Ik ben een zij-instromer als het op zeilen aankomt.
Groot geworden in de bergen, ver van de zee, want daar had mijn vader niets mee.
Op een of andere manier als kleine jongen verliefd geworden op de Middellandse Zee, aangemoedigd door een stinkende vissershaven met kluwen netten, roestige boten en bijeen gespoeld afval waartussen interessante vondsten.
Pas op 25-jarige leeftijd een zeiltje getrokken en niet veel later een Vaurien gekocht om zelf te klooien.
Na jaren ontdekken toch maar een cursus 'schipper kustvaart' gevolgd.
Een stukje van het geleerde effectief in de praktijk gebracht.
Heel veel zit diep in mijn hersenpan verborgen...
In de praktijk komt dat neer op: gegist bestek, nooit toegepast, peiling met verzeiling, nooit toegepast, berekeningen met KK, WK, VAR,DEV... Nooit toegepast.
En toch heb ik aardige tochten gemaakt, tot Griekenland en terug.
Altijd gehecht aan papieren kaarten voor tochtplanning en halvelings opvolging gedurende trip.
Zeker het plannen kan ik veel eenvoudiger op papier! En gezelliger: wijntje erbij, familie rond de tafel, blokje kaas, enkele pilots en dromen maar.
Het varen gaat digitaal, al is dat voor velen vloeken, het is de realiteit.
De route zit in mijn hoofd, uitwijkmogelijkheden staan klaar, de pilot is gekend. Waypoints heb ik nog nooit gebruikt.
Alleen bij het 'aankomen' worden de gegevens van de digitale kaart (nogmaals) vergeleken met de papieren versie en de visuele waarnemingen.
Ik hoop dat papier blijft, gewoon omdat het gezelliger plant.
Voor het deltagebied waar ik doordeweeks zeil, gebruik ik enkel papier. Hier wil ik vooral de zintuigen scherpen en onthaasten/afstand nemen van al die schermpjes...