen het weer een behoorlijke tijd de kans heeft wat extra golfhoogte op te bouwen.
Maar die kleine groep eilanden, het restant van een vulkaan krater, prikkelt op reusachtige wijze onze fantasie. Voor 2000 jaar hebben hier mensen geleefd in vrijwel absolute afzondering van de rest van Europa. Op mooie dagen kun je het zien van uit Harris ! Pas in de 19e eeuw is het isolement doorbroken en heeft onze invloed in nog geen honderd jaar het leven van deze mensen op dit stukje aardbol tot een eind weten te brengen. Het 2e is het natuurschoon. De hoogste kliffen van Europa. Vogel colonies met een omvang die je bijna nergens anders tegenkomt. Grote monolieten die rechtstandig uit het water oprijzen. Twee unieke schapen rassen die bepalend zijn voor de vegetatie. Een van deze schapen rassen staat heel dicht bij het oerschaap. Zelfs de muizen hebben zich op een andere manier ontwikkeld dan op het vaste land. Niet voor niets is dit een UNESCO wereld erfgoed zowel cultureel als natuur. Deze dubbel status is sporadisch toegekend.
Kortom een zeilbestemming om natte dromen van te hebben.

volgende bijdrage meer foto's en belevenissen !

Genieten van de eilandengroep St. Kilda met Hirta en Soay! Ja, ik heb het even opgezocht. Was erg benieuwd. Hopelijk lukt het om aan land te gaan.

Om 7 uur locale tijd gaan we op weg door het Leverburgh chanel richting west. Met een briesje 3 en slack water doet het allemaal heel kalmpjes aan. Er staat gelukkig net genoeg wind om leuk te zeilen en de 40 mijl worden redelijk snel afgelegd. Om half negen worden we ingehaald door de dag boten met toeristen die elke dag vanuit Leverburgh open neer varen. Met hun snelheid van 18 knoop is dat te doen en kunnen de bezoekers een aantal uren op het eiland rondwandelen. Tenminste als het weer toelaat aan land te gaan. Als dat niet gaat krijg je 30% van je ticket prijs retour.

Boreray en Stac Lee



Om 14.35 gaat ons anker in kraak helder water, 8,6 meter omlaag naar de zand bodem in Village Bay. Noreen is aangekomen op St. Kilda ! Dit gaan wij eerst maar even tot ons door laten dringen. Bovendien is het uitzicht vanuit de boot al een beleving op zich.

uitzicht vanuit de boot voor anker


Op de stenen pier is het nog een drukte van dag bezoekers die alweer aanstalten maken om te vertrekken. Na een uur is de rust neer gedaald en roep ik met de marifoon de beheerder van St.Klida op om toestemming te krijgen aan land te komen. Uiteraard is dat geen probleem mits wij natuurlijk alleen met een open bijboot naar de pier toekomen. Het is van uiterst belang dat er geen ongenode gasten, als parasieten of ander ongedierte aan land kan komen. Een open bijbootje is makkelijk wat dat betreft te controleren.
Gelukkig is er maar weinig deining ons bootje gaat zo’n 50 cm op en neer. De stenen zijn echter behoorlijk glad en Roos neemt het zekere voor het onzekere en gaat gewoon stabiel zitten op de stenen rand. Wat natuurlijk een wat groen uitgeslagen broek oplevert. Maar dat is altijd beter dan uitglijden en letsel oplopen.
In het avond licht met een laag staande zon is het ronduit betoverend om hier rond te lopen. Snel heb je zo midden in de zomer met het mooiste weer wat je wensen kunt, romantische ideeën over hoe de mensen hier geleefd en gewerkt hebben. Maar het moet een bikkel hard bestaan zijn geweest als je je even een kijkje neemt in een black house. Waar men tot halve wegen de 19e eeuw in leefde samen met het vee. zonder ramen en schoorsteen. beschermd door stenen muren opgetrokken zonder zonder specie waar de wind vrijelijk doorheen kon. De huizen op de foto’s die wij als zodanig herkennen zijn pas later gebouwd. De oude woningen zijn de ronde die tussen de rechthoekige in staan. Maar 2 eeuwen geleden was dit nauwelijks veel verder ontwikkeld dan grot bewoners. We dolen rond op de hellingen en nemen tientallen foto’s. Als de zon achter de heuvel, nou ja berg, zakt gaan we terug aan boord. We eten wat en gaan snel naar bed met de wekker lekker vroeg.

De boten voor anker in Village Bay

Prachtig verslag, ook weer erg mooie fotos!

De volgende ochtend wederom weer met prachtig licht gaan we nogmaals ronddwalen.

ommuurde tuinen zodat de schapen het moeizaam verbouwde gewas niet opvraten.



Soay schaap die elk jaar op natuurlijke wijze zijn vacht wisselt.



We klimmen omhoog naar de zadel tussen Oisebhal (288mt) en Conachair (424mt) waar de kliffen min of meer rechtstandig uit zee omhoog komen. 3 meter van de rand echter zijn her en der scheuren te zien en plekken waar kort geleden rotsen losgekomen zijn om in de diepte te verdwijnen. Samen met mijn latente hoogtevrees is dat genoeg om mijn nieuwsgierigheid naar waar al het gekwetter en gekrijs van vogels vandaan komt te temperen. Als je de broedende volgels wilt zien is dat beter vanuit een bootje beneden. Even een foto van gepaste afstand.



Nog een laatste zwart wit impressie



Boven de toppen ontstaan nu duidelijk de eerste wolken. Verderop op zee nadert een doorgetrokken hoge bewolking. Voorbodes van een mogelijke weer omslag. En teken voor ons om het anker te liften. Met een tevreden gevoel kijken we achterom naar wat een van de evacuees uit 1930 later over het verlaten van het eiland zei “It was a far better place” Maar onze westerse cultuur wist er geen raad mee. Wij dus ook niet en zijn weer op weg naar “de veilige haven”.

Prachtig verslag:-) dank je!

Bijzonder interessant.Mooie impressie. Ik wist geheel niet van het bestaan van die eilanden. Het stimuleert ook onze reisplannen.
Maar daar aan land gaan lijkt me wel een hele uitdaging.
Bedankt voor het verslag.

Mooi verslag, de eilanden maar eens opgezocht!er is daar heel wat gebeurt de afgelopen 5000 jaar

Unieke plek "in de buurt" waar je niet zo snel komt. Geen mens te zien. Prachtig; wat een serene rust daar. Vaak is het tijdens vakantie-reizen onmogelijk om foto's te nemen zonder dat er mensen voor de lens lopen. Ligt er aan waar je naartoe gaat natuurlijk, maar toch...

Wauw, echt een te gekke plek, prachtig!

Na het bezoeken van zo’n plek past mij stilte. Van Leverburgh zeilen we met een klein windje op ons dooie gemak om de noordpunt van Sky naar Portree. We gaan wat heen en weer om de wind veldjes te pakken. Zo leggen we een nogal zigzaggende track van iets meer dan 50 mijl af. Aan het einde van de dag komt toch de wind die zich gisteren al aankondigde doorzetten en klokken we nog even boven de 15kn boot speed.
Portree lijkt op het eerste gezicht wel een beschutte anker baai. Maar als we rond de moorings zoeken naar een plekje worden we getrakteerd op gemene valwinden die van de basalt helling omlaag dondert. Dus we denken het beter te doen een zoeken aan de andere kant van de baai een plekje achter een uitsteeksel met bomen waar van al het windgeweld niets meer is te merken. Ankeren tussen bomen is bijna altijd een goed plan. We varen even op en neer om te kijken of de bodem redelijk vlak is en we reken uit of er de 50 cm water blijft staan die Noreen nodig heeft om te blijven drijven. De keuze is gemaakt en we laten het anker zakken. Het heeft de grond nog niet geraakt of er komt een soort rondvaart bootje op ons af met uit het raam een verhit hoofd. “You can’t moor here ! You will be high and dry in the morning. “ Een beetje verbouwereerd kijk ik de man aan. Morgen ochtend is toch ±12 uur later. Je zou toch aannemen dat er dan ongeveer de zelfde hoeveelheid water zou moeten staan. Hier is het tij toch ook 6 uur op 6uur af. Maar goed mogelijk vallen we hier vannacht even droog. Het tij kan altijd net wat anders zijn dan de theorie. Dus is locale kennis altijd welkom. Hij zal wel bedoelen dat er stenen liggen. Beleefd vraag ik hem naar de bodem. Op de kaart staat aangegeven dat het zand moet zijn. “No it’s not sand it’s soft mud. You can’t moor here ! Take one off the yellow moorings on the other side and you will be safe.” Nou ja daar dacht ik nu juist anders over. Dus leg ik hem uit dat voor mijn tri het geen enkel bezwaar is om op zachte modder droog te vallen. Dat was de laatste druppel die alle redelijkheid uit deze man weg wist te spoelen. Al vloekend en tierend verdween 'ie. Even later werd het me toch duidelijk toen zijn bootje langs alle bootjes aan de mooring’s voer om de 15 pond te incasseren.
Portree heeft een idyllisch havenfront met veelkleurige huisjes wat er heel uitnodigend uitziet. We blijven een dag doen boodschappen en lopen wat te lanterfanten. Tot er een gigantisch cruise schip voor de baai ankert en werkelijk honderden druk doende Italianen op de wal afzet. Wel een raar ding dat schip voor het eco geweten zitten er wat masten op waardoor het lijkt alsof er gezeild kan worden.



Het is duidelijk dat dit plaatsje iets te toeristisch voor ons is. Nu bij het zoeken naar foto’s om dit verhaal te illustreren bijkt ook dat wij beiden niet de moeite van het maken van foto’s hebben genomen. Aan het landschap van Sky ligt het niet. prachtig groene heuvels die overgaan in steile basalt wanden.



We varen door regen en laag hangende wolken door via de smalle doorgang tussen Sky en het vaste land naar Loch Moidart De ingang van dit log wordt in de gids die we hebben al aangeduid met vrij lastig. We mikken het zo uit dat we met de kentering aankomen. Dan hebben we in ieder geval geen last van een flinke bult stroom. We komen aan bij laag water. Volgens de kaart en de gids moet het mogelijk zijn binnen te komen. Wat wij voor ons zien geeft een geheel andere indruk. Wij zijn wel wat gewend aan de oost kust van Engeland en op de waddenzee. Maar daar is het zand en is een kleine vergissing nog wel overheen te komen. Hier gaat het om harde stenen en een kleine deining van ± 50cm is al goed in staat bij een navigatie fout ons bootje geheel te vermorzelen. De foto is genomen nadat we binnen zijn. We zijn door het water achter de 2 rotsen op de voorgrond van links naar rechts binnengekomen en vervolgens driekwart rond de rechter rots gevaren. Om de schaal te beoordelen kun je kijken naar de zeehond op de linker rots.



Maar goed we zijn binnen ! En het loont de moeite. Het is prachtig. De komende dagen zijn we van plan even wat slechter weer af te wachten. Dat is geheel geen straf. Eerst vallen we droog op een standje achter het kasteel. Dan kan ik even onze maxprop van vet voorzien. We maken een schitterende wandeling langs een in lang vervlogen tijden goed aangelegd wandel pad langs de steile oevers van het loch verder naar binnen. Kortom een prima plek om even op adem te komen.

foto's Loch Moidart

Prachtig verslag, bedankt voor het delen.

We zijn zelf net terug uit het zelfde gebied, maar dan met de sleurhut. We waren bijna tegelijkertijd met jullie in Fort William. Op de 23ste zijn we de Ben Nevis op geweest. Ik heb bij het kanaal nog wel naar Nederlandse schepen gekeken. Niet veel gezien, alleen wel twee charterschepen.
Wij vonden het schiereiland van Ardnamurchan ook een van de mooiste gebieden, en heel rustig. Veel plezier nog daar!

Prachtige foto's bij een mooi verslag, dankjewel.

ik zeg WOOW , mooi verhaal en mooie fotoos, beetje jaloers .

ach ik stort me gewoon wel weer in mn werk, ook mooi

Dat cruiseschip kan echt zeilen! Google maar op club med 2. Absurd.

Hun youtube reclame...

Je maakt ons toch een beetje jaloers.... met al die mooie fotos

efsixzeiler schreef : Was hem ook al tegengekomen in Cherbourg, deze.. Toch zonde dat je mooie moment verstoord wordt door een cruiseboot vol Italianen.


Verder prachtige foto's, ben heeeel jaloers

Absolutely beautiful.

3Noreen schreef : Wederom een mooi verhaal over een legendarische plek en opnieuw prachtige foto's om het te illustreren.
St. Kilda is inderdaad een plek die tot de verbeelding blijft spreken. Met de ontruiming van destijds en de sporen die daarvan zijn achtergebleven is het eigenlijk het Schokland van Schotland, maar wel wat lastiger bereikbaar..
Vorig jaar las ik 'Sightlines' van Kathleen Jamie, waarin ook een zeilreis en een verblijf op Saint Kilda wordt beschreven op een mooie, filosofische manier. De schipper met wie Jamie de reis maakt (een semi-professional die tegen betaling passagiers naar het eiland brengt) beschrijft de drijfveren van zijn passagiers als volgt: "It's like the holy grail. The edge of the world. That's wat they come looking for. Nothing else will do".
Feitelijk geldt dat ook voor Jamie. Al op school zag ze een film over de ontruiming.
De eerste afspraak om naar St. Kilda te zeilen gaat overigens niet door, om exact de redenen die je beschrijft. Het weer is te slecht en aan land gaan zou te riskant zijn. De tweede poging, een paar jaar later, heeft wel succes.

Nogmaals bedankt voor je inspirerende verhaal en de prachtige foto's.

Leuk dat je de vergelijking trekt Kilda - Schokland. Onmiskenbaar een zelfde "gevoel" Wel veel beter te bereiken.
Een foto van de voormalige haven van schokland. Nu ingesloten door een weiland. Prachtig vooral bij weer wat ik mooi vind.

3Noreen schreef : Weer een mooie foto.
De parallel is natuurlijk vooral het gegeven dat beiden ontruimde eilanden zijn. St Kilda overtreft Schokland natuurlijk verre als het gaat over grootse natuur en geisoleerde ligging.
Schokland is wel een typisch Nederlands fenomeen. Ooit te klein en te laag om op te kunnen overleven (de golven sloegen er met zwaar weer overheen, geloof ik); nu een kleine verhoging in het omringende polderland.

--
stegman

PS.: Wat de meesten hier wel zullen weten, maar ik vermeld het toch nog maar even: de bekende Schokker platbodems vinden hun oorsprong op het voormalige eiland Schokland.