Onderwerp: Rondje Engeland met Uisge Beatha

OOTG schreef : Ja dat denk ik ook

Gehaast-vertrek-uit-Cadzand-richting-St.-Annaland

Thuiskomst-na-een-zeiltocht-rond-Engeland

ontroerend mooi! Fijn dat je er van genoten hebt, de mooie herinneringen blijven .

R.

Erg gaaf!

Welkom terug en bedankt voor het delen van je reis.
Heb het met plezier gevolgd.

A

Dank voor het delen van de reis, heb het met belangstelling gevolgd. Mooi dat je weer veilig terug bent.
En, wat krassen op de boot? als je niet vaart krijg je die niet!
Je ontvangst was hartverwarmend.

welkom thuis, was leuk te lezen en herkenbaar.

Welkom terug, heb je verhalen regelmatig gelezen.
Zal nu wel weer even wennen voor je zijn

Mooi voor elkaar! Glaasje wis wel verdiend

Dank jullie wel voor de complimenten

Het was een mooie en indrukwekkende reis. Thuis komennis ook dubbel.

Mooie trip en dank voor het delen.

Veiligheidsmaatregelen-bij-zeilen-rond-Engeland

Handig en fraai
Zijn die mooie rood en groene lijnen ook lichtgevend?
Glow in the dark...

holtere schreef : Voor jou wel

Gregor schreef :
Gefeliciteerd met het voltooien van je omzeiling van de Britse Eilanden!

In je blog schrijf je:

Lifelines en Jackstays

Daarnaast lopen er twee eveneens platte polyester banden buiten de boot langs. Hier heb tijdens de reis vele vragen over gehad naar het waarom. Er is een band die loopt van stuurboord voor naar bakboord achter en de andere band van bakboord voor naar stuurboord achter. Beide banden lopen ook tussen de zwemtrap en de romp. De zwemtrap is vastgeklikt maar niet geborgd.

Het, vooralsnog theoretische, idee is als volgt. De voorwaarde is dat als ik op het dek aan het werk ben, ik aan de looplijn in het gangboord mijzelf heb vastgeclipt. In het geval ik overboord ga, dan is er nauwelijks een kans dat ik zelfstandig aan boord kan komen. Mijn mijn volle gewicht inclusief zeilpak hangend over de reiling maakt dit feitelijk onmogelijk, zeker als de boot ook nog eens snelheid maakt. De afstandsbediening aan mijn vest, daarmee kan ik nu de stuurautomaat uitschakelen. Door nu de tweede haak van mijn lifeline aan de lijn de clippen die buiten langs loopt ben ik op twee punten met de boot bevestigd. Nu zou ik met mijn mes die lifelijn kunnen doorsnijden die aan de binnenste loopband zit. Hiermee krijg ik ruimte om naar de achterzijde van de boot te komen. Door de gekruiste lijnen wordt de trap naar beneden getrokken en hang ik in het midden van de boot. Hier vandaan zou ik weer aan boord moeten kunnen komen.

Ruim twintig jaar geleden, toen ik met een Victoire 22 mijn eerste tochtje langs de kust maakte (Stellendam - IJmuiden) had ik ook zo'n opzetje. Een paar maanden geleden heb ik er in een pots op ZF nog aan gerefereerd.

Ik moet bekennen dat ik steeds lakser ben geworden met veiligheidsmiddelen. Bij mijn eerste oversteek naar Engeland, een dikke maand geleden, had ik wel banden over het dek van achter naar voor. De lijen buitenboord heb ik achterwege gelaten. Maar ik heb mijn reddingsvest (met daaraan een lifeline0 zowel op heen- als terugweg niet gedragen.
Ik had ook geen reddingvlot, trouwens.

Nu was het op de heenweg windstil en op de terugweg niet veel meer dan een ruime vier.
Anderzijds kan ik me uit ruim veertig jaar varen geen enkel moment herinneren waarop ik bijna overboord ging. Eén hand voor mezelf en één voor het schip is wèl een vaste gewoonte. Ik kan mezelf op mijn boot, op weg naar voren, ook goed vasthouden.

Anderzijds kun je jezelf afvragen of één en ander geen blijk geeft van een iets te groot zelfvertrouwen..

Wadloper schreef : Hmm,..........eerlijk en herkenbaar commentaar.
Vaak is het vrouwlief die mij tot de orde roept.

Daarbij: hoe klein is statistisch de kans dat je overboord gaat en hoeveel groter maakt het gebruik van een reddingvest de overlevingskans wanneer dit zonder PLB gebeurt op open water?

Nachtvlinder schreef :
Ik heb geen idee.

Ik denk wel dat naarmate de omstandigheden ruiger worden, mijn attitude ten aanzien van reddingvest en lifelines verandert. Tegen de tijd dat er groen water over het dek, of door de kuip klotst, heb ik dat reddingvest wel aan, denk ik, en is de lifeline aangehaakt.

Maar vanzelfsprekend is mijn eerste streven erop gericht dat er geen groen water over het dek komt, door een weather-window te kiezen dat de kans daarop zo klein mogelijk maakt.

In dat opzicht zullen toekomstige oversteken mogelijk nog wel wat extra stof tot nadenken geven. Want ik bespeur bij mezelf een tendens om bij volgende gelegenheden niet op wind uit het oosten te wachten en misschien ook te accepteren dat er een tijdje iets meer dan 16 knopen wind in de verwachting zit. De zeiler wil toch vooral zeilen en niet motoren en de ervaring leert dat wegvaren met een lopend windje vaak in tweede instantie inhoudt dat er daarna binnen een periode van 24 uur een tijdje geen wind is.

Ik denk echter niet dat ik ooit een reddingvlot ga aanschaffen. Zeker niet zolang ik dit soort dingen single-handed doe. De kosten daarvan staan naar mijn idee niet in verhouding tot de risico's.
Plb's zijn een twijfelgevalletje. Ik vind ze knap aan de prijs en als ik de garantie had dat ze 20 jaar probleemloos functioneren, zou ik er misschien anders tegenaan kijken.

Ik heb wel weer een paar verse handstakelichten en rooksignalen gekocht. In die electronische handstakellichten geloof ik niet.

Wadloper schreef : Mooie en eerlijke anekdote. Dank je.

Nachtvlinder schreef : Varend op de Atlantische oceaan in golven van ruim 2 meter moest ik op enig moment naar voren. Aangelijnd. De punt stuiterde zo dat ik los kwam terwijl ik daar zat (!) en twee handen nodig had om de handelingen te doen waarvoor ik naar voren was gegaan. dit was zo'n moment dat ik dacht overboord te kunnen gaan.

Bij mijn rondje maat GB 1x vest aan en aangelijnd, was bij reven grootzeil.Je moet gewoon zorgen dat je niet overboord valt!
En probeer je AP maar eens uit te zetten , mes te pakken als je met 6 kn aan je boot bungelt.

Gregor schreef : Zeker, en ik vermoed dat je hier rekening mee hield voor je naar voren ging (al had je het spul vast al aan).

Ben zelf ooit één keer bijna overboord gegaan. Niet solo, maar op een zonnige zondagmiddag op de IJssel. Dat zijn de momenten dat je je dat niet zo makkelijk voorstelt. We waren aan het spinnakeren en er moest gegijpt worden. Daar heb je ook twee handen bij nodig: een voor de boom en de andere om de bek te bedienen en daarna de nieuwe schoot te pakken. Stuurman loeft per ongeluk op en de boot loopt bijna uit het roer, gangboord door het water. Kon mezelf aan de boom die aan de boomhijs hing vasthouden. Dat was boven de reling.

Het gevaar is denk ik dat er meer situaties zijn die je onderschat dan situaties die je overschat. Ik kan mij voorstellen dat je bij het voorberieden van de taak in jouw voorbeeld, je van nature op je hoede bent en van te voren bewust van de risico's. Ik was dat niet - weet trouwens niet of ik dat nu wel zou zijn...

Nachtvlinder schreef :
Of je meer geneigd bent situaties te onderschatten dan te overschatten is de vraag.
Ik was me terwijl ik, weliswaar onder doodkalme omstandigheden, naar voren ging zonder lifeline wel degelijk bewust van het feit dat op dat moment overboord gaan hoogstwaarschijnlijk einde verhaal zou zijn. Dat ging wel even door mijn hoofd.

Het vermijden van geworstel met een boom op het voordek, bij windje 4-5 bft, was anderzijds wel de reden om te gaan afkruisen op de terugreis van mijn oversteek en de boom te laten voor wat ie was.

Ik kan me uit het verleden wel situaties herinneren waarin overmoed de overhand kreeg. Dat gebeurt heel makkelijk als je een boot volledig meent te beheersen en je al zo'n 15-20 jaar ervaring hebt. Je raakt zó tevreden met jezelf dat je van de weeromstuit domme dingen gaat doen.
Ik heb het idee dat ik die fase alweer voorbij ben.

Hoewel.. na mijn overtocht overheerste het gevoel dat het allemaal geen enorme big deal was. Precies wat ik altijd gedacht had.. Een nieuwe ervaring, maar wel een soort bevestiging van je eigen gelijk. Ik was best wel weer even tevreden met mezelf en hoe ik dit had aangepakt.

Misschien moet je dan toch even uitkijken hoe en onder welke omstandigheden je het de volgende keer doet.

Waakzaam blijven, zeg maar. Ook ten aanzien van je eigen motivatie en wat je denkt te kunnen riskeren of aan denkt te kunnen.

Waakzaam blijven, mee eens! Vervelend is echter dat, wanneer iemand “onbewust bekwaam” is, dit onbewust is. Het “waakzaam zijn” zal dan logischerwijs (maar onbewust) een lager “waakzaamheidsniveau” hebben dan bij iemand die iets minder ervaren is/denkt te zijn.

Risk normalisation of zelfs complacency noemt men dat ik de veiligheidsleer geloof ik. Op mijn werk moet voor elke niet-routineklus een taak-risico analyse gemaakt worden. Voor ALLE klussen wordt bovendien een A6 papiertje mee naar buiten genomen dat je met je team door moet nemen en door alle betrokkenen ondertekend moet worden (last minute risk analysis), onderdeel van de werkvergunning. Maar ook daar zie je dat het lastig blijft alle risico’s te benoemen/mitigeren. Bespreken met meer mensen helpt. Tijdsdruk niet.

Ik doe straks (rustig dagtochtje verwacht ik) in ieder geval een reddingvest aan.