Na alle drukte van vorige maand was het toch tijd om even wat met-ons-tweeën-tijd te pakken. De weersvoorspellingen waren goed, dus waarom niet een paar dagen met de boot weg? Dat hoef je geen twee keer tegen mij te zeggen, dus in no-time lag de auto vol met spullen die mee moesten, werd er nog snel even een inverter gehaald voor de laptop en konden we weg. Nou ja, bijna dan. Nog één nachtje slapen. En, o ja, de honden gaan ook mee…
Het reisdoel was ook niet zo moeilijk, we waren al op Texel en Vlieland geweest, dus Terschelling, here we come!
De Zeedoksluis wordt in september door de week alleen nog op afspraak bediend. Die had ik de dag er voor gebeld en rond de afgesproken tijd was er inderdaad beweging! Sluisdeuren gingen open, een brug ging omhoog en de lampen gingen naar enkel rood in plaats van dubbel rood. Dat scheelde toch mooi en klein uur omvaren!
Het schutten ging erg vlot, de marine haven was niet gesperd dus we konden in één keer door naar buiten. Niet heel veel later dobberden we lekker met een klein beetje wind in noordoostelijke richting. Heel hard ging het niet en van zeilen kon geen sprake zijn. De wind kwam uit noordoostelijke richting met misschien wel 10 knopen, dus opkruisen was niet echt een optie. Maakte me helemaal niks uit, ik was lekker op stap met mijn skatzy, onderweg naar Terschelling dus dat ging helemaal goed komen. Nog een uurtje of zes ofzo. Ik had het helemaal uitgekiend en we lagen mooi op schema om rond hoog water over de drempel in het Scheurrak/Omdraai/Inschot te schuiven.
Texel lag er ondertussen wel heel erg mooi bij, lekker in het zonnetje, nauwelijks een wolkje te zien. Eigenlijk hadden we best buitenom kunnen gaan, zo mooi krijg je het niet vaak.. Gaandeweg kreeg ons gesprek een interessante wending. “Ik ben eigenlijk nog nooit op Texel op vakantie geweest”, hoor ik mijn schat ineens zeggen. We zijn toch vaak in Oudeschild geweest, da’s toch ook vakantie? Nee, da’s de haven, dat telt niet. Oh…
Niet heel veel later.. “Ik heb eigenlijk geen idee hoe Texel er eigenlijk uit ziet, voorbij de haven”. “Het is net Noord-Holland” antwoord ik. “Eigenlijk hetzelfde als thuis, maar dan een eiland”. Zo gingen we nog een tijdje verder.
Op een gegeven moment keken we recht de haven van Oudeschild in. “Ik vind het eigenlijk wel een beetje spannend, zo ver de zee op zo vlak na mijn operatie”… Tja, ik had de hint al een tijdje door maar dit was toch de druppel. Met een ferme zwaai schoof ik (hond) Mac uit de weg, ging de stuurautomaat uit en draaiden we negentig graden naar bakboord om een minuut of 15 later tussen de havenhoofden van Oudeschild door te schuiven. Nog een kwartier later lagen we keurig in de jachthaven. Nog geen twaalf uur, wow dat was een lange trip! Snel de honden van boord, langs het havenkantoor voor de formaliteiten en door naar de fietsenverhuur. Nog nooit op Texel vakantie gehouden… Terwijl de fietsen en de fietskar voor de kleine hond werden geregeld zat ik nog een beetje na te mokken.. Mooie trip zo, al mijn voorbereiding voor niets! Even later gevolgd door een iets mildere insteek. Het ging om met z’n tweeën weg en ja, dat kan ook op Texel.
Met de fietsen dus eerst naar Den Burgh. Texel is wat dat betreft een soort Memphis, een pakje kan met FedEx overal naar toe, zolang het maar via Memphis gaat. De wegen op Texel hebben een soortgelijk karakter en een beetje verrassing na een half uurtje fietsen schoven we zo de buitenwijken van Den Burgh in. Gelukkig stond het er bij, want het had een willekeurige andere stad kunnen zijn. Het centrum heeft gelukkig wel de sfeer die op een waddeneiland past, dus daar hebben we heerlijk op een terras gezeten. Daarna was er ook nog even tijd voor de obligate eilandinkopen. Mijn skatzy heeft haar verzameling portemonnaies uit kunnen breiden met een fraai exemplaar. Er was geen geld meer over om er in te stoppen, maar dat mocht de pret niet drukken. Nog een voordeel van plastic geld, je kan het altijd bij je hebben.
Daarna weer verder op de fiets langs de goed geasfalteerde en druk bereden wegen van Texel. Op een gegeven moment proefde ik toch een kleine realisatie dat dit toch heel anders is dan Terschelling of Vlieland. Onze fietstocht eindigde in de duinen waar we weer heerlijk op een strandterras hebben gezeten, met uitzicht over de Noordzee. Dat was een beetje jammer. Mooie vlakke zee, beetje wind uit precies de goede hoek, wat deed ik hier ook weer? Waarom niet lekker met een bootje daar op zee zitten? Oh ja, ik ben gezellig even weg met mijn vrouw!
Toen we weer terug waren in de haven hebben we snel de fietsen ingeleverd en zijn we lekker op de boot in het zonnetje gaan zitten. Heerlijk! Ook altijd leuk is het om te zien hoe andere schepen, en vooral opvarenden, het obstakel Haven nemen. De ene schuift er -solo- op zijn dooie gemakje naar binnen, een ander -volbemand- schip heeft er drie kwartier over gedaan om goed te liggen. Nu heb ik zelf geen gebrek aan eigenwijs, dus zit dan heerlijk in de kuip te kijken hoe ze lekker bezig zijn. Ondertussen heb ik binnensmonds een hoop commentaar op wat ze wel of juist niet zouden moeten doen om een en ander soepeler te laten verlopen.
Maar ach, ik herinner me een vorige keer nog, ook hier op Texel en gelukkig in een bijna lege haven dat we na een afgebroken -lees: faliekant mislukte- aanleg manoeuvre volgas bijna over vingersteigers stuiterden. Recht op een engels schip dat overduidelijk van hoge standaard was, zo zal ik het maar zeggen. Dit alles natuurlijk aan lagerwal met best wel wat wind. Gelukkig hebben we de nodige krassen op het schip staan dus eentje meer of minder doen we niet al te moeilijk over.. De Engelsen bleken ‘not amused’. Nou ja, “it happens” en we hebben dit schip net, we hebben je niet geraakt, dus een foutje moet kunnen! “He didn’t think so” en riep nog iets over “seamanship” enzo. Tja, hoe kom je daar nou aan als je geen fouten maakt??
Ondertussen hadden we een heerlijke routine ontwikkeld daar zo in de haven. Lekker in het zonnetje zitten, wat te drinken pakken, lekker zitten, even een rondje met de honden langs de dijk, even wat eten, lekker in het zonnetje zitten. Je ziet het voor je, ik wel in ieder geval!
Ook vind ik het heerlijk om over de diverse steigers te lopen en te kijken naar andere schepen. Sommigen hebben verrassend leuke dingen ingebouwd en anderen zijn juist weer een voorbeeld van “dat wil ik absoluut niet”. Zo kwam ik langs een schip met een complete stuurstand in het dekhuis. Aangezien ik zelf iets dergelijks overweeg op mijn grote bootje heb ik de eigenaren naar hun ervaringen ermee gevraagd. Het kwam er op neer dat ze het zelf niet weer zo zouden doen. Manoeuvreren deden ze altijd vanuit de kuip. Als je binnen zaten tijdens het varen dan stond de stuurautomaat aan en die bedienden ze dan van binnen uit. Het stuurwiel was eigenlijk een flinke sta-in-de-weg. Daar kan ik wel wat mee!
De dag erna hebben we eigenlijk niet veel anders gedaan, heerlijk rustig aan met zijn tweeën, niet gestoord door kinderen, telefoon en andere verplichtingen anders dan de rondjes die we met de honden liepen.
Vrijdag zouden we weer naar huis. Nadat we ’s morgens de gewone ochtenddingen hadden gedaan waren we het er vrij snel over eens dat het inderdaad een mooie dag ging worden, dat er thuis genoeg te doen was en dat het wel mooi was geweest. Het getijde werkte ook mee, dus rond een uur of elf hebben we losgegooid en hebben we koers gezet richting Den Helder. Dat klinkt heel spannend en daarom schijf ik het natuurlijk ook. Werkelijkheid is veel simpeler. Den Helder is een niet te missen iets daar aan de kust, dus gewoon rechtsaf vanuit de haven en je kan het niet missen. Alleen het vinden van de haveningang is nog wel eens challenging!
Hoewel er bijna geen wind stond vond ik het toch nodig om de genaker te proberen. Omhoog ging prima, de slurf omhoog ook, maar toen. Er stond zóveel wind dat de genaker zich nét vulde. Daar was geen eer aan te behalen, dan maar naar beneden. Ahh heerlijk, een los touw dat naar beneden komt vallen, altijd prijs! Wat hebben we vandaag gewonnen en kunnen we door naar de motorstoring? Helaas, het bleef bij het touwtje en dankzij het ontbreken van wind viel het strijken van de genaker mee gelukkig dus die zat snel weer in de zak.
De Zeedoksluis werd helaas niet bediend vanwege gebrek aan personeel wegens vakantie. Dat wordt dan dus omvaren via de Koopvaardersschutsluis, het is niet a’ns. Die eerste brug ging gelijk open, we hoefden niet lang bij de wachtsteiger te liggen en sluizen nemen gaat zo langzamerhand gewoon erg goed. Met mijn skatzy aan het roer komen we mooi langs de sluiswand te liggen, met de pikhaak gaat de achtertros er omheen, beetje gas erop houden en de boot komt mooi langs de kant tot stilstand en kan ik de voortros vastmaken. Het kan ook zonder pikhaak, maar dan moet ik wat verder overboord reiken om de bolder te bereiken. Kan natuurlijk, maar waarom moeilijk doen als het makkelijker kan?
Na de sluis rechtsaf naar de laatste hobbel voor de haven, de van Kinsbergenbrug. Nu heb ik een beetje een haat-liefde verhouding met deze brug. Heb er al een paar keer wat langer voor liggen wachten. Bij de eerste keer had ik nog geen handmarifoon en lag de mast plat dus de gewone marifoon deed het ook niet. Niet getreurd er zit een mooie drukknop bij de steiger voor de brug, dus daar op gedrukt, komt het vanzelf goed. Na een kwartier nog steeds geen opening, nog maar eens gedrukt. Kwartier later weer niet. Dat wordt dan toch een lichtelijk irritant! Telefoonnummer van de havendienst opgezocht (én gelijk opgeslagen) en gebeld. Blijkt de knop stuk!!! Niet heel veel later had ik toen wel mijn opening.
Deze keer ging het iets anders maar het resultaat bleek hetzelfde. Na oproepen bleek de medewerker niet op een plek waar hij de brug kon bedienen. Terug op kantoor zou hij het gelijk gaan doen, maar dat kon nog wel even duren. Wij dus maar pontificaal voor de brug vastgelegd, zodat we ook op de camera’s goed te zien zouden zijn en maar vast begonnen aan de inpak klussen. Denk daarbij aan het opbergen van de zeilen, inpakken van kleding, eten en hondenmanden. De bijboot kon naar beneden. Eigenlijk nagenoeg alles wat nodig was zodat we bij binnenkomst bijna gelijk zouden kunnen vertrekken. Daar hebben we dan uiteindelijk bijna anderhalf uur de tijd voor gekregen. Erg vriendelijk van de brugwachter maar stiekum denk ik dat hij ons toch even vergeten was..
Het laatste stukje ging weer soepeltjes als altijd dus niet heel veel later zaten we voldaan in de auto richting huis. Wow wat zijn we ver geweest, Texel lijkt meer op Noord-Holland dan Vlieland en Terschelling en moeten we vaker doen, zo even met z’n tweeën weg!
