Onderwerp: Wereldreis Frankrijk op de Liebelei

Berichten vanaf de Stille Oceaan! 4 april 2017

---

Het vorige bericht schreef ik vanuit Puerto Montt. Daarvandaan ging ik noordelijk op weg naar Valparaiso, werkelijk de gehele 8 dagen durende reis met wind in de rug, alleen variërend in snelheid. Daarmee kwam een einde aan het samen zeilen met Juan-Pedro. Ik had me geen betere opstapper kunnen wensen. Toch zal ik niet snel opnieuw iemand aan boord nemen. Het is me er deze reis vooral ook om te doen andere culturen te leren kennen en als ik alleen ben leidt dat gemakkelijker tot contact met de lokale bevolking. Met z´n tweeën gaat dat net even iets lastiger.

Valparaiso was een mooie stad, maar een aardbeving (2010) en een tsunami (2015) hebben de stad zwaar toegetakeld en ofschoon er hard gewerkt wordt, is de stad, en vooral de kustlijn, die 2 klappen nog lang niet te boven. Op de valreep stond er ook een bezoekje aan Santiago op m'n programma. Wat een contrast! Deze megastad ademt aan alle kanten schoonheid uit.

Op 25 maart vertrok ik, nu weer solo, naar Robinson Crusoe eiland. 350 mijl varen, een kippestukje. Tenminste als er wind staat. Ik deed er 6 dagen over, wat een gemiddelde voortgang van 2,4 knopen betekent. Inderdaad lopen gaat sneller. Maar de beloning om op het uitkijkpunt van Alejandro Selkirk te mogen staan was het helemaal waard. Alejandro is de zeeman, waar het boek Robinson Crusoe op gebaseerd is. Hij verbleef vanaf 1704 ruim 4 jaar op het toen nog onbewoonde eiland, voordat een boot ´m oppikte. Inmiddels heeft dit groene en schilderachtige eiland een leefgemeenschap, voornamelijk bestaande uit vissers en een beetje toerisme, van ca. 500 mensen. En m'n eerste eiland zonder wifi!

Jammer genoeg verliep m'n chileense visum al na 3 dagen op het eiland te zijn, en het bleek dat ik het daar niet kon verlengen. Dus werd ik op een keurige manier door de Armada min of meer van het eiland afgeschopt. En nu ben ik onderweg naar ?

Voorlopig richt ik me op Mangareva. Dat is het eerste zuidelijke Frans-Polynesische eiland dat ik tegenkom. Veel dichterbij ligt , het Chileense Paaseiland, waar ik dus geen visum voor heb. En de Armada heeft me genoeg duidelijk gemaakt, dat ik daar niet zonder visum heen mag. In mijn achterhoofd heb ik het verhaal van een andere wereldomzeiler wiens boot in Zuid-Afrika aan de ketting ligt omdat z´n visum 1 dag verlopen was ( als een van de meelezende zeilersforum-leden daar nieuws over heeft hoor ik het graag ).

Wat westelijker, maar moeilijker te bevaren, ligt Pitcairn. Dit is het eiland waar de muiters van de Bounty zich schuil hielden en nu bevolkt wordt door ca. 60 nazaten. Ook de Bounty zelf, of wat er van over is, ligt daar afgezonken. De reputatie van deze mensen is niet geweldig, en Linda is er geloof ik ook geen fan van als ik daar mn anker uitgooi. Gezien het huidige windplaatje is het ook onwaarschijnlijk dat ik er terecht kom. Nee, ik ga voorlopig gewoon voor de 35 dagen zeilen naar Mangareva ( Gambier eilanden ), om in die nog nauwelijks-toeristische omgeving de mooiste atollen en primitieve woongemeenschappen te beleven. Daar heb ik heerlijk tot eind juli de tijd voor, om vervolgens op Tahiti Linda, Jill en Tomi, en Valery in mn armen te sluiten.

Oh, en voor degenen die op de website gaan kijken hoe ik vaar: Ik heb al 2 keer de vraag gehad of ik wel goed ga. Ja dus, ik probeer eerst een stuk noordelijker te komen, alvorens geheel naar het westen af te buigen teneinde te profiteren van de tradewinds en langdurige windstiltes te voorkomen.

Warme groeten, ik voel de tropische zon naderen,
Frank.

ps. De foto´s zet ik op de website zodra ik ergens een goede internetverbinding heb. Dat kan nog wel even duren .

Klik hier om te zien waar de Liebelei is

Berichten vanaf de Stille Oceaan 12 mei 2017

---

Alweer 41 dagen ben ik zeilende, om over een dag of 3 bij Rikitea op het eilandje Mangareva aan te komen.

´Kan dat niet sneller?´

Ja hoor, gemakkelijk zelfs! Normaal gesproken vaar ik ongeveer op 60% tot 70% van wat mogelijk is. Daarmee blijft de belasting van de boot beperkt, het vaart comfortabeler en ik ben blij, omdat het niet zo vermoeiend is. In het hele zuidelijke gedeelte van de Atlantische en Stille oceaan heb ik op 80% tot 90% gevaren. Simpelweg om zo kort mogelijk over die trajecten te doen, want hoe korter de tijdsduur, hoe kleiner de kans om in erg zware stormen terecht te komen.
Hier op de gematigde breedte geldt dat argument niet, want als er al storm is, blijft die beperkt in windkracht en tijdsduur.
En zo geniet ik met volle teugen van elke dag op de Stille! Tenzij ik die stilte verstoor natuurlijk, door bij kalm weer de motor te starten. Dan duurt de reis ook wat korter, maar om de stilte niet te verstoren blijft de motor dus gewoon uit.

´Is het niet heel erg saai?´

Als je m´n elke dag opnieuw-dagindeling ziet zou je haast denken van wel:
Zonsopgang mijn bed uit, ontbijt, zeewaterdouche en heel veel zonnebrandcreme smeren, spaanse les, eten maken, lunch, siesta, allerlei klusjes, diner, zonsondergang naar bed, en nog wat lezen.
En tussendoor heb ik continue aandacht voor de zeilen en de koers, dat gaat 24 uur per dag door, dus ook s nachts, en daardoor slaap ik eigenlijk nooit langer als 1 uur aan een stuk, ofschoon de wekker op 2 uur staat.
Maar nu komt het, allereerst snijdt de boot door het steeds veranderende water en dat is al een schouwspel dat niet gaat vervelen, de lucht, de schitterende zons op- en ondergangen, de wolkenformaties, de maan, planeten en sterren, de stilte , maar ook de stormen en knetter-regens. Ik vind het allemaal heerlijk en hoe langer ik onderweg ben, hoe meer ik me verbonden voel met de elementen. Wie zou daar niet van genieten?

Tussendoor voeren de vliegende vissen hun show op, waarbij mijn richtingsgevoel gelukkig een stuk beter is dan dat van die vliegers. Elke dag landen er wel een paar op de boot, en eentje maakte het zelfs zo gek om hartje nacht, terwijl ik in de kajuit-ingang zat, via de achterkant van mijn schouder de kajuit in te vliegen. Ik snap nu hoe iemand zich dood kan schrikken, ofschoon ik daarna hartelijk gelachen heb.

´Ben je niet erg alleen?´

Tsja, meer alleen kun je niet zijn, alleen maar water om me heen, en ik heb in de afgelopen tijd 1 keer een boot aan de horizon gezien, terwijl ik toch echt een loeihard alarm heb voor elke boot die binnen een straal van 16 mijl passeert. Maar alleen is nog niet eenzaam, en nee ik ben niet eenzaam. Ook na al die dagen zou de reis van mij nog wel langer mogen duren. Dan krijg ik misschien eindelijk ook de ´LOI cursus Spaans´ eens af .
Daarentegen vind ik de eerste dagen op het land ronduit onprettig, ik heb echt even tijd nodig om me weer ´lands´ te voelen.

Tenslotte nog iets over een noviteit: Een heus eigen gemaakt regenopvangzeil, waarvan ik de beschrijving van internet had gehaald. Het leek allemaal geweldig, en de manier om genoeg water te hebben voor m´n moestuin in de vorm van kweekplantjes. Je hangt het zeil onder de giek, en de eraan verbonden tuinslang gaat de kajuit in naar een 20 liter jerrycan om al dat water op te vangen. Ja, op papier. Er was alleen geen rekening gehouden met de storm die hier in elke regenbui woedt, waardoor dat zeiltje binnen 2 seconden op z´n kop hangt, met als gevolg dat ik iedere regenbui drijfnat was, en er geen druppel water in de jerrycan terecht kwam.

Goed, ik ga m´n Polynesische gastenvlag vast hijsen, en kijk maar op de website om te zien dat ik maandag 15 mei om 12H00 bij Rikitea voor anker lig .

Oceaangroeten, Frank ( die voor het eerst van z´n leven tussen koraalriffen door moet, en dat doodeng vindt ).

Frank op de Liebelei
ergens op de wereld

Klik hier om te zien waar ik ben

Wow, wat een reis Frank, ik ben niet gauw jaloers maar zo'n trip zou ik wel heel graag maken.
Ik kijk uit naar het vervolg.

Goede vaart,
Albert

Berichten vanaf de Stille Oceaan 10 juni 2017

---

De enorme gastvrijheid van de Polynesiers, mijn bijna-familieleden-medezeilers, een prachtige vriendschap, de mooie natuur, het koraal in allerlei kleuren, het heerlijke fruit. De Gambier-eilanden achter me te laten maakt me triest. In 4 weken ben ik hier behoorlijk in de gemeenschap opgenomen. Daar gingen 2 pijnlijke gebeurtenissen aan vooraf. Allereerst kwam er een vliegende storm (60 knopen) over Mangareva heen. Mijn boot werd van zijn anker afgeslagen en kwam in een ondiepte terecht (godzijdank niet op een rif), er waren 3 lokale ´reddings´ boten nodig om me weer vlot te trekken. Dat was het nieuws van de dag, zodat iedereen opeens ´Franky´ kende.

Een dag later was m´n kayak verdwenen. Ik sprak echt iedereen aan op het eiland of ze er iets vanaf wisten, maar vooral dankzij de flyers die ik samen met Vatea, een eilandbewoner, gemaakt had alsmede een spontane oproep op de facebook-groep van het eiland werd de kayak teruggevonden verstopt onder een dekzeil achter in de tuin bij een minder aardige Polynesier .

En zo integreerde ik op het eiland dat ik met een Mexicaanse vriendin, Brisa van alle kanten wandelend bewonderd heb. We lieten ons voorlichten over de pareloesters, al de fruitsoorten en bereidingen, vierden feest met de anderen, beklommen de 2 hoogste toppen, bezochten de school en vooral genoten we.

En dan weer anker op, het lot ook van deze reiziger, die daar waarschijnlijk nooit aan gaat wennen. Eerst, op 2 uur varen, naar het eilandje Taravay, met maar 5 bewoners en een enorme kerk die hier rond 1850 door een gestoorde priester is laten bouwen. Een prachtig koraalrif, en op het eiland hangt het fruit letterlijk voor het grijpen: Van kokosnoten en bananen, papayas en passievruchten, broodfruit, sinaasappels, limoenen, avocado´s, ... M´n boot ligt vol met al dat heerlijks, mede dankzij de broer van mijn zeer goeie vriend Remy en zijn vrouw, Jacques en André, die ik hier, bijna aan het einde van de wereld tegenkom en die me overladen met heerlijkheden!

Nu ben ik weer alleen, onderweg naar Hao, een echte atol. Zo´n 5 dagen varen waarvan ik nu op de 2e dag ben. Dat is ook alweer richting Tahiti waar ik half juli hoop aan te komen. Het genieten gaat door! Maar het belangrijkste is de boot heel te houden, die koraalriffen zijn zo verraderlijk.

Ia - Orana (E-ha or-ha-nah), polynesische groeten,
Frank

Frank op de Liebelei
ergens op de wereld

Klik hier om te zien waar ik ben

Orkaan, stranding, kajak gejat en toch, wat een reis!
Zou zo met je willen ruilen.
Blijf schrijven.

Frans Polinesië 19 juli 2017

---

M´n gedachten dwalen terug naar zoveel mooie momenten in de afgelopen periode dat ik moeite heb ordening aan te brengen. Het zeilen is naar de achtergrond verdrongen, want verplaatsen van de boot met alleen maar wind in de rug is nauwelijks zeilen te noemen.

Ik begin bij Hao, ooit een Franse militaire uitvalsbasis met zo´n 5000 militairen, voor de atoomproeven hier in de regio. Die zijn al zo´n 20 jaar geleden vertrokken. De 1200 oorspronkelijke bewoners zijn gebleven om de enkele toerist die hier aanspoelt een ongekende ontvangst te geven (ik was een week lang de enige toerist). En zo leerde ik alles over kokosnoten, van kokosvruchtvlees tot kokosmelk, en kokosbrood, kokossauzen en kokosvinaigrette. Het is hun voornaamste bron van inkomen. Zo at en sliep ik bij locals, vierde feest als de persoonlijke gast van de burgemeester, ging ik speervissen, hielp ik mee met de copra oogst (het witte vruchtvlees van de kokosnoot dat voor veel geld verkocht wordt). Leerde ik de Motus, de kleine eilandjes langs de koraalriffen, kennen. En ook raakte ik van m´n angst voor haaien af, die hier tijdens het snorkelen om je heen zwemmen.

Uiteindelijk bleef ik vier weken, veel langer dan gepland. Het stelde me in staat hechte vriendschappen op te bouwen, waarbij ik veel leerde over hun levenswijze en vooral hun ´joie de vivre´! Alcohol wordt er officieel niet geschonken, maar de locals hebben hun eigen levenswater, Poco Loma, letterlijk vertaald varkenswater, met meer dan genoeg alcohol.

Eten komt verder uit de zee die als een grote visvijver aan hun voeten ligt. Meer als een speer heb je niet nodig om de vissen en de enorme inktvissen, die zo lekker smaken, te vangen. Ook de kokoskrabben en de schildpadden ontkomen niet aan de pan. De kippen lopen los en zijn van niemand, waarbij ze er gezamelijk voor zorgen dat er niet teveel kippen de nek omgedraaid worden, teneinde de kippenpopulatie in stand te houden. Voor ik uiteindelijk uitvaar vier ik nog één keer feest met m´n Hao-vrienden, om vervolgens in vijf dagen naar Tahiti te zeilen.

Het contrast is groot. Dit is de beschaafde wereld. Hier zijn winkels, banken, kantoren, meerdere jachthavens en ankerplaatsen met heel veel zeilboten. De zeilvrienden die hier al langer zijn nemen me mee om het eiland te zien, de watervallen, de uitzichtpunten, het rif, enz. Eén week ben ik nu hier. Het eiland staat bol van de evenementen. Al liftend verplaats ik me van evenement naar evenement. Zo ben ik bij de wereldkampioenschappen kokosnotenboom klimmen, de Hyva (een groot dansspektakel), de bananenrace (waarbij de hardlopers met 55kg bananen rennen). En ook maak ik lange wandelingen in de bergen.

Omdat uitgaan en alcohol hier onbetaalbaar zijn vieren we feest op de boten en ik leer al snel veel nieuwe mensen kennen uit alle windstreken. Als na vijf avonden feest de wallen onder m´n ogen wel erg zichtbaar zijn besluit ik het rustiger aan te doen met als resultaat deze nieuwsbrief. Over twee weken geef ik mijn vrijgezellenbestaan tijdelijk op. Ondanks al het moois dat me overkomt verlang ik naar Linda en m´n kinderen. Wat wil ik hun graag de paradijselijke eilandjes laten zien!

Tropische groeten,

Frank op de Liebelei
(die enorm baalt dat het zelfs op Tahiti niet lukt om foto´s mee te sturen!)

Tof om te lezen!

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Wauw! Wat een mooi verhaal! Ik leef met je mee en geniet ervan!
Groeten, Peper.

Stille Oceaan 15 september 2017

---

Alweer acht dagen onderweg naar Nieuw-Zeeland. Daarmee heb ik Frans-Polynesië definitief achter me gelaten. In de afgelopen weken deden Linda, Jill en Tom, en Valery dat al, nadat we achtereenvolgens Tahiti, Moorea, Huahine, Bora-Bora en Raiatea bezocht hadden. De azuurblauwe kleur van het water staat in ons geheugen gegrift, net als de overdaad aan tropische bloemen in alle kleuren. Het was een heerlijke vakantie, waarbij de boot wel wat krapjes was met vijf man aan boord en we hadden helaas ook niet alleen maar het tropische zonnetje. Maar de stemming was meer dan prima! Natuurlijk hebben we de standaard bezienswaardigheden bekeken, van de Tiki´s (traditionele standbeelden) op Tahiti tot de ceremoniële plaatsen (marae´s) op de verschillende eilanden. Ook hebben we met mantaroggen en met haaien gezwommen (dat is echt heel erg gaaf!), bruin gekleurd op het mooiste strand van Frans-Polynesie (Matira beach, Bora-Bora) op allerlei plekken langs het koraalrif gesnorkeld. En ofschoon het koraal hier z´n beste tijd gehad heeft, zijn de talloze gekleurde vissen het snorkelen meer dan waard.

Uiteraard hebben we gezeild tussen de eilanden naar verschillende ankerplaatsen en uiteindelijk de marina van Raiatea. Maar voor we nog maar een meter gevaren hadden, waren er al grote waterschildpadden bij de boot. Onderweg kwamen we walvissen tegen, eerst één, toen nog één, en toen waren er opeens drie vlakbij de boot. Frans-Polynesië is rijk aan parelkweekboerderijen op het water. Onze pareljacht strekte zich over de verschillende eilanden uit, waarbij er steeds wel weer net een andere parel gescoord kon worden.

Maar Polynesië is vooral ook de steeds veranderende enorm mooie uitzichten. Daarmee is Bora-Bora beroemd geworden door verschillende films die hier gemaakt zijn. Natuurlijk hebben we verschillende pittige wandelingen gemaakt om nog meer van de mooie natuur te genieten, onderweg kwamen we bij prachtige watervallen en spectaculaire uitzichtpunten. Ook vonden we grotendeels liftend onze weg op de eilanden. Dat is zo leuk en gemakkelijk! Tussen al dat moois in, waarbij zeker ook de gastvrijheid van de Polynesiërs hoort, eten we heerlijk. Ze vissen hier tonijn! Dus ETEN we tonijn.... rauwe tonijn, tonijn-salade, tonijn-carpaccio, tonijn op de bbq, tonijn in cocosmelk, enzovoort .

De vakantie is bijna twee weken voorbij. De boot heb ik weer terug omgebouwd naar een eenpersoons huishouden, ik heb nog eens uitvoerig de boot geïnspecteerd en toen uiteindelijk (na twee dagen pfffff) ook de papieren door de douane in orde bevonden werden kon ik op weg. Gehandicapt op weg! Want allereerst heb ik m´n grootzeil in de vuilnisbak gekieperd, dat was volledig versleten en gescheurd waardoor ik nu met een oud en ouderwets reservezeil vaar. Ook de rolgenua kan niet gezet worden, omdat het rolmechanisme te ver ingesleten is zodat die keer op keer blokkeert. Dus vaar ik ouderwets: Op het voordek wissel ik tussen m´n 4 fokken al naar gelang de omstandigheden. Het bewerkelijke grootzeil reef ik aan de mast. Daarnaast zijn er nog wat andere reparaties noodzakelijk. De prijzen in Frans-Polynesië waren echter zo schrikbarend dat ik besloten heb tot Nieuw-Zeeland te wachten. Daar krijgt de boot een grote opknapbeurt.

Dit keer zo´n 2500 NM, oftewel 4600 km om aan de noord-oostzijde van Nieuw-Zeeland in Opua aan te komen. Daar blijft de boot een paar maanden achter op het droge, totdat het risico van orkanen geweken is. En ik? Ik ga vanaf Nieuw-Zeeland naar huis, na zo´n 14 maanden onderweg te zijn geweest. Vervolgens ga ik vanaf half februari met Linda zes weken over land Nieuw-Zeeland verkennen. Daarna begint het nieuwe vaarseizoen aan de andere kant van de datumgrens, zodat ongeveer de helft van m´n wereldreis er dan op zit .

Oceaangroeten,

Frank op de Liebelei

Opua Marine Park, Opua, Nieuw Zeeland 12 oktober 2017

---

Alvast een kort bericht, want eergisteren ben ik dan eindelijk aangekomen in Nieuw-Zeeland. Eindelijk, want deze bijdehante zeiler was zo slim om de rechtstreekse route te nemen. Dat zou 500 zeemijlen korter zijn dan de aanbevolen route die 2500 mijl bedraagt, maar dat pakte dus iets anders uit .

Uiteindelijk ben ik 33 dagen onderweg geweest, wat extreem lang is voor dit traject. Tsja, dat die laatste zuidwester storm nou precies langs moest komen toen ik op het water zat. Dat kostte me vier dagen en dan krijg je als toetje na zo´n storm een paar dagen windstilte. Dus weg was m'n winst. Voor boot en skipper geen probleem hoor, de boot heeft zich prima gehouden. En voor mezelf, ik blijf de lange afstanden heerlijk vinden.

En nu dus in Opua, Noordelijk Nieuw-Zeeland. Het is echt een enorm goed gevoel! Een prachtige glooiende omgeving die heel groen is, aardige mensen en ook nog alle faciliteiten voorhanden om de boot een grote opknapbeurt te geven.

(Bijna) zomerse groeten,
Frank op de Liebelei

Eindelijk, na ca. 7 maanden verstoken te zijn geweest van een fatsoenlijke internetverbinding, kan ik dan m'n eigen draadje weer eens teruglezen .

Met betrekking tot het laatste traject vind ik het wel leuk nog wat toevoegingen te doen mbt de zeilervaring.
Allereerst vertrok ik met een vreselijk oud grootzeil en zonder de grote genua ( vanwege het ingesleten en daardoor steeds blokkerende rolmechanisme ), maar in plaats daarvan m'n fokken, waarvan de grootste nog steeds stukken kleiner is dan de genua.
Dat grootzeil begon de geest al te geven toen ik nog maar net onderweg was, doordat de onderste zeillat losraakte en in de oceaan verdween, met name aan de wind zeilen werd daardoor nogal bemoeilijkt, want het zeil flapperde als een bezetene. En toen ook de volgende zeillat het begaf, werd het helemaal gezellig.
Maar goed het eerste stuk was vooral ruime wind, en daardoor prima te doen.

Halverwege het traject verloor ik het roestvrijstalen verbindingstandwiel van de windvaanstuurinrichting, dat in de storm losgeraakt was. Aangezien de autopilot ook al een poosje defect op reparatie lag te wachten, was dit het eind van zelfsturing. Eerlijk gezegd ook het moment dat ik me een beetje zorgen begon te maken. Nog zo'n 1000 mijl zelf aan de helmstok vond ik wel wat veel van het goede. Maar al snel bleek dat ik de aan de windse koersen tot halve windse koersen kon zeilen zonder aan de helmstok te komen. Door nauwkeurig trimmen van de zeilen bleek de boot behoorlijk op koers te blijven. De helmstok zette ik met een dik elastiek in de middenpositie tot enigszins corrigerend naar lei vast. Dat heb ik zo'n 700 mijl volgehouden. Het laatste stukje, ruime wind, heb ik de windvaanstuurinrichting opnieuw gebruikt met m'n enige ( en versleten ) kunststof tandwieltje, waarvan ik zeker wist dat die maar een paar dagen mee zou gaan.

De zuidwesterstorm die me halverweg opwachtte heb ik eigenlijk gemakkelijk doorstaan. Ik weet inmiddels dat de boot met trysail, stormfok en de helmstok vastgezet helemaal aan lei, prima onder een mooie hoek van zo'n 60 graden aan de wind blijft. En dan hoef je alleen nog maar te wachten tot de storm weer geluwd is. Natuurlijk maak je geen meter voortgang, want door het verleieren wordt de boot even hard weer terug gewuwd. maar met een snelheid van zo'n kleine 3 knopen is het comfort met 5 meter deining en 35 tot 40 knopen wind nog steeds redelijk. En zodra de storm wat luwt, draait de boot zich in de wind, zodat je weet dat er weer actief gezeild kan gaan worden.

De motor heb ik ook deze reis weer amper gebruikt. Ja, af en toe om m'n accus op te laden en eenmalig zo'n 12 uur om uit een windstilte te raken, waarbij de truc met het elastiek ook dan prima werkt ( althans zolang er niet teveel deining is )

Tasmanzee, op weg naar Brisbane 3 april 2018
===================================================================


Alweer vijf dagen ben ik onderweg naar Brisbane, Australie.
Daarmee laat ik De Lange Witte Wolk (= Aotearao = Nieuw Zeeland in Maori-taal) achter me. De Maori´s, de echte ontdekkers van Nieuw-Zeeland die daar in de 12e eeuw neerstreken, bereikten het land met hun kano´s. Hun cultuur bestaat alleen nog in de Haka-uitvoering van de All-Blacks (rugby), de plaatsnamen en in het museum. Anders dan in Polynesië, waar de Polynesiërs trots hun cultuur en taal uitdragen, merk je daar in Nieuw-Zeeland weinig of niets meer van.

Maar wat is het een mooi land dat schuilgaat achter die wolk. De natuur is fabelachtig en de plaatjes uit de Lord of the Rings en Hobbit films zijn aan de orde van de dag. Linda en ik besloten het land in zes weken met een huurautootje te doorkruisen. Van noord naar zuid en weer terug; zo´n 5500 km. Al snel begrijp je dat het in Nieuw-Zeeland om drie dingen draait: schapen, koeien en hout. Waarmee de gekapte heuvels dan weer ideale weidegrond opleveren voor de schapen en koeien. Gelukkig is er inmiddels paal en perk gesteld aan de boomkap want het aantal kale heuvels is enorm, terwijl de haventerreinen over kilometers vol liggen met boomstammen. In vroeger tijden was goudwinning een belangrijke bron van inkomsten. De mijnen zijn er nog en het goud glinstert, maar het gehalte goud is kennelijk te laag om nog winstgevend te zijn.

Het voedsel komt (naast uiteraard schapen- en koeienvlees) logischerwijs voor een groot gedeelte uit de zee. Heerlijke oesters, groenlipmosselen, St. Jacobsschelpen en allerlei soorten vis stonden bijna dagelijks op het menu. We hebben genoten van dit land en omdat we regelmatig bij bewoners thuis sliepen leerden we het land ook een beetje als niet-toerist kennen. Dat was overigens naast plezierig ook vaak noodzaak omdat de hotels grotendeels vol zaten, of peperduur. Het Airbnb (een soort booking.com voor particuliere verhuurders) is echt een uitkomst al wordt de B van breakfast maar zeer beperkt aangeboden.

Wat ons wel verbaasde is dat er weinig uitgaansleven is. In de kleinere tot middelgrote plaatsen ontbrak een bar die ook ´s avonds open is. En sowieso waren er weinig terrasjes aan het water en ook weinig activiteiten op het water. Anderszins is het aantal zeilboten enorm. Gelukkig behoort mijn boot niet langer tot het overgrote deel van die boten die niets liggen te doen. Voor nu onder vol zeil, en met een matig windje hoop ik over een week in Brisbane te zijn.

Frank op de Liebelei

Mooi geschreven maar wel een beetje te weinig tekst om al het wachten goed te maken.

Hij is natuurlijk te druk met zeilen trimmen! A la Bouwe bekking.

Nog heel even geduld Albert, er komt een veel uitgebreider verslag aan .

Mooie verslagen idd, lees ze altijd met veel plezier. Mooi avontuur ook.

Op de voorpagina een mooi artikel over de reis van Frankrijk!!

zeilersforum.nl/index.php/49-r...quen-naar-valparaiso

Dank voor de nuttige tips in dit stuk mbt zwaar weer zeilen, Frankrijk!

Een kleine ankerstop bij het Lamont Reef - oostkust Australie - 3 mei 2018
===================================================================



Als ik op het punt sta om mijn anker uit te gooien komt er een dolfijnen-ontvangstcomité aangezwommen. Een paar maken er een sprongetje, de rest steekt slechts zijn neus boven water. Als ze begrijpen dat de boot stil komt te liggen zijn ze al snel weer onder water verdwenen. Ik ben weer volstrekt alleen om dit onderwaterparadijs te gaan aanschouwen. Met duikbril spring ik in de kajak. Ofschoon ik wel eerst een wetsuit aantrek, want er zitten hier dodelijke kwallen in het water. Als ik op zo´n 200 meter van de boot ben, begint m´n snorkelsessie. Het is echt een andere wereld, en vooral het relief en de vele gekleurde vissen maken dit rif tot een prachtig geheel. Helaas is zo´n 70 procent van het koraal wit, maar de overgebleven kleurtjes maken dat meer dan goed. En omdat het water maximaal vijf meter diep is heb je geen duikfles nodig om optimaal te genieten.

Twee weken geleden kwam ik in Brisbane, Australie aan. Aldaar werden de douaneformaliteiten vervuld, ik nam een kijkje in de mooie en super schone stad en vertrok na drie dagen weer naar Bundaberg omdat de sfeer me in Brisbane niet zo aansprak.

In Bundaberg was de sfeer veel beter! Steeds weer blijkt dat ik me in een niet-toeristische omgeving (de enige attractie hier is de Bundaberg rumfabriek) veel meer thuis voel. Hier willen de mensen hun verhaal nog met je delen. Tot gisteren lag ik voor anker op de rivier voor het centrum van Bundy pal naast een Zuid-Afrikaanse solozeiler, Ian. Met hem zat ik middagen lang over de kaarten van Zuid-Afrika en Patagonië gebogen (onze vorige respectievelijk volgende bestemming). Na zeven dagen verzin ik nog vier dagen excuses alvorens weg te gaan, om uiteindelijk 11 dagen lang genoten te hebben van de lokale bevolking, de lokale rum en de XXXX (spreek uit "four-ex"). Die laatste wordt met een centimeter schuim getapt, bevat 3,5 procent alcohol en is goudblond. In mijn stamkroeg heb ik samen met wat andere stamgasten elke dag de grootste lol. Ofschoon ik regelmatig moet vragen naar de clou van hun grappen vanwege het gebruik van slang words. Ian geeft me een lijstje met namen en telefoonnummers van z´n vrienden mee, en ik spreek door de telefoon met zijn dochter die me graag in Durban wil ontvangen. M´n kroegmaten m/v (Mat, Ami, Meg, Steve, Herman, Sami, Josh, Dwain, Mark en Rob) wensen me uitgebreid afscheid, "fair winds mate!" De lokale St.Jacobs-schelpen-visser raakt z´n laatste tips aan me kwijt en dan vertrek ik als de vloed net voorbij z´n hoogste punt is en de ebstroom op gang komt. Anker op gaat gemakkelijk, de 10 km de rivier af met al z´n ondieptes is iets lastiger. Op open zee waait het hard en de wind brengt me razendsnel naar het Lamont Reef.

Ik blijf hier maar een half dagje voor anker, want de deining maakt het erg oncomfortabel, dan zeil ik liever. Zo ver mogelijk bij die gevaarlijke riffen vandaan. En nu ben ik op weg naar Townsville, weer een stukje noordelijker. Totaal zo´n vijf dagen varen, waarvan er nu twee verstreken zijn.

Cheers,
Frank op de Liebelei

Ha Frank,
Laat het weten als je Cairns aandoet en zin hebt in nog een four X , bied je er graag 1 aan! Gr Costijn

Klinkt goed Costijn, volgende week ben ik daar .

Ook dit stukje, al is het natuurlijk veel te kort , was genieten. Dankjewel.

LOL een ZF minimeet aan de andere kant van de aardbol!

ilCigno schreef : Poeh, stelletje uitslovers!

Een week of vijf op mezelf - noord-oostkust Australie - 20 mei 2018
===================================================================



Cairns is de laatste havenplaats die ik aandoe op weg naar het noordwesten van Australie. Het is een erg leuk stadje met veel gezelligheid, nog meer toerisme en een prachtig achterland. Via het zeilersforum leerde ik de Nederlander Costijn en zijn Australische vrouw kennen. Zij wonen en werken in Cairns en bereiden zich voor op een grote zeilreis. Mooie mensen, die me introduceren bij de plaatselijk jachtclub (die helemaal niet elitair is). Direct voel ik me zo prettig verbonden met de leden. Ik luister naar hun plannen en dromen en wil blijven!!

Met tegenzin gooi ik vanochtend na vier nachten Cairns dan ook de trossen los op weg naar Darwin, een vijf weken durende reis waarbij ik weer op mezelf aangewezen ben. Havenplaatsen zijn er op dit traject nog maar nauwelijks en jachthavens al helemaal niet. Door teveel feesten op de voorgaande avonden vind ik het onverantwoord de nacht door te zeilen en gooi op het einde van de middag het anker uit tussen twee kleine schattige eilandjes: 'Low Islets'. Met 25 knopen waait het hard. Gewoontegetrouw sla ik de motor in zijn achteruit om uiteindelijk met vol vermogen te constateren dat het anker prima houdt. Enkele haaien volgen mijn verrichtingen en blijven nog uren om de boot cirkelen. Ik geloof niet dat de haaien hier net zo aardig zijn als in Polynesië. Dan daagt het me dat 25 knopen wind en de motor op vol vermogen het anker misschien wel érg vast zal zitten. In mijn dromen duik ik naar zes meter diepte om het anker uit het rif te bevrijden, waarbij ik met mijn duikmes een heldhaftig gevecht met de haaien aan ga. Ik kom als winnaar uit de strijd.

Net wakker en nog voor zonsopkomst sta ik met trillende vingers op het voordek, af en toe naar de hemel kijkend (alstUblieft) om op handkracht met inmiddels 25 tot 30 knopen wind de ankerketting omhoog te halen. Geen gemakkelijke klus. Door met de motor steeds een stukje richting anker te varen lukt het om de ketting met anker binnen te krijgen. Oefff.

Binnen een kwartiertje heb ik m´n genua drie keer gereefd uitstaan, gefixeerd door de spinakerboom. De boot is op deze voordewindse koers mooi in evenwicht en het grootzeil mag voorlopig opgedoekt blijven. Voor de windvaanstuurinrichting is het een makkie zo. De grauwe wolken strooien bij vlagen knetterende regenbuien over de boot. Er is verder geen hond op het water. Als ik recreatiezeiler zou zijn (of ben ik dat wel?) zou ik op deze zondag ook lekker binnen blijven. En toch, ik geniet! De deining is beperkt, zodat ik op snelheid nog enigszins comfort heb. De boot wordt gratis schoongewassen van al het zout en ach, na vijf weken bijna alleen maar zon is het prima om de zonnecrème een dagje in de tube te laten.

De komende tijd zal ik vooral overdag varen en 's nachts ankeren omdat de ruimte steeds beperkter wordt en gedeeld moet worden met de vissers en de beroepsvaart, ofschoon die het vandaag ook grotendeels voor gezien houden. Ankermogelijkheden zijn er genoeg, alhoewel de Australische overheid daar vele regels aan gesteld heeft teneinde het laatste in leven zijnde koraal te beschermen. En terecht!

Op mijn website kunnen jullie zoals altijd bijna live (elk uur een update) mijn voortgang volgen. En natuurlijk horen jullie van mijn aankomst in Darwin via de nieuwsbrief hier.

Verregende zeilersgroet,
Frank.