Onderwerp: Niet aan de praat.

Dit jaar maken we ons debuut in de A klasse. De woensdag avond wedstrijden van de vereniging zijn populair en er verschijnen 14 boten aan de start. Voor de B klasse nog eens zo iets, wat het Eemmeer een druk vaarwatertje maakt.
De afgelopen dagen heb ik natuurlijk lopen fantaseren over het verloop van de wedstrijd en de mogelijkheden nog eens goed bekeken. Als we zondag toch op het water zijn varen we strak langs de dijk terug. Die lijn ligt buiten de jachtbebakening, maar eigenlijk is het er altijd diep genoeg geweest, dus dat testen we nog even. Net na de startlijn tikken we toch even de bodem aan, maar voor de rest past het allemaal.
Als ik op dinsdag avond uitgenodigd wordt mee te varen op de BU59, een stalen botter laat ik die kans natuurlijk niet lopen. Veel mooier dan zo kan ik de startbaan niet verkennen natuurlijk. De wind zoekt hier en daar wat, maar blijft keurig uit de N hoek komen. "Een dikke bries, jongens" waarschuwt schipper Henk. Als de HN3 ons dreigt in te halen gaat de boom in fok en waren we fok te loevert verder. Qua wind kan het net wel, net niet. De beendikke paal wordt met vereende krachten in stelling gebracht en inderdaad: we lopen uit. Als de wind ietsje schift moeten ze met drie man op de boom gaan zitten die vervaarlijk doorbuigt. "Jaha" zegt Henk trots tegen mij. "Dat is nog eens iets anders als op een sharpie, of niet"?
Ondertussen besluit ik de neerhouders van de spiboom nog even op te zoeken.
Als wij morgen nou ook eens zo'n manoeuvre kunnen maken dan pakken we ze, allemaal, fantaseer ik verder.
Al in de middag meldt Joris zich ziek, zodat we met drie man op pad gaan. De wind is nog steeds Noord, maar afgenomen tot zo'n 13 knopen. Alles ligt weer klaar als we de startlijn opzoeken, maar helemaal wakker zijn we nog niet. Er liggen twee startlijnen, een voor de A en een voor de B klasse. Heel dom van ons beginnen we midden in dat gebied aan de fine tuning en vergeten helemaal dat er om ons heen boten aan het starten zijn. Als we daar een aanmerking over krijgen vertrekken we gauw naar onze eigen lijn. Daar rommelen we nog even verder en timen de start......verkeerd. Ik zit klaar om de 5 minuten timer te starten als we nog maar drie en halve minuut te gaan hebben. Snel overstag, laatste hoogte pakken, even alles los en...........we liggen helemaal stil. Peter, onze stuurman is bang dat we te vroeg over de lijn gaan en ligt de boot in de wind. "Vallen Peet, valleeeeen" piep ik angstig en net op tijd pakt de wind de goeie kant van neus en drukt ons weer door de wind. 5 sec na countdown gaan we over de lijn en zijn gestart. Lager dan we gewild hadden, maar allez! De Gotcha wordt gevreesd om de hoogte die ze kan lopen en dat wapen zetten we dan maar gelijk in.
We zijn niet de enige debutant in de A vandaag. Met ons is ook de Avanti, een Beneteau Oceanis, uit de B klasse over gestapt naar de A. Vorig jaar hebben we laten zien aan elkaar gewaagd te zijn en in al hun wijsheid heeft de handicap commissie ons dezelfde handicap toegekend en dus dezelfde starttijd. Uiteraard is er een gezonde en sportieve animositeit tussen ons. Ik ben blij verheugd te zien dat zij nog lager en iets later dan wij zijn gestart. Ik zie bloedserieuze gezichten naar ons loeren. Een groet kan er nog even niet vanaf, maar ik weet dat dat concentratie is.
We varen een hoog aan de winds rak en de Avanti moet al gauw overstag. Wij varen nog even lekker door en met de headers houden we zolang mogelijk koers. Als de opponenten boven in de baan zijn aangekomen en ruimer kunnen gaan varen lopen ze weer iets in, maar moeten opnieuw achter ons overstag. Deze keer klappen we met hen mee en zo liggen we er goed voor bij de eerste twee merktekens. Dan gaat het de Eem in en is het een spi rakje. Wij zetten hem niet, omdat het maar een kort stukkie is en het vorig jaar niet altijd soepel ging. We bewaren hem voor het lange rak terug. De Avanti, met goed ingespeelde bemanning zetten hem wel en lopen ons voorbij.
Terug naar de hoofdgeul moeten we eerst voor voldoende hoogte zorgen. In het eerste rak konden we het weliswaar nog houden, maar echt lekker vind ik de boot niet lopen. Met deze wind moet het harder kunnen. We verzetten het oog op de genuarails een gaatje naar voren en ik kijk nog eens kritisch naar de grootzeiltrim. We besluiten iets langer door te varen, zodat we de ton ruimer kunnen aansnijden. Dat werkt goed, maar het lijkt er op dat we toch iets hebben weggegeven. Voor het volgende rakje, van slechts een paar honderd meter, zetten we de boot eerst tegen de dijk en jagen dan over bakboord door het veld. Peter stuurt voorzichtig en laat twee stuurboordboten de ruimte. Het kost ons eigenlijk niets, maar het gaatje om over te steken wordt er niet groter op. Ik dirigeer hem nu strak achter het tweede schip langs. We hebben gewoon voorrang op het derde schip en als die iets loeft gaat het allemaal prima. Bij het merkteken varen we met een overlap de cirkel binnen met een BB schip en ik claim ruimte voor het merkteken. De stuurman kijkt me vragend aan, (wij liggen aan zijn loefzijde), maar als ik hem wijs op de overlap, de drie scheepslengtes en het merkteken gaat het licht aan. Met een instemmende glimlach gaat nu de duim omhoog.
Ik heb voor het hijsen van de spinakers een tweede zak gemaakt. Geheel naar model van de eerste, maar met wat extra bandjes om hem mee vast te zetten. De tas doet wat hij moet doen, maar de binnenkant blijkt aan de spinaker te kleven. Na het ronden van het merkteken gaat het hijsen daardoor zwaar, waardoor dat langer duurt dan nodig. Eenmaal in de lucht valt opnieuw de snelheid tegen. Er is wind zat, maar ik mis het bruisen van het water. Kapitein Ballonfok, de bijnaam van Patrick, geeft aanwijzingen, stelt hier en daar wat bij, kijkt en zoekt maar we krijgen de gang er niet echt in.
Als de Little One (een First 30) ons ook nog eens in zijn vuile wind zet is het gedaan. Met ingehouden chagrijn maan ik de koers nu omhoog, strak langs de fuiken. Dicht dat gat, uit die vuile wind! Hop, sturen! Ik ben teleurgesteld omdat we geen grip krijgen op de snelheid en met kleine foutjes veel verspelen. Eenmaal voorbij de fuiken is het gauw voorbij en knalt de First over ons heen. Voor de spi drop herhalen we de procedure, maar toch gaat het mis. Patje laat de loefschoot iets vieren om de lijzijde goed te kunnen pakken. Maar, nu kan ik hem niet meer releasen en moet als een wacko naar de kuip om hem los te maken. Te laat draaien we om de ton, kan de genua nog niet om vanwege de spiboom en zo wordt het een mooie chaos. Ik kan nog net bij de ophouder van de boom, die vervolgens niet lekker uit de mast komt......Nou ja, u heeft een beeld.
Als we weer eenmaal op orde zijn beginnen we aan het tweede rondje. Opnieuw het kruisrak richting ingang Eem, dan de Eem in en weer terug richting hoofdgeul. In de Eem gaat het fok te loevert, en worden we voorbij gestreefd door een kleiner jacht. Zij houden de genua vol naar buiten met de pikhaak. Even twijfel ik om de boom er in te hangen, maar heb een beetje opgegeven. Als ik zo achter ons kijk krijgen we straks opnieuw "klappen". Kort achter elkaar draaien we om de ton en weer varen we verder door om ruimer terug te gaan richting hoofdgeul. De MG2 klapt eerder en heeft er echt goed gang in. De schipper zwaait met een grote grijns als hij ons zijn spiegel toont. In de hoofdgeul staat een vaste lichtopstand, zo ongeveer in lijn met het merkteken. Het wordt er op of er onder lijkt, maar net als we moeten kiezen schift de wind en pakken we de header. Strak boven de lichtopstand langs gaat het weer richting dijk om weer over BB de baan over te steken. Eenmaal terug richting Nijkerk gaat de spi weer omhoog. We doen het meer beheerst dit keer. Ietsje later, maar in een keer goed. Beter.
De drop gaat nu ook beter, al toucheert hij even het water. Als alles weer op orde is moeten nog aan komen bij de ton. Ondertussen ben ik over de teleurstelling heen en neem dat soort dingetjes in me op. Dan kan het de volgende keer alleen maar beter gaan en is de energie niet verspild. Ik begin weer te genieten van de mooie avond, al is het akelig leeg achter ons. Er vaart nog wel wat, maar te ver weg om te zien of het competitie is of de andere klasse. Toch zijn we weer te voorzichtig. De finish is om 21:00:00. Wie niet in de geul ligt op dat tijdstip krijgt een dsq op zijn naam. Onze positie in het veld ligt wel vast, dus zoeken we op tijd de geul op. Echter, de geul volgen is een onbezeilde koers en als we 1 minuut voor tijd zijn dreigen we de geul weer uit te varen. We knijpen en knijpen, maar dreigen nu de geul uit te verlijeren. Als we bijna stil liggen moeten we dus nog overstag en dat gaat met, samengeknepen billen nog........NET.

Onderweg naar de haven hijsen we de spi, kan die mooi drogen. Hoewel de wedstrijd voorbij is blijven we ons verbazen. Hoe kan dat nou toch? Er zit geen vaart in die boot! We distantiëren ons bijna van het resultaat, zo weinig begrijpen we er van.
De boot heeft overwintert in het water en het ows moet nog een poetsbeurt krijgen. In alle eerlijkheid verwacht ik daar niet veel van, maar het is een strohalm.
Volgende week vaar ik niet mee, hopen dat de bemanning Gotcha dan wel aan de praat krijgt. Ondertussen moet u het dus even doen met deze zieleroerselen en oh ja: 11e van de 14.

Filmrechten al verkocht?

goed verhaal!