Onderwerp: Wereldreis Frankrijk op de Liebelei

Onderweg naar het noorden - Atlantische Oceaan, 270 NM uit de kust van Namibië 11 maart 2019
==============================================================================



Sinds acht dagen vaar ik weer. Wat waren de ruim twee maanden in Zuid-Afrika heerlijk! De natuur, het eten en vooral ook zulke aardige mensen. Opnieuw heb ik mooie vriendschappen gesloten.

Het begon met twee weken in Richards Bay. Via vrienden leerde ik de gepensioneerde ranger André kennen. Hij nam me mee naar Imfolozi, een groot natuurreservaat, waar ik na twee lange dagen zo'n 500 foto's rijker was en volledig bijgeschoold over het dierenrijk van dit land. Wat een belevenis! Onder andere hapte een krokodil pal voor onze ogen een antilope naar binnen.

Vervolgens zeilde ik in vier dagen naar Port Elisabeth, een grauwe stad waar ik maar kort gebleven ben. Siwan zeilde van hier een stukje mee met de bedoeling leuke kustplaatsjes te bezoeken. Mooi niet, een uitgesproken gruwelijke zee en dito stormen verboden ons dicht in de buurt van het land te komen zodat we in één keer doorzeilden naar Simons Town. Vanaf dit schattige plaatsje heb ik het binnenland verder bezocht, waarbij Linda me twee weken vergezelde. Van Kaap de Goede Hoop, langs Boulderbeach, alwaar een grote pinguïnkolonie huist naar Kaapstad. Tot en met Plettenberg Bay reden we de 'Garden Route'. Van safari tot aapjes kijken, en wandelingen door de uitgestrekte natuur. En vooral ook oppassen voor de baboons (bavianen), dit is een gevaarlijke en zeer sterke aapsoort, die in behoorlijke getale door Zuid-Afrika trekt.

Dankzij Jill (onze oudste dochter) brachten we een bezoek aan Monkeyland Primate Sanctuary vlakbij Plettenberg Bay. Jill deed hier een paar jaar geleden een stage. Dit bezoek behoorde tot de toppers van de vakantie. Het is een apenopvang en rehabilitatiecentrum. Hier huizen vele 'monkeys and apes' (nooit geweten dat er een verschil was, maar het zit in wel of geen staart), waarbij de apen in een groot afgesloten stuk natuur leven. Alle soorten slingeren hier vlak voor je ogen door de bomen.

Uiteraard moest er ook gegeten en gedronken worden, de wijnen zijn hier spotgoedkoop en van een hele behoorlijke kwaliteit. Op eetgebied is restaurant Waterkloof bij de plaats Somerset de absolute nummer één van Zuid-Afrika. Dit is perfectie, wow!

Zuid-Afrika is ook het land van de tegenstellingen. Vlakbij Kaapstad ligt het zeer rijke Constantia en iets verderop aan twee kanten van de snelweg ligt een Township (sloppenwijk) met twee miljoen mensen die in golfplaten bouwseltjes pal tegen elkaar aan wonen. De snelste weg op Google maps leidde ons dwars door zo´n Township heen. Niet echt de plek waar we wilden zijn .

Tot slot, het erfgoed van Mandela is overal aanwezig. Vele musea, universiteiten, straten , parken enzovoorts zijn naar hem vernoemd en op allerlei plekken lees je zijn uitspraken.

En nu nog zo'n 10 dagen varen naar St. Helena, een eilandje middenin de Atlantische oceaan. Bekend geworden doordat Napoleon hier naartoe verbannen is en ook overleden. Daarmee ben ik terug op de Atlantische oceaan. Ik stuur de boot noordwaarts op weg naar huis.

Bijna tropische groet,

Frank op de Liebelei

Há, eindelijk na ruim vier maanden wachten weer een update van Frankrijk. Het blijft een fascinerende reis.

Nou, zeker weten dat ik hier zit mee te genieten. Wat een mooie reis!

Ik had Frank gevraagd of hij nog wat meer kon vertellen over zijn lastige zeilreis langs de kusten van Zuid-Afrika, zoals beschreven in zijn vorige post. Dit bericht is dus niet geplaatst op chronologische volgorde, maar gaat in wat meer detail in op een eerder deel van zijn avontuur.


De kust van Zuid-Afrika bezeilen 11 maart 2019
==============================================================================



Deze zeilreis begint in Richardsbay (noord-oost) en eindigt in Capetown (zuid-west). De reis beslaat circa 1000 NM.

We zijn vier zeilboten in Richardsbay die op een gunstige ´weather window´ wachten. Mijn vertrekdatum stel ik uiteindelijk met een week uit. Dan vertrek ik op 21 januari met een redelijk weerplaatje om de circa 400 NM naar Port Elisabeth te overbruggen. De andere drie boten besluiten nog vijf dagen langer te wachten, omdat op dag 3 tegenwind verwacht wordt. En met tegenwind kunnen zich misschien 'freakwaves' voordoen, tenzij je in heel diep water vaart, daar is de kans op deze huizenhoge golven gering. Maar de eerste dagen heb ik de wind in de rug. Wind die de eerste middag al storm wordt door boven de 30 knopen te gaan. Mijn stormzeiltjes gaan erop en blijven daar tot de volgende middag. Om 6h00 draait de boot in de wind, de pendulum van de windvaan blijkt los in het water te liggen (gezekerd met een lijn). Deze is uit veiligheid losgeschoten doordat die geraakt is door een soort enorme zeekomkommer, die hier volop in het water drijven. Dit euvel zal zich nog vier keer voordoen. Helaas heb ik geen autopilot en met deze wind is het gekkenwerk om de pendulum terug te willen plaatsen. Ook al doordat hier twee deiningrichtingen lopen, die de boot alle kanten op doen zwiepen. Dat wordt dus handsturing en dat houd ik tot circa 13h30 vol. Dan valt de wind weg en ik dobber tot de volgende ochtend. De pendulum zit dan weer op z'n plek en de wind draait zoals beloofd tegen en neemt toe tot maximaal 20 knopen. Aan de wind varend besluit ik niet naar diep water te gaan en ik kan enigszins op koers blijven. Van freakwaves is geen sprake, dan moet het toch echt veel harder gaan waaien. Tegen de ochtend draait de wind naar het oosten en ik kan ruime wind naar Port Elisabeth varen, waar ik 's avonds laat aankom. Ik laat het anker vallen vlak naast de ingang van de marina en ga slapen. Als ik 's ochtends om 7h30 mijn hoofd naar buiten steek staat de havenmeester al te zwaaien. Vijf minuten later lig ik vast aan een steiger.

Na vier dagen komen de andere drie boten aan in Port Elisabeth, terwijl ik alweer vertrek. Met de bedoeling in ruim een week naar Simonstown te zeilen, opnieuw zo'n 400 NM. Het beloofd rustig weer te worden, dus tijd voor een paar tussenstops. Nou, dat liep even anders. Mijn vriend, een niet-zeiler, die hier opstapt ligt vier dagen zeeziek in zijn kajuit als gevolg van hele irritante deining en stormen.
Al vanaf dag één draait de wind tegen en we ploegen naar een ankerplaats op maar 50 NM vanaf Port Elisabeth. Dag twee varen we een stukje langs de kust en besluiten al snel het anker weer uit te gooien vanwege een wind die nog pal tegen is. Dag drie gaan we echt varen, en als de wind einde van de dag toeneemt tot 25 knopen uit zuid-oost, weet ik dat ik uit de buurt van de kust moet blijven. Dankzij deze wind gaat de boot met drie keer gereefd grootzeil en stormfok met zo´n 6 knopen de goeie kant op, maar het comfort is ver te zoeken. Pas als we Cape Agulha voorbij zijn neemt de wind af en durf ik dichter bij de kust te komen. Dan is het nog maar 50 NM naar Simonstown en gezien m'n zieke maatje en een weerbeeld dat steeds sterk afwijkt van de voorspellingen vaar ik door richting Simonstown. Dat had ik beter niet kunnen doen, want opnieuw klopt er niets van het weerbericht. De beloofde barometerstijging wordt een daling en een volkomen niet voorziene depressie uit het zuidwesten, met opnieuw 30 knopen wind, dwingen ons de hele nacht opnieuw naar buiten. De boot stuitert door de stromingen van Indische en Atlantische oceaan die hier samen komen en ik probeer de boot maximaal af te remmen voor comfort en verlies van afstand. Als 's ochtends de wind gaat liggen bedenk ik me geen moment. Ik start de motor en ga recht op Simonstown af. Daar kom ik diezelfde dag (3 februari) 's avonds laat aan.

Nadat ik vijf weken over land rondgereisd heb, doe ik de verplichte vaart van 120 NM naar Cape town, een makkie met een dwarrelwindje in de rug, alwaar ik uitklaar. En zo ben ik nu alweer 14 dagen onderweg naar St. Helena. Wat is die Atlantische Oceaan heerlijk rustig na al dat geweld van de Indische.

Frank op de Liebelei

Interessant en herkenbaar verslag, aangezien ik vorig jaar dezelfde route langs de kust van zuid Afrika heb afgelegd als crew. De wind tegen de deining en tegen de stroming is inderdaad weg naar.
Wat ik me afvraag in dit verhaal, is waarom Frank niks over de Agulhas current schrijft. Deze stroom kan 4 knopen bij je snelheid optellen als je hem weet op te pikken. Naast de 30kn wind heb ik ook een dag windstilte meegemaakt, maar dankzij de stroming hadden we toch een mooie voortgang.

Wat een geweldig avontuur Frank! Vorig jaar op m'n solotocht naar Corsica vond ik golven van 4 à 5m al héél erg spannend. Als ik jouw verhalen dan lees (Of Mark Slats bijv.) en anderen over die Indische oceaan dan is dat echt wel andere koek.

Ok, je vaart daar met een grotere boot, maar toch.... Niet alleen je boot moet dat aan kunnen, ook psychisch verlangt het heel veel van de zeiler.

Chapeau!

Gefeliciteerd Frank met je geweldige reis. Volgens de track op de website www.liebelei.nl is Frank nu de wereld rond gevaren!

Inderdaad zeg! Wat een mooie mijlpaal. Om nog maar niet te spreken van de lengte van deze etappe.

Dat zal een mooi moment zijn geweest!
En lange etappe inderdaad

delaat72 schreef : Hele lange etappe, nu al ruim 2900 nmi in een maand continu varen.

Hij heeft de havens aan de Afrikaanse westkust en de Kaapverdische eilanden zo te zien aan de track bewust niet aangelopen. Blijkbaar heeft hij genoeg water en eten en is alles wel aan boord. Zou hij rechtstreeks op de Azoren mikken? Diepe, diepe bewondering. Ben heel benieuwd naar zijn verhalen, vanaf de vorige tussenstop op St. Helena helaas geen update ontvangen.

In zijn laatste blog schrijft Frank: "Ik stuur de boot noordwaarts op weg naar huis."

Dat is hij duidelijk aan het doen, ben ook benieuwd naar zijn verhaal. Al zijn verhalen zijn meer dan de moeite van het lezen waard.

Ik kreeg zojuist bericht van de beheerder van de website van Frank, nadat ik Frank (via de satelliet) een berichtje gestuurd had. Het gaat goed met Frank en hij is nu onderweg naar (eindelijk) een gebied met zuidelijke wind. Het doel is inderdaad de Azoren. Zijn tablet heeft het echter begeven waardoor hij berichten nog wel kan lezen, maar niets meer zelf kan verzenden. Daardoor is hij ernstig beperkt in zijn (satelliet)communicatie. De verwachting is dat zodra hij op de Azoren is weer een update zal versturen.

Ondertussen zeilt Frank ook gewoon door.... al 1,5 maand op zee en inmiddels ruim 3.800 NM afgelegd in deze etappe! Heel makkelijk heeft hij het waarschijnlijk niet, want er staat maar weinig wind en ook nog precies uit de NO hoek, de richting die hij op moet om bij Horta uit te komen. Laten we hopen dat hij genoeg water en eten heeft, het zal best krap worden nu aan boord. Volhouden Frank!

Er zijn meer ZF leden die Frank volgen. Ik kijk bijna dagelijks op www.liebelei.nl naar zijn vorderingen en heb grote bewondering voor zijn wereldreis.

Het lijkt er trouwens op dat de komende dagen de wind wat gunstiger wordt en hij over een kleine week in de Azoren kan zijn.

En na bijna 2 maanden en bijna 4500 nm is Frank aangekomen in Ponta Delgada. Hopelijk krijgen we binnenkort een mooi verslag van hem.

Ik denk dat hij eerst even wil uitslapen, en vervolgens een maaltijd met veel verse groente, vlees en salade gaat eten voordat hij aan een verslagje begint

Wat een prestatie!

En dat allemaal met een heel betaalbare Conati 31 uit 1980. Als je hier soms leest wat de meeste 'minaal' nodig hebben voor rondje Markermeer..

En ja hoor. Eergisteren nacht na 56 dagen aangekomen op de Azoren. Was niet zo'n moeilijke tocht. Een beetje lang doordat de wind veel noordelijker was dan ik had gehoopt. Ook behoorlijk wat windstiltes. Maar ach. Ik had genoeg eten en drinken. Althans, van de 160 liter water was er nog 10 liter over. En ik begon net voor aankomst over te schakelen op overlevingsvoedsel in de vorm van gedroogde bonen, linzen, enz.. Ik had bewust gekozen voor de rechtstreekse route. Dat viel dus een beetje tegen. Iedere keer als de wind maar een beetje in de goede richting draaide de spinnaker erop gehad ( zolang de schijnbare wind onder de 10 a 12 knopen bleef ). Met die spinnaker, die ik eigenlijk nooit eerder echt gebruikt had heerlijk zitten spelen. Dat is echt een feestje dat zeil van maar liefst 75 m2. Hier blijf ik een maandje. Boot gaat het water nog even uit en dan door naar Zuid-Engeland. Weet iemand een goede vaargids om langs die kust te varen voordat ik oversteek naar Rotterdam?
Frank.

Het was trouwens wel een beetje flauw dat het Azores high zich over dit eiland uitdtrekte zodat ik ondanks al het zeil dat ik maar kon vinden met een snelheid van ca 1 knoop hier aangekomen ben. Om de laatste 7 mijl met de paar liter diesel die nog in mn kachelreservoir zat de haven binnen te lopen. Anders had ik nu nog buiten gelegen.
Trouwens net dit gezien hier op de kade:

Sorry, krijg de foto niet geplaatst. Maar in 2015 heeft iemand een zf vlag op de kade geschilderd.

frankrijk schreef :
Deze?



zeilersforum.nl/index.php/foru...ondreis-op-de-azoren

Maar mooie prestatie Frank!

Ja, dat is m . Dat was jij dus?

frankrijk schreef : Nee, zou ik willen
Erik Snel en 3noreen.

Hoi Frank,

Super te zien dat je weer veilig binnen bent gelopen, na toch wel een enorme reis. Ben super benieuwd naar je volledige verslag, en waar je nu tegen aangelopen bent.

Nu nog je laatste stuk, maar petje af voor je trip, wat een enorme prestatie, diepe buiging

Ronald