Onderwerp: Albert verhalen.

Voorzichtig Appie! Je bent geen 25 meer.

Oef uitkijken met roestige pontons, wel spijtig voor Marjanne dat je nu voor de wandelactiviteiten bent uitgeschakeld..

ManneeB schreef :
Inderdaad, als je niet de stoere zeebonk uithangt zing je met zulke verwondingen de vakantie wel uit zonder vermoeiende wandeltochten...

Hoe gaattut verder, heb je nu een echte houten poot?

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Nee een glazen met een goudvissie er in, plus een ooglappie en een opgezette papagaai voor op m'n schouder.

Wordt vervolgt.

Kijk uit wat je zegt! JP maakt er zo een foto van!
Groeten, Peper.

Peper schreef : Ach weetje, je een piraat voorstellen met een houten poot is ook zóó afgezaagd.

Die houten poot zie je hier niet..

Albert zonderland. Voor de afsprong een 5,5 voor de moeite zei Joan Haanappel

Ik verdien natuurlijk minstens een 9,4 voor de elegante wijze waarop ik op mijn plaat ging.

Roozeblij schreef :
Daar zit ze op

Van Nordernye, gaan we buitenom naar het laatste eiland in de rij, Wangerooge.
We liggen zowat in de ingang en door dat de wind toeneemt en de golven recht de haven inrollen, maken we flinke halen en liggen te rukken aan onze trossen.
De havenmeester komt kijken en laat, verderop aan de langs-steiger, wat boten opschuiven en plaats maken voor Zeebeest.
Omdat m’n been nog behoorlijk pijn doet kan ik, hoewel ik graag met Marjanne naar het dorp was gemarcheerd, helaas niet mee. Volgens Marjanne stel ik me aan - hoe durft ze! - maar even later rijdt ze, op ons vouwfietsje, alleen naar het dorp.

De volgende dag gaan we, weer buitenom, naar Hooksiel aan de Jade.
Hier, buiten de sluis, zijn er geen voorzieningen voor jachtjes maar we hebben hier al meerdere keren langszij een beroepsvaartuig ovenacht, dus maken we vast op een mosselkotter. Na nog geen kwartier krijgen we te horen dat we verkassen moeten want er komen die avond nog meer kotters binnen en die gaan bij elkaar langszij. Achter in de haven, helemaal in de hoek ligt, aan een eigen pontonnetje, een rondvaartboot. Oké dan meren we daar langs af. Wanneer we goed en wel liggen zie ik het bordje “Festmachen verboten”.
‘Moeten we niet een ander plekje zoeken?’
‘Ik zou niet weten waar, we wachten het wel af.’

Na het eten, zo om een uur of acht, komt er een auto de kade op en stopt bij het pontonnetje. Er komt een man uit die op de rondvaartboot klimt, zich overboord buigt en kijkt of het bordje er nog hangt. Net als hij ons wil aanspreken wens ik hem vriendelijk goedenavond en zeg dat ik het bordje gezien heb maar dat we weggestuurd zijn bij de kotters, niet weten waar naar toe kunnen en morgenochtend rond vijf uur weer zullen “abhouen”.
Hij sputtert een beetje maar ik zeg snel dat we niet de wal opgaan of op zijn boot zullen komen en niet zullen “saufen” of herrie maken. Hij begint te lachen en zegt dat het oké is, voor één nacht.

In allervroegte vertrekken we, kachelen het stukje Jade af naar zee en pikken de route naar de Elbe op. Met de vloed in de kont komen we in no time in Cuxhaven aan.

Mijn dochter, die de kat en de planten verzorgt en ook de post voor ons doorneemt, belt met de verheugende mededeling dat onze belastingaangifte niet helemaal correct en op tijd was en dat, willen we geen boete plus een aanslag over geschat inkomen aan de broek krijgen, we “als de gesmeerde bliksem” even naar huis moeten komen en alles alsnog in orde moeten maken voor het te laat is.
‘Rustig aan moppie, ben je soms bang dat het van de erfenis afgaat? Niets aan de hand hoor, tegen die tijd hebben we toch alles al verbrast, maar ik bel wel even met ze.’

Bij de belastingdienst zijn ze heel vriendelijk en beleefd maar meer dan twee weken uitstel zit er niet in. Ik overleg met Marjanne.
‘We zitten hier, wat openbaar vervoer betreft zowat aan het eind van de wereld, je mag blij zijn dat wanneer je ‘s morgensvroeg vertrekt, je ’s avonds laat thuis bent. We kunnen ook terug varen en dit jaar voor de rest van de vakantie gewoon in Holland blijven.’
Marjanne wordt opstandig: ‘O néé, ik wil eindelijk weer een keer naar Denemarken, we laten Zeebeest gewoon een paar dagen hier liggen, maken alles even in orde en gaan weer verder!’

Dat “even” kan wel wat langer duren dan zij denkt. Dat zit zo; bij de smakker op dat ponton schijnen er wat bacteriën in mijn ene poot te zijn gekomen en die kleine rotzakkies hebben daar behoorlijk huisgehouden, zo erg dat mijn onderbeen een ongezonde kleur rood vertoont en verdomd zeer doet. Nu was ik al van plan om een arts op te zoeken maar als dat mijn eigen dokter kan zijn heb ik dat veel liever. Ik breng haar voorzichtig op de hoogte en wanneer zij mijn been ziet wil ze me direct bij de eerste hulp afleveren. Terwijl we daarover kibbelen, gaat mijn mobieltje af. Het is Ferry - Sprokkie voor de ZF clan -. die zijn boot al voor zijn vakantie naar de Oostzee heeft gebracht. We hebben elkaar steeds op de hoogte gehouden van onze vorderingen hij wil nu weten waar wij uithangen. Ik licht hem in, ook over de belasting toestand en mijn poot.
‘O’, zegt Ferry, ‘dan kom ik jullie wel even halen.’
Ik sta perplext.
‘Weet je wel hoe ver dat is? Minstens twee uur rijden.’
‘Eerder drie à vier uur als het tegen zit, maar ik hou wel van een flinke rit.’
Ikzelf, die een gezonde hekel heb aan lange ritten, kan eigenlijk niet begrijpen dat er mensen zijn die graag meer dan “een rondje rond de kerk” rijden maar ben wel verrekte blij met zijn aanbod.



Wordt vervolgt

Oeps
Toch een houten poot?

Beterschap gewenst Albert. Hopelijk kunnen ze er nog wat aan doen.

De volgende ochtend meld ik me bij de havenmeester, die voor zijn kantoortje op een bank in het zonnetje zit te roken. Hij wil meteen opstaan maar ik zeg: ‘Rustig aan, rook eerst die sigaret maar op, ik heb geen haast.’
Ik ga naast hem zitten en begin over dat babyzeehondje dat helemaal achter in de haven op de helling van de jollensteiger ligt te zonnen, zich van mensen niets aantrekt ze met hun camera tot op een metertje afstand laat komen en hooguit even een slaperig knipoogje geeft.
‘Ja maar dat is de enige niet, kom vanmiddag nog maar eens kijken, dan heb je kans dat er een volwassen zeehond met een halfwas jong naast ligt.’
Hij drukt zijn peuk uit in de asbak, staat op en vraagt wat hij voor me doen kan.
Ik leg hem uit dat de belasting moeilijk doet en dat ik ook naar de dokter moet en dat een vriend ons komt oppikken, zodat de boot hier een weekje moet blijven liggen. We lopen naar binnen.
‘Ach so, van de belastingen hoef je me niets te vertellen die hebben ja nooit genoeg! Iets van een week? In welke box ligt u nu? Es kijken, díe komt overmorgen terug maar box 31 blijft voorlopig vrij, gaat u daar maar liggen.’
We verhalen, gaan eerst nog even douchen en daarna zitten wachten op Ferry.

Op de thuisreis ontlopen we - door dom geluk? - acties van opstandige boeren en arriveren zonder oponthoud in Andijk waar ik mijn auto heb staan en rij zelf het laatste halfuurtje naar huis. Hoewel het een behoorlijke zit is, heb ik genoten van de rit.
‘Martje, wanneer mijn rijke oom me ooit nog eens een fortuin nalaat, neem ik meteen een auto met chauffeur. Geen ergernis van mede weggebruikers, verkeerslichten et cetera, dat is allemaal James zijn pakkie-an. Ik kan dan net als nu lekker om me heen kijken en genieten van het landschap zonder op een ander te knallen, heerlijk!’
De kat is zichtbaar blij dat we weer thuis zijn en laat ons, louter voor het geval we het toevallig vergeten zijn door, met de staart in de lucht er kopjes tegen te geven, duidelijk zien waar de koelkast staat. Ik bel meteen voor een afspraak met de dokter.

De volgende ochtend bel ik met een vriendelijke, zeer behulpzame dame van de belastingen, die me uitlegt wat ik verkeerd heb gedaan. Ja, ze kon zien dat we de - digitale - aangifte hadden ingevuld maar de ondertekening, door ons beide was nog niet gebeurd. Dat hadden we toch wel gedaan?… Nee, echt niet. De dame legt me in Jip en Janneke taal uit hoe ik het moet doen en na maar twee keer herhalen heb ik het door. Ik bedank haar hartelijk voor haar duidelijke uitleg en geduld en zeg: ‘Het is dat ik van mijn vrouw geen andere vrouwen mag zoenen…’.
Ze lacht en zegt: ‘Graag gedaan. Nog een prettige dag.’
‘U ook, nog een prettige dag.’
Marjanne zegt: ‘Foei jochie, dat ging al aardig op telefoonseks lijken.’
‘Poeh, kan ik er wat aan doen dat zowat alle vrouwen op míj vallen? Zo, nu niet storen, ik moet onze digid opzoeken en dat is al een karwei op zich.’

s’ Middags stelt de dokter vast dat mijn been, dat een gemeen rood kleurtje vertoont en flink opgezwollen is met een strak gespannen vel, geniet van een bacteriële infectie. Ze schrijft me een antibioticum kuur voor met pillen van formaat sjoelschijven.

En ja mijn dokter is een vrouw. Deze praktijk staat op naam van een man. De andere zeven artsen zijn vrouwen. ‘Martje, volgens mij heeft hij zich een privé harem aangeschaft.’
‘Dat is toch ook weer het enige waar jullie mannen altijd aan denken!’
‘Als dát zo is, bedenk dan dat ook hij een man is dus…’


Wordt vervolgd.

Beterschap Albert!

Dank voor de goede wensen maar het speelde alweer een maand of wat geleden en mijn poot is weer de oude, met de nadruk op oude.

Gelukkig maar!

De belastingen accepteren (dit keer) mijn aangifte en mijn been gaat, dankzij de pillen, goed vooruit. Ferry laat weten wanneer we op de haven moeten zijn om de terugrit naar Cuxhaven aan te vangen.

Dit keer gaat Ferry’s moeder mee. Ik vraag me af wat hij heeft uitgevreten waarvoor hij dit keer onder streng ouderlijk gezag moet reizen. Onderweg blijkt zijn moeder een intelligente, gezellige vrouw met een gezond gevoel voor humor te zijn. Logisch want ze is van oorsprong, net als wij, 020. Al babbelend en rijdend door een mooie streek over kleine wegen komen we in Cuxhaven aan
Op de haven eten we nog een kleinigheidje voor Ferry en zijn ma weer naar Holland vertrekken.
Ik weet dat Ferry niet opziet tegen iets van tegen de achthonderd kilometer op één dag maar toch, daarvoor en ook voor zijn belangeloze inzet neem ik mijn petje af.

Wij gaan afrekenen bij de havenmeester.
‘We gaan morgenochtend weg dus er komt nog een nachtje bij, dus zeven overnachtingen.’
‘Es kijken, bootnaam? Juist ja, Zeebeest, afmetingen? Bij meer dan vijf overnachtingen zijn er twee gratis. U hebt niet aan boord geslapen, dus geen toeristenbelasting, dat wordt dan mompel de mompel Euro.’
Marjanne en ik kijken elkaar blij verast aan, we hadden al op meer dan twee keer dat bedrag gerekend. We betalen en doen een, in dank aanvaarde, ruime donatie “voor de koffie”.

’s Morgens verhalen we naar het bunkerponton en gooien tank en jerrycans vol met diesel. Vanwege het tij hoeven we niet vroeg te vertrekken, dus doen we nog eerst een bak leut met gevulde koek. Wanneer Zeebeest haar neus buiten de haven steekt, wordt ze meteen met een behoorlijk vaartje meegenomen door de vloedstroom.

Pas tegen de tijd dat we Brunsbüttel naderen steken we over naar de rechter oever. Er liggen al wat jachten de stroom dood te varen in de “wachtkamer”. We voegen ons bij het alsmaar groeiende vlootje. Er wordt druk geschut maar deze keer krijgen we geen VIP behandeling. Pas na iets van anderhalf uur krijgt de, nu tot een kleine Armada aangegroeide vloot, het witte knipperlicht dat aangeeft dat de jachies aan de beurt zijn. We varen in en zien weer het bekende gepruts met fenders, die toch nooit blijven zitten tussen de lage, afgeronde, gladde begroeide vlotten en de bootjes. Na de sluis varen we met zo’n vierenhalve knoop het Kielerkanaal op, waar we met een noodgang voorbij worden gevaren door de rest van de vloot.
We blijven redelijk dicht onder de SB oever maar, omdat ik het hier ken, niet zo dicht dat we op de hier aanwezige ondieptes stoten.
We worden opgelopen door een zeiljacht, een van een voet of veertig. Hij vaart, met een beste boeggolf, al die tijd midden op het kanaal en kijkt geen enkele keer achterom.
‘Kijk Martje, die malloot heeft niet in de gaten dat hij zelf wordt opgelopen door een feeder maar daar komt hij zo dadelijk wel achter.’
Daar bast de fluit van de doosjesboot. De roerganger schrikt zichtbaar, kijkt om en stuurt bijna dwarsuit naar de oever.
‘Zo die heeft zijn lesje geleerd, hoop ik.’

Omdat we geen haast hebben, besluiten we bijtijds te stoppen, we draaien BB uit het Giselau kanaal op en meren af aan de steiger voor de sluis.
Het is hier zonnig, windstil en wat scheepvaart betreft lekker rustig. Hooguit merk je, wanneer er op het Kielerkanaal een groot schip voorbij vaart, iets van zuiging.
Dit keer kook ík, het wordt een oosterse maaltijd naar eigen ontwerp met veel kruiden en genoeg knoflook om een belastinginspecteur de deur uit te jagen.
Na het eten zitten we buiten in het avondzonnetje, met de rest van de fles wijn, na te genieten. Wat kan het leven mooi zijn.

De volgende ochtend, na het ontbijt en een tweede mok koffie, wordt het tijd om te vertrekken.
‘Martje, haal jij alvast de springen weg? Dan start ik het instrumentarium en de motor. Verdomme, de motor wil niet starten!’
Nu heb ik in de loop der tijden heel wat onwillige motoren aan de praat gekregen, was het niet met gereedschap dan wel met een schop tegen het blok en het nodige achteruit bidden. Ik gooi het machinekamer luik open probeer weer te starten, geen centje leven, zelfs geen klik van de bendix, helemaal nop niks nada! Het ligt niet aan de start accu want overschakelen naar de huishoudaccu haalt ook niets uit, bovendien geeft het paneel aan dat de batterijen ruim voldoende prik hebben. Met de zaklamp schijn ik in de MK en zie dan dat er een dikke zoutlaag op het motorblok en aanverwante artikelen zit. Langzaam maar zeker ontdek ik wat er zoal loos is.

De koelwaterpomp heeft zoutwater staan zeiken op het vliegwiel, dat op zijn beurt heeft een zoute nevel door de hele MK verspreidt, vooral richting startmotor en dynamo.


Wordt verv.

Warme douche voor Ferry!!

Spoiler:

Ja, Ferryfosfaat is een gouwe gozer!
Ik was al op de hoogte van de gebeurtenissen.
Groeten, Peper.

Niet alleen de bendix zit muurvast, ook de dynamo ziet er uit als shit om van diverse contacten maar te zwijgen. Nu kan ik wel alles gaan demonteren want tegen sleutelen zie ik niet op, maar dat gedoe met al die elektrieke touwtjes - en dat zijn er nogal wat - is voor mij een ver van mijn bed show.
‘Martje, we moeten eerst in de bewoonde wereld zien te komen, dan kunnen we een monteur of zo bestellen. Dat zal wel een beste zakcent gaan kosten maar wat moet, dat moet. Het dichtstbijzijnde stukje bewoonde wereld is Rendsburg maar daar komen we niet op eigenkracht, dus we moeten een sleepje versieren.’
Het is hier niet druk met passanten en er ligt alleen maar één ander bootje met twee ouwe knakkers die ook wat met hun motor hebben en al een paar maal gereedschap zijn komen lenen. En ook al krijgen zij hun motor aan de praat, dan wil ik daar niet graag achter hangen, met hun haperende vijf pk en onze zes ton, niet op het drukke Kielerkanaal.

Ondertussen hebben we telefonisch contact met Ferry die, samen met zijn vrouw, door hun dochter naar hun boot zijn gebracht. Hun boot ligt in Wendtorf, net buiten de Kielerfjorde. We sturen wat foto’s heen en weer en Ferry geef het nodige advies maar het komt er uiteindelijk toch op neer dat er iemand bij moet komen die er heel wat meer sjoege van heeft dan ik.

Achter ons legt een groot Hollands motorjacht aan.
‘Martje, ik ga es even een babbeltje maken met de buren, misschien kan ik een sleepje versieren.’
De buren, een aardig niet al te jong stel, gaan morgen verder richting Holtenau en ja, we kunnen mee naar Rendsburg.

,s Morgens zegt de buurman dat hij ons langszij meeneemt. Wanneer ik meteen los wil gooien om ons bij hem langszij te trekken zegt hij: ‘Nee, ik leg mijn boot bij jullie langszij.’
Ik denk, ” ojéé, zijn boot is iets van drie keer zo lang en minstens zes keer zo zwaar maar, ik wil wel weg hier, dus ik wacht het maar af “.
De buurman hangt nog wat fenders buitenboord, gooit zijn trossen los maar in plaats van naar de brug - het woord stuurhut is hier niet op zijn plaats - te gaan blijft hij in het gangboord staan. Zijn boot begint dwarsuit te bewegen terwijl zij beiden aan dek staan, dan zie ik dat hij een klein kastje voor zich houdt en gaat mij een lichtje op. Afstand bediening van zowel de motoren als de boeg en de hekschroef. Ongehaast en op zijn dooie gemak legt hij, zo zacht dat het spreekwoordelijke eitje er zonder te breken tussen kan, dat grote, hoge, brede gevaarte tegen Zeebeest aan.

Eenmaal op het kanaal voert hij de snelheid op tot een knoop of acht, Zeebeest weet niet wat haar overkomt. Net voorbij Rendsburg draaien we BB uit en benaderen de stad aan de achterkant. We worden netjes afgeleverd aan de bunkersteiger van de jachthaven, waar we ze hartelijk bedanken.
‘Zo zie je maar Martje, niet alle rijken kijken neer op het gewone volk. En niet alle motorbootvaarders zijn per definitie brokkenpiloten die niet varen kunnen.’
‘Ja jochie, dat zeg je nu maar ik weet zeker dat wanneer er weer een te hard langs vaart, je hem luidkeels een lesje achteruitbidden geeft.

De havenmeester, een dame, zegt: ‘De wind staat goed, laat uw boot aan een lange lijn naar de overkant zakken, zo de box in.’
Met twee lange lijnen op elkaar gestoken laat ik, terwijl ik vanaf de steiger probeer om Zeebeest recht voor de box te krijgen, Marjanne voor schipper spelen.
Zie zo, we liggen!




Wordt verv.

Je houd de spanning er wel in hoor!

ilCigno schreef :
Nee, hij krijgt, net als ik, gewoon kramp in zijn vingers van het tikken

ilCigno schreef : En dat terwijl de dynamo het niet doet! Knap hoor!