Onderwerp: Last minute Denemarken

Last minute naar Denemarken

Het plan om naar Denemarken te zeilen broeit al wat langer. Ik ken het land aardig en bij elk haventje denk je, eens kom ik ook met de boot hier.
Vorig jaar tijdens de Corona pandemie ben ik tot Helgoland gekomen en dat ging eigenlijk verbazend eenvoudig. Dit jaar staat een reis naar de VS met vliegtuig en camper op het programma en heel misschien zeilen naar Denemarken. Uiteindelijk liep het zo dat ik in mei ineens tijd had en ben ik halsoverkop vertrokken. Routes naar Denemarken heb ik thuis op de bank al jaren klaar staan en de boot is klaar genoeg, dus hup!

Op 20 mei nog even de laatste werkdingen doen en dan einde dag met trein, metro bus en vouwfietsje naar Hellevoetsluis. De boodschappen heb ik de vorige avond al gebracht, dus ik kan zo door naar de sluis van Stellendam om de volgende ochtend bij het krieken van de dag de zee op te gaan naar het Noorden. Een steigergenoot vertrekt gelijktijdig met een moderne snelle boot en al voor de oversteek van de Maasgeul bij Rotterdam is hij al uit het zicht. Er staat een lekker windje uit noordwest en met een klein beetje knijpen red ik het zonder overstag tot Den Helder.

Tegen 12 uur ‘s-nachts loop ik binnen bij de marine jachthaven waar steigergenoot dan volgens ais al uren ligt. Ik neem me voor om met een paar uurtjes slaap weer te vertrekken, maar als de wekker gaat lijkt dat ineens helemaal geen goed idee. Het wordt rond de lunch. De wind komt nog steeds uit het noordwesten en het is frisjes, de muts en handschoenen waren al tevoorschijn gekomen en met voldoende lagen is het prima uit te houden. De Stanley warmhoud fles voor koffie is super en ook de nieuw aangeschafte ‘mealcontainer’ houdt de erwtensoep goed warm. Ter hoogte van Borkum gaat ie open en het smaakt prima, erwtensoep met roggebrood, een schaats potje. De toegevoegde knakworsten blijken moeilijk te vangen op een bewegend schip. De wind blijft redelijk, zakt iets in, maar de golven staan er nog wel en de stuurautomaat heeft moeite om koers te houden. Omdat de snelheid er met tij tegen ook wel uit is, gaat de motor mee aan en al motorzeilend gaan we met zwarte kegel Norderney voorbij. Van daaruit opkruisen naar Helgoland. Wat een natte grijze klotsbak! Heb je net wat hoogte gemaakt, komt er weer een Duitse oorlogsbodem, die je wegstuurt omdat ie met z’n collega’s wil spelen. En ook de VTS wil je niet in. Het grootzeil gaat er af en op een deels ingerolde genua en de motor aanvaard ik de nederlaag dat ik het zonder de rode Bukh niet ga redden tot Helgoland.
In Helgoland is het nog rustig, ik ben de tweede van het pakketje, de boot leg ik keurig naast de Duitse buurman die maar blijft afduwen tegen de railing, ook als ik zeg dat ik “schoene dicke fender habe”. Ik twijfel even of ik niets onwelvoeglijks heb gezegd met die “dicke fender”, nee toch? De snelle steigergenoot heeft Helgoland inmiddels al lang weer verlaten en gaat alweer door naar Cuxhaven en ik maak mezelf wijs dat ik het lekker rustig aan doe.
Hopend op mooi weer koop ik op Helgoland een warme kraag en een zuidwester en een paar mooi kistjes belastingvrije sigaren. Geen leuke souvenirs te vinden voor thuis helaas, ik zal verkeerd gezocht hebben tussen de drank en parfums, pfoe wat een lucht.
Overal mondkapjes hier nog trouwens. Iemand van de offshore services boot biedt me er een aan, die heeft een doos vol van de baas. Zo mag ik naar binnen in het havenkantoor om het havengeld te voldoen. Volgens de havenmeester zijn er geen nieuwe bommen gevonden gelukkig. Vorig jaar kwam de Polizei me daar nog evacueren omdat er in de haven een vliegtuigbom onschadelijk werd gemaakt.

De 23e mei ga ik ‘s-morgens even langs de winkel voor brood en cola. De tree cola bij de scheepsbenodigdheden winkel moet van de Duitse belastingdienst gesetzlich bezorgd worden, wat ze na de pauze meteen zullen doen. Ik wil weg naar Brunsbuttel en vraag of ze dat snel doen. Dat wordt dus 4 uur later. Ik vul ondertussen de tank met de jerrycans diesel, straks nog even langs het tankstation. Is het daar druk, dan hoef ik alleen even de jerrycans te vullen. Druk is het, maar als ik wil aanleggen aan de steiger wordt ik weggestuurd. Gesetzlich moet de boot minimaal voor driekwart aan de steiger liggen en ik haal maar een kwart met die mooie lijntjes. De tweede pomp staat dus niets te doen als de twee grote motorboten voor mij zich vullen met veel, heel veel diesel. Als ik anderhalf uur later wel aan de steiger lig, zie ik op het bordje dat op de steiger geen jerrycan mag worden gevuld. Grrr Oké, dan vul ik ze wel op de boot als dat gesetzlich wel mag.
Veel te laat vertrek ik naar Brunsbüttel. Het hotst en klotst maar de gang zit er in en met de schemering vaar ik de Elbe op. Het is donker als ik Cuxhaven voorbij kruip en ik besluit ondanks stroom tegen door te gaan naar de sluis van het Nord Ostsee Kanal. Sterker dan dit zal de stroom toch niet worden? Wel dus. Halverwege draai ik om en dender terug naar Cuxhaven waar ik als een krabbetje scheef tegen de stroom naar binnen schuif. Aan de kop is een mooie lege steiger, waarop, zo zie ik de volgende de morgen, staat dat die bedoeld is voor noodgevallen. Ik besluit het hoogwater 3 uur later te laten voor wat het is en pak een tij later mee naar Brusnbuttel.

In de middag wacht ik kort op de wartestelle voor het NOK. Ik ben de enige wachtende, maar wanneer de sluis open gaat komen er nog een paar jachtjes. We gaan in de kleine sluis met niet zo’n kleine coaster. Verplicht aan stuurboord aanleggen aan 5 cm hoge vlotten met liggende ringen en rubber matten. Wind vol van achter. Ik zet een lange lijn op de middenbolder en achterop en spring met beide lijnen de boot af. Dat moet in 1 keer goeden mis is zwemmen en dat wil je hier niet. De achterlijn door een ring, ook de tweede lijn vast en ik lig. De fenders die op de waterlijn hingen zijn fijn het vlot op gerold en doen niets. Ik klauter weinig charmant het hoge vrijboord van mijn boot weer op en leg de lijnen zo dat ik ze vanaf de boot snel binnen kan halen zonder kinken. De rubber matten op het vlot geven af en mijn dek laat een fraai mozaïek-patroon zien van de afdrukken van mijn laarzen. Als de sluisdeur nog maar op een kier staat, worden we opgejaagd zo snel mogelijk de sluis weer te verlaten, ook al is het licht nog rood. De lijnen komen los en ik ben op het Kieler kanaal. Door!

Bij Rendsburg vind ik het genoeg. Ik had op de kaart een aardig steigertje gevonden, waar ik in het echt dus niet mocht liggen, maar wel in Büdelsdorf, “kostet nur ein Zehner, gehen sie nach der Döner-Bude”. Dat heb ik maar gedaan, en meer was er ook niet, behalve een Lidl en een Edeka; keine karten bezahlung, nur Bar Geld.
Het gaat steeds harder waaien en het plekje waar ik precies strak in paste ligt nu vol aan lager wal. Het water slaat over de steiger en niemand gaat daar weg. Ik wacht ook maar een dagje en doe een nieuwe uitgebreide bezichtiging van het Döner Pallast en de Edeka. De volgende dag wil ik weg zodra het licht wordt. Met de Groninger-spring, kom ik weg, ook al kon dat nooit volgens de buurman, hehe.
Door naar de sluis bij Kiel. Mijn vader vertelt me via whatsapp dat hij, lang geleden, hier ook met de Plancius is geschut en hier zijn eerste pijp en tabak heeft gekocht in de winkel op de sluis. In gedachten zie ik hem lopen, maar de winkel op de sluis zie ik niet.
De bemanning van een prachtig mahonie schip, zegt me als solo zeiler wel te willen helpen in de sluis omdat ze dat geklauter van mij ook geen gezicht vinden. In de sluis blijkt er uiteindelijk een ruimte tussen de vlotten te zitten waardoor de hulp niet aan komt maar alles gaat ook zonder hulp prima. Ik ben in de Kieler fjord. Ik steek een fijne sigaar uit een Helgolandse kistje op en mijn Helgolandse zuidwester houd m droog, terwijl de Helgolandse diesel de Bukh laat knorren.

Het is vrijdag en maandag moet ik nog even een dag werken in Nederland. Ik leg de boot in de haven van Kiel Schilksee, een 70’er jaren beton idylle, die zich klaarmaakt voor de Kieler Woche. Het reuzenrad en de visbakkramen worden al opgezet en vele zeilteams trainen zich suf. De volgende dag bezoek ik Kiel, dat valt wat tegen, want het is in de oorlog nagenoeg platgebombardeerd en is daar stedebouwkundig nog steeds niet van bekomen.
De volgende dag vlieg ik terug naar Nederland, zie ik mijn gezin weer, doe mijn werk en op dinsdag haal ik mijn genua bij de zeilmaker in Kiel op. Daar was de naad in het onderlijk van geploft door een enorme bui.

Weg uit de drukte, en dinsdagavond maak ik na een rustig zeiltochtje vast in het haventje van Schleimunde. Een schiereilandje waar vroeger de zeeloodsen zaten is nu een prachtig haventje in de natuur. De zonsondergang is adembenemend, het water is kristalhelder, de bruinvis onderweg was er echt en ik ben al snel onder zeil.
De volgende dag verder, maar waarheen? Want door het gehaaste vertrek was het plan Denemarken, en de voorbereiding tot Kiel maar daarna blanco.
De lange termijn weersverwachting was instabiel zodat ik besluit niet te veel oostwaarts te gaan, je moet immer ook weer terug en dan is de wind vast westelijk.
De liefde gaat vaak via de maag en de route zo blijkt nu ook. Het plan is om tot Rorvig te komen en dan, als het kan, dan door naar Kopenhagen en een stukje Zweden mee te pakken. Waarom? In Rorvig ben ik vaker met mijn gezin geweest, dat zijn mooie herinneringen in een plaats met een mooie baai en in het bijzonder een lekker visrestaurant aan de haven. Dus, de Kleine Belt op, dan bovenlangs Saelland en dan weer terug.
Na Schleimunde is bijna elke haven minder mooi, dus bij Bago was ik blij een ankerboei te vinden. Wat staat er nu? “Kun …..”, niet te lezen, de volgende boei, wel, alleen voor leden, tja dan de haven maar in. Er is wifi en ik moet nog even werken, dus…
De winkel op Bago is alleen open als de veerpont komt, 2 x per dag, ik ben net te laat maar de aardige mevrouw van de winkel opent speciaal voor mij. Met de eerste zakken dille chips, Tuborg en de bekende enorme Deens koffiebroodjes komt het wel goed. Het eiland Bago is mooi maar koud, nat en winderig, als het een hond was moest hij buiten blijven.

De volgende morgen hotseknots ik over de korte golfjes van de Kleine Belt met wind tegen, netaan niet bezeild. Welke richting ik ook uit ga deze vakantie, dat blijft zo.
Ik wil door de bruggen over de Kleine Belt bij Middelfart en daarna ergens voor anker want de wind zal volgens de verwachting afnemen.
Bij Middelfart na de eerste brug ben ik mijn gps signaal kwijt. De AIS blijft na opstarten op oranje, de backup gps aan de roosmux doet ook niets meer, ook die op mijn telefoon wil niet. Het wolkendek breekt open en een enorme vliegende schotel zweeft boven in de boot. “Fish & Chips”, zeggen ze in mijn hoofd, fish & chips. Nee toch, gaat een alien invasion nu ook al door de maag? De buitenaardse ideeën vind ik niet slecht en ik leg aan in Middelfart, terwijl alle gps weer prima werkt. De Fish & Chips winkel is helaas dicht, maar de pizzeria en de Fakta supermarkt niet. Het douchegebouwtje ruikt ook buitenaards en sla ik maar over.

De volgende ochtend onder de tweede brug door en even later het anker uit. De wind neemt af maar het blijft golven, vooral door de scheepvaart en die snelle motorboten. Als ik nu, ….. Dus anker op, en oh ja, op het kluslijstje stond het verplaatsen van de handmatige ankerlier, die moest wat opzij nu de kotterstag voorzien is van een roller en de staf net de trommel raakt. Met halve slagen van de lier duurt het even voor het anker binnen is, maar daarna kan het ook door, naar Rorvig. Een aardig eindje zeilen, dus ‘s nachts door en aankomst de volgende dag. Met mooi weer! De muts en handschoenen gaan de kast in en de opblaaskajak komt er uit. Kayak, check, pomp, check, verloopstukjes voor de pomp, uh…… ik fröbel wat met een mes en superlijm, peuter het verloopstukje en de lijm weer van mijn vingers en er kan gepaddeld worden. De volgende dag wat wandelen, strand en de mega vis schotel met kreeft, garnalen en allerlei andere vis tot je barst. Het eerste punt is bereikt!

Op 19 juni moet ik terug zijn, het is inmiddels 6 juni en de windverwachting is niet alleen elke dag volledig anders maar ook elke dag onhandig voor de terugreis. Moet ik nog door naar Kopenhagen en dan haasten? Ik besluit Kopenhagen en Zweden voor een volgende keer te houden. De koers leidt nu naar het eiland Ballen. Ik heb nog steeds geen leuke souvenirs gekocht en ik zet mijn zinnen op een t-shirt met “Ballen” er op, voor mijn twee kinderen die dit jaar gaan studeren. ‘S-nachts wapper ik in een flinke bui de haven van Ballen in. De langsteigers zijn bezet, ik wil niemand wakker maken en waag me het donkere woud van zwarte palen van de haven in waar ik niet meer weet wat nu wel of geen box is en de wind op de bui verder aanwakkert. De wolken van de ene bui worden opgezogen door de andere bui en de bliksem in de bui verlicht de hemel. Ik leg de boot zachtjes dwars tegen de palen van een rij lege boxen en zoek een plekje uit. Ik heb geen boegschroef en zonder kan ik de draai niet maken, dus met het koppel van een lijn maak ik de draai en met veel gas draai ik tussen de palen. Gaat allemaal goed. Ballen dus, nou die heb je nodig.
Het waait de volgende dag te hard en vanaf de verkeerde kant, en met die steile golfjes heb ik geen zin om er tegen te watdanooken, dus ik blijf een dagje.
De Dagli Brugsen heeft wat je zo dagelijks nodig hebt, zoals dille chips en zoete broodjes. De haven heeft uiteraard fish en chips, het wolkendek breekt niet open.
T shirts met ballen, nee helaas wel een baby rompertje en pannenlap met ballen, maar aan beide lijkt me weinig behoefte.

Vanuit Ballen kun je de Grote en de Kleine Belt op. Ik kies voor de grote en wil achter Langeland rustig aan het anker, want het wordt mooier weer.
Tot aan de Grote Belt brug is het bezeild, daarna valt de wind weg en gaat de motor aan tot een baaitje aan de Thuro Rev onder Svensborg. Rustig aan een beetje kajakken, zwemmen, wandelen en de voorraden opmaken.
Mijn kinderen zijn allebei geslaagd, ik wist dat het goed zou gaan, maar vind het erg jammer dat ik er niet bij ben. Vier weken is best lang om alleen weg te zijn en ik mis mijn vrouw en kinderen.

De weersvoorspelling laat op woensdag een noorden- of zelfs oostenwind zien na de westenwind die er daarvoor en daarna staat. Dat heb ik nodig voor de terugreis, dus ik verlaat na 2 dagen mijn ankerplaats en vaar via Marstal (ook volgende keer naar toe) door naar Laboe bij Kiel. Dat haal ik net niet want onderweg lees ik over Marina Wendtorf, een paar km oostelijker dan Laboe. Een jaren 70 beton idylle (alweer) waar de tijd heeft stilgestaan. Een monsterlijk plan met hotels, zwembaden, winkels en haven op een opgespoten stuk land dat nooit echt een succes is geworden en sindsdien is gebleven zoals het was, helemaal in stijl met bordjes uit die jaren en mensen die er vast zijn blijven wonen en nooit meer zijn weggegaan. Bij aankomst blijkt het inmiddels te worden herontwikkeld met nieuwe flats en vakantiehuizen, maar een deel van het verhaal klopt nog.
Ik slaap bij op het strand in de zon, eet een pizza waar een heel weeshuis van had kunnen eten en bedenk me ‘s-avonds dat ik me beter had moeten insmeren.

Als het weer licht wordt waag ik me tussen de oceaanreuzen en steek schielijk de Kieler Fjord over naar de sluis. Betaalautomaat Thiessen kay, stuk, betaalautomaat binnenzijde kanaal, werkt ook niet. Dan maar bij de Gieselau sluis halverwege betalen. De sluiswachter heeft een prachtig rustig baantje en dito plekje. Ik krijg een officieel kaartje bij betaling (bar geld keine karten bezahlung) inclusief stempel en handtekening, helaas voor de verkeerde richting zie ik later. Het komt inclusief verhaal over 25 Nederlandse boten die in Brunsbuttel wilden betalen, maar dat niet konden omdat zijn luie collega niet kwam opdagen en toen in Kiel na de sluis de waterpolitie op hun dak kregen met boete voor wanbetaling.
Die collega heb ik die avond in Brunsbuttel , waar ik aan de wachtsteiger overnacht, inderdaad ook niet gezien, maar dat kan ook aan het aanbod van Weizenbier in het dorp liggen. Gelukkig kun je ook bij de vvv naast de haven de overnachting en kanaalgeld betalen. Wederom geen succes met souvenirs helaas. Merkwaardige douches daar overigens, de deur gaat open met een code maar kan niet op slot, en er zijn twee open douches naast elkaar. Je staat te douchen met het idee dat er elk moment iemand binnen kan komen, wat natuurlijk niet gebeurt.

Na Brunsbuttel door naar Cuxhaven voor een tij-stop en om half vier ‘s-morgens weg de Elbe af. De haven loopt leeg met alle zeilers die het weergat benutten. Er staat geen wind en de Elbe en de Duitse bocht zijn spiegelglad, alsof er olie op het water ligt. ‘S-middags takken de meesten volgens de ais af naar Norderney. Daar was ik al eens en ik wil gebruik maken van het gebrek aan wind en niet in de westenwind terecht komen die er 1,5 dagen later komt, dus ik motor door. Het wordt een afwisseling van zeilen hijsen en strijken met wind die gaat en komt. Na zo’n 30 uur varen ben ik bij Vlieland, waar ik veel zeehonden zie , maar de Richel mis. Net op tijd zie ik dat ik verkeerd zit en verander mijn koers en via de Blauwe Slenk en Harlingen kom ik bij de sluis bij Kornwerderzand. Wat een pandemonium na 2 dagen in je eentje op zee. Een grote rijncruiser wil de sluis in,3 zandschepen , de nodige klippers, een file van volgens de sluis inmiddels 1000 auto’s “en namens hen of u op wil schieten” en een zee aan jachtjes die naar elkaar mopperen dat ze voorkruipen of niet opschieten met een sluismeester die het nu maar aan ziet. Drie uur later ben ik door de sluis en ga even later voor anker tussen Hindeloopen en Stavoren. Slapen!.

Vanaf hier is het de bekende weg. Ik ga weer naar huis en aan het werk en laat de boot een weekje liggen in Lemmer. Misschien willen ze thuis volgend weekend mee…

Mooie reis, mooi verteld!

Mooi verhaal.

Erg inspirerend en onderhoudend verhaal! Thx.