Onderwerp: Vertrekken is een kwestie van gaan

Quote TWTB: VERTREKKEN IS NIETS ANDERS DAN JE GEWONE LEVEN ANDERS REGELEN.

Dat is zeker waar TWTB, maar een hoop mensen doen het juist om van hun "gewone leven" te ontsnappen. M.a.w. ze willen juist niet hun gewone leven, maar een ander leven. En dat gaat mijns inziens verder dan alleen je gewone leven anders regelen. Maar, per saldo klopt jouw stelling natuurlijk wel.

Waar nog wel een schifting in is te maken, is de mensen die in 3 jaar een rondje rond de wereld jassen en vervolgens weer terug naar hun "gewone leven" gaan, of de mensen die vertrekken als een ¨way of life" (en weer anderen gaan naar Brisbane! ). Die vertrekzwervers raken vaak niet eens de wereld rond en zwerven of zijn ergens langdurig blijven hangen.

Maar, daar ging het onderwerp niet echt over. Het gaat om de beslissing te gaan en dat de boot of uitrusting veelal een excuus is om niet te gaan of om uit te stellen.

Overigens is dit helemaal niet mijn streven hoor. Het lijkt me echt niet het ultieme geluk om de wereld rond te zeilen.

Ik heb m nog niet uit, maar zoveel steek je niet op van het Zwaar weer zeilen boek, vind ik. Een paar tips inderdaad, hier en daar.
Bij de meeste verhalen heb ik zoiets van: had je niet een weekje kunnen wachten in de haven. Maar okee, het kan je overkomen, en het weer kan ineens veel erger worden.
Als er zeven staat buiten blijf ik lekker in de haven hoor. Want dan kan het ook zomaar een 9bft worden.

Evaluationcopy schreef : Heel graag als dat zou willen de boot is toch weer 2ft kleiner dan die van mij.

vertrekken is een kwestie van gaan, denk wel dat als je die plannen hebt dan is het zeker dat je op een gegeven moment wel voor jezelf een datum moet stellen.

In mijn ogen is vertrekken inderdaad een kwestie van gaan, maar de weg ernaar toe is net zo belangrijk.

't moaiste paed is 't paed der hinne

Een tv reportage over de Dalyan rivier en de koningsgraven heeft bij mij alles gestart.
Toen ik m´n eerste boot kocht was het reeds met de bedoeling ooit zelf voor die graven te ankeren.
Jaren later had ik m´n mogelijkheid. Ik was principieel single, m´n zoon zelfstandig, dus ik gooide de boel om, nam een baantje in de watersport om de boot uit te rusten.
Kreeg het voor mekaar tien jaar lang iedere binnenkomende cent te sparen.
M´n vriendin koos er voor haar „Vaste „ hoge ambtenaren baan op te zeggen en mee te varen.
We hadden het vaak gehad over haar „Baan voor het leven“. Op een keer vroeg ik haar hoe ze nou precies die baan had bekomen. Nou, der baas was plots gestorven en zij was bevorderd.
Die baas had toch ook een job voor het leven ? Niks is vast, geloof niet in die „Zekerheden „
De maand vóór ik m´n baantje opzegde was ik letterlijk ziek van spanning. Ben nog opgevoed in de tijd dat een job voor het leven was. Heb collega's gehad die zelfmoord pleegden een paar maand na hun ontslag. In Vlaanderen was werkeloos zijn de grootste schande.
We kijken nu anders tegen het leven aan.
Veertien jaar door Europa, rustig aan, kustzeilen. Kleine hapjes van max 20 mijl, een enkele keer meer omdat het niet anders kan. Zit er een zes in het weerbericht blijven we lekker liggen, morgen is ook goed. Vroeger werd je wel eens verrast door rotzooi terwijl je onderweg was, tegenwoordig zijn de weerberichten zo betrouwbaar dat zoiets al bijna onmogelijk is. Door dat vele kustzeilen en ik bedoel werkelijk zeilen, hebben we wel erg veel baaitjes en haventjes aangelopen.
Geankerd aan de NO kust van Rhodos. Groot 15 m Australisch jacht naast me. De man komt regelmatig langs, ze wachten op een goedweer venster om naar Italie te varen. Ze waren op de trade winds de halve wereld rondgezeild, de Med was totaal anders, niet zo hun ding. Opkruisen kon je vergeten, vóór de wind was hun jacht goed. Uiteindelijk kwam een goedweervenster, drie dagen flauwte. Vierhonderd liter diesel, motor driekwart gas, autopiloot aan, overmorgen waren ze in Italie. Nul risico. Nul avontuur. Aan ons tempo duurt dat twee jaar, 500 verschillende ankerstekken, we zullen veel zien. Wie denk je heeft ervaring, de kustzeiler of de lange afstand aflegger.
Zwaar weer zeilen heb ik nooit gelezen. Verkocht het wel, heb het eens ingekeken. Als je dat ding leest, is je lust in zeilen gelijk over. Heb ook zonder dat boek overleefd.
Tien jaar lang in een 650 ligplaatsen marina gewerkt. Ieder jaar de potentiële vertrekkers samengebracht, etentjes georganiseerd. Ik was tenslotte ook een “Wil graag weg “
Heb er uiteindelijk slechts twee zien vertrekken. Eèn was na anderhalf jaar terug , moest wel voor z´n zaak. De anderen werden te oud, kregen de gevreesde ziekte enz.....

Ach, ja tussen willen vertrekken en het werkelijk doen zit een wereld. Zoals al eerder opgemerkt is het de voorbereidingstijd die je neemt om je mentaal op het vertrek te prepareren. De één heeft jaren voorbereidingstijd nodig en de ander een paar maanden (of nog korter ). En dan is er de groep die nooit vertrekt. Ook prima toch.

Zelf heb ik dan vorig jaar een half jaar van het vrije leven zonder gezin mogen proeven, op mijn rondje atlantische oceaan. Mijn voorbereidingstijd was ca. 5 maanden, maar in m’n hoofd was ik er al veel langer mee bezig. Daarnaast was het vooral ook een testcase of ik een reis om de wereld wel leuk zou vinden en aan zou kunnen. Mijn boot was op het moment van vertrek zeker niet optimaal geprepareerd, sterker nog ik heb bewust afgezien van allerlei luxe om gewoon weg te kunnen.

De antwoorden heb ik nu, ja ik wil heel graag de wereld rond varen en op alle mooie plekjes stoppen en ik denk dat ik dat ook aan kan. Mijn gezin weerhoudt me ervan dat nu al te doen. Dus wacht ik nog 4 jaar. Daarmee denken jullie wellicht dat ik bij de dromers hoor. Zelf zeg ik liever dat ik m’n verantwoording neem en vertrek zodra dat kan. Van mezelf weet ik al dat ik dat ook ga doen.
frank

Ik zie twee soorten langeafstandzeilers. De kustzeilers en de mensen die eens in de zoveel tijd een lange oversteek maken (en uiteraard een mix daar tussen, waar ik mezelf voor eht gemak ook maar even tot reken)
Heb je voor kustzeilen meer ervaring nodig? is het moeilijker? is het gevaarlijker? Velen zeggen van wel, maar ik vind zelf dat de twee verschillende diciplines absoluut niet te vergelijken zijn, het verschil is zelfs groter dan tussen wedstrijdzeilers en toerzeilers.

Het boek zwaarweerzeilen is inderdaad volkomen nutteloos voor kustzeilers. Mensen die via de passaat winden de wereld rondwillen hebben er ook niet zoveel aan. Dat kleine handje vol dat van de gebaande paden afgaat heeft er wel veel aan.

Ervaring kun je alleen maar krijgen door het te doen. Gewoon los gooien en wegvaren dus, als jejezelf er prettiger bij voelt om met kleine stukjes te beginnen en dat steeds een beetje verder te maken, dan is dat natuurlijk ook een mooie manier. Maar er zijn inderdaad veel "vertrekkers" die uiteindelijk niet weg komen, van enkelen weet ik dat het vrees voor het onbekende is, en dan hoor je vaak excusses dat de boot neit klaar is, dat ze niet voldoende geld hebben, dat ze te oud worden etc. Hoe langer je gaat nadenken over vertrekken, hoe meer bergen je gaat zien op je weg.

Kortom: niet te veel nadenken en gewoon gaan

Ben het helemaal eens met Erik. Wil je gaan, dan ga! In het begin was het voor ons niet gemakkelijk knopen door te hakken, maar daar raakten we vlug aan gewend. We wilden gaan, dus waarom geen knopen doorhakken?
We zijn als vrij onervaren zeilers vertrokken en hebben onderweg enorm veel bijgeleerd. Door learning by doing en zeker door andere zeilers. Nu durven we te zeggen dat we redelijk meer ervaren zeilers zijn. Ervaren genoeg om later weer een reis te maken;-). Je bent nooit te oud om te gaan . Reizen maakt je flexibel en zo stel je gemakkelijk je plannen bij. Doe waar je je goed bij voelt en dan pas kan je genieten van je reis.

Achteraf weet je pas of je de juiste keuze gemaakt hebt om te gaan. Wij in ieder geval wel. Onvergetelijke en fantastische momenten die we anders nooit zouden ervaren.

Warme groetjes,

De andere Erik .

Vrijheidismogen schreef :
Je kunt beter spijt hebben van dingen die je wel gedaan hebt dan van dingen die je niet gedaan hebt en wat een meisje van 14 kan , kan toch iedereen zonder al teveel poespas. We blijven teveel zekerheden najagen en dat terwijl de enigste zekerheid op zo'n reis is dat je maar 1x kunt verzuipen.

Er is altijd wel een reden te bedenken om thuis te blijven...

de-verleiding schreef :

nog meer reden om weer weg te gaan

roozeboos schreef :
Voor ons was het wel het ultieme geluk om de wereld omzeild te hebben.

Een meer dan geweldige ervaring. Die vooral vraagt om door te gaan. Het is zo makkelijk om te stoppen en niet verder te gaan. Altijd staan er beren op de weg.

Het bolletje rond varen is weer een heel andere tak van sport dan het kusthoppen. Je komt dan uiteindelijk ook wel ergens, maar het vergt tien levens om alles te zien, elk haventje aan te doen of je anker uit te gooien in alweer een mooie baai.

Vertrekken is bij elke etappe weer een kwestie van gaan.

Enne windkracht 7 is een normaal windje om te varen.

gr. Pieter

Windsterkte.
Erg relatief. Hoe groter een jacht hoe makkelijker te varen. De krachten worden wel enorm groter bij die grote zeilen maar daar is dat jacht dan ook voor gebouwd. En getest, verbouwd en weer getest. Ik heb grote jachten gevaren en zeil voor mezelf een kleintje.
Op het grote jacht van een ander die me betaalt om het te zeilen ( Of motoren ) is windkracht zeven me inderdaad te weinig. Hoe harder en ruiger hoe liever. Nooit een krasje gemaakt, de eigenaar of huurders zijn altijd enorm beindrukt. Je zeilt een foolproof miljoenenjacht, wat kan er eigenlijk fout gaan. Breekt er toch iets word het betaald. Niet door mij.
Zeil ik met m´n eigen bootje ligt dat toch anders. Het is klein, oud, niet meer van deze tijd. Iedere golf lijkt tien keer groter zittend 30 cm boven zeeniveau dan op dat grote ding 4 meter hoog.
Ik heb m´n hele huishouden aan boord, alles zeevast zetten voor zwaar weer is een uur werk.
Ben ik alleen vergeet ik dat altijd, normaal doet Swmbo dat, kom s ávonds in de kajuit en kan twee uur gaan opruimen. Ik heb het bootje eigenhandig gerestaureerd, 28 jaar werk zit er reeds in. Ik ken ieder stukje hout, weet als ergens iets piept of kraakt waar het vandaan komt.
Ons oude schuitje houd wel van een beetje wind. Met acht ton en 70 cm vrijboord is het praktisch een onderzeeboot. k`Weet wel, een hooiberg zeilt ook bij harde wind maar onze voddebaal zeilt tegenwind. Bij harde wind beter als moderne jachten. Logisch, het enige dat boven de golven uitsteekt zijn de zeilen.
Dat hardewind zeilen doe ik nooit als het vrouwtje aan boord is. We trekken reeds 14 jaar door de Med, zeilen nog steeds samen. Vrouwen houden niet zo van overlevingstochten. Vele vertrekkers houden er mee op omdat het vrouwtje genoeg heeft.
Wees gewaarschuwd, Even van Sicilië naar Griekenland tijdens December is niet de manier om het vrouwtje aan boord te houden.
Het mijlen zeilen is ook relatief. Een voorbeeld. We troffen een Duits paar dat net met een echt grote HR van Kreta naar Rhodos gemotord was. Hun vertellen hoe erg de tocht was, hoe ruig de zee.
Mij verwonderd dat niet, als je tegen de Meltemi in die streek vaart ben je goed gek. De man zat te vertellen dat dit toch veel erger geweest was dan ieder van de drie Atlantische oversteken die hij gemaakt had. Begreep het niet zo goed, hoe kun je nu tijdens Metemi langs Karpatos willen, daar is niet alleen de wind sterk maar de zee bijzonder woest.
Later op de avond begreep ik. Onze Atlantische oversteek maker hoorde bij een clubje selecte heren dat ieder jaar een 20 meter jacht huurde en dan met 10 man er op een luxe oversteek zeilde. Tjaaa, dat kan m`n grootje ook nog wel.

Realistisch en leuk verhaal. Het vergt weinig om een vrouw van boord te zeilen, iets waar een reis niet om begonnen is;-)

Vertrekken is voor mij zoiets als stoppen met roken, het lukt direct als je zelf van binnen de juiste motivatie hebt.

Gr Michel

Ik denk dat familiale omstandigheden het grootste probleem is.
Niet iedereen is met 38 vrij van vrouw, kind en hypotheek. Dan spreekt verantwoording, moet je wel blijven slaven.
Er is een tijd geweest dat het ook anders kon. Nu nog zijn er een paar overgebleven, de hippie´s uit de zeventiger jaren. Ik ken er nog enkele, toen gewoon gegaan, behalve lang haar en een klein gammel bootje hadden ze niks. Vooral in Frankrijk was het rage. Allen hebben zich prima weten te redden, niemand is doodgegaan van honger of ziekte. Misschien zijn enkelen verdronken, Qui sait.
Via natuurlijke selectie zijn de meesten weer aan land, diegenen die nog steeds zeilen, daar licht ik m`n hoed voor. ( Zie o.a. El Hollandes Errante )
Een van die rare vogels heb ik heel goed gekend voor we weer verder zeilden. Een genie, die had het in “De gewone wereld” heel erg ver geschopt. Leefde nog steeds met een 50 €/ maand budget.
Gelukkig. Vissen, lezen, muziek maken en horen. Erg gezond, geestelijk misschien een vleugje wereldvreemd geworden.
Het laatste jaar dat we samen overwinterden in onze paradijsbaai gebeurde het. Z´n 90 jaar oude moedertje werd thuis in Le Havre geestelijk onbevoegd verklaard en de Franse staat pikte, sorry beheerde vanaf dan haar vermogen. Onze vriend werd overnacht tot een bezetene. Heen en weer vliegen, dag in dag uit brieven schrijven, een Don Quichotte vechtend tegen de Franse staat om “Zijn” erfenis te redden. Hij haalt het wel, zeker weten, maar die man verkankert 5 jaar van z´n beste tijd voor wat geld dat hij sowieso niet nodig heeft.
In al die jaren slechts twee jonge stellen getroffen die eerst gingen zeilen en later voor de bakstenen werken. Waarom eigenlijk ?

wereldvreemd, mmm. Voor de persoonlijke ontwikkeling moet je inderdaad niet gaan zeilen voor de rest van je leven.

Quote OldBawley: "Ik denk dat familiale omstandigheden het grootste probleem is.
Niet iedereen is met 38 vrij van vrouw, kind en hypotheek. Dan spreekt verantwoording, moet je wel blijven slaven."

Inderdaad, daar ben ik het helemaal mee eens, behoudens het slaven. Het is natuurlijk heel leuk te roepen: je moet gewoon gaan. Maar kijkend naar mezelf: ik heb twee dochters, nu 18 en 19, een huis, 3 honden en een bedrijf. Dat zal allemaal wel geregeld en georganiseerd moeten worden. Huis en bedrijf zijn overzichtelijk, maar mens en dier, wordt al een stuk lastiger.

En, alhoewel mijn kinderen weten dat wij op enig moment vertrekken, moeten ze toch een beetje op de rit geholpen zijn. En met 18 en 19, voelt dat toch nog niet helemaal prettig als ouders. Over twee jaar denken we daar wellicht anders over.

Je kunt dat smoezen noemen, ik denk dat het inderdaad met verantwoordelijkheidsgevoel te maken heeft.

Of het moet je allemaal geen reet interesseren en denken van "na mij de zondvloed", ja dan kun je rustig de trossen losgooien. Maar ik zit nou eenmaal niet zo in elkaar.

tja , je hebt gelijk, het zat toevallig bij mij iets anders, maar dan heb je ze verder geholpen, ben jij er klaar voor (samen met je vrouw) krijg je een telefoontje: surprise je wordt opa pappa. grrrrr

Inderdaad Onyva, de kinderen moeten op hun plaats zitten wanneer je weg vaart. Die investering is belangrijk. Voor hun en voor jullie.

Dat van opa/oma worden, ja daarvoor zitten wij weer in Nederland. We hadden het voor geen goud willen missen. Hiervoor leef je uiteindelijk. Het gouden randje van je leven.

Gelukkig hebben wij geen vrijboord van 4m, OldBawley, ons doghouse zitje is ter hoogte van de waterlijn, dus lekker comfortabel dicht bij het water, en nog nooit een golf binnen gehad.

gr. Pieter

Wat een gezeur over die vrouwen tevreden houden zeg, wij hebben al genoeg stellen gezien die op een lange reis zijn waarbij de vrouw de drijvende motor is achter het geheel. Het zou me niet verbazen als bij de helft van de varende stellen de motivatie en kennis/kunde van de vrouw die van de man overschreid.
Bij stellen op het binnenwater is dat inderdaad wel een verhouding die je vaak (heel) anders ziet.

Maar als bij zo ongeveer alle zaken, is zeezeilen niet te vergelijken met plassen zeilen of zelfs kusthoppen, ook niet in dit opzicht, ten voordelen van de vrouwen dus

Dit is een vertrekkers draad, ik wil nog even verduidelijken wat ik bedoelde met “Slaven “
In Nederland word vanzelfsprekend niet geslaafd.
Heb 25 jaar in Vlaanderen in de zware industrie gewerkt. Later in Nederland in de watersport.
Er kon geen groter verschil zijn.
Helemaal niet voorhistorisch, heb in Vlaanderen de tijd gekend dat een “Brigadier “ met een stopwatch aan de klodeur stond om te timen hoe lang je zat.
Nederland, paradijs, ik mocht zelfs betaald koffie drinken.
Heb lang gewinterd aan de Lycische kust, Turkije. Tien jaar geleden hadden de kustbewoners nog een heerlijk leventje, lagen soms de hele dag op hun rug op de houtsteiger op dat ene jachtje te wachten. Simpel, eerlijk, rustig. Leven. Naar het schijnt werkten de slaven van de Lyciers zelf ook slechts vier uur per dag. Een heerlijk klimaat, steek een stok in de grond en hij groeit.
De verandering kwam. De een kocht een kettingzaag, buurman een generatortje om tv te kijken. Ik zag Memet en Ismael veranderen van gelukkige nikshebbers in zorgelijke consumenten.
Als vertrekker heb je de kans terug te keren naar dat ( Simpele ) leven zonder werken.
Werken in Nederland is geen slaven. Het is wel een verplichting. Je MOET uit bed, je moet in de file, je moet doen wat de baas zegt. Ben je zelf baas is het waarschijnlijk nog erger.
Als zeiler op een low tech bootje in een goed klimaat moet je helemaal niks.
Ik heb de laatste 14 jaar nooit iets gedaan tegen m`n zin. Echt.
Dat is vertrekken. De Duitsers hebben een beter woord. Aussteigen.

Erikdejong schreef : ja sorry hoor, maar ik vind m heel leuk , de stelling die zichzelf zo bevestigt

Chris ??? Ik nie snappe niet?

je vrouw zal het wel uitleggen, ben ik bang