Onderwerp: Twee keer een weekend naar Vlieland

Toen ik afgelopen week lid werd van ZF kreeg ik het verzoek om verhalen van tochten te plaatsen. Ik heb diverse verhalen op de plank liggen omdat ik regelmatig reisverslagen voor de Etapclub heb geschreven. Ik zal over een aantal weken een stuk plaatsen over bestemmingen wat verder weg. Vanwege de nostalgie van mede ZF-rs Wilweg en Nachtvlinder eerst een verhaal dat 20 jaar geleden begint met een tocht met o.a. de Doordraaijer van Wilweg.

Tweemaal een weekend naar Vlieland en een eerbetoon aan een goede zeilvriend.

Ik heb leren zeezeilen tijdens mijn studententijd. Eén van mijn mentoren was Paul. Een markant figuur met een uitgesproken mening. Paul was een dikke 20 jaar ouder, maar in het studentenwereldje blijven hangen.

Halverwege de jaren ‘90 schipperden Paul en ik voor een weekend Lichtekooi en Doordraaijer. Jachtjes van 22 voet van de studentenzeilvereniging DZ Euros. Geen motor, maar wel zeer zeewaardig. Doel was een onervaren bemanning de beginselen van zeezeilen te leren. De planning was in een weekend van Makkum naar Vlieland en terug te varen. Na een voorspoedige tocht weer de kick om onder zeil Vlieland binnen varen. Uiteraard weer de gebruikelijke ruzie met de havenmeester van wie dat niet mocht. Daarna tot diep in de nacht borrelen. Tijdens de borrel stelde Paul voor dat we op de terugweg best wel onder de Richel konden varen in plaats van er helemaal om heen. Gewoon uit de haven bijna rechtdoor en via het Fransche Gaatje weer die Vliestroom in. Ik vroeg of dit met 1.35 diep stekende bootjes wel kon. Vooral omdat het dan nog geen hoogwater zou zijn. Maar Paul verzekerde mij dat het wel kon. Hij had dit wel eens eerder gedaan en mompelde dat er waarschijnlijk ‘wel wat meer water zou staan dan normaal door opwaaiing’. Eraan rekenen deed Paul niet. Hij was wat je noemt een ‘gevoelszeiler’.

Zo zit ik niet in elkaar, maar ik was nog niet erg ervaren. Bovendien ging het bij Paul bijna altijd goed. Zo ook deze keer. Nou ja, bijna dan. Vlak buiten de haven verliet Paul vol vertrouwen de Vliesloot. Ik volgde zijn spoor. Nog geen 100 meter buiten de geul liepen we echter al vast. Met de hele bemanning aan lij en hulp van de wind lieten we de scheepjes zo hellen dat de helft van de scepterpalen onder water stonden. Maar we kwamen weer los. Bij iedere keer overstag nog wel een flinke bonk omdat we dan de grond even raakten. Toen we weer in dieper water voeren, vroeg ik Paul wanneer hij deze route voor het laatst had gevaren. Dit bleek ergens in de jaren ‘70 te zijn in een bootje dat maar 90 centimeter stak. Typisch Paul om deze, in zijn ogen, overbodige informatie achterwege te laten.

Juni 2014, 20 jaar later. Helaas is Paul enkele maanden daarvoor aan kanker overleden. Zijn laatste wens was om zijn as te verstrooien vanaf Gigol’eau, de 26 voeter hij zelf ontworpen en gebouwd had. En wel vlak voor de haven van Vlieland. Zodat familie en vrienden ofwel vanaf het stand of vanaf een andere boot hier bij konden zijn.
Toen een oude studie vriend en mijn jongere broer, beide ook goede vrienden van Paul, voorstelden om met onze Etap 34s Element hier ook bij te zijn, ging ik gelijk akkoord. Om afscheid te nemen van Paul, maar zeker ook om in een weekend in goed gezelschap lekker een flink stuk te zeilen. En op Vlieland een goede borrel te drinken en herinneringen op te halen.
Vrijdagavond om half negen vertrekken we met Element vanuit de Compagnieshaven. Het doel was om alvast zo ver mogelijk naar het Noorden er varen. Er stond een dikke 20 knopen wind, uiteraard precies op kop. Met dit soort weer komt de 34s tot zijn recht. Met een rif in het grootzeil en een vlak gesneden high aspect fok op de wegneembare 2e voorstag loopt Element hoog aan de wind, ondanks de venijnige korte IJsselmeergolfslag, 5.5 tot 6 knopen. Het gaat zo lekker dat we tegen drie uur in de nacht na bijna 40 mijl kruisen de voorhaven van Kornwerderzand binnen varen. Via de marifoon heb ik geregeld dat we voor een paar uurtjes slaap aan de wachtsteiger mogen liggen. Na het havenbiertje en wat goede whisky’s is het ver over vieren als ik mijn kooi opzoek.

De volgende ochtend waren we om 9 uur door de sluis. Tussen de sluis en de brug roept de sluis een 40 voeter aan welke als laatste de sluis in voer. De sluiswachter stelt dat dit niet zijn gewoonte is om commentaar te geven, maar “ik geef u voor uw vaargedrag een dikke 3! Ten eerste hebt u zonder te vragen overnacht op een plek waar dit niet mocht. Ten tweede voer u de sluis binnen toen de lichten al op rood stonden. En ten derde dringt u voor tijdens het verlaten van de sluis!” Gniffelend luisteren we hoe de schipper van de 40 voeter over de marifoon de les wordt gelezen.
De wind was hetzelfde als de avond ervoor. Om 11 uur zouden Gigol’eau en Grommit (zo’n zelfde 22 voets-bootje als destijds) vanuit Harlingen vertrekken. Daarom over de Boontjes. Weer precies tegen de wind in. Normaal zouden we dit stuk dan motoren. Met mijn fanatiek zeilende broer aan boord besluiten we te kruizen. Behendig stuurt mijn vrouw Anneke Element talloze keren overstag. Mijn broer bedient de fok. Ik maak mij binnen nuttig door koffie te maken en eieren met spek te bakken. Vriend Rene ligt nog te slapen.
Aan het eind van de Pollendam lopen we Gigol’eau en Grommit op. We zetten nog maar een rif, maar blijven met onze grotere boot veel sneller. Dan maar een paar keer op en neer om foto’s te maken. Op de Vliestroom is het weer laveren, maar met een dikke twee knopen op de kont zijn we te snel al bij Vlieland. We varen een paar keer op en neer voordat familie en vrienden zich op het strand hebben verzameld. Ondertussen maakt een vriendin die met de veerboot naar Vlieland komt vanaf een bijzonder gezichtspunt mooie foto’s van Element en de vrienden op het strand.



Het zwaaien van een vlag om 16.00 uur op het strand is het teken om de as van Paul uit te strooien. Element en Grommit strijken als eerbetoon en laatste groet de fok en varen een rondje om Gigol’eau.

Op Vlieland is het gezellig borrelen, oude herinneringen ophalen en lekker eten. Op zondag is het tij gunstig en varen we om 9 uur met laagwater weg. Via de Blauwe Slenk zijn we dankzij Noordoost 5 in een mum van tijd bij Kornwerd. Vervolgens onder Spi naar Enkhuizen. Voor vijven zijn we weer in onze thuishaven.

Paul, bedankt voor dit mooie zeilweekend en de mooie zeezeiltochten die we in de jaren 90 op het Wad maar ook naar Bretagne, Noorwegen en Schotland hebben gemaakt. Vaarwel.

Harald Luijten

Indrukwekkend...


(en heel leuk geschreven!)

Prachtig verhaal.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk