Enigszins teleurgesteld verlaat ik begin dit jaar de voorjaarsvergadering van de WAC. Kak, alweer kijken we tegen een pittige verzwaring aan van onze handicap. Het is allemaal heus wel volgens de spelregels, maar potver. Elk jaar het zelfde geëmmer. In 2017 waren we tweede, in 2018 alweer tweede dus pak je weer een verzwaring op. Maar wat moet ik nu weer verzinnen om dat te compenseren?
Net als in 2018 start ik een topic en vraag om tips. Er is niet veel meer te verbeteren aan de boot tenzij het echt diepte investeringen worden. We zijn aan het sparen voor een nieuwe spinnaker, maar de oude doet het nog prima. Pas als die ontploft is ……..Maar er op wachten en dan zeker 8 weken met de zwaar weer spi …….Gezien de klap met centen wachten we nog even.
Dan moet het uit boothandeling komen. En zo komt er een digitale weergave van de windhoek. Onze stuurman is enorm gegroeid, maar net dat laatste beetje helpt bij de onbezeilde rakken. Ik verwen mijzelf (voordekker) met 2 extra klokjes aan dekzijde van de garage, maar daar ga je niet harder van zeilen. Hooguit sneller betere beslissingen nemen. Verder twee simpele klemmen op het kajuitdak om zo nodig de spischoten even vast te zetten. Ik overweg selftailers op het dak, maar wat een centen….Twee klemmen van een tientje doen het ook, zo blijkt.
We spreken af dat we er opnieuw voor gaan. We verrekken het om een seizoen slecht te gaan varen om de handicap te drukken. Zo zitten we niet in elkaar. En dus is het vanaf wedstrijd 1 “Gaan”
Pffffttt, de eerste drie wedstrijden bungelen we achteraan en houden zelfs de rode lantaarn vast. Dat gaat niet echt lekker zo, maar gelukkig gaat de eindstrijd om de beste 12 resultaten. We hebben nog even en in wedstrijd 4 pakken we de eerste plek en de serieuze punten. Hehe, eindelijk. We weten de lijn vast te houden en de volgende 3 wedstrijden staan we ook op het podium. Globaal begint zich af te tekenen wie er voor de beker gaat en ook wij dingen mee. Niet al te hard nog maar goed.
Als de voorspellingen heel grillig zijn en er onweer op het menu staat besluiten wij niet uit te varen. De concurrent besluit op het laatste moment alsnog om wel uit te varen en pakt ook nog de tweede plek. Das een dikke vette tegenvaller, maar goed. Het is niet anders. Zij hadden de ballen te gaan en hebben uiteindelijk geen onweer gezien……
De volgende wedstrijd worden Lisa en ik op de valreep van boord gezet en gaat het team zonder ons de strijd aan. Een niersteenaanval is nu eenmaal geen goeie basis voor een team. De heren weten met zijn tweetjes de tweede plek te pakken en ik ben in mijn pijnlijke nopjes!
De concurrentie doet regelmatig goede zaken en wij krijgen een nieuwe bijnaam: Anita Witzier van WAC. Telkens net naast de hoofdprijs grijpen. Daar denken wij natuurlijk heel anders over, maar ja. Maak dat maar waar.
En dus gaan we tussentijds uit het water. Joris en ik pakken de polijstmachine er bij en het onderwaterschip krijgt een ferme poetsbeurt. Zo zij aan zij met onze neus op de spekgladde coppercoating fantaseren we er even op los. “Als dit niet helpt, nou dan……”en wijzend op een stukkie van 10 x 10 cm: “He, laml*l, je bent een stukkie vergeten!” Met een biertje in de hand gaan we liefkozend over het zachte gladde buikje van de Gotcha. High Five en plons. De havenmeester grijnst ons nog na en schud met het hoofd: “Bijgeloof is ook een kracht”. Jaja, prima…..Twee dagen later breng ik hem een kratje bier. We waren niet eerste, maar EERSTE. Met een dikke vette overwinning krijgt de best of twelve een mooie boost. De team Spirit stijgt en via de app bespreken we de strategie, het weer en de zeilkeuze. Als Lisa en ik wegens familie omstandigheden moeten afmelden krijg ik later op de avond een appie: We zijn een stukkie gaan varen met je boot vanavond. 2e plek, kan je daar wat mee?”
In de vakantie varen we niet alleen de 24uurs, maar kopen ook een andere boot. Die gaan we in de laatste week ophalen, maar hoe moet dat dan met de Gotcha……De woensdag-avond crew komt naar Medemblik en pikt de boot op. En op woensdag avond alweer een appie. “Ja, kijk, dat jij je nieuwe boot moet ophalen is je eigen schuld. Als je bij ons aan boord had gezeten was je ook tweede geworden vanavond, hahaha”. Tsjakkaaahhh, trek ik mijn elleboog langs mijn heup naar beneden. Na een goeie rekensom blijkt dat we in de race zijn voor……….kak……….alweer de tweede plek. Nog een rekensom en als zij nou slecht varen en wij goed dan kan het nog……..Als wij nou heeeeel goed varen dan……….
Ik denk weer terug aan het topic van na de vergadering: boothandeling, boothandeling en nog eens boothandeling. Maar ja, dat zit nu toch echt wel goed zeg. Er is maar 1 ding waar het nog wel eens aan ontbreekt. Er verschijnt een grote spiegel voor mijn neus en een geest fluistert met donkere stem in mijn oor: Rust aan boord, mannetje. RUST aan boord… Als het er in de wedstrijd om gaat dan wil er wel eens een stormpje opsteken vanaf het voordek. Dan bemoei ik me er zeg maar luid en duidelijk mee. Mijn team kent me al een jaartje of dertig en mijn vrouw houdt natuurlijk heel veel van mij dus ik word niet overboord gekieperd, maar harder gaat het er natuurlijk niet van.
Ik voel de wedstrijd spanning nu echt oplopen en ’s nachts visualiseer ik mijzelf als de rust zelve die de touwtjes rustig uit handen geeft en de pit haar ding laat doen terwijl ik het mijne doe. Ik hou mijn mond als er achterin overlegd word en vouw de spi weer keurig in de zak als ik twijfel na de laatste drop. Als we nog aan de koffie zitten praat ik de crew rustig bij over de stand en over de nieuwe strategie. Ze beginnen hard te lachen: “Nou, dat word een uitdaging Kookie” Fijntjes herinner ik ze aan de wedstrijd waarin we in de laatste minuten een punt weggeven omdat achterin de laatste Tour de F*** resultaten worden besproken terwijl we afstevenen op de gate. Opperste concentratie, opperste concentratie.
Het nieuwe credo valt zelfs de andere schepen op: “Was je ziek Koko?”. “We hoorden je helemaal niet vandaag” Neeuuhhhh, het ging gewoon goed vandaag, zeg ik met een dikke grijns op mijn bakkes en, niet onbelangrijk, de eerste plek in de pocket. De rekenmeesters komen ook langs. We staan gedeeld eerste met nog twee wedstrijden te gaan. Joris baalt van zijn vakantie, want wie moet er nu sturen…….Onze vaste reserve kan niet en zo roep ik de hulp in van Marcel, die drie weken geleden nog uur na uur aan het roer zat van de Gotcha bij de 24uurs. Hij kent de boot, kan sturen en weet hoe het er aan toe kan gaan.
Bij de een na laatste wedstrijd is het niet ‘onze’ wind en verschijnt er een nieuwkomer voor onze neus. Ze stuiven 20 seconden voor ons over de startlijn en met hun 32ft leggen ze de hele baan vuile wind voor ons neer. We zijn blijkbaar de te kloppen boot voor ze en ze blijven het (lange) startrak hoog bovenin de baan voor ons hangen en loeven met ons mee. Onderlangs komen we er niet voorbij en zullen moeten wachten tot hun eerste fout. Reglementair is het allemaal correct, maar leuk is anders. Als ik ze er in de kantine op aanspreek blijken ze een dikke minuut te vroeg te zijn gestart en onze concurrent blijkt een oom van de knullen……..
Bij de eerste de beste boeironding gaan we ze voorbij en moet ik alle zeilen bij zetten voor mijn rust aan boord. Als de spival blijft hangen vlieg ik alsnog uit mijn plaat, maar Marcel stuurt super en behoudt het overzicht. De wind is zo hard dat het voor ons niet mogelijk is een echt goed resultaat neer te zetten. Bij het spirak komen we in de vuile wind van een 38ft die ons daar zonder spi niet inhaalt, maar wel afremt. Het vrachtschip dat we moeten ontwijken helpt ook al niet mee en zo worden we 5e. De concurrent heeft gelukkig ook last van de harde wind. Ze blijven achter ons en nu komt de best of twelve om de hoek. Wij varen een slechter resultaat weg uit het rijtje van 12 en zij niks. Zo verzamelen we alsnog een paar puntjes en met nog 1 wedstrijd te gaan koppositie.
En dan moet ik als schipper een pittig besluit nemen. Onze vaste reserve heeft niet in huis wat Marcel heeft en we zijn er nog niet. We staan er goed voor, maar zeker zijn we allerminst. Ik doe wat ik moet doen en Marcel is van de partij als we het af moeten maken.. Als we richting startlijn varen voel ik een klam handje de mijne zoeken. “Daahaag Anita Witzier” zwaait Lisa zichzelf en ons moed in. Ook Patrick heeft een belangrijke afspraak verzet en zo verschijnen we licht bleekjes om de neus aan de start. Joris appt vanuit Sri Lanka; Zuces. Zijn klamme handjes glijden blijkbaar ook al niet zo soepel meer over het scherm.
De windsnelheden zijn niet verkeerd voor ons vanavond, maar de richting is nog een spannende. Hij is nog wat zoekende en mag niet te ver doorschieten naar Noordwesten. Dan is het startrak kruisen en wordt het heel lastig. Eenmaal op weg is het net an bezeild en komen we er met 1 klapje genadig van af. Het is heerlijk weer en de wind begint al snel er wat uit te zakken. Eem in trekken we de spi, lopen wat weg van het veld. Bij de spigijp valt de genua schoot onder de boom en loopt de wedstrijdspanning nog even flink op. Na wat overleg pakken we de gate aan rood, kunnen we reachend naar groen, houden we een knikje in de schoot voor de tweede ronde en zo liggen we zomaar op de eerste plek. Onderweg worden we al gefeliciteerd maar ik wil er nog niks van weten. “Man…… Onnozele! Als je nu nog niet geloofd dat het kan, wanneer dan wel?” roept een schipper me grijnzend na. In de kleedkamer. En dan valt de wind er uit. Het hele veld ligt nog lekker dicht tegen elkaar aan vuile wind te creëren en liggen nagenoeg stil. Samen met de Joy hebben wij vrije wind en lopen deftig weg bij alles en iedereen. De Joy komt bij deze windsnelheid niet meer op bootsnelheid, maar in de laatste minuten stijgt de spanning alsnog en al afkruisend gaan we op half negen aan. Je moet in de geul liggen om reglementair te finishen en in de laatste drie minuten gaan we zekerheidshalve plat voor het lapje op de keerton af. De overwinning kan ons niet meer ontgaan en we depoweren iets om de ton niet meer te hoeven ronden en de geul niet meer hoeven te verlaten om de baan te varen.
We tellen hardop af met de klok mee en om half negen gaat het dak er af. We zijn clubkampioen 2019! Onderweg naar de haven zijn we ook even stil. Wat een boot is het toch! Wat hebben we genoten en geleerd van deze dame. Wie had nou gedacht dat we ooit clubkampioen zeilen zouden worden? Wie had nou gedacht dat we daarna afscheid zouden nemen van de Gotcha?? Wij echt niet en toch is het zo. Niet te geloven, niet te geloven..
