Onderwerp: Den Helder naar Terschelling?

Goedemorgen,

Vannacht was er niet veel te zien buiten, dus maar weer aan het tikken geslagen. Deel en clou van het verhaal is al eerder naar voren gekomen maar ben voor mezelf alles bij elkaar aan het schrijven en zo moest deze ook nog.


======================================================================================

Midden in de zomervakantie kon het natuurlijk niet uitblijven: we moesten en zouden met de boot weg. Van de baas wederom geen vakantie gekregen in de zomervakantie van de kinderen maar gelukkig blijven mijn zeven dagen durende weekenden gewoon bestaan. Eén van die weekenden zouden we dan eindelijk maar weer eens op pad. Terschelling was het gelukkige waddeneiland deze keer. Texel en Vlie waren we al geweest, Ameland en Schiermonnikoog zijn voor alsnog een haven te ver en de andere kant op.. Ja ook leuk, maar Engeland was ook nog even geen goed plan en IJmuiden is dicht bij huis.

Zo kon het gebeuren dat ik op een zondagochtend met een auto volgeladen met spullen, honden, kind en vrouw richting Den Helder aan het tuffen was. Het was een prachtig mooie dag, weinig bewolking windje uit het West-Zuidwesten kracht drie of vier en een zeer aangename temperatuur, nu al. Dat ging dus weer een heel vervelend tripje worden, bah had er nu al zin in.

Eenmaal in de haven is het dan toch altijd weer even haasten want op 10 uur gaat de sluis weer een paar uur dicht en voor die tijd had ik toch echt willen schutten. Met zoveel volk op stap is een goed recept om niet op de geplande tijd van thuis te vertrekken en de N9 is weliswaar een weg die uitnodigt om hard te rijden maar de collega’s van bijna schoonzoon hebben toch als taak dat soort pret te voorkomen.

Gelukkig ging het inschepen redelijk voorspoedig en de sluiswachter had de sluis al klaar staan dus zo lagen we toch nog ruim voor tienen keurig vast in de sluis. Tijdens het schutten hebben we nog een viskrat van een wisse verdrinkingsdood kunnen redden, met de pikhaak natuurlijk. Dezelfde die net ook al gebruikt was om de lus over de bolder van de sluis te leggen.

Na het schutten konden we gelijk de haven door en eenmaal op het Wad was het zo mogelijk nog mooier dan ik me ingebeeld had. Snel de zeilen gehesen, maar met de motor in zijn vrijloop bleef er van de snelheid nagenoeg niets meer over. Stroom mee en dan nog maar 3 knopen? En dat terwijl er zeker 2 knopen of meer stroom zou moeten staan. Ach wind van achter met stroom mee, blijft er niet veel schijnbare wind meer over.. Nee, dat ging ‘m zo dus niet worden vandaag. Het is dan wel een vakantie tripje, maar ondertussen tikt de getijdeklok genadeloos door. Zonder dieptemeter over de drempel in de Paardenhoek - Inschot kan in ieder geval zeker rond hoog hoog water daar, en daar was de vertrektijd min of meer op gebaseerd. Het zou een lekker rustig tochtje worden zonder stress, dus daarom de motor maar weer in z’n werk gezet zodat de snelheid weer opliep tot een comfortabele 5 knopen of meer, dáár had ik tenslotte mee gerekend. Zo voeren we dan heerlijk over het Wad, langs de haven van Oudeschild, heerlijk oord voor een dagtripje, en vervolgens de Texelstroom verder af richting Scheurrak. We waren natuurlijk niet de enige op het water, maar er is daar zoveel ruimte dat je niet op elkaars lip zit. Heerlijk en oh zo anders dan op een drukke weekenddag op het Alkmaardermeer. Dat rustige, daar houd ik wel van! Stuurautomaat staat aan, zeilen staan goed, motortje tuft rustig en daarom hoef ik me ook niet druk te maken over wat extra stroomverbruik. Dus ik speel even met de radar maar eigenlijk is het geen weer om binnen te spelen, dus ga maar snel weer lekker buiten op de bank liggen!

Vlak voor we het Scheurrak in zouden draaien wordt het ineens erg stil.. Ja hoor, heb ik weer! De motor is stilgevallen. Nou dat was even snel schakelen. Zeilen stonden al op, we konden sturen en in de Texelstroom was er nog wel wat ruimte om te manoeuvreren. Geen grote ramp vooralsnog. Eerst maar geprobeerd de motor weer te starten, draaide wel rond maar sloeg niet aan. Tja, de volgende stap is dan toch brandstof. Zoals een oud-student in Amerika met een eigen garagebedrijf met lang geleden had geleerd: als een motor niet start moet je naar de volgende dingen kijken: lucht, brandstof, vonk/compressie en uitlaat. De motor draaide en er kwam rook en water uit de uitlaat, dus daar verwachtte ik geen problemen, vonkjes had ie niet nodig want een diesel, het blok had een JFHE-keurmerk en was gebouwd als voor een tank, dus een gescheurd blok zou me wel heel erg verbazen. Desondanks toch even snel gekeken, maar geen olie- of waterlekkage dus het blok is goed. Dan blijft de brandstof over. Ik denk even terug aan de delivery-tocht van onze eerste kajuitboot waar ik op het IJ tegenover CS met wind tegen de tank van de buitenboordmotor had leeggevaren.. Volgens de berekeningen die we op de Pinkstertrip gemaakt hadden zou er diesel genoeg moeten zijn, maar ja, de motor liep toch echt niet.. Ik zou juist de bakskist induiken voor mijn jerrycan reservediesel Toen ik naast me ineens iemand hoorde roepen: “Everything allright there?” Doordat we praktisch stil waren komen te liggen had een achterligger, een Engelsman, ons ingehaald en kwam dus even vragen hoe het ging. Nou ja, motor is gestopt maar het is een zeilboot en het water is hier ruim genoeg, dus ach op zich goed genoeg. Nou ja, als we hulp nodig hadden dan moesten we maar even oproepen. Heb ze vriendelijk bedankt en ben toen aan de gang gegaan met het verzamelen van de attributen die nodig zijn voor inflight refueling. Ik had net alles verzameld toen de Engelsen weer langszij kwamen. Of ze ons misschien een stukje de goede kant op konden slepen, dan kon ik ondertussen naar de motor kijken. Zij gingen naar Vlieland en dat was voor een groot deel dezelfde kant op.. Tja, daar was ik zelf nou helemaal nooit opgekomen, eerlijk gezegd ook niet om het aan te bieden aan een medevaarder. Ondertussen was het wel een briljant plan. De normaalgesproken vreselijk in de weg liggende tros in de bakskist kwam naar boven. Wat een joekel zeg, zeker een meter of twintig en dik! Niet te geloven, je zou dit schip er waarschijnlijk mee uit het water kunnen hijsen. Maar ondertussen kwam het nu wel even goed uit. De lijn aan de beide voorbolders vastgemaakt en via de ankerrol naar voren gebracht en overgegeven. Hoewel het bootje zeker 3 meter korter was dan de onze gingen we toch met een snelheid van een knoop of 4, soms bijna 5 de goede kant op.

Met Mike aan het roer had ik nu alle rust en tijd om de tank bij te vullen en te kijken of de motor daarmee opnieuw te starten was. Nou niet dus, na een half uurtje van alles proberen ben ik maar gestopt. De accu heeft geen eeuwig leven en ik wil toch zeker wat juice overhouden om te kunnen navigeren en communiceren. Papieren kaarten en een handmarifoon als backup geven dan nog wat extra zekerheid daarin.

====================================================================================

Morgennacht weer verder

Wat een cliffhanger, bedankt voor het posten.

Toch maar een aparte startaccu inbouwen?

Mooi verhaal weer.

Maar...
stadjer schreef : Hoezo, bieden piloten elkaar nooit een slepie aan?

Vanaf nu doet deze dat wel Albert!

Oké, dat is zweefvliegtuigen slepen, de een voor de sport en de ander voor de strijd.
Nu nog een foto - niet geshopt - met een 747 die een collega op sleeptouw neemt.

zoiets?

die laatste wordt volgens mij net gedekt....

Telt dit ook?

Nee, de een heeft zand in zijn oogjes gekregen en nu duwt die ander hem naar huis.

Albert 45 schreef :
nee die is net geboren en zn navelstreng is nog niet los

Wat gevat allemaal weer ik vaar gewoon verder!

===========================================================

Tja, er daar zit je dan. “Aan alle kanten water, zoiets vind je niet in Stad” zongen Pé en Rinus al in de jaren 80 over Schiermonnikoog, en kan een glimlach toch niet onderdrukken als ik daar aan denk. Al vanaf dat ik net kon lopen kom ik op de eilanden en nu ben ik alweer met mijn eigen boot onderweg. Het leven is soms toch wel erg mooi!

Maar goed de werkelijkheid van dat moment is toch dat we nu een abnormale situatie heb, oplettende lezers zullen hier hun twijfels over hebben: motorstoringen lijken aan de orde van de dag bij deze schipper.. De wind is inmiddels uit het noordwesten, het is opkomend tij maar we zitten redelijk tegen hoog water aan. Wat zijn mijn mogelijkheden? Eén voor één tik ik de mogelijkheden weg: Texel en Den Helder zijn tegen de stroom en wind in min op meer onbereikbaar, Harlingen is vanaf de Blauwe Slenk toch wel erg ver terug en zonder motor die haven in voelt niet erg prettig, Terschelling is niet langer bezeild want de Slenk komen we nooit tegen de wind in door. Tja, dan blijft alleen Vlieland nog over en ik kom tot de conclusie dat we min of meer committed zijn om naar Vlieland te gaan. Hoe we daar de haven in komen zien we dan wel, maar met de bijboot kunnen we in ieder geval aan land komen. Het begin van een plan is er.

Nadat we bij de Paardenhoek de bocht omgaan het Inschot in trekt de wind wat aan en hijs ik de zeilen. Dat gaat zo goed dat de sleeplijn slap komt te liggen. Dat was de schipper van onze sleper ook al opgevallen, dus na wat heen en weer gebaren en voorzichtig geroep gaat de tros los en zijn we weer op ons zelf aangewezen. Na enige tijd varen we onze sleper voorbij en schieten zo lekker op richting Vlieland. Net toen ik dacht dat het allemaal wel weer voorspoedig ging hoorde ik ineens de Brandaris op de radio vertellen dat de haven van Vlieland vol was. Wacht even, dat hadden we niet afgesproken! Ik loop de mogelijkheden mentaal nog even bij langs maar zie nog steeds Vlieland als de beste optie, dus meld ik stoer aan het gezin, die dat natuurlijk ook gehoord hadden, dat ze voor ons wel een uitzondering zouden maken. Nou ja, dat hoopte ik dan maar.

De eerste keer dat ik op eigen kiel naar Vlieland wilde, natuurlijk midden in de zomervakantie met vier kinderen aan boord, was zo’n zelfde bericht reden om bij VL8-WM1 de koers te wijzigen richting Terschelling, tot groot genoegen overigens van de kinderen die eigenlijk helemaal niet naar Alien Island wilden, dat was toch echt meer mijn ding. De foto van die ton heeft nog heel lang als achtergrond op mijn computers en telefoons gediend als bewijs dat ik toch een heel eind gekomen was.. Nu wist ik zeker dat ik er zou komen, alleen nog niet of ik ook de haven in zou komen. Gelukkig had ik nog een paar uur om daar over na te denken.

Ondertussen voeren we gestaag door de goede kant op, de wind stond precies goed en de boot had er zin in! Het zonnetje scheen nog steeds lekker dus ondanks de kleine tegenslag gewoon genieten.. Zelfs de honden leken helemaal tevreden en lagen languit op de kuipvloer. Mac, onze bordercollie, heeft het normaal gesproken veel te druk thuis met het bij elkaar houden van de paarden, kippen en al de andere beesten die verspreid over het erf denken te kunnen lopen. Nu lag hij heerlijk languit, zo nu en dan gaat er even een oog open, wordt de rug even gestekt om dan weer snel verder te slapen. ’t Kleine keffertje is normaalgesproken al niet vooruit te branden en ligt nu opgerold áls een kussen óp een kussen. Zie je wel, honden houden ook van zeilen, zeker met mooi weer!

De ebstroom en de wind helpen ons rustig tussen de eilanden door, waarna we overstag gaan om de richting Vliesloot te varen. Nu begin ik ‘m toch wel een beetje te knijpen. Komen we wel tegen de stroom in? Wat gaan we zo bij de haveningang doen? De stroom valt gelukkig nog mee en als de noordzeegolven weer plaats maken voor die van het Wad bel ik even met de havendienst om te kijken wat ik kan verwachten. Er zou nog wat weg gaan en er zou gestapeld worden in de werkhaven. Ik moest maar even wachten voor de ingang. Heen en weer zeilen leek me geen zinnige optie, dus werd het tijd om het door Ed voor de Pinkstertrip zorgvuldig geplaatste anker klaar te gaan maken voor gebruik. Mijn ankerervaring tot dan toe beperkte zich tot het Alkmaardermeer bij heel mooi weer en nauwelijks wind, zodat er gezwommen kon worden. Hier zwemmen was uitgesloten en de stroom is er sterk, spannend! En ja, waar ga je dan precies liggen en hoeveel ketting/lijn gaat er overboord? Hoe ga ik het anker ingraven? Zo gaat er dan ondertussen weer van alles door je hoofd. De haveningang komt in zicht en ik strijk het grootzeil. Ondertussen vertel ik Josine aan het roer wat ik van plan ben en bij VS14 gaat de schoot van de genua los en drijven we rustig in westelijke richting verder totdat we, ten opzichte van de kant, stil komen te liggen. Het anker gaat overboord en ik laat er flink wat ketting mee gaan. Het zou er wel 5m diep kunnen zijn, dus een meter of 30 zou niet verkeerd zijn, zo her en der lezend ligt de boot op de ketting die door het anker op zijn plaats wordt gehouden. Om te voorkomen dat we door het afgaande tij aan de grond zouden kunnen lopen had ik voor mijzelf een redelijke marge aangehouden in de richting van de al boven water komende zandplaat, dus tja misschien was het wel 10 meter diep hier. Nou ja nog maar wat extra ketting erbij, en nog een beetje voor de zekerheid en dan nog een metertje voor je-weet-maar-nooit-met-mijn-geluk.. Nadat het geheel een ruststand had gevonden was het tijd om zeker te weten dat we stil lagen en niet stiekum terug dreven richting Noordzee. Maar de kruispeilingen van het havenhoofd en de vuurtoren bleven strak op dezelfde relatieve positie van het schip dus we lagen écht stil. Daar was ík dan toch weer even stil van. Veel tijd om daar bij stil te staan was er niet, want straks gingen we toch de haven in en hoe zouden we dat aan gaan pakken?

Zeilend naar binnen was absoluut uitgesloten, dus de genua kon van het voordek en het grootzeil werd netjes op de giek gebonden. Vervolgens sloot ik de speciaal daarvoor uit Miami geïmporteerde pomp aan op de accu om de bijboot op te blazen. Dat ging toch wel heel veel makkelijker dan met de voetpomp! Vervolgens kon die het water in en hing ik de buitenboordmotor er aan. Ik zag ondertussen ook de havenmeester al druk heen en weer varen om divers boten naar binnen te halen. Daar maar even naar toe gegaan om nog even te melden dat wij de boot met de motorproblemen waren en, eenmaal in de havenkom, waarschijnlijk niet zo goed manoeuvreerbaar zouden zijn.

Weer terug bij de boot maar eens goed gekeken hoe we de boten aan elkaar vast zouden moeten maken. In een Engels tijdschrift had ik gelezen dat de boot aan de zijkant vastmaken eigenlijk de beste optie was. Nu hadden we de sleeptruc al geprobeerd, ik moet nog steeds lachen als ik het plaatje weer voor ogen haal: Jeroen in de bijboot, met de voorkant van de rubberboot richting de Jouet, buitenboordmotor 180 graden gedraaid.. Maar het werkte uiteindelijk wel! Het leek me niet verstandig om zelf zoiets uit te gaan halen. Wie zou er dan in de bijboot moeten? Nee, de bijboot ging vast aan de grote. Een hele stapel lijnen uit de bakskist opgedoken en maar begonnen. Ik wilde vier lijnen vastmaken. Twee om de rubberboot tegen de boot te houden een een lange van de achterkant van de bijboot naar de boeg en een andere van de voorkant van de rubberboot naar de achterkant van het schip. Sturen zouden we met het hoofdroer doen en de 5 pk buitenboordmotor zou voor de voorstuwing zorgen. Toen alles eenmaal naar wens vast zat even voorzichtig getest en ja, de ankerketting kwam slap te liggen. Dit zou wel eens kunnen gaan werken!

De havenmeester was inmiddels flink opgeschoten en kwam toen naar ons toe dat wij aan de beurt waren. Dat betekende anker binnen halen. Dat dacht ik even te doen, nou mooi niet! Er kwam geen eind aan die ketting. De lier in de ankerbak deed het prima, maar de hoeveelheden ketting die per slag naar binnen ging was eerder in centimeters te tellen dan in meters. Ondertussen kwam er een licht gevloek van het achterschip, schiet nou toch op! Ja dat doe ik.. Mike maar uit de bijboot getrokken om te helpen. We pakten telkens bij de boeg de ketting om vervolgens naar achteren te lopen en zo de ketting binnen te halen. Tjemig wat kwam er een boel ketting naar boven. Geen wonder dat we geen kant op gingen… Na minimaal een kwartier zwoegen ging de ketting verticaal het water in en zou het anker loskomen. Mike kon de (bij)boot weer in, Josine stond klaar aan het roer en daarna haalde ik snel de laatste meters ketting en het anker binnen. Vervolgens ging het gas erop in de bijboot en kwamen we langzaam maar zeker op gang. Heel veel gang was het niet, maar er was gang! Op deze manier zou het zeker lukken.
Ik was begonnen met flink opsturen richting de veerhaven. Er stond inmiddels een flinke ebstroom en die zou zeker doodgevaren moeten worden. Tegen die stroom in varen zag ik niet gebeuren met een tiende van het normale motorvermogen dus aan de oostkant van de haveningang komen was uit den boze. Tijdens mijn eerste vlieglessen had ik al te maken gehad met dwarswind en daar geleerd dat je ‘krabbend’ aan moet komen vliegen, door op te sturen tegen de wind in. Ik vond het maar een rare kreet: ‘crabbing’ maar de uitleg was dat het een soort zijwaartse beweging was zoals een krab loopt. Dáár had ik een als een soort waddenkind een goed beeld bij. De verhoudingen tussen wind en (lucht-)snelheid zijn groot. Maximale dwarswind is rond de 30 knopen en ver voorwaartse snelheid ergens tussen de 120 en 165 knopen. Dat betekend dat je bij maximale crosswind zo’n 15 graden op moet sturen. Nu lagen de verhoudingen iets anders. De stroom, uit het westen, is hier aanzienlijk. De wind kwam ook uit het westen en onze voorwaartse snelheid zal een knoop of twee, misschien drie zijn geweest. Onze opstuurhoek zat op minimaal 45 graden, maar is op sommige momenten bijna 70 graden geweest om niet aan de oostzijde van de haveningang te komen. Het zal wel vanwege het mooie weer geweest zijn, maar op beide havenhoofden stonden flink wat mensen te kijken en die zullen wel gedacht hebben: gaat dat ooit goed komen? De rubberboot zat voor de toeschouwers verstopt aan de niet zichtbare zijkant van boot. Eigenlijk had ik daar ook wel willen kijken, moet toch best een spektakel geweest zijn!

Het zo naar binnen varen ging eigenlijk heel erg goed met de bijboot aan de zijkant. Het roer had voldoende water om te kunnen sturen en de boot reageerde goed. Zo voeren we op ons dooie gemakkie tussen de havenhoofden door, alwaar de dwarsstroom wegviel, net als de wind trouwens, en we weer gewoon rechtdoor konden varen. Eenmaal in de (werk-)havenkom waren ook de havenmeesters paraat die ons keurig tegen een zeiljacht legden. Alleen lagen we wel als vierde in de rij, en dat met twee honden.. Nou ja, we lagen in ieder geval, de rest kwam allemaal wel.

Nu we eenmaal lagen was het ook hoog tijd voor de honden om weer land te voelen en te doen wat ze aan boord gelukkig niet hadden gedaan. Eerst even een lesje etiquette met betrekking tot dubbel liggen. Dat hadden we nog niet eerder gedaan en, volgens mij tot groot genoegen van de buren, uitgelegd dat je in principe altijd vóór de mast langs loopt en nooit ongevraagd bij iemand in de kuip stapt. Mac over andere boten laten lopen vond ik niet zo’n goed plan dus zo liep ik even later met 20 kilo hond in mijn armen over drie dekken heen naar de kant. Eenmaal op de steiger nog een laatste stukje en daarna konden ze eindelijk zelf lopen, nou daar hadden ze wel zin in!

Omdat het inmiddels al begin van de avond was had ik besloten dat de motor de volgende dag aan de beurt was waarna we bij mijn ADHD-vriend een patatje gescoord hebben om daarna met de honden nog lekker een stukje te lopen.

De volgende dag werd het me snel duidelijk dat er geen snelle oplossing voor het motorprobleem was. Wel zag ik al vroeg diverse boten vertrekken uit de haven, dus dat zou verhalen worden. Ook onze buren hadden al vrij vroeg een box toegewezen gekregen, dus wij moesten even een plekje opschuiven. Met de lijnen in de hand, Mike weer in de bijboot en Josine aan het roer zouden we dat wel ‘even’ doen. Kleine misrekening mijnerzijds! De stuurvrouw begreep een aanwijzing verkeerd en gooide het roer vol de verkeerde kant op. In plaats van weg te varen van ons buurschip gingen we er ineens met een, voor mijn gevoel, noodgang op af. Dat was de bedoeling niet! Gelukkig was het een zeer stevig motorschip en hebben we schade kunnen voorkomen, maar dat was dan ook maar nét. Een box zouden we zo niet aan kunnen varen. Puntje voor zometeen. We hebben niet heel lang daar gelegen toen de havenmeester langszij kwam om te vertellen dat hij een plekje voor ons had. Nadat ik uitgelegd had dat manoeuvreren niet echt een optie was kwam zijn collega ook en hebben ze ons naar onze ligplaats gebracht. Die bleek tussen twee steigers in helemaal aan de kant. Een wereldplek!
Op en af stappen was een eitje, de voorzieningen dichtbij en Mac kon zelf van boord springen. Nu dan toch maar eens gaan kijken wat er nu met de motor is. Dankzij een hele lange walstroomkabel was de accu weer volgeladen en kon ik het gereedschap tevoorschijn halen om aan de klus te gaan beginnen. Ik was er inmiddels zeker van dat het een brandstofprobleem was. Verder had, ook al kon ik het me niet voorstellen, de tank drooggevaren dus zat er lucht in de leiding. Ontluchten dus, maar hoe? Al mijn medeopvarenden waren zo slim geweest om mij met rust te laten zodat ik ongestoord mijn gang kon gaan. Met de motor bekisting open konden ze eigenlijk toch niet fatsoenlijk naar binnen, dus dat was wel prettig alle betrokkenen. Gaandeweg het proces van losdraaien, motor starten, kijken of er wat gebeurd was, begon ik toch enigszins moedeloos te worden. Wat ik ook deed, er kwam geen diesel uit de leiding. Ik had Hans, als mede bouwer van deze motor, al lastig gevallen en ja, er moest gewoon diesel door de leiding richting verstuivers, anders kon de motor nooit aanslaan.

Het hele brandstofsysteem van de motor heb ik bijna los gehad, maar wat ik ook deed, nergens kwam diesel uit. Achteraf heb ik het probleem misschien in de verkeerde volgorde doorlopen en had ik moeten beginnen in de tank, maar ja achteraf.. Op een gegeven moment had ik de aanvoer van de brandstofpomp los en ook daar kwam geen brandstof uit. Dat kon natuurlijk niet want die ging naar een groffilter en dan door naar de tank, allebei zaten die hoger dan het stukje leiding dat ik mijn handen had. Filter verstopt? Nee toch? Nou ja, het filter kon je aan de onderkant aftappen dus een lege waterfles gepakt en die er onder gezet. Nou daar kwam wel wat smerige diesel uit, maar ja het was ook de opvangbeker van het filter dus wat wil je. Problematischer was dat het filter daarna niet meer vol liep. Oke, aanvoerkraan even dicht en het filter er zelf ook maar uit gedraaid en schoongespoeld met wat diesel. Alles er weer in, kraantje open en.. nog steeds geen diesel! De tank maar weer open geschroefd en van boven was toch duidelijk te zien dat er diesel in de tank zat. Wel was duidelijk dat het niet bij het groffilter kwam, of beter kon komen. De leiding zat dus verstopt! In de bakskist vond ik nog een pompje waarmee de diesel die er in zat overhevelde naar was frisdrankflessen en de jerrycan. Daar kwam toch wel flink wat rotzooi mee naar boven, veel meer dan ik gedacht had en bij eerder inspectie van de tank voor mogelijk had gehouden. Met het pompje kon ik ook vanuit de tank blazen in de leiding naar het groffilter. Nadat de flessen een tijdje hadden gestaan is een deel terug de tank in gegaan en na nog een hoop geklooi kwam er eindelijk diesel vanuit de tank het filter in! Die vervolgens weer afgetapt en zo de steeds schonere brandstof een tijdje rond laten stromen. Tijd om alles weer vast te zetten en de tank met schone brandstof te vullen. Nu was mijn jerrycan inmiddels gevuld met vervuilde diesel. Die kon ik vast wel ergens leeggooien maar echt schoon zou die natuurlijk nooit worden en aangezien Vlieland geen bunkerstation heeft moest ik op zoek naar jerrycans. Nu is het winkelaanbod op Vlieland enigszins beperkt maar het zou toch zeker moeten lukken om er een paar te scoren. Het gezin was inmiddels terug van haar omzwervingen maar gelukkig wilde de missus nog wel een keer met mij mee het dorp in en helemaal achterin het dorp, bij de fietsenverhuur kon ik een 10 liter jerrycan kopen. Daarmee terug naar het tankstation achter de dijk en daarmee kon ik dan een keer of wat heen en weer lopen om de dieselvoorraad aan boord op een werkbaar niveau te krijgen. De tank zal uiteindelijk niet helemaal leeg zijn geweest, maar ik denk dat de hoeveelheid diesel die er nog in zat niet voldoende druk kon geven om de rotzooi door de leiding te duwen en dat daarom de motor gestopt is. De hoeveelheid diesel die ik tijdens het varen had toegevoegd zal niet voldoende druk hebben gegeven om diesel door de leiding te persen. Aangezien de leiding weer een soort schoon was en de tank van zo’n 30 liter diesel voorzien was was het tijd om opnieuw aan het ontluchtingsproces te beginnen. Nu kwam er wel diesel uit het filter bij de brandstofpomp, er kwam zelfs diesel uit de retourleiding toen ik probeerde te starten. Dat was hoopvol, dus de verstuivers weer gemonteerd en alles vastgedraaid. Nu dan voor de grote test, zou die het doen? Ik vraag Josine om me te helpen, ze draait de contactsleutel om en zet de startmotor aan het werk. De motor draait een paar keer rond om vervolgens aan te slaan alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Succes!!! Dat moest gevierd worden natuurlijk. We moesten eigenlijk sowieso buiten de deur eten want er was geen kooktoestel aan boord, maar nu hadden we het echt verdiend, vond ik wel. Nadat alles was opgeruimd liep ik een half uur later heerlijk met twee honden langs de waddendijk richting dorp.

Eén van de restaurants bij de veerhaven kreeg onze goedkeuring en zo zaten we dan heerlijk in het avondzonnetje op het terras met uitzicht op de veerboot. Dat deed me weer even terugdenken aan een eerdere vakantie op Terschelling. Het waaide toen behoorlijk en de schoonfamilie kwam in haar geheel vanwege de verjaardag van Josine en wij stonden bij de boot te wachten op hun aankomst. Nu mag ik graag kijken naar hoe de ‘grote jongens’ het doen. Gezien de wind zag ik het voor me: iets schuin aankomen tot vlak bij de kade, voorspring uitzetten en daar dan in varen. Ondanks de windkracht 7, misschien wel 8, en de enorme windvang zou zoiets toch moeten lukken. De veerboot kwam inderdaad zo aanvaren, met de klep van het autodek al open en het keesje van de eerste lijn kwam onze kant op… Mis, ja kan de beste overkomen, dus de lijn ging weer naar binnen en kwam even later weer richting de kant. Nu kwam die wel op de kant en de mannen op de kant waren druk bezig om de tros naar de wal te trekken toen het me opviel dat het voorschip inmiddels langzaam maar zeker van de wal af aan het drijven was, dat zou zo niet goed gaan komen leek me. Dat dacht de kapitein blijkbaar ook want het gas ging erop en de manoeuvre werd afgebroken. “Go Around, Flaps 28, Check Thrust" schoot er door mijn hoofd, gelijk gevolgd door een smiley. Ook de beroepsvaart breekt wel eens een nadering af! In plaats van het gelijk nog een keer te proberen draaide de boot zo de havenkom uit alsof ie gelijk weer terug ging naar Harlingen. Ondertussen had Josine haar moeder aan de telefoon, die er van overtuigd was dat ze inmiddels aangemeerd lagen en ze elk moment me de auto van boord zouden rijden. Niets was minder waar! De laadklep was alweer dicht en ze gingen toch echt de verkeerde kant op! Niet veel later draaide de boot echter om en was er ook een sleepboot in gereedheid gebracht die bij de tweede aanlegmanoeuvre het voorschip bij de wal hield waarna er normaal afgemeerd werd.

Na het eten liep ik weer lekker terug met de honden langs de dijk terwijl de andere twee met de fietsen terug gingen naar de boot. ’s Avonds werd ik door Josine nog getrakteerd op een lezing in de bioscoop over wat er in het zeegat gebeurd is in 1666. Heerlijk verteld en voorzien van foto’s door de Jan van de fietsenverhuur.

Thuis ging gelukkig alles verder goed met de achtergelaten veestapel en omdat het kostte gelukkig niet veel moeite om eenieder er van te overtuigen dat we nog een dag langer moesten blijven omdat ik ook wel een vrije dag verdiend had na al dat gesleutel van vandaag.

De volgende ochtend kregen we een box toegewezen die we nu op eigen kracht konden bereiken, wat een verademing! Lekker over het eiland rondgefietst en gelopen en ook nog met de bijboot naar de zandplaat tegenover de haveningang gegaan toen die droog lag, zo kom je nog eens ergens!

’s Avonds was het dan weer tijd om na te gaan denken over de terugtocht. Er zou de volgende dag een lekker windje staan, het zou weinig bewolking zijn en een aangename temperatuur. Ik had zowaar niet eens al te veel overtuigingskracht nodig om een route ‘buitenom’ goedgekeurd te krijgen. Dat was toch ook iets dat ik al heel lang wilde doen! De volgende dag konden we weer mooi op eigen kracht de haven uit, konden de zeilen omhoog en de motor uit. We hielden Vlieland aan onze bakboordzijde om zo de Noordzee op te varen. Trots als een pauw voer ik zo op mijn eigen boot voor de Vlielandse kust langs. Dat had mijn opa vast ook leuk gevonden want die was in zijn jonge jaren in het begin van de vorige eeuw nog stuurman op de grote zeilvaart geweest, helaas heb ik de verhalen daarover nooit kunnen horen.
Omdat de wind natuurlijk net niet helemaal goed stond hebben we voor het strand bij de camping en het strandhotel heel wat slagen moeten maken voordat we hoog aan de wind op de kardinaal van het Eierlandsche gat konden koersen. Op een gegeven moment houden de duinen dan min op meer op en begint de Vliehors, komt het drenkelingenhuisje in zicht en wordt duidelijk waarom er weinig gevaren wordt tussen Vlieland en Texel. Die Eierlandsche gronden zijn net als die voor Terschelling goed zichtbaar in de vorm van brekende golven een heel eind uit de kust. Die kardinaal ligt daar niet voor niets! Na het passeren van die kardinaal konden we de koerst verder naar het zuiden verleggen om zo richting het Molengat te varen. De kust van Texel ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed, dus was het erg leuk om die vanaf zee te verkennen. De betonning van het Molengat kwam in zicht en eenmaal in het Marsdiep hebben we de motor weer gestart en de zeilen gestreken. Eenmaal in de haven bleken we nog net de bediening van de Zeedoksluis mee te kunnen pakken, voordat die weer een paar uur niet bediend zou worden, en zo lagen we dan aan het einde van de middag weer op onze eigen ligplaats. Dan nog even het verplichte inpakken en opruimen, terwijl de bemanning even met de honden loopt en vervolgens ongeduldig in de auto gaat zit wachten. Dat laatste is wel eens vermoeiend maar in zijn algemeenheid wil ik dit soort tochtjes wel vaker doen, maar dan zonder motorgedoe graag!

Mooi verhaal, prachtig verteld.
Ik heb er van genoten.

Mooi verhaal Peter. Vooral die wandeltocht met de honden nadat alles weer werkt. Het beste gevoel.

Dat van de motor komt me op een of andere manier bekend voor

Sobat schreef :
Ik heb geen idee, waar heb je het over?

Sons schreef :
Dank je, en klopt zeker op een mooie zomeravond is er bijna niks leukers! Helemaal als je dan van of naar je boot op weg bent!

Leuk om te lezen, dank je wel.

Mooi verhaal, leuk om te lezen en herkenbaar.

Het schrijven gaat je steeds beter af. Mooi verhaal, Peter!

Volgens mij krijgt Fer er concurrentie bij op motorengebied

ik denk dat Fer wel meer weet dan alleen het feit dat je op tijd moet tanken

@Peter
sorry, kon het niet laten

Weer een mooi verhaal om te lezen op een winteravond! Dank je!
En die motor... Wat blijft vrouwlief toch rustig