Onderwerp: Noreen’s trip Schotland extended

Henny onze opstapper heeft afscheid genomen. Hoewel we veel met ons tweeën varen missen we zijn gezelligheid. Maar er zijn een hoop praktische zaken aan de orde. De voorraden moeten nodig aangevuld worden. Als mede ook de diesel tank. Dus met het steekwagentje richting maxi super. Granton heeft geen brandstof voorziening dus vervolgens ook een dergelijke trip naar een benzine pomp met 2 jerrycan’s. Met als bijkomend voordeel dat onze tank niet door de diender met argusogen bekeken wordt omdat die een rode vloeistof bevat, als we weer in NL terug komen. Van sommige zaken snap ik toch nix. Maar het is kennelijk zo belangrijk dat op rode diesel controle is dat er een duur controle apparaat zich daarmee bezig houdt. Ik zou overigens in NL niet weten hoe ik aan rode diesel zou moeten komen, aan de pomp wordt het niet meer verkocht.

De wind is inmiddels uit het NNW gaan waaien. Wat het geultje van de haven voor ons minder plezierig maakt. Kleine golfjes waar je argeloos naar kunt kijken kunnen onder ons bed in de achter kajuit een oorverdovend lawaai produceren. Dan is van goede nachtrust nauwelijks sprake. Reden genoeg om maar eens de trossen los te gooien, ook al is de dag een behoorlijk eind gevorderd. In de Firth of Forth ligt een klein eiland strategisch in het midden, Inchkeith. Zo’n 14 jaar geleden hebben wij hier in de dichte mist 2 etmalen voor anker gelegen. We konden geen 50 meter ver zien. Maar wel de langs varende grote scheepvaart horen. Boven het gekrijs van de honderden meeuwen. De derde dag was de mist iets opgetrokken en konden we een riante 300 meter voor ons uitkijken en zijn we vertrokken. Echter ondanks dat de afstand maar 4 km is, wat we toen nooit te zien hebben gekregen is Edinburgh. Dit was de gelegenheid dit te reviseren. Om een uur of 8 s’avonds ratelt de ketting naar beneden.



“ Light and Variable “ Als dit de aanduiding voor de wind in het Engelse weerbericht is weet je als zeiler dat het alles behalve licht werk wordt. Het wordt voortdurend je aanpassen aan de grillen van de Anemoi. Vandaag is het zo’n dag. Er gaat geen uur voorbij of we varen ruim winds of we zijn aan of voor de wind, een al of niet gunstige, slag aan het maken. De uren gaan voorbij en al kruipend komen we de Firth of Forth uit . Bij het ronden van de North Carr mengt zich ook nog een vervelende deining uit het noord oosten in het spel. Waar we tot dan toe nog aan de positieve zijde van hebben zijn weten te blijven. Echter dit is wat nodig was om de laatste voortgang, in de goede richting wel te verstaan, uit de boot te halen. We halen bakzeil voor de verleiding van de uiterton van de Tay. Roos maakt nog wat foto’s van de deining die links en rechts van de geul op de ondieptes in branding overgaat. Moe en maar toch voldaan met een magere voortgang van die dag maken we voor Broughty Ferry vast aan de visitors mooring van de Yacht Club .




De rust is er uit. Nu wil ik toch echt voortgang maken. Ook de verwachtingen van NW 6 en een zeer ruwe zee rond Rattray head maken dat urgenter. Zo dicht mogelijk langs de kust zijn de slagen het efficiëntst. Wat weer de mogelijkheid geeft voor leuke foto’s.

Tegen donker worden, als we langs Peterhead varen, neemt de wind al goed toe. Roos die vandaag veel wacht heeft gedaan weet wel hoe laat het is. En laat de schipper zijn gang gaan. Dit wordt een gevecht. Met 8-9 knopen @ 32 graden aan de wind is het 3 - 4 uur minder aangenaam verblijf aan boord. Met wind tegen stroom gaan we met een paar weide slagen om de hoek.
Waar de nieuw dag rust brengt.



Het weerzien van de oost ingang van het Caledonian Kanaal is bijzonder vriendelijk te noemen. Het weer is prachtig de zon schijnt volop. Bij de vernauwing van het Inverness Firth onder de brug worden we verwelkomd door uit het water springende dolfijnen en een sluismeester op de marifoon die ons vriendelijk vraagt of we nog even kunnen wachten. De sluis houdt niet veel breedte over. Aan weerszijde een kleine meter. De wind staat dwars op de sluisingang. Dus de sluismeester en wij zelf vinden het prettiger om alleen geschut te worden. Dus de jachten voor ons gaan eerst. We gooien de haak over de rand en wachten op onze beurt.
Na een klein uur varen we zachtjes van de stuurboord en bakboord drijver schommelend de sluis in. De sluismeester is helemaal door het dolle heen, tenminste in zoverre de Schot dat kan zijn. In zijn jonge jaren heeft hij Hobby Cat gevaren, en vergelijkt onze binnenkomst met de begin scene van de film Waterworld. Later maakt hij met Roos haar kamera een foto van ons in de (volgende)sluis.

Wat een rust. Na 2 weken zee. Met 5 knoop varen we over een spiegel van water richting Loch Ness. Dit heeft toch ook wel wat. De vorige keren dat we door dit kanaal zijn gevaren hadden we vooral haast om aan de west kust te komen. Nu hebben we meer tijd en laten ons doordringen met de sfeer van het schotse binnenland. Misschien kunnen we zelfs een glimp van Nessie opvangen. Hoewel zelfs de locale bevolking er weinig vertrouwen meer in heeft.



De wind over Loch Ness tunnelt ferm uit het zuidwest. met af en toe een valwind van meer dan 25 knoop. Als we willen zeilen is het 30 mijl kruisen en blijven opletten dat we niet te grazen genomen worden door zo’n wusch over het water. Met ons vorige bootje is het ons overkomen dat we beide staand op de rand van de kuip in het water, elkaar aankeken met een blik van dit is minder…. Kortom onder een dreigende wolkenlucht gaan we met behulp van de motor in een rechte lijn op Fort Augustus af.

Mooi om te lezen.

Leuk! Fijn dat je de moeite neemt om ons een beetje mee op reis te nemen.
Wij willen nog ooit die kant op.

Mooi, ben zeer benieuwd naar het vervolg

Mooi verhaal, Gary, keep them coming! Mijn zoon gaat vanaf volgende maand in Edinborough studeren en ik ben van plan hem zeilend te gaan bezoeken. En door dit verhaal krijg ik nog meer zin!

Leuk dat jullie overnacht hebben bij "mijn" RTYC in "The Ferry"! Zoveel bezoekers krijgen we hier in Dundee nu ook weer niet.

ErikSnel schreef : Leuk, de Engelse spelling. Of de Schotten zelf dat kunnen waarderen is wat anders..

--
stegman

Leuk om te lezen. Vroeger al eens naar Scholland geweest, prachtig land, lijkt me leuk om dat eens met een eigen boot te doen..

Leuk hoor! Lijkt me ook iets voor mij ook, dat Calledonisch kanaal. Ik ben benieuwd hoe je ervaringen met de muggen daar zijn, dat houdt mijn vrouw nl. een beetje tegen (na wat horrorverhalen van vrienden).

Jullie mooie verhalen over Scotland doen bij mij de nodige herinneringen herleven. Heb alle hoeken van het land gezien. Tien vakanties achtereen. Met de camper, auto en motor. Mijn forumnaam, genoemd naar mijn vorige boot, heb ik niet voor niets zo gekozen. Helaas echter nog nooit per boot langs en door dit prachtige land gevaren. Slechts een keertje op een surfplank op een meertje in de buurt van Perth. Mooi reisverslag mensen.

Van sommige streken, zonder er echt geweest te zijn, heb je een idee hoe het er uit zal zien. Anders dan met een boot door het Caledonian kanaal gevaren te zijn hebben wij geen ruime kennis van het Schotse Hoogland. Maar Loch Oich ademt met zijn laag hangende wolken, flarden mot regen, kale heuvel toppen en donkere dennen bossen, wat ons betreft de sfeer van Schots Hoogland. We willen hier meer van proeven. Een mooi tussen de bomen onder een kasteel ligt een kleine steiger waar we vast maken.



Er is een wandelpad om het meer. ±20km. Dat is een mooie aanleiding om de volgende dag de wandelschoenen aan te trekken. Aan de noord oever waar ons bootje ligt klimt het pad langs de helling door het bos boven het meer. Om bij de noordoost hoek af te dalen naar een oude hangbrug over de rivier die uitmond in het meer. Gelukkig voor ons, het omhoog en omlaag vraagt meer inspanning dan we gewend zijn. Loop het pad aan de zuid oever over het trasse van een voormalige spoorlijn. Dus redelijk vlak en makkelijk te lopen. Links en rechts van het pad staan een keur van paddestoelen. En ik kan het niet laten de een selectie van de, niet op de “rode” lijst staan, eetbare varianten mee te nemen voor het avondmaal. Even voor het gemak er van uit gaan dat de kwetsbare soorten in NL overeenkomen met die in Schotland. s'Avonds geven ze in ieder geval een bijzondere extra smaak aan het eten.







@Evaluationcopy We hebben de 3 keer dat we het kanaal gevaren hebben geen last van muggen gehad. Mogelijk gewoon geluk.

@Puffin specaal plaatje

Mooi verhaal, prachtige foto's!

Via Neptune’s Staircase worden we afgezet op zee nivo. Alleen nog de zee sluis scheidt ons nog van de zee. We zijn dan aan de West kust van Schotland. Voor ons is dit HET summum vakantie in bestemmingen. Daar zullen velen niet mee eens zijn. Het regent er vaak. De wind kan zonder aankondiging in het tijdsbestek van een half uur van windkracht 2 overgaan in 7. Het aantal havens met steigers voor jachten zijn op de vingers van 1 hand te tellen. Doorgangen liggen vol met rotsen. Het getij kan op vele plaatsen een stroom van meer van 6 kn veroorzaken. Het idee van shoppen moet hier nog uitgevonden worden. Maar wat er wel is. Het aantal baaien eilanden inhammen en loch’s waar je voor anker kunt zijn ontelbaar. Gemengd met open stukken water waar er een ongeschonden horizon de begrenzing is. Zeilen tussen rust en natuur in ultimo forma. De foto’s hier zijn maar schamele afbeeldingen.


Neptune’s Staircase

De verwachtingen voor het weer de komende dagen zijn positief. Dus besluiten we het meer opener water op te zoeken. Via de Sound of Mull Ardnamurchan Point richting “the Small Isles". Er is maar een kleine bries net genoeg om Noreen voortgang te bezorgen. Wel is waar niet erg efficiënt zoals de track laat zien.



Maar onderwijl is er zoveel moois om ons heen dat het ons weinig kan schelen dat het niet opschiet.





Canna is zoals de meeste eilanden hier altijd prive bezit geweest. De mensen die er woonden een werkten waren crofter’s. In mijn ogen een tussenvorm van huurder en lijfeigene. Canna was tussen 1938 en 1981 bezit van een ruimdenkend persoon die i.t.t. wat gebruikelijk was juist de Gaelic cultuur als mede de behoud van het plaatselijke ecosysteem stimuleerde. In 1981 schonk hij het eiland aan de National Trust for Schotland. Hierdoor is het eiland ook niet in de laatste decennia van de vorige eeuw ontvolkt geraakt. Wat duidelijk op een plezierige manier te merken is als je op het eiland bent. Canna heeft een klein aangrenzend eiland, Sanday. Hierdoor is een mooie natuurlijke haven tussen deze twee in. Noreen, omdat ze zich achter het anker heel afwijkend gedraagt ten opzichte van de meer gebruikelijke boten, ze ligt nagenoeg altijd op de wind en niet op de stroom, zoeken wij als het even kan een plekje iets buiten de andere boten. Gelukkig hebben wij maar heel weinig diepte nodig en kunnen dus meestal achteraf wel een plekje vinden. Zo ook hier ankeren we hier buiten de rij andere boten. Hierdoor hebben we hier minder last van de binnenkomende “swell”.

3Noreen schreef : Mooi verhaal en nog mooiere foto's.
Is die van de Papegaaiduikers ook van jou? Prachtig met die focus op het rotsblok waar de Papegaaiduikers op zitten en voor- en achtergrond onscherp. Waar is die foto gemaakt, als ik vragen mag?
Misschien gaan we volgend voorjaar naar Schotland (niet met de boot, overigens) en één van mijn wensen is het van dichtbij bekijken van Puffins..

--
stegman

Alle foto’s zijn door Roos of mij zelf gemaakt. De puffin’s op Farne Islands.

foto's op Canna

Geïntimideerd, dat is het gevoel als we een donker, nauw, en vooral verlaten Loch Skipport binnen varen na een pittige, maar geweldig zeilend, oversteek van Canna. De oevers, van kale rots verdwijnen bijna loodrecht in het donkere water. Aan het eind van het loch houd een smalle weg op bij een stenen pier die al even verlaten is als de rest van de omgeving. We varen wat rond voor een geschikte plek om ons anker te droppen. Het is bijna overal meer dan 20 meter diep. Na een half uur rond varen gaan we voor een hoek van een bijna geheel afgesloten kom waar het slechts 14 meter diep is. Gelukkig pakt het anker in een keer en hoef ik niet de 70 meter ketting en lijn opnieuw uit te brengen. Volgens de navtex zal de komende nacht de wind uit de zelfde kant blijven komen en is de draai cirkel van 140 meter geen probleem. Wat de navtex verder mededeelt is echter niet gerust stellend. De vooruitzichten op termijn (48 uur) is een gale 8 mogelijk severe gale 9. We hebben gelukkig de volgende dag om een wat vriendelijker anker stek op te zoeken. Behalve de navtex hebben we al een dag of 4 geen andere weer info binnen kunnen halen. Voelt onzeker, we zijn verslaaft geworden aan grib files. Geeft te denken ?
Bij Loch Maddy vinden we een betrouwbare mooring en een koffie cafe met wif. Kortom we zijn weer helemaal op deze wereld. We maken in de stilte voor de storm een wandeling naar een oude hangbrug. Die met wat sjor banden in positie gehouden wordt. Zo iets zou in NL als levensgevaarlijk direct afgesloten worden. Wij gaan er toch maar 1 voor 1 over. Het weer is nog prachtig we kunnen ons bijna niet voorstellen dat het morgen heel anders er uit gaat zien.
Maar dit keer helaas hebben de weermodellen gelijk. We blijven 36 uur aan boord terwijl de wind door het wand raast. We maken, ondanks dat het maar hooguit 50 meter is volledig in zeilpak een tochtje in de bijboot naar de kant om even koffie en wifi te doen. Waar we onze plannen smeden voor als het weer opknapt.

Zie ik het goed dat er wier aan de sjorbanden hangt? Komt het water dan daar onder bepaalde omstandigheden zo hoog te staan?
Mooie tijd gewenst verder...

Mooie verhalen. Krijg wel zin in wat meer wind, wij zeilen in windkracht 1 tot 2, met soms -hoera- een uurtje 3...

Mooie verhalen! Schotland is prachtig! Paar keer geweest, maar niet over het water. Wel bij Inverness een tijdje gezeten, de dolfijnen gekeken en Loch Ness van die kant een beetje bekeken. 4 seizoenen in een dag ook meegemaakt, maar de ruigheid van Schotland is betoverend!

Heerlijk om zo mee te genieten. Ben benieuwd naar jullie uitstapje naar St. Kilda.

Noballast schreef :
+1. Mensen die we op de ARC Portugal hebben ontmoet hielden maar niet op over hun trip naar St. Kilda. Schijnt echt fantastisch te zijn. Maar zorg dat je genoeg ketting hebt en ga alleen als het weer het toelaat. Het is diep ankeren en er is weinig tot geen beschutting, heb ik begrepen.


Onno

Naast het zeilen gaan wij graag op pad met de wandelschoenen aan, een fototoestel met statief, even een stukje van het land bekijken. Zo’n ommetje van 15 - 20 km geeft vaak al een hele goede kennismaking met de streek waar je op dat moment bent. We hebben jaren ook een stel fietsen mee gehad maar dat beviel stukken minder. Op een of andere manier zijn onze hersenen optimaal de omgeving tot ons te nemen als we op “lemen voeten” ons door het landschap begeven. Loch Maddy is gelegen in een gebied tussen Uist en Harris wat bestaat uit vele kleinere lage eilanden. Verbonden met een kuststrook van zand en duinen. Je zou hier een ultimum wandel gebied verwachten. Echter er zijn niet of nauwelijks paden. Ofschoon de grazige weiden prima lijken om zo doorheen te lopen, de schapen doen het per slot ook, is dat niet te doen. Het is bij stukken heel drassig en zak je tot je enkels toe weg in het veen.
Bij East loch Tarbert is er wel de mogelijkheid de benen te strekken. In het verleden is er voor de broodnodige communicatie een aantal paden over de heuvels naar de naast gelegen loch’s aangelegd. Hier ging dan de postbode in het verleden drie keer per week van dorp naar dorp overheen. Met net genoeg wind om een leuke 6 kn te lopen varen we dus naar Tarbert. Van de storm van de afgelopen is alleen nog te merken dat er met de grote hoeveelheid noorden wind, min of meer rechtstreeks van de pool een hoop koude is aangevoerd. De middag temperatuur is hooguit 14 graden de lucht is helder en droog.
We vinden een mooie ankerplek in een kom op bijboot afstand van de stadje. Nou ja dorp. Maar ze hebben een heuse 3G zendmast ! Tijdens onze wandeling maken we van boven een foto met onze boot in het midden. Verder nog twee impressies van het ruige landschap.