Onderwerp: Regatta!

We varen na een vakantie op de Oostzee de Kieler Förde in.
Om de grote jongens niet voor de voeten te lopen, vaar ik net buiten de vaargeul achter de groene boeien.
Ter hoogte van Schilksee, waar tussen de oever en de vaargeul meer dan een mijl ruimte zit, is een wedstrijd met open boten aan de gang.
Zo te zien hebben ze alle ruimte maar evengoed kruip ik helemaal naar de boeien, want met die wedstrijd malloten, die dan weer de ene en dan weer de andere kant op willen, weet je het maar nooit.
Hoewel ik er zeker van ben dat ik zo niemand tot last ben, komt een van de vele RIB’s op me afstormen en brult, op iets van tien meter afstand door zo’n elektrische toeter: ‘REGATTA!’
Mijn nekharen gaan spontaan overeind staan maar ik blijf kalm en zeg op vriendelijke toon: ‘Ja, und?’
Weer krijg ik een versterkt ‘REGATTA!’ toegebruld en weer antwoord ik ‘Ja und, wat wil je daarmee zeggen?’
De goede man stort met een rood aangelopen kop, een reeks bevelende Teutoonse klanken over me uit, waarin de woorden ‘verboten’ en ‘sofort’ met kracht uit zijn strot komen.
Nu was het, zo tussen 1940 en 1945, heel gewoon om een Hollander op die manier af te blaffen, maar volgens mij is der krieg al shön een tijdje voorbij.
Marjanne, die het al voelt aankomen, pakt bezwerend mijn arm.
Ik knik haar geruststellend toe en keer me naar de Her Regatta-Obersturmbannführer en zeg, heel beleefd en met een vriendelijke lach op mijn gezicht: ‘Küss mich am arsch’.
Ik draai hem mijn rug toe en vraag: ‘Marjan, is er nog koffie?’.

Nog een regatta.

We zijn naar het maritiem museum in Chatham geweest en kachelen de River Medway af richting River Swale.
Voor ons uit, in de vaargeul, is een veld van pakweg een dozijn jachten bezig een gunstige startpositie in te nemen.
Ook hier komt een RIB op ins af.
De stuurman komt vlak naast ons varen en een man in donkerblauwe blazer, compleet met clubdas, staat op ‘Goodmorning Sir, de start is binnen twee minuten zou u alstublieft zo vriendelijk willen zijn nog even te wachten?’.
Natuurlijk geef ik gehoor aan zo’n beleefd verzoek en maak, de stroom net doodvarend, pas op de plaats.
Wanneer we na de start, achter het wedstrijd veld aan, het startschip passeren, worden we nogmaals vriendelijk bedankt.

Zo kan het dus ook.

Albert.

Kijk, dat is nou één van de redenen waarom (oost) Engeland één van mijn favoriete bestemmingen is .

Weer mooi geschreven, Albert.

Wereld van verschil!

als je een wedstrijd tegenkom is er maar een oplossing zorgen dat je harder zeilt dan de rest heb je nergens last van

Onze oosterburen hebben het niet getroffen met hun taal, maar ze bedoelen het wel goed.

Het wordt kouder en Albert schrijft weer stukjes. Ze mogen alleen wel wat langer
Ik dacht even er gaat een luikje open en er schuift een kanonnetje uit zeebeest. Maar zover kwam het niet.

Ja, mooi he ? Wat beleefdheid etc aangaat kunnen we nog wat van de Engelsen leren. Het is gewoon een lust om daar in je auto m.n. een vrachtauto te rijden in vergelijking met NL. Je krijgt alle medewerking en alle ruimte en tijd is geen probleem, al is het de laatste 10 jaar wel langzaam aan het veranderen jammer genoeg.

Tja die beroemde beleefdheid van de Engelsen. Dat is een van de redenen dat ook ik graag naar de overkant ga. Toch is me vorig jaar een wel heel onaangename verwelkoming ten deel gevallen.
Na een probleemloze overtocht roep ik Lowestoft harbour op, ergens tussen de banken motorend tegen een stijve noordooster. Ik versta het antwoord niet en vraag nog een keer of ik mag binnenlopen."all right, get in" klinkt het nogal onvriendelijk. Nadat ik in de vissershaven heb afgetuigd pruttel ik naar de RNSYC.
De lange steiger is vol en voorzichtig draai ik de hoek om waar ook altijd passanten liggen als er boven me een barse stem klinkt "Where the hell do you think you're going" Oh eh sorry sir I have just arrived, "you people think you can put your boat anywhere you like"
Dit ging nog een tijdje zo door terwijl ik met mijn, toch wel, vermoeide hoofd excuses te berde breng wordt ik naar een box achterin de haven verwezen, recht onder de tetterende gokhal.
Met mijn relatie met deze terreinknecht is het niet meer goed gekomen maar ik was wel opgelucht toen ik dit jaar een ouderwets warm welkom kreeg van zijn collega.