Onderwerp: ZF Pinkstertrip 2015 extended.

Pinkstertrip extended 2015, van Ipswich naar de Isles of Scilly.

Wat een leuke ZF meeting was het weer. Perfect georganiseerd en weer leuke nieuwe mensen ontmoet. Wij maken het niet laat bij Isaacs. Zondagmiddag willen we vertrekken naar de Isles of Scilly, een tocht van een kleine tweeeneenhalve dag. De gribfiles geven een ruimende wind naar het Noorden aan, maar dat gaat toch anders uitpakken.

De douche maakt een nieuw en schoon mens van mij. Bijna alle ZF-ers zijn inmiddels weer huiswaarts vertrokken, alleen de Twilight Zone blijft achter als wij zo rond een uur of één de trossen losgooien. We passen nog net achter drie andere zeilboten in de sluis. Terwijl we de Orwell afzeilen schrijf ik mijn verslagje van de Pinkstertocht. Nog net binnen GSM bereik van Felixstowe gaat het op de post.

Scillies, here we come

We steken de Thames Estuary over, tussen de verschillende banken en windmolenparken door. Snel gaat het niet, er is maar weinig wind, te weinig zelfs en voor een beetje voortgang gaat de motor zacht pruttelend bij. Zo'n beetje ter hoogte van Ramsgate gaat mijn wekkertje af. Tijd voor de hondewacht. We zeilen in een mooie heldere nacht en ook de wind is weer iets aangetrokken, maar wel tegen. We schuiven probleemloos langs Dover met het licht van Dungeness voor de boeg. Gelukkig is het minder koud dan de eerdere nacht van IJmuiden naar Ipswich. Ik geniet met volle teugen van de heldere nacht, halve maan en de voortsnellende Noreen. In het donker lijkt het altijd zowiezo sneller te gaan, maar zo rond 8kn bootsnelheid blijft respectabel bij deze windkracht die schommelt zo rond de 10kn. Wij zeilen over mijn slaapboeg en als ik weer mijn kooi opzoek verdwijn ik al heel snel in dromenland.

Als ik weer de slaap uit mijn ogen wrijf hebben we Beachy Head dwars. Dat gaat lekker. Ik zou mijn schoonzusje even kunnen bellen. Die woont aan de boulevard in Brighton. Met de kijker zou ze ons aan de einder moeten kunnen zien, maar er is geen GSM bereik. Maar beter ook, misschien ligt ze nog wel op één oor op deze Bank Holiday.

De rest van de dag houden we het eiland Wight in zicht. Het lijkt alsof we er maar niet voorbij kunnen komen. De wind blijft pal tegen. De schipper gunt mij nog twee uurtjes extra slaap, maar dinsdagochtend 02.00 uur zit ik weer van een heerlijke heldere nacht te genieten. Er zijn wat tegenliggers, ook zeilers, misschien wel een wedstrijd of zo. Ook Roos gun ik de twee uurtjes extra en pak een mooie zonsopgang mee alvorens ik weer mijn kooi op zoek.

De lichte wind blijft maar tegen zitten. Noreen trekt zich daar echter maar weinig van aan en blijft redelijk voorthobbelen. Totdat de wind minder dan 8kn wordt. Dan gaat het wel erg lang duren en zetten we de motor bij. Als we Portland Bill dwars hebben en binnen bereik van een GSM mast zijn pak ik de Ipad om te zien of er nog nieuws van het ZF front is. Hoezo verslaafd? Leuk om de inmiddels binnengedruppelde Pinkstertocht verhalen te lezen.

Halverwege Start Point en Lizard Point begint ook de wind iets aan te trekken richting 15kn en nu met een klein knikje in de schoot krijgt Noreen er zin in. Met af en toe dubbele cijfers bootsnelheid gaat het erg rap richting de Lizard. In alweer een super heldere nacht met twee manen, de echte op 10 uur en Venus op 2 uur. Tjonge, wat een heldere planeet is dat, z'n licht weerspiegelt in de oceaan, want dat is waar we inmiddels zijn aangekomen. Recht onder Jupiter ligt onze bestemming, Saint Mary's. Om 02.00 uur valt het anker in de baai van Porth Cressa. Na nog een paar Muider Schipperbittertjes op de geslaagde aankomst kruip ik in mijn nu wel stil liggende kooi in het vooronder en zak al snel weg in een diepe slaap.



Afstand Felixstowe - Saint Mary's over de grond 380 nm, vaartijd 56 uur. In bovenstaand kaartje de geplande route (geel) en de daadwerkelijk gevaren route. In de rode tracks stond de motor bij.



Kaartfragment van Porth Cressa

De volgende ochtend begint veel te vroeg. Maar dat hadden we afgesproken. De wind gaat vandaag (woensdag) aantrekken en draaien en dan liggen we hier niet zo lekker (en Internet is er ook al niet). Met een lichte hoofdpijn (van het vaste slapen .... ) aanschouwen we het tafereel om ons heen. Altijd weer leuk om bij daglicht nu eigenlijk te zien waar we vannacht zijn geankerd. Allemaal ruwe rotsblokken om ons heen, stapels ook alsof een grote reuzenhand die zo maar ergens willekeurig neer gegooid heeft. Na het ontbijt breken we op en gaan met half opgehaald zwaard en roer richting Tresco.



De omgeving is ronduit indrukwekkend, hagelwitte zandstranden afgewisseld met ruige rotsen en rotseilandjes. Een paar meter voor het strand van Old Grimsby Harbour op Tesco valt het anker in wit zand. Het plaatselijke Tesco Guest WiFi wordt aan boord van Noreen geabsorbeerd in haar eigen netwerk zodat mijn Ipad daar ook wat aan heeft. Heerlijk, mijn dag kan niet meer stuk.



Kaartfragment van Old Grimsby Harbour.





Uw scribent aan een biertje in The New Inn, Tresco.

Mooi verhaal! En een mooie tocht zo te lezen!

Lekker leesvoer dit. Het wordt hoog tijd dat er zo'n dome met een sattelietschotel er in op de Noreen komt te staan, voor een permanente link naar het forum!

Heeft ie al volgens mij

Nóg een schrijftalent erbij! Leuk te lezen. En vergeet niet de tuinen van Tresco!

Nachtvlinder schreef : Yep, gaan we morgen doen

Leuk leesvoer!

Lekker geschreven, mooi verhaal! Geniet ervan.

Allemaal bekende punten waar ik vroeger - op de koopvaardij - tig keren voorbij ben gevaren.
Toen heel gewoon, nu pure nostalgie.
Dank voor het delen en geniet van jullie trip.

Mooi geschreven. Leuk begin van de ochtend

Leest lekker weg. En herkenbaar...
Veel plezier!

Bedankt voor het mooie verslag!
(en ik bedenk me net dat je geen slingerzeilen nodig hebt op een catamaran of trimaran )

Mooi verhaal Noballast! Wat is zo'n ding snel!

Ik krijg een ferme handdruk van een dronken schot. Hij is veterinair lecturer, zegt hij, en ook op vakantie. Zijn lege rugtasje lijkt iets anders uit te wijzen en het blijft onduidelijk wat hij van ons wil. Hmm, zou dit mijn reisgenoot worden voor het komende half uur? Het lijkt een nette kerel te zijn, maar we geven toch maar weinig sjoege. Evenlater zie ik hem van het perron afsjokken.



We staan te wachten op mijn boemelverbinding naar Truro. Ik heb nog geen tickets kunnen bemachtigen voor mijn treinreis naar Bristol, maar naar het schijnt kun je die ook onboard the train kopen. Hier op het perron van Falmouth is niets, slechts een opstapplaats. Een paar zoenen van Roos en een handdruk van Gary luiden mijn vertrek in. In de plotselinge haast vergeet ik ze nog te bedanken voor deze geweldige reis en de gastvrijheid aan boord van Noreen. Bij deze alsnog en we houden contact. De volgende stop van Noreen is op de Azoren.

Ze is uiterst vriendelijk, duidelijk een warm mens, deze conductrice. Na overleg met haar chef kan ze zelfs een ticket inclusief busverbinding naar Bristol Airport voor mij verzorgen. £ 53,10, dezelfde prijs als op Internet, maar dan zonder de bijkomende boekingsfee. Een £ 10,- minder dan de vlucht van Bristol naar Amsterdam.

De komende 4,5 uur zit ik in de trein en ga relaxen. In Truro ben ik overgestapt in deze comfortabele trein met eindbestemming Edinburgh. Wel op tijd uitstappen dus en tijd zat om aan de verslaglegging te werken. Deel 1 daarvan volgt onderstaand. Misschien deel 2 straks ook nog wel. Fotootjes volgen voor zover mogelijk met mijn beperkte verbinding. The wireless Internet acces in this coach is blijkbaar niet voor mij, mijn Ipad vind in ieder geval niets en mobiele data geeft ook al geen service.

Tresco

Wij zijn geankerd in de Old Grimsby Bay, vlak onder het strand en in het zicht van enkele zonnebadende strandgangers. Ze hebben geen enkele interesse in de mooie Noreen maar ik zou geloof ik gek worden als ik daar zou liggen. Boten hebben mij altijd mateloos geboeid, niet in het bijzonder multihulls, maar boten in het algemeen. Ik verbeeld mij dan de verre reizen die met zo'n boot zijn gemaakt en nog gemaakt gaan worden. Tuurlijk, ik ben zelf ook een boter die alweer een tijdje bootloos is. Wij hebben al veel gezien en meegemaakt op onze vorige boten. In een eerdere bootloze periode huurden we in de vakantie een caravan en reden daarmee kriskras Engelse havenplaatjes af. Zo maf kun je dus zijn, en de drang naar meer houdt onverminderd aan. Die badgasten hebben daar helemaal geen benul van maar wie weet zijn die net zo maf van de bloemetjes en de bijtjes. Wat moet je anders doen op zo'n eiland.

Er gaat een siddering door Noreen heen. Gevolgd door een schuurend geluid dat aanvankelijk prettig klinkt, alsof iemand de antifouling aan het schuren is. Ha fijn, dat scheelt weer een beetje aangroei. Bij het vallend water raakt Noreen aan de grond maar ze geeft zich jammer genoeg niet zomaar gewonnen. In ons hoekje van de baai komen toch nog wat kleine golfjes binnenlopen waardoor ze een beetje blijft bonken. "Vlijt ik mijn welgevormde body in het zand of blijft ik nog even drijven". Haar vertwijfeling gaat door merg en been, beng, en nog eens beng, kom op meid, ga nou eens ff rustig liggen.



Als beginnend multihuller heeft het droogvallen ook mijn bijzondere aandacht. Ik kan hier nog veel van leren. Hoewel we aanvankelijk netjes met de boeg naar het strand lagen zijn we toch ongemerkt parallel aan het strand komen te liggen. De golfjes laten Noreen bonkend tot rust komen. Als je dan denkt dat ze vast ligt komt er net weer een wat hoger golfje die Noreen oppakt en weer iets verder op het strand zet. Dat gaat niet fijn zo en de schipper roeit een tweede anker uit om het achterschip van het strand af te houden. Bij opkomend water gebeurt alles in omgekeerde volgorde, maar de achterlijn helpt goed en bij elk golfje kan het achterschip verder van het strand gelierd worden. Als we weer drijven ligt Noreen tussen twee ankers, eentje voor en eentje achter, haaks op het strand. Bij het volgend laagwater zal de droogvalling een stuk beter gaan.



De volgende ochtend wordt ik gewekt door de kombuisgeluiden uit de kajuit. Slaapdronken en met de onderbroek op de enkels positioneer ik mij op het kleine toiletpotje. Zowel de voor- als achteruitgang moet immers wel precies in het potje passen. Juist als ik mijn natuurlijke drang de ruimte wil geven komt er een kreet uit de kajuit. Stop, stop, we liggen droog. Ah, dat is waar ook, er is geen spoelwater en zand aanzuigen wordt het vacuumtoilet ook niet beter van. De kringspier is gelukkig nog net voldoende ontspannen om de keutel binnen te houden. Zodra we weer drijven verkassen we naar een mooring. Er is harde wind op komst en dan liggen we aan dat strandje niet fijn.



Tresco is het op één na grootste eiland van de Scillies. Het is sub tropisch, maar daar is nog maar weinig van te merken. Het is berekoud en het miezert. De weerberichtgeving belooft beterschap in de middag en dat past mooi bij onze plannen om het eiland te verkennen. Voor de zekerheid neem ik toch maar mijn jas en een extra trui mee, waar ik al gauw spijt van krijg.



Het wordt prachtig weer en onder de beschutting van de weelderige begroeiing blijft er van de nog frisse wind ook niet veel meer over. Uiteraard bezoeken we ook de beroemde Tresco Abbey Garden met duizenden verschillende exotische planten van over de hele wereld. Ik ben geen planten kenner maar de opzet en entourage is indrukwekkend en rustgevend tegelijk. We zitten al een poosje op een bankje een beetje te suffen als ik mij realiseer dat ik al een hele tijd geen andere mensen meer heb gezien. We moesten maar weer eens verder en dan blijkt het al ver na sluitingstijd te zijn als we de Gardens verlaten.







Vrijdagochtend begint koud, nat en harde wind. Ik heb slecht geslapen vannacht. Het eind van mijn korte vakantie aan boord van Noreen komt in zicht en als vanzelf komen daarmee ook de zakelijke beslommeringen mijn hersenpan aanvallen. Ook het verhaal van Erik Snel over zijn voorbereidingen voor zijn reis naar de Azoren houdt mij bezig. Ik kon eigenlijk halverwege de nacht de slaap niet meer echt vatten. Gelukkig wordt mijn humeur nog voor het ontbijt weer een stuk beter als Roos een dampende mok koffie voor mijn neus zet en Gary de Internet verbinding weer heeft hersteld. Als ie even later toch weer uitvalt wordt dat ruimschoots gecompenseerd met een gekookt eitje op een warme baguette. Wat kan het leven toch simpel zijn. Nou alleen nog even die package loss uit het toverdoosje van Gary oplossen.

Ik ben duidelijk nog onvoldoende ontaard. Wordt ook lastig met de huidige communicatie mogelijkheden denk ik zo.

Het lijkt op een relatie met de mast. De WiFi antenne is aan een val omhoog getrokken en met een dyneema lijntje (kan het ook niet helpen, er zijn geen andere lijntjes aan boord) binnen een 5 gr verticale stand gemanouvreerd. Noreen kwispelt ongedurig achter de mooring en over sb betekent dat geen ontvangst en over bb wel ontvangst. Dat moet dus wel de mast schaduw zijn. Een verplaatsing naar voor de mast lost dat probleem op. Helaas blijkt het land wifi zelf ook nogal wispelturig te zijn. Er is geen GSM bereik dus mijn mobiele verbinding doet het ook al niet. Het thuisfront moet het maar met een mailtje doen ipv een telefoontje.

Als vanmiddag de wind wat minder wordt vertrekken we naar Falmouth, mijn (voorlopig?) eindstation van deze zeilreis. Eigenlijk was Penzance de eerste keus, maar dat komt rottig uit met het tij en de daaraan gekoppelde openingen van het Dock. Daarnaast zijn de weerberichten op korte termijn voor de vervolgreis van Noreen naar de Azoren ook niet fijn. Dat vertrek moet worden uitgesteld naar halverwege volgende week. Falmouth biedt voor de bemanning van Noreen een fijne omgeving om die dagen door te komen, beter dan Penzance.

WiFi verschijnt zo nu en dan. Het kost een paar £ maar je moet iets over hebben voor de ZF liefhebbers, toch ?

Mooi verhaal Noballast! Jij kan schrijven!

Leuk hoor je verslag

Blijf schrijven.

Falmouth

Om een uur of twee maken we los en vertrekken uit dit idyllische baaitje voor de 60 mijl naar Falmouth. Eenmaal uit de luwte van de Scilly eilanden komen we in een heerlijke ocean swell die tezamen met een ruime 20kn bakstagwind Noreen doet voortsnellen onder haar fok en eerste rif. Het is zwaar werken voor de stuurautomaat. Op de horizon voor ons zien we twee witte stipjes, ook zeilboten. Zal mij benieuwen hoe snel we bij ze zijn. De eerste, een 38ft jacht, hebben we binnen het uur te pakken. Nog voor Wolfs Rock. De ander blijkt lastiger en is volgens de AIS een 49ft sailing vessel. Ja dank je de koekoek, lengte loopt, zeker op deze koers. Voorbij Lands End in de luwte van het nu nabije vaste land worden de golven wat minder, maar helaas ook de wind die afneemt naar zo'n 15kn en ook wat meer ruimt. Het rif zou er uit kunnen maar straks moeten we toch ook weer wat hoger sturen. Laat nog maar even zitten, gaat toch lekker zo. Ter hoogte van Lowland Point moet de 49-er toch haar meerdere in Noreen erkennen. Oo, wat is dat toch lekker.



Bij Falmouth is een zeilrace aan de gang en om daar maar niet doorheen te denderen verruilen we bijtijds de zeiltjes voor de pk's van Noreen's Spaanse ros. In een mooi avondlicht pruttelen we zo Falmouth Bay binnen om verderop te ankeren onder de groene weiden van Penarrow Point, net voorbij Falmouth.



Voor de verandering begint Zaterdagochtend nu eens met een weldadig zonnetje dat zomaar de kuip in komt schijnen. Morgenochtend ga ik treinen vanaf Falmouth en dan is het wel handig dat we daar ook in de haven liggen. Niet alleen vanwege de hoognodige douche, er moet ook nog geproviandeerd worden, dus de planning vandaag is om te verkassen naar de Falmouth Haven Visitors Marina. Maar voordat we die kant opgaan verkennen we nog een stukje Truro River die, zoals de naam al aangeeft, landinwaarts richting Truro meandert. Fantastisch om toch zo maar met je oceaanwaardige trimaran het bos in te varen. Wat een groot verschil met Nederland, daar ligt alles vanaf zee gezien achter dikke sluisdeuren.



Daar waar de Cowlands Creek en Lamouth Creek in de Truro River samenkomen ligt het voorgaande jacht van de schipper aan zijn vaste mooring. Je kunt wel zien dat de prachtige Vertue bij de nieuwe Engelse eigenaar in goede handen is, ze ziet er perfect onderhouden uit. Maar wat een mooi bootje, en wat een hoop werk ..... Het doet de schipper, die ook deze boot zelf gebouwd heeft, zichtbaar goed dat ze nog steeds geheel in de blanke lak zit.

De douche in Falmouth Haven is er één van de digitale soort, met rode en blauwe ledjes waarmee je de temperatuur kunt regelen. Er moet ook een sensor inzitten die de hoeveelheid water afmeet aan jouw vuiligheid. Weldadig veel, jaren 70 hits door de speakers, ik sta te swingen onder de brede hete waterstraal. Ik ga hier nooit meer vandaan. Ik hoor het douchedeurtje naast die van mij klapperen en de duidelijk Engelse buurman wordt door het digitale systeem van de douche op waarde geschat. Uit de speakers start een oeverloos droog Engels geleuter dat mijn pret begint te bederven. Kom op, uit dat ding, afdrogen, tandenpoetsen en scheren. Ha, Noreen's schipper komt ook binnen en de speakers schakelen weldra over op een soort van begeleidend ochtendgymnastiek gejengel.

Ik realiseer mij ineens dat er best intelligente sensors in dat ding moeten zitten.



Fris en herboren gaan we het dorpje bewandelen. het doet mij meteen denken aan St. Peter Port op Guernsey. Leuke winkeltjes, een paar interessante book stores en een chandler. Ik waarschuw Gary nog om geen dingen te kopen die je niet nodig hebt. Dat lijkt logisch, maar dan heb je deze chandler nog niet gezien. Een volgepakt nautisch paradijsje waarvan mijn credit card spontaan zou kunnen gaan roken. Ben ik blij dat ik hier niet met mijn eigen boot ben. Gary komt dus toch met een nieuwe aanwinst naar buiten, het Portugese gast vlaggetje. En ook nog een kitscherig ding dat toch maar weinig koste ...



We eindigen onze wandeling op een terrasje aan de haven. Ik ga Engeland niet uit zonder Fish&Chips gegeten te hebben, dat hier overigens meer dan voortreffelijk smaakt en met een pint of lager wordt weggespoeld. Mijn tafelgenoten houden het ook bij pints, maar dan een bitter en een cider. Dat laatste lijkt mij een uiterst gevaarlijk drankje. Het drinkt weg als limonade.

Terug in het kleine jachthaventje is er een groot Amerikaans jacht binnen gelopen met een veels te grote Stars&Stripes wapperend vanaf de spiegel. Niet alleen de vlag is groot, het hele schip ademt fout. Het is bijna twee keer zo groot als het Engelse jacht waar het langszij heeft afgemeerd. De buiskap is verhoogd en verlengd met een rondom geheel doorzichtig soort plastic serre. "I have enough Raymarine stuff onboard to cover your pension" galmt het naar zijn buurman. Brrr



Ik denk dat dit het eerste ZF vlaggetje dit jaar in Falmouth is. Ook weet ik redelijk zeker dat er meer gaan volgen.

Zondagochtend, vanochtend dus, bah, wat een grijze wereld, het miezert en af en toe doet de regen daar nog een schepje bovenop. De komende dagen is geen zeilweer. SW Gale 8 ligt op de loer. Voor mij maakt dat allemaal niet meer uit. Ik doe vanochtend mijn naam eer aan en vertrek van boord. De handbagage is weer gepakt, het past allemaal maar net weer in het kleine koffertje. Alweer heb ik teveel meegenomen. Minstens de helft is ongedragen gebleven. Nou ja. Mijn slaapzak, zeilpak en laarzen blijven aan boord achter.

9.38 vertrekt de boemel naar Truro. Het is nog even spannend of ik voor de hele reis naar Bristol aan boord van de trein een ticket kan kopen. Via internet kan ook, maar dan moet je het ticket wel ergens fysiek oppikken. Hier in Falmouth kan dat niet, het stationnetje is niet meer dan een opstapplaats. In Truro kan dat wel, maar de overstaptijd is slechts 5 minuten, dus dat gaat mij zeker niet lukken. Ik heb zowiezo geen gelukkige relatie met treinen. De keren dat ik in de verkeerde trein zat is niet meer op één hand te tellen en dat terwijl ik slechts hoogst zelden een trein moet nemen. Hier in Falmouth zal dat nog geen probleem zijn, je kunt maar twee kanten op, naar links naar de Docks waar ook het spoor eindigt, zo'n 500m verderop, of naar rechts naar Truro. Dat gaat mij vast lukken. In Truro wordt het rennen.

Na het ontbijt zet ik nog even de mobiele dataverbinding aan om de laatste klets en achterklap van ZF mee te krijgen. Nou nou, daar wordt je ook niet vrolijk van. Ik heb mij heilig voorgenomen mij niet te mengen in het FF draadje. Tjonge wat laten sommigen zich hier kennen, wat een intolerant zooitje bagger. Stop nou toch, nou doe ik het toch en krijg er meteen weer de pest over in. Gauw ff bij de Erikken kijken, ha, ik wou dat ik nog zo jong was. Over een paar jaar heb ik alle tijd van de wereld, genoeg centjes op de bank en te weinig tijd om alle zeildingen te doen die ik nog wil doen. Voila, hier nog een mooie reden waarom je als pensionado nog aan een snelle tri gaat beginnen

Wat is het toch heerlijk om een opstapper te hebben die zo pakkend verslag van de gebeurtenissen kan schrijven. Zo beleven we een geweldige tocht nogmaals.

Zo, inmiddels zowaar zonder omweg op het vliegveld van Bristol aangekomen. Ik heb nog een kleine twee uur alvorens de gate naar mijn EasyJet vlucht open gaat. Helaas was mijn WiFi abbonnementje in de trein net te vroeg expired en kon ik geen fotos meer toevoegen. Die heb ik zojuist nog even aan het verhaal toegevoegd. Leuk dat het zo gewaardeerd wordt.



Ondertussen vermaak ik me prima met een verse capuchino, een appelmuffin en genoeg leesvoer om de tijd door te komen.

Ik kom op tijd thuis. Dat weet je maar nooit met zo'n zeilreis en bonnefooi terugreis. Maar ik had het mijn admiraal beloofd, sterker nog, het was haar voorwaarde om vrijaf te krijgen. Uiterlijk 1 juni moet ik thuis zijn. Dan verandert ons oude huis van eigenaar. Natuurlijk had ik nog wel voor een noodscenario gezorgd in de vorm van een notariele machtiging. Maar het is toch leuker als je zelf de handtekening onder de overdrachtsakte kunt pennen.

O ja, morgen is het ook 25 jaar geleden dat we samen in het huwelijksbootje zijn gestapt. Eigenlijk al 35 jaar want 10 jaar daarvoor zaten we ook al bij de notaris, maar dat geldt eigenlijk niet. 1 juni 1990 gingen we voor het echie. Good luck Koko

Altijd mooi die reisverslagen en al helemaal als ze bijna live zijn.

Kijk... Dit is nou een voorbeeld van de meerwaarde van dit forum. Geweldig Henny!

Schrale troost: In ons kikkerlandje is het al net zo druilerig...

Mooi verhaal, Noballast. Dank voor je moeite!

Mooi geschreven! Wat een mooie reis!