Onderwerp: Willemsoord naar Dinteloord..

Paar flinke verveelmomenten aan boord maar wat anders gebruikt.. Restant komt vast over een paar dagen.

Willemsoord - Dinteloord

Na lang wikken, wegen en overleggen is dan toch het moeilijke besluit gevallen: de Jouet gaat terug. Met het naderbij komen van het betalingsmoment voor de winterstallingsgelden, de grote hoeveelheid aan dingen die dan deze winter aangepakt zouden moeten worden alsmede de juridische leveringsproblemen, gekoppeld aan een onzekere toekomst door toedoen van de moedermaatschappijen van mijn werkgever, maakten dat dit project niet langer haalbaar was. De vorige eigenaar was niet echt blij met dit besluit ook al had hij er wel begrip voor. Stiekem was ie ook wel een beetje blij, want het zeilen had hij toch wel gemist. Omdat hij, ondanks de verkoop van het schip, toch het hele jaar liggeld had moeten voldoen was het verzoek aan mij om het schip dan terug te brengen naar de plaats waar wij ‘m vandaag gehaald hadden. Dinteloord dus. Tja, dat hoef je natuurlijk geen twee keer te vragen!

Daarom maar met Jeroen in conclaaf om een ruwe planning te maken waarna de plannen verder uitgewerkt konden worden. Bedoeling is, mits het weer het toelaat, vanuit Den Helder wat linker bochten te draaien om zo voor de kust langs over de Noordzee naar het zuiden te varen. Grofweg een mijl of 110 dus dat zou in een dikke 24 uur te doen moeten zijn. We zouden dinsdag overdag vertrekken om dan woensdag eind van de middag, begin van de avond in Dinteloord aan te komen.

Liggeld was betaald tot 1 december, maar nu de kogel eenmaal door de kerk was moest het maar liever eerder dan later gebeuren. Ook de Noordzee in november kan nog wel wat kuren hebben, dus mentaal was er ook nog de optie om dan de staandemastroute maar te nemen alleen dat zou qua tijd weer wat lastiger worden.

Uiteindelijk leek alles redelijk goed te gaan komen in de week van 10 november. Ik had de boot eerder al helemaal leeggehaald voor de overdracht terug naar de eigenaar. Vanwege het relatief lage liggeld had ik een soort verwacht dat het schip in Den Helder zou blijven liggen. Ik had dus eigenlijk alles al van boord gehaald. Nu kon ik een heleboel weer terug aan boord slepen voor de ferry-tocht. Computer, marifoon en AIS weer aangesloten, inclusief antenne. Gereedschap aan boord gebracht en ook de minstens 300 kilo wegende accu weer aan boord gesleept. Die 300 zal wel overdreven zijn, maar die accu is minstens zo zwaar als mijn buizen combo gitaarversterker. Ondertussen ook wat diesel gebunkerd, telkens als ik dat bij het bunkerstation (ga ik nog goed Albert?) wilde doen bleek die gesloten dus heel wat jerrycans leeggegoten. Iets dat ondertussen zo goed als knoeiloos gaat! Het ook nog even proefdraaien van de motor bleek iets moeilijker. Startmotor draaide wel, maar niet echt enthousiast en zeker niet snel genoeg om de koude motor aan te laten slaan. Misschien had dit te maken met het lage maximum toerental dat ik het laatste stukje had van de Helgoland trip of misschien was de accu wel gewoon niet vol genoeg, die had tenslotte gewoon thuis gestaan en niet aan een lader gehangen.

Op de dag van vertrek had ik alle tijd en was ik al vroeg weer aan boord. Eerst die motor maar eens aan de praat krijgen. Dus alles nog even bij langs gelopen, voldoende diesel in de tanks, brandstof kon ook daadwerkelijk bij de verstuivers komen. Ik kan niet zeggen dat dit schip mij niet een heleboel geleerd heeft, met name op het gebied van motorproblemen. Als een routinier werk ik mijn lijstje af. Alles staat goed, starten maar! Motor wordt inderdaad keurig door de startmotor rondgedraaid, maar echt van harte gaat dat toch niet. Accuspanning is nu ruim voldoende dus tijd voor andere probeersels. Startmotor maar eens uitgebouwd en kijken hoe die draait zonder belasting. Niet echt overweldigend enthousiast maar draaien doet ie. Na het weer terugbouwen weer geprobeerd, maar toch zonder succes. Uiteindelijk maar bedacht dat het misschien slimmer zou zijn om de startmotor even na te laten kijken. Met de Kievit de nodige motorproblemen gehad, ook al dus in de grote boot komt gewoon een nieuwe motor. Kijk er nu al naar uit! Die monteur zat praktisch om de hoek dus daar maar heen gereden. Zelf deed hij geen startmotoren, maar de buren wel. Dus daar naar binnen. Repareren was een optie, maar met een vertrektijd van over een uurtje of vier is daar niet veel tijd voor. Vervangende startmotor? Niet echt een heel erg courant type maar ze hadden zowaar een exemplaar op de plank liggen. Kost dat? Na wat heen en weer gebeld kwam er een mooi rond bedrag uit: € 250. Ex btw, dat dan weer wel. De neiging om eens lekker uit mijn dak te gaan, met kreten als zijn jullie nou helemaal gek geworden en waar heb ie het zitten enzo kon ik gelukkig onderdrukken. De marine bleek dit type startmotor ook nog te gebruiken en ze vonden het zelf een redelijk bedrag. Nou ik niet! Dus ik weer naar buiten om een nieuwe list te verzinnen. Zo’n list begint bij mij meestal met een rondje bellen om suggesties te scoren. Jeroen had even pauze van z’n klus en die had de oplossing. Ik had nog een identieke startmotor thuis liggen, die was van het andere blok gekomen. Dat was goed nieuws natuurlijk, betekende wel weer een retourtje thuis, maar dat moest toch want ik was met de verkeerde auto en ik moest Jeroen ook meenemen want alleen varen is vast heel leuk, maar met Jeroen is het altijd leuker natuurlijk.

Met alweer een autootje vol spullen reden we in de loop van de middag dus weer terug naar Den Helder. Inladen, motor starten en wegwezen was het plan. Het liefst voor het donker zou worden zodat we in de loop van de ochtend bij de Haringvlietdam zouden zijn.

Zoals wel vaker met mijn plannen bleek ook hier de werkelijkheid wat weerbarstiger. Het uitladen en monteren van de startmotor ging voorspoedig, maar het starten van de motor niet. Draaien deed ie nu als de beste, maar aanslaan ho maar. Dus daar gingen we weer, ontluchten, startspray alle trucs kwamen uit de kast, maar zonder succes. Inmiddels was het natuurlijk al donker en als het nog heel lang zou gaan duren konden we gewoon weer naar huis, want dan zou het allemaal niet gaan lukken in de beschikbare tijd. Ergens kwam ineens het idee naar voren om de stopknop eens goed te bekijken. Die was nog niet aangesloten en werd met een ijzerdraad bediend en vervolgens teruggedrukt. Er zat nogal wat corrosie op het mechanisme en het leek ook alsof er wat zoutkristallen op zaten. Met de hand bewegen resulteerde in een veel groter bereik. Waarschijnlijk hebben we al die tijd geprobeerd te starten met de stopknop (deels) geactiveerd. Geen worden dat ie niet liep. Met de knop in de goede stand sloeg de motor direct aan! Al dat gekloot met verstuivers, startmotor en accu’s was dus voor niks geweest en ook mijn lage toerental van laatst was hiermee verklaard. %$#%$##!!!

Nu de motor liep konden we gelijk weg. Bij de brug, ja diezelfde als waar ik voor gestrand was op de Helgoland-trip, werd gelukkig wel bediend, maar dat zou even een kwartiertje duren. Dus daar even aan de kant gaan liggen en met een jerrycan nog snel even naar het tankstation gelopen. Bunkeren in de haven lukte niet meer omdat ik niet naar het bunkerstation kon varen. Met de jerrycan naar de pomp lopen wel, dus zo kon ik mooi nog even 40 liter diesel tanken. Na de brug volgde natuurlijk de sluis, nog een brug en rond 20:00 voeren we dan eindelijk het Marsdiep op richting Noordzee. Er stond wel wind, maar die zat natuurlijk enigszins in de verkeerde hoek. Om niet teveel tijd te verliezen zijn we met de genua loeistrak en de motor aan naar het zuiden gaan varen. Mooi voor de kust langs, maar niet té dichtbij op koers waarbij we net aan de kustzijde het windmolenpark zouden passeren. Vrij vlot komt dat natuurlijk ook de vraag voorbij wie er eerst gaat slapen. Helemaal zeker weet ik het niet meer, maar ik geloof dat Jeroen eerst ging. ’s Nachts vliegen is niet zo veel aan, meestal, maar ’s nachts op het water daar krijg ik geen genoeg van. Lekker voor de kust langs, bootje gaat lekker zijn gangetje en behoeft weinig aandacht, alleen liefdevol toezicht. Koud, ja dat was het wel. Maar als michelin-mannetje ingepakt met een dikke trui onder mijn zeilpak en een muts op had ik daar gelukkig weinig last van. Voordeel is ook dat de banken een stuk minder hard zijn!

Na een aantal uren kwam Jeroen weer boven water, denk ook letterlijk want de slaapplaatsen liggen onder de waterlijn en was het mijn beurt om binnen te gaan liggen. Écht diep slapen denk ik zelden te doen (aan boord) maar de tijd vloog voorbij. Een wat ruimere slaapplek is heerlijk, door wat schuin te gaan liggen stuiter ik ook niet alle kanten op..

Peter, hij is weer voor zijn roodkoperenklarinetmondstuk. Zelfs het woord bunkeren en bunkerstation heb je al vrijelijk durven gebruiken.
Ik durf te stellen dat je goed op weg bent om een gemariniseerde vliegenier te worden.
Echt peter, ik ben trots op je.

Albert 45 schreef :
Dank je Albert!

Net weer even gelegenheid gehad om het restant te schrijven:


Toen ik een paar uur later weer boven kwam was het inmiddels alweer overdag en zowaar al licht. Dat is toch wel een groot verschil met ’s zomers varen, zo’n korte daglichtperiode. We bleken IJmuiden al ruim voorbij te zijn en voeren voor de kust van Zuid-Holland. Toch leuk want het is een deel van Nederland waar ik sowieso niet vaak maar wel heel veel vanuit de lucht heb gezien. Het weer was nog steeds aangenaam, koud maar niet té, droog en een lekker windje. Alleen dat windje kwam eigenlijk net uit de verkeerde hoek. Hoog aan de wind motorzeilend lukte het om precies bij de aanbevolen oversteek corridor van Rotterdam te komen, maar natuurlijk weer wel aan de lijzijde. Met de wind zoals die was konden we de aanbevolen track nét niet zeilen. Aangezien het niet druk was heb ik dat maar gelaten, een paar tiende mijl ernaast kan nooit een groot probleem zijn. Ondertussen nog wel geprobeerd bij Maasmond in te checken, maar daar hadden ze óf geen behoefte aan, óf ze hebben me niet gehoord. Dat laatste zal uiteindelijk wel het geval zijn geweest, ook al kon ik de verkeerspost gewoon zien.. Het oversteken zelf was stiekum toch wel weer een beetje spannend. Wat gaan die joekels hard zeg! En wat is AIS toch ontzettend handig in combinatie met een elektronische kaart.

Eenmaal overgestoken keert dan de rust dan weer terug. Constant naar binnen lopen om op de kaart te kijken is dan niet meer nodig en zo schuiven we dan rustig langs de tweede maasvlakte om vervolgens wat ruimer te kunnen gaan varen richting Hinder en het Slijkgat. Je ziet de dijk liggen maar het hebt ondertussen wel flink hinder van de Hinderplaat die er dan tussen ligt. Naam is misschien niet per ongeluk zo gekozen. Het weer was inmiddels nog verder opgeknapt, het zonnetje was gaan schijnen en het was duidelijk weer een behoorlijke straf om zo in november op zee te moeten varen..

Hoewel het vreselijk dichtbij lijkt bleek het toch nog een aantal uren te duren voordat we dan uiteindelijk in het Slijkgat voeren en rond half vier ’s middags voeren we de kom in richting de sluis. Dan nog een paar uurtjes over het Haringvliet, dan nog een brug en een sluis, misschien twee en het avontuur Jouet zou weer afgerond zijn.

Eenmaal door de sluis werd de straf nog groter, je zou niet denken dat het kon, maar het was echt fantastisch! Dikke kleding kon uit en met alleen een trui aan zaten we heerlijk van het zonnetje te genieten. Echt veel wind stond er niet, maar genoeg om de zeilen vol te houden. De diesel was toch al betaald én in voldoende mate aanwezig dus dat motortje is maar lekker aangebleven. Hoewel ik er vrij zeker van was dat ik het startprobleem verholpen had vond ik het niet verstandig om de goden te verzoeken en was mijn plan sowieso al om de motor de hele weg bij te laten staan. Bij het bestuderen van de zigzag-route over het Haringvliet zag ik ineens de Haringvlietbrug op de kaart staan. Die was ik even vergeten. Vaag stond me nog iets bij van de planning van de Pinkstertocht dat die niet zo makkelijk te passeren was.. Naar beneden dan maar om de boekwerken te raadplegen, aangevuld met wat mobiel internetgebruik. Paar uur van te voren bellen én een aantal vaste openingstijden. Zo interpreteerde ik het in ieder geval. Dus telefoon mee naar boven, wachten op bereik en vervolgens de meldpost gebeld. Verbinding was slecht maar bediening was geen probleem, zo begreep ik. Mooi dat ook weer geregeld! Alle tijd dus weer om verder te genieten van de mooie omgeving. De wind viel op een gegeven moment zo goed als helemaal weg. Ach die moesten toch naar binnen dus mooi van de gelegenheid gebruik gemaakt om die droog op te vouwen en naar binnen te brengen. Scheelde weer tijd in de haven. Inmiddels was het thuisfront op de hoogte gebracht van onze vermoedelijke aankomsttijd en de precieze locatie van de haven zodat die aanwezig zouden zijn als we de haven binnen zouden varen. Daarna binnen nog wat opgeruimd, zodat we eigenlijk klaar waren voor een ‘operatie stofwolk’. Deze kreet is van een grap verworden tot een begrip in mijn werkkring. Bij aankomst in Miami was het enige wat je van de collega’s van de cabine zag een grote stofwolk met in de verte nog een paar rode pakjes. De dames zaten, bij wijze van spreken, al in de mall voordat we het hotel bereikt hadden. Nu op de vracht doen wij hetzelfde, tijdens het laatste stukje naar de parkeerplaats wordt alles opgeruimd en zijn we zo’n vijf minuten na het parkeren klaar om te vertrekken. Heel wat anders dan met passagiers, die moeten nog uitstappen, maar de vracht heeft geen aandacht van ons nodig. Het enige wat we bij aankomst in Dinteloord zouden moeten doen is alles van boord halen, misschien nog her er der een doekje langs halen en dan was het klaar.

Inmiddels begon het donker te worden en werd het varen wat spannender. Het was helder, gelukkig, maar onverlichte tonnen zijn toch moeilijk waarneembaar in het donker. De radartruc zat nog vers in mijn geheugen dus dat ging eigenlijk prima. Bij de Haringvlietbrug werd het wat lastiger. Waar is in vredesnaam het beweegbare gedeelte? Dat bleek een flink gezoek! Rond kwart voor acht lagen we dan uiteindelijk voor de brug, dus weer de telefoon aan dek gehaald en de meldpost gebeld om een brugopening te vragen. De man was heel vriendelijk, maar ook heel stellig. De brug werd uitsluiten overdag, op het hele uur en met een aanvraag vier uur voor dat hele uur bediend. Dat ik ’s middags gebeld had maakte helemaal niet uit. De laatste bediening van die dag was inmiddels lang geweest. Wanneer ik morgen de bediening wenste? “Ik bel u zo terug”..

Na eerst maar wat onhebbelijkheden rondgeschreeuwd te hebben moet je dan vrij snel over plan B. Als je doel onbereikbaar blijkt moet je je daar niet te lang in vastbijten. Dat heeft namelijk op dat moment helemaal geen zin en leidt alleen maar af van wat er moet gaan gebeuren. Probleem was natuurlijk het geheel ontbreken van zo’n plan. De oevers aan beide kanten van het Haringvliet waren donker en ik had in het geheel niet met de mogelijkheid rekening gehouden dat we (weer) voor de laatste brug zouden stranden. Bijkomend probleem was natuurlijk het al geregelde vervoer en ook Jeroen zat met het probleem dat hij de volgende ochtend thuis moest zijn om zijn dochter naar school te brengen. Een nieuw plan is dus nodig. Eerst maar een haven zoeken, vervolgens het vervoer daarheen dirigeren en tenslotte een nieuw plan maken om het laatste stukje te varen. Volgens de kaart waren en drie havens aan de noordzijde van het Haringvliet dus die moesten we eerst maar gaan vinden. De eerste bleek onvindbaar, de tweede zag er niet als een haven uit en de derde is het uiteindelijk geworden. Deze zinnen tik ik in minder dan een minuut, maar in werkelijkheid heeft dat toch bijna 40 minuten geduurd. Maar goed we lagen dan wel weer mooi. Dan komt natuurlijk vrij snel de ietwat vreemde vraag: waar zijn we eigenlijk? Dat bleek dus jachthaven “de Put” te zijn. Gelukkig liep er iemand rond die ons wat meer kon vertellen zodat we ons vervoer de juiste kant op konden sturen en ik de havenmeester kon bellen om te melden dat we in zijn jachthaven lagen. Waar in het noorden zaken nog wel eens moeilijk liggen was deze havenmeester, met een Rotterdams accent, de vriendelijkheid en meegaandheid zelve! Nadat ik had verteld dat ik morgen weer verder wilde voldeed een bijdrage voor ‘bij de koffie’ naar eigen inzicht en wenste hij mij veel succes met alles. Daar houd ik van!

Helaas was walstroom geen optie dus, om de startgoden niet in verlegenheid te brengen, de accu maar volledig afgekoppeld en zo veel mogelijk van boord gehaald omdat ik het de volgende dag alleen zou moeten doen. Ons vervoer kon de haven gelukkig ook vinden en zo reden we rond een uur of negen weer richting huis. Inmiddels had ik een brugopening geregeld voor de volgende dag om 13 uur en was ik van plan om redelijk op tijd weer in de haven te zijn zodat ik tijd zou hebben om eventuele motorproblemen op te lossen.

Ondertussen was er wel een logistiek probleem van formaat bij gekomen. Naar de haven rijden was natuurlijk geen probleem, maar eigenlijk moest mijn auto vanzelf van de Put naar Dinteloord rijden. Zover zijn we nog niet, dus hoe dan.. ’s Ochtends eerst maar een paar taxi bedrijven gebeld. Kosten van het ritje: € 70 of meer. Ik heb vooraan gestaan bij de krenten, dus daar had ik toch wel wat moeite mee. Zijn er alternatieven? Ja bedacht ik: ik zet mijn motor op de aanhanger, rijdt daarmee naar Dinteloord, ga van daar uit met de motor naar de Put, vaar de boot over en rij dan langs de Put terug om daar mijn motor dan weer op te halen. Om dat plan uit te voeren moest ik eerste mijn motor op de aanhanger krijgen. Ik heb geen oprijplaat maar de overburen gelukkig wel. Dus plaat halen, aanhanger naar buiten, motor naar buiten en vervolgens de motor ‘even’ op de aanhanger rijden. Dat laatste ging toch wel heel erg moeizaam. Slippend achterwiel op de gladde stenen en zo’n held ben ik nu ook weer niet met het lopend manoeuvreren met mijn motor. Na twee pogingen heb ik dat toch maar opgegeven. Als ik met motor en al om zou kukelen was ik nóg verder van huis. Uiteindelijk dan toch maar door de (heel) zure appel heen gebeten en voor de taxi-optie gegaan. Dus motor en aanhanger weer naar binnen en in de auto naar Dinteloord. Toch weer een rit van dik twee uur, maar goed het is niet anders.

Eenmaal in Dinteloord liet de taxi niet lang op zich wachten. De rit naar de andere jachthaven ging langs de twee gepasseerde jachthavens. Vooral die eerste was achteraf een prima oplossing geweest. De weg ging over in een soort karrepad maar leidde wel naar de jachthaven. Aldaar nog even gebeld met de havenmeester om door het hek te komen en daar zat ik dan: elf uur ’s ochtends, prachtig weer en nog lekker een stukje varen. Als de motor start gaat dat weer een mooie dag worden! Nou ja, eerst mocht de taxi nog even betaald worden, inderdaad € 70. Dat doet toch zeer, maar hopelijk ben ik zo weg en zijn de logistieke problemen zo opgelost..

Gelijk aan boord eerst maar de accu aangesloten, alles even bij langs gelopen, nog even met de hand de motor rondgedraaid.. Ziet er goed uit, starten maar! Motor slaat direct aan, toch nog onverwacht eigenlijk en daar had ik dan eigenlijk ook weer geen rekening mee gehouden. Gelijk de meldpost maar gebeld of de opening ook een uur eerder kon, nou die stond al gepland dus dat betekende dat ik nog zo’n drie kwartier had om bij de brug te komen. Geen tijd voor getreuzel, dus alles losgegooid en direct maar vertrokken. Met mooi weer blijft het leuk op het water, nu voor het eerst alleen op dit schip maar dat ging eigenlijk prima, met dank aan de werkende automaat. Ergens op de noordzee waren we het zwabberen van de stuurautomaat zo zat dat we toch maar eens op zoek zijn gegaan naar mogelijke oorzaken. Uiteindelijk ben ik compleet in een bakskist verdwenen waardoor ik bij de aankoppeling van de autopilot drive aan het roer kon komen. Die was er af geschoten, dus geen wonder dat ie geen koers kon houden, de stuurcommando’s kwamen niet bij het roer. Omdat er veel gereedschap aan boord was was de reparatie verder een eitje waarna de automaat ineens prima koers kon houden.

Nu overdag was het overduidelijk waar het beweegbare deel van de brug zat en rond tien voor twaalf lagen we met 4 zeilboten voor de brug te wachten op de opening van twaalf uur. Na het passeren van de brug wachtte me een nieuwe verrassing. Vanwege de hoogte van de mast was ik er vanuit gegaan dat ik bij de Volkeraksluis door de grote sluizen heen zou moeten omdat bij de kleine sluis de brug niet beweegbaar was. Dat bleek toen ik de sluis belde met mijn verzoek om een schutting. Ik werd direct doorgestuurd naar de jachtensluis, protest bleek zinloos omdat mijn 17m mast makkelijk onder de brug zou passen.

De sluiswachter van de jachtensluis vroeg me aan de steiger te gaan liggen omdat het nog wel een half uur zou duren voordat de sluis bediend zou worden. Een mooie gelegenheid om de lessen van de recente aanlegdag, in Enkhuizen, in de praktijk te brengen en mogelijk nog wat andere dingen te proberen om de tijd door te komen. Het aanleggen ging volgens het boekje, gelukkig. Lijn via de middenbolder naar de lier, lus achter bij de helmstok en rustig naar de kant gevaren. Lus op de kant om een paal gegooid, afgestopt op de lijn en met de helmstok het achterschip naar de kant gevaren terwijl de motor stationair vooruit draaide. Die middenbolder werkt dus toch! Op de steiger lag het helemaal vol met aardappelen. Nu kom je in het noorden in het bietenseizoen de nodige bieten langs de weg tegen die van vrachtwagers rollen, meestel in bochten maar kon me zoiets hier niet echt voorstellen. Wel lagen er twee politieboten aan de overkant en liep er een hoop politie rond. Later kwam er iemand langs om de aardappelen op te ruimen, lees de vissen te voeren. Die vertelde dat er een ME-examen was geweest en dat de aardappels vanaf de boten op het peleton op de steiger waren gegooid.

Ondertussen de wachttijd maar nuttig gebruikt door alvast wat apparatuur los te koppelen en op te ruimen, alsook het gereedschap op te bergen in de koffers om zo zo klaar mogelijk te zijn als ik uiteindelijk op de bestemming was. Hoe het daar moest zou ik nog wel zien. De ligplaats heeft geen zijsteiger en via het achterdek die zware accu van boord tillen zag ik niet echt zitten, dus daar moest ik nog een list voor verzinnen. Met de handmarifoon standby was ik lekker bezig binnen terwijl ik zo nu en dan even buiten keek hoe het met de sluis er voor stond. Nog steeds rood dus gaat goed. De volgende keer dat ik keek zag ik nog net het schip, dat zonet voor me aan de steiger lag door de sluis in verdwijnen. Shit, deze opening ga ik niet missen! Alle plannen voor mooi wegvaren gingen overboord. Achter los gemaakt, gas erop gezet en gelijk naar voren gelopen om voor los te gooien. Zo vloog ik 10 seconden later met een noodgang 10cm van de steiger richting sluis, deze ging ik écht niet missen. Gelukkig was ik snel genoeg en eenmaal in de sluis had ik weer rust genoeg om na te denken over het aanleggen. Nu gekozen voor de beproefde achtertros methode. Met de pikhaak, gemak dient de mens tenslotte, de lus van de achtertros naar voren toe aan de kade vast gemaakt, de lijn rustig strak gevaren en met de motor in zijn werk rustig naar de kant gevaren. Het andere schip in de sluis lag naast me aan de andere kant van de sluis dus de motor in zijn werk laten staan en zo lagen we buitengewoon eenvoudig zo vast al een huis, nou ja vast genoeg om de sluis te passeren. Doordat de achtertros vrij ver naar achter aan de kade vast zat hoefde ik me niet echt druk te maken over het hoogteverschil dus kon ik binnen nog even afmaken waar ik mee bezig was.

Daarna dan toch echt het laatste stukje van de reis. Van de sluis naar de Dintel. Ik kon me nog goed herinneren hoe blij we waren eerder dit jaar toen ik ditzelfde stukje met Jeroen voer als beloning voor het daadwerkelijk werkend krijgen van de vervangende motor. Nog altijd een knap stukje werk van Jeroen, Fer, Hans en Ed! De problemen die ik met deze motor gehad heb zijn altijd veroorzaakt geweest door misrekeningen van mijzelf. De motor heeft heel wat draaiuren gehad en dat altijd zonder problemen volgehouden.

Het laatste stukje bevatte nog één hobbel, zeg maar, namelijk de Manderssluis. Eerder dit jaar werd die bediend maar nu kon ik er zo doorvaren, waar ik eigenlijk wel blij mee was want de tijd was toch behoorlijk door aan het tikken. Eenmaal door de sluis begon dan het zoeken naar de ligplaats. Ik moest naar steiger O dus dat werd even flink zoeken, er van uit gaande dat de letters zouden beginnen bij A.. Eenmaal gevonden leek de tanksteiger het handigst te liggen voor het uitladen van mijn spullen. Als je dan alles weer meesleept realiseer je weer hoeveel je bij je hebt. Een kachel, zeilpak en kleding, slaapspullen, gereedschap maar ook nog een paar fenders die van het kleine bootje zijn en wat dunnere lijnen die ooit gekocht waren voor de kleine boot. Als laatste kwam dan ook de accu van boord. Het dieseltje draaide nog en bleef dat natuurlijk ook gewoon doen. Als ik de motor uit zou zetten dan zou ik ‘m daarna niet meer aan kunnen krijgen want die accu via het achterschip aan boord krijgen zou kansloos zijn. Nadat alle spullen achterin de auto lagen restte alleen het laatste stukje nog, naar de box waar we ‘m vijf maanden geleden met de rubberboot uitgetrokken hadden. Enigszins met een brok in mijn keel denk ik terug aan de mooie trips die ik met dit schip gemaakt heb: mijn eerste oversteek naar Engeland en terug naar Den Helder, diverse trips naar Texel en Vlieland. Een prachtige avontuur naar Helgoland en dan afsluiten met een heerlijk zonnetje op een mooie novemberdag. De steiger nummering is enigszins onduidelijk maar ik meen zelfs de lijnen die (nog) om de palen hangen te herkennen en eigenlijk zonder al te veel problemen vaar ik achteruit de box in, stop halverwege om de voortrossen vast te maken, vaar die strak en kom zo heel gecontroleerd met de achterkant bij de steiger. Als die dan ook vast ligt is het klaar. De motor gaat uit, ik loop nog een laatste rondje door de boot, trek alles open en kom tot de conclusie dat er niets meer van mij aan boord is en sluit vervolgens af. De sleutel hang ik in de bakskist en stap, licht in de mineur, van boord. Dingen afsluiten is niet mijn sterkste punt, ook al is dit een weloverwogen besluit geweest en gezien de situatie verstandig.

Als ik dan van de steiger de kant op stap zie ik ineens een bord staan: steiger Q, ik lig verkeerd! Ik besluit de eigenaar maar verslag te doen van wat het kan verwachten als hij weer aan boord komt en noem en passant de ligplaats, dat blijkt gelukkig geen probleem dus zo kan ik met een gerust gevoel weer naar huis rijden.

Tijdens de terugreis mijmer ik nog even na over de tochten die met de Jouet gemaakt zijn en vooral ook de problemen die ik onderweg gehad heb. Variërend van een gescheurd grootzeil tot diverse motorstoringen die uiteindelijk allemaal brandstof-gerelateerd bleken. En ik heb veel geleerd en daarnaast zijn er ook een hoop grenzen verlegd. Waar eerst windkracht 4-5 al heel wat leek, bleek 6-7 ook te doen, de motor ontluchten daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Startmotor verwisselen? Nu vijf minuten werk. Met een bijboot de boot de haven in krijgen? Ik weet nu hoe ik dat moet doen. Nu ik daar aan terugdenk: ik had graag op de havenhoofden bij Vlieland gestaan toen ik zo, bijna zijwaarts, de stroom doodvarend binnen kwam. Verder ’s nachts over het Wad? Onverlichte stukken zal ik zeker mijden maar als het moet dan weet ik dat de radar een uitstekend hulpmiddel is om de tonnen toch te kunnen zien.

Zo terugdenkend heeft het schip eigenlijk alles gedaan waarvoor ik het aan had willen kopen. Meer ervaring opdoen op zee onder verschillende condities. Ik kan niet anders concluderen dat dat gelukt is.

Mooi/ leuk geschreven Peter!

Ontroerend verslag Peter het heeft je wel veel geleerd toch? Succes met het vervolg en de groeten aan Jeroen.

Mooi verhaal Peter.

Paar kanttekeningen:

• post Maasmond zit bij de Berghaven, kun je echt niet zien vanaf de oversteek
• die oversteek is inderdaad aanbevolen en bij een stevige W-NW niet aan te raden
• Haringvlietbrug is buiten seizoen een crime: je bent niet de eerste of de laatste die een plan-B nodig had. Alternatief is via de Nieuwe Waterweg, Oude Maas(die bruggen draaien altijd), Dordtse Kil, maar met stroom tegen wordt je daar ook niet vrolijk van.

La Mavare schreef :
Respect hoor, lijkt mij toch fris de noordzee nu brrr.

Het stukje Spui, Oude Maas, Dordtse Kil had 's avonds na de conclusie dat de brug niet meer draait ook nog gekund. Dat is in het donker nog goed te doen. Alleen wel een stuk varen om vervolgens voor een gesloten sluis te komen liggen. Waar je wel kan overnachten. Maar dat is allemaal achteraf.

La Mavare schreef :
Bedankt daarvoor!

Ik ben ooit lang geleden eens in de verkeerspost (sorry hou me de juiste naam ten goede) geweest en vandaar had je een prachtig uitzicht over de havenmond, dát is het gebouw dat ik zag.. Berghaven, tja ''k kom uut stad' geen idee waar die ligt

Als ik me niet vergis was de wind ZZO en op zich prima te doen, kon alleen niet hoog genoeg aan de wind komen op er in te blijven, als je dan al aan de lijzijde begint is het kansloos natuurlijk. Vond het ook niet een geschikte plek om een paar slagen te gaan maken, dan weet niemand meer wat ik van plan ben..

Je alternatieve route was zeker een goed alternatief geweest! Had dat natuurlijk dan wel bij de Maasmond al moeten bedenken en tja, dat had ik niet gedaan...

In zijn algemeenheid heb ik met deze boot een paar flinke stappen kunnen zetten, het plan was voor wat langer maar ach plannen moet je ook zo nu en dan bij kunnen stellen..

Inmiddels is er ook al weer een nieuw plan

Kans is groot dat ik binnenkort ontslag neem danwel ontslagen wordt. Ben nu voor werk in Turkije aan het kijken. Nieuwe plan is om dan de grote boot versneld af te bouwen en die in Istanbul in een haven te leggen als enerzijds woonplek als ik daar moet zijn en anderzijds om een ander deel van de wereld te gaan bevaren met de familie in de vakanties. Alternatief is Hong Kong, maar dit is toch wel erg ver weg en weet eigenlijk niet of het wel leuk varen is daaro.. Maar goed eerst ander werk dan volgt de rest vanzelf..

Iemand ervaring met het exporteren van zeiljachten naar buiten Europa?

Botervis schreef :
Oke, dat was ook een oplossing geweest, maar dan was het wel heel erg nachtwerk geworden..

Zou je denken, maar volgens mij was het overdag een graad of 10 of zelfs meer en 's nachts iets van 5 ofzo. Ik had het heel veel kouder verwacht, maar eigenlijk is dat me dus reuze meegevallen!

Leuk om te lezen en mooi geschreven! Wat een avontuurtjes heb je op die boot beleefd...
Zoals ze in "de put" zouden zeggen, "een prachtig verhaoltie"!

Peter, je hebt weer een stuk geschreven dat van het begin tot het end boeit, dankjewel.

Deze had ik ook gemist. Dank voor de link vanuit het andere draadje. Leuk verhaal en boeiend geschreven.
Het andere schip, valt daar al iets over te vertellen. Ben niet nieuwsgierig hoor