Eerder schreef ik in het draadje ‘wereldreiziger in spe’ dat ik al m’n tijd aan de voorbereiding van mijn wereldreis zou besteden en niet meer zou zeilen tot die tijd. Daar ben ik blij vanaf geweken. Mijn vrouw kwam namelijk met het geweldige voorstel om een paar weken met de boot Corsica te gaan verkennen. Op voorwaarde dat zij met het vliegtuig zou kunnen en ik daar de boot naar toe zou varen.
Je kunt me geen groter plezier doen dan me solo met m’n bootje te laten toeren, dus binnen no-time had ik tickets voor haar geboekt.
Vervolgens moest er nog van alles gebeuren om de boot vaarklaar te krijgen. Mijn plan om op 9 juni het roer eronder vandaan te halen moest maar even wachten.
( Voor de duidelijkheid:Ik woon in een klein dorpje, Oppede in Frankrijk, in de buurt van Avignon ).
En zo vertrok ik op 30 juni vanaf Fos sur Mer ( bij Marseille ) naar Calvi op Corsica, zo’n 180 mijl en een kleine 2 dagen varen. Na een rustig verlopen vaart ( 3 dagen ) hoefde ik de boot alleen nog maar even aan de kade af te meren. Ondanks de vele oefeningen nog steeds niet m’n sterkste punt. Deze keer ging het als volgt:
Ik zou met m’n neus naar de kade gaan liggen:
Zuiden wind 4 Beaufort. Kade is west, aan m’n zuidkant ligt al een boot. Aan m’n noordkant is het leeg.
Aan de oostkant is ook een steiger waar door de manoeuvreer-ruimte beperkt is.
Per boot is er een lijn onder water die aan de kade bevestigd is en verderop op de bodem verankerd is.
Het idee is dat je die lijn oppikt en meeneemt naar achter, om ‘m daar te beleggen.
Bij m’n eerste poging werd de boot teveel opzij gedrukt, waardoor ik teveel ruimte had ten opzichte van de boot naast me en daardoor kon ik de lijn niet pakken.
Ik draaide snel door en ondernam een 2e poging. De boeg verwaaide opnieuw te veel, dus weer snel doordraaien en mezelf even uit de haven manouvreren om de zaak rustig te overdenken. De ‘havenhulp’ stond inmiddels vanaf de kant te gebaren dat ik haast moest maken. M’n vrouw stond ernaast en begreep niet wat ik aan het doen was. Ok een derde poging. Met de ruimst mogelijke bocht en wat meer gas erop met indraaien (zodat de boeg geen tijd zou hebben om te verwaaien ) moest het lukken. Helaas alleen was ik zo gefixeerd op het recht naast m’n buurman komen dat ik met teveel vaart en te laat m’n achteruit inschakelde, met als gevolg een hardhandige botsing met de kade, kijk maar:
Bijlage 002.JPG niet gevonden
NB:in Calvi is het een komen en gaan van boten, maar toch vind ik dat hier de havenhulp even met z’n bootje m’n boeg tegen had kunnen / moeten houden, in plaats van op de kant te gaan staan roepen. Maar ja, gebeurd is gebeurd. Die railing is er redelijk snel af te halen en dan kan er een nieuw stukje buis in gelast worden.
Eén zeildag mag ik jullie niet onthouden:
Op dag 6 van ons verblijf lagen we in de baai van Galeria. Helaas kwam er een stormverwachting door op de meteo, west / zuidwest 8 Beaufort met harde windstoten, en deining van uit het westen 1,5 a 2 meter. Nu is deze baai helaas niet beschut tegen westenwind, en ook al niet tegen de deining. Dat was dus maken dat we weg kwamen daar. Maar ja, met mijn volledig onervaren en zeeziekte gevoelige echtgenote de zee op was misschien ook niet ideaal. Toch besloot ze op de boot te blijven, en ik zette koers terug naar Calvi. We waren de baai nog niet uit, of een grote golf tilde de boot op en zette haar opzij. Juist op dat moment bewoog mijn vrouw nog door de kajuit, en mijn roep GOLF kwam te laat. Au, dat deed zeer, met een grote blauwe plek was het gevolg. We moesten toch nog wel zo’n 12 mijl noordwaarts, en ik begon te vrezen dat het voor haar een te groot avontuur zou zijn. Toen even later de vraag om de emmer kwam, wist ik dat zeker. Inmiddels voer ik op alleen een puntje genua een hele ruime koers, waarbij ikzelf het roer moest houden, want de stuurautomaat was niet opgewassen tegen deze snel toenemende deining.
Achteraf sla ik mezelf voor de kop dat ik het grootzeil niet 3 keer gereefd klaar had liggen, alsmede de stormfok op het voordek aangeslagen heb ( vooral na het lezen van het verhaal van Frans en Ilona ). Ik had immers een lagerwal met alleen maar rotsen op niet al te grote afstand, en ofschoon ik daar prima weg kon blijven, maakt hun verhaal wel weer duidelijk dat er maar weinig fout hoeft te gaan om schipbreuk te lijden.
Tegen de tijd dat we bij Calvi aankwamen was de wind toegenomen tot een dikke 8 met windvlagen van 50 knopen per uur, en potverdrie, geen plaats meer in de haven. Pal naast de haven liggen een aantal mooringboeien, die wel in de wind maar gelukkig niet in de deining liggen.
Daar koerste ik op af, maar dat is nog niet zo gemakkelijk om in deze wind, in je eentje zo’n boei te pakken te krijgen. Onder het motto ‘niet geschoten is altijd mis’ probeerde ik een lijn om de boei te werpen, dat mislukte omdat de boeg direct verwaaide. Doordat er al een groot aantal boten lag was de ruimte ook beperkt, dus ik rende terug naar achteren om het roer te pakken en gas te geven.
Om de boot beter onder controle te kunnen houden besloot ik langs de boei te varen, met het idee deze naast de achterzijde van de boot te krijgen. De lijn van de meerboei draaide zich zonder pardon klem om het roer heen, en was met geen mogelijkheid meer los te krijgen.
Nou ja, ik lag in ieder geval vast .
Met een helpende hand van een havenmedewerker, die met zijn boot de mijne in de wind duwde, en ikzelf onder de boot om de daardoor slaphangende lijn uit het roer te bevrijden, konden we gezamenlijk vervolgens de boot correct aanleggen. Pff, dat zat niet echt mee.
Het bleef nog een viertal dagen flink waaien. Daar zat het volgende probleem, want we moesten uiteraard met het bijbootje naar de kant ( hele kleine zodiac met 3,5 pk motortje ). Toen ik m’n vrouw de volgende ochtend eindelijk zo ver had dat ze meedurfde, kwamen we echt zeiknat aan!
Een probleem wat trouwens alle bijbootjes hadden. Dus dat betekende in zwemkleding naar de kant en daar omkleden ( niet echt handig ), maar wat was ik blij met de waterdichte rugzak ( Zulupack) die ik net met vaderdag had gekregen.
Verder was het een heerlijke vakantie waarbij we het eiland zowel per boot als per auto verkend hebben. Wat een prachtig eiland!
De terugreis verliep prima, maar toen ik zo’n 10 mijl voor Fos-sur-Mer de motor wilde starten, deed die helaas helemaal niets meer. Daar kom ik in het ‘motor eruit en boot blijft in het water’ draadje op terug.
Inmiddels was het rond 21h00, dus het leek me verstandig om vlakbij de haveningang te ankeren en daar het probleem op te sporen en op te lossen. Helaas zonder succes, waardoor ik de volgende ochtend een sleepje wilde vragen. Zo gezegd, zo gedaan: Dus rond 8h00 roep ik de havenmeester op (kanaal 9 ) en die riep op zijn beurt de plaatselijke visser op, die net terug kwam met de vis nog aan boord. Nu had ik nog nooit een sleepje meegemaakt, en zeker niet van een behoorlijk grote vissersboot, maar het ging ongelooflijk soepel. In de haven gooide de visser met een heel rustig gangetje en ruim op tijd de lange lijn naar de havenmeester die al op de kade klaar stond en vervolgens trok die al even rustig de boot naar de plek waar m’n boot uit het water kon worden getakeld.
Nu lig ik dus op het droge, kan eindelijk m’n roer eraf, m’n motor gerepareerd, grote schoonmaak van onderwaterschip na bijna 2 en half jaar in het water gelegen te hebben, enz.
Maar wat ben ik blij dat ik deze vakantie nog kon doen, voordat ik nu weer met het grote werk verder ga! Daarover schrijf ik in de respectievelijke draadjes.
frank
. Maar op langere tochten stuur ik normaal gesproken altijd op de windvaanstuurinrichting.( Behalve deze vakantie omdat ik met wat modificaties bezig ben ).
