Hen3 schreef :
Ik schaal mijzelf in bij een sub-groep van de 'dromers': diegenen die er wel van dromen, maar diep in hun hart weten dat het wel bij dromen zal blijven...
Als we dan toch allemaal even ons hart uitstorten over onze dromen, laat ik dat dan ook maar 's doen.
Het 'vertrekkers'-gebeuren is de afgelopen 10 jaar een soort fenomeen geworden. Toen ik met zeilen begon, was een wereldomzeiling nog iets dat getuigde van een soort sportieve ambitie. Het waren ook vaak de eenlingen en uitzonderingen op de regel die eraan begonnen. Voor een deel ook mensen die niet goed pasten in de Nederlandse maatschappij.
Inmiddels is 'vertrekken' veranderd in een soort ultieme luxe. Vele Nederlanders hebben het geld en de tijd beschikbaar om een dergelijke reis te maken. De motieven om het te doen zullen ongetwijfeld heel gevarieerd zijn, maar ik krijg toch sterk de indruk dat 'zien' vertrekken ook 'doet' vertrekken. Zonder te willen beweren dat het een soort rage is geworden, is het onder zeilers toch iets geworden "dat je één keer in je leven gedaan moet hebben".
Ik heb geen enkele behoefte om me tegen die trend af te zetten, maar ik zèlf heb er eerlijk gezegd nooit aan gedacht om de wereld rond te zeilen. Dat heeft alles te maken met het gegeven dat ik het leven in Nederland en iets breder gezien, Europa, nog steeds heel prettig vind. Ik heb ook geen sterke voorkeur voor warme landen, miditerrane sferen en exotische volken.
Ik hoop ooit nog wel eens wat langer op reis te gaan met de boot dan die paar schamele vakantieweken per jaar, maar ik ben er van overtuigd dat met een paar maanden Oostzee, de Kanaalkusten en Bretagne of de Engelse Oostkust, één keer in de zoveel tijd, eigenlijk al mijn wensen wat betreft toerzeilen, natuurbeleving en culturele verrijking te vervullen zijn.
Dat ik al wat ouder (57) ben helpt daarbij, natuurlijk. Tegen de tijd dat ik de genoemde gebieden volledig heb afgegraast zal de zeilboot wel zijn ingeruild voor een rollator.
Wat ook een rol speelt is het gegeven dat ik niet van plan ben mijn plek in Nederland op te geven en te verruilen voor een onzekerder leven ergens in de derde wereld. Dat zou inhouden dat ik een dergelijke omzeiling zou maken vanuit de relatieve zekerheid dat ik altijd terug kan naar het veilige en rijke Nederland.
Dat houdt voor mij dan weer in dat zo'n reis een luxegebeuren wordt, die ik me als welvarende westerling kan permitteren. Gevoelsmatig zou ik het daarmee toch moeilijk hebben, als ik ergens in een onooglijk vissershaventje aanleg en de locale paupers de ogen uitsteek met mijn perfect uitgeruste rijkeluisjacht (waarvoor ik overigens het geld òòk niet heb, maar dit terzijde).
Dat zijn natuurlijk hele persoonlijke overwegingen die niemand met mij hoeft te delen, maar ze zijn onderdeel van mijn overwegingen om een wereldomzeiling via warme (en daarmee ook vaak arme) landen achterwege te laten.
De belangrijkste redenen blijft echter de eerstgenoemde. In Europa valt voor mij nog zoveel te toeren, zonder allerlei moeilijke besognes en in milieus (getijdewater) die mij heftig aanspreken dat een wereldomzeiling nooit bij me opgekomen is.
--
stegman