Onderwerp: Vertrokkers

Vertrokker...

Ik ben dus een vertrokker. Dat woord is niet mijn uitvinding hoor, volgens mij is die van een hier en daar niet zo populaire jongedame. Ik mis haar soms vinnige schrijfseltjes nog wel eens. Maar het woord is wel een goeie aanduiding voor het soort mensen waar ik ook toe behoor.
Vertrokkers. Mensen die niet meer thuis zijn. Vrijwillig dus.


Na drie jaar onderweg vraag ik me eigenlijk nu pas af hoe belangrijk dat thuis eigenlijk is voor vertrokkers.

Thuis zijn betekend voor mij dingen als een handvol zoute
drop, een halve warme Hema worst enzo. Ik vertel dat soms aan mensen die daar nog nooit van gehoord hebben. Met Engelse vertrokkers krijg je het dan geheid over fish an chips in de krant van drie dagen geleden en een scheut azijn erover en met Franse vertrokkers kom je onherroepelijk terecht bij die flessen wijn die ze in de kelder hadden.

Ik zat vanmiddag in het restaurantje van de iateclub te proberen wat af te koelen (0.6 liter fles, lekker groot en heel koud) toen mijn neus een bekende geur opving. De pronte dame die voor kok doorgaat was met frituurvet bezig. Toen ik er op af ging snapte ze mijn 'batatas fritas' en maakte ze graag en goed voor me. Dat van die mayonaise die ik erbij vroeg begreep ze wel maar ze schudde er haar hoofd over.

Hoe kun je dat nou duidelijk maken patat in een plastic bakkie met flotsch flotsch twee scheuten mayo.... Lekker toch, vette kledder?... op z'n tijd?... en met je vingers?...

Leuke post. Maar na 15 jaar in Afrika kan ik je vertellen dat je gevoelens weinig met vertrokkers te maken hebben, of i.i.g. weinig met zeilen. Als je in het buitenland woont heb je hetzelfde.

Nu ik weer terug ben in Nederland mis ik de potjies (spreek uit poj-kies, Zuidafrikaanse stoofpotten op houtvuur), de biltong en droë wors, iedere (ja iedere) avond aan het kampvuur, de sterrenhemel en gewoon het avontuur dat zich iedere dag afspeelt en niet twee weken per jaar. De malaria, menselijk leed, ongezonde steden, corruptie, vijandigheid (soms) en het gevoel dat je er niet echt gewenst bent mis ik minder.

Tja.

Wat ik vooral liefhad in Afrika was de ruimte en de vrijheid. Helaas hangt daar ook een prijskaartje aan. En als je dan lang in beide extremen gewoond hebt, ben je eigenlijk nergens meer echt thuis.... Ik denk dat veel vertrokkers datzelfde gevoel hebben.


Onno

Ik mis “ Thuis” helemaal niet, hoogstwaarschijnlijk omdat ik van onze boot m´n thuis gemaakt heb.
Ik ben sowieso slechts een reserve Nederlander, ben geboren in Vlaanderen.
M´n vrouw is iemand die zeer aan de familie hangt, ze vliegt dan ook constant heen en weer.
Ook bij mij is het “Frietje met “ lang een gemis geweest tot ik het geniale idee kreeg gewoon zelf friet te bakken aan boord.
Herinner me nog m´n eerste poging. Om geen frietlucht aan boord te hebben wilde ik aan land bakken. Heb nog een foto.
De Hipolito petroleumbrander op de kanaaldijk naast de boot, een nieuw gekochte kleine frituurpan er op en boven dat alles een aan een boomtak opgehangen regenscherm want vanzelfsprekend regende het. Het wilde niet zo erg lukken, ik was toen nog een stumperd wat koken betreft.
Ook een volgende poging, deze keer gewoon aan boord op de grootste gaspit liep slecht af, deze keer kreeg ik de olie wel heet genoeg maar kiepte teveel water druipende friet tegelijk in het potje. Dat schuimde ogenblikkelijk over en het verbaasd me nog steeds dat we toen geen brand hadden.
In Turkije heb ik van de vissers geleerd Mediterrane friet te maken. Zij bakken de friet slechts één keer, niet zo krokant als tegenwoordig mode is maar het is tenslotte de vette hap die je wil.

Een Nederlandse chef kok bezoekt ons ieder jaar. Egaal waar we zijn, hij komt enkele dagen in een hotel logeren en kookt bij ons. Zeilen interesseert hem niet, wel urenlang door Turkse, Griekse of Franse winkeltjes struinen op zoek naar lekkere ingrediënten.
Hoe die kerel het iedere avond weer voor mekaar krijgt op dat houtkacheltje en die twee gaspitjes een heerlijke drie gangen maaltijd te toveren is fenomenaal.
Ik neem aan dat het voor hem een uitdaging is, stel je voor, je sluit chef ( Bijna twee meter en navenante koksomvang ) met z´n ingrediënten en een primitief kooktoestel op in een enigszins grote kleerkast, na een uur of twee komt hij tevoorschijn met een gourmet maaltijd.
Ieder jaar weer bakt hij minstens één keer friet. Om me te verwennen. Heb hem nooit verteld dat ik het nu ook kan.

Die vriend brengt ook altijd de nieuwtjes uit het oude dorp. ( Kortgene ) Iedere keer weer sta ik verbaasd hoe weinig daar in die 15 jaar dat we vertrokkers zijn veranderd. Marleen heeft nog een kind gekregen, Huub woont nu in de Wilhelminastraat, Oude Petertje is gestorven.
Ik blijf nog wel even vertrokken.

JazzyO schreef : Lijkt mij armoe.

<knuppelmodus aan>
Er gaat toch niets boven een goed thuis met een leuk bootje erbij om mooie tochten te maken. Jarenlang op een paar m2 moeten kamperen terwijl het volgende baaitje eigenlijk net eender is als het vorige baaitje. Knap afstompend. (Ik heb ze ontmoet)
<knuppelmodus uit>

Nou ja, zo erg zou het wel niet zijn
Ik hoop nog eens wat meer tijd te gaan krijgen om mooie lange zeiltochten te gaan maken maar vind het wel fijn om dan na een paar maanden weer op huis af te kunnen gaan.

Zijn hier ook vertrokkers op het forum die na jaren de draad weer willen oppakken in Nederland? Hoe vergaat het deze groep?

Ik wil nog niet terug, denk er niet aan.
Was verleden jaar voor het eerst in 14 jaar terug voor een paar dagen.
Dezelfde avond hing ik reeds aan de toog, vond Nederland ongelooflijk netjes en proper, wel koud.
Kan me niet voorstellen dat opnieuw aanvangen een probleem zou zijn.

Misschien toch....al die jaren je eigen baas, niemand maar dan ook niemand die je verteld hoe of waar je iets moet doen en dan plots weer Nederland met al zijn regeltjes.
Hier mag je zelfs fietsen zonder helm of diploma.

"Hier mag je zelfs fietsen zonder helm of diploma"

> dat mag in Nederland ook (nog steeds...)

Heeft m´n kok me toch weer beduveld

OldBawley schreef :
Had hij soms voorgebakken spul van de aviko in je friet bakkie gedaan? Wat een boef toch...

Ben zelf helaas slechts een korte tijd "vertrokker" (wat een LELIJK woord, is daar echt niks beters voor te vinden?) geweest, amper 14 maanden.
Wellicht is die tijd te kort om veel te missen, want het gevoel van vrijheid, rust, kalmte en niet geleefd worden, maar zelf leven en bepalen hoe snel je dat doet, waren overweldigend aangenaam!

Zal het een keertje overdoen, voor langere tijd dan

Hoop ik

Bij mij duurde meer als een jaar voor ik echt het gevoel had “Vrij” te zijn.
We zijn toen door de Franse kanalen en langs de Italiaanse kust geraasd als gekken.
Een dag varen, een dag rust. Je houd het niet voor mogelijk hoe vermoeiend zeilen / reizen kan zijn.
Dan was dat ook nog kustzeilen, je kon s´nachts maffen.

Heb later geleerd dat kustzeilen veel en veel vermoeiender ( en moeilijk ) is als lange afstanden varen. Is ook nog een keer gevaarlijker.

Voorbeeld: Ik zeil in korte leuke etappes va Poros ( Saronicos greece ) naar Monemvasia.
Allemaal korte dagtochtjes, wachten op wind, ankeren, ga maar door. Dat zijn vier dagen, gezien ik het vertik de motor te gebruiken soms vier zeer lange dagen.
Terug zeil ik het graag in één keer. Geen gehannes met ankeren, een veel kortere strek. Ook kustzeilen maar een beetje verder uit de kust, buiten de GPS straat tussen de diverse havens, dus nul stress met voorbijrazende supermotorjachten die een kijkje komen nemen.
Moet de autopiloot slechts een paar keer verstellen, hoef de zeiltjes minder bij te regelen, lig de helft van de tijd gewoon te dutten of te lezen.
Raad eens wat het lastigste is.

Eigenlijk ben ik na 15 jaar nog steeds niet genoeg onthaast.
Ben een onderhoudsklusje aan het doen, het is Zondag. K´ben gek, stop er mee.
Morgen is net zo goed.

Ilex schreef :

Zoek eens wat beters dan??

Durf eens wat anders dan gewoon

Wees "Vertrokker"

TWTB schreef : Interessant onderwerp.
Hoewel ik zelf nooit een vertrekker zal worden in de zin van jaren wegblijven, vraag ik me het eens af hoe dat voor degenen die het wel doen uiteindelijk aanvoelt en wat hun werkelijke drive is.
Zelf ben ik al dik tevreden als ik in de loop van mijn zeilersleven nog toe kom aan een rondje Europa, gespreid over meerdere tochten en jaren, waarbij ik dan ook nog vooral denk aan noordwest Europa, zo tot Bretagne, misschien. En een maand of drie tot maximaal een half jaar; langer hoeft het voor mij ook niet te duren. Gewoon een zomer varen.
Als ik eerlijk ben diep ik ook liever de kennis van de landen en culturen direct om Nederland heen verder uit dan dat ik oppervlakkig kennis maak met de culturen aan het andere kant van de wereld. Ik heb hier al eens eerder geschreven dat ik mijzelf, als relatief welgedane Nederlander, met m'n jacht vermoedelijk niet zo op m'n plek zou voelen in derde wereld.
Als het om pure schoonheidbeleving gaat is er in Europa nog zoveel moois te zien dat ik daar voor de rest van m'n leven wel mee toe kom.
Daarnaast: ik houd erg van m'n huis en m'n werkplaats. Allerlei dingen die ik daar wèl kan doen kunnen aan boord niet. Die zijn ook deel van m'n leven.
Ondanks alles houd ik nog steeds van Nederland en ik erger me nog steeds niet genoeg om om die reden te willen vertrekken.
Op m'n blog heb ik ook wel eens onder het kopje "de romantiek van het zeilen" wat dingen erover geschreven, waaronder de vraag hoe het de mensen vergaat die na enkele jaren terugkomen in Nederland en daar toch een grote lijnen een nieuwe start moeten maken. Lukt dat nog, of is de manier waarop zij tegen het leven aankijken definitief veranderd en voldoet de manier waarop een werkzaam leven in Nederland kan worden geleefd daar nog aan.
Je hoort daar relatief weinig over, maar het boeit me wel.

--
stegman

Geen idee hoe het bij anderen is, mijn oude moedertje zegt dat ze reeds bij m´n zesde jaar wist dat ik een “Vertrekker “ zou worden. Toen reeds vertrok ik met m´n fiets naar Damme, had een mini agenda en een potloodje mee. Kwam s ávonds thuis van een 30 km lange fietstocht met een tekeningetje van een der windmolens in Damme. Zes jaar en niet bepaald de grootste van de klas.
Kreeg een paar berispingen, m´n vader keek me heel boos aan, de week nadien was ik er weer.
Deze keer was ik sluw genoeg niks te zeggen maar “Nonkel Frans” die kocht en verkocht biggetjes, die had me in Moerkerke gezien. Had ik weer heibel.

Toch belangrijk : Als vertrekker heb je plots enorm veel tijd. Je hoeft geen file meer, geen werk, je doet wat je zelf wil. Je kunt ook geen TV meer kijken. ( Heb ik nooit tijd voor gehad )
Het logische gevolg is dat je veel leest.
Alle vertrekkers die ik ontmoet heb _ op een enkele uitzondering na _ worden erg belezen, zijn niet meer wat ze vroeger waren.
Het belezen zijn veranderd je.

Er is een heel groot verschil tussen de verschillende vertrokkers.
Het zijn mensen die die voor langere tijd onderweg zijn, in dit topic natuurlijk vooral per boot.
Je kunt zoals in ons geval enkele jaren continue onderweg zijn, met slechts een enkele keer een paar weekjes vakantie naar huis. Of er zijn mensen die enkele jaren lang slechts een deel van het jaar met de boot onderweg zijn. De andere tijd zijn ze thuis, al dan niet werkend.
Heimwee hebben we nooit gehad, wel af en toe het verlangen naar iets Nederland, muziek, eten, snoep, TV. Alles is dankzij internet makkelijk in te vullen, in Nieuw Zeeland en Australië kun je bv ook Nederlandse levensmiddelen kopen

Het terug komen bij ons viel wel mee, maar je bent nooit meer dezelfde mens. De oceaan zit helemaal in ons gevoel, de film van de ervaringen draait vele momenten per dag.

Wennen aan het leven hier ging ook wel snel. Terug vooral voor de kinderen en kleinkinderen. De nieuwe start ging goed. Opnieuw gaan wonen in een totaal andere omgeving maakte het wel makkelijker. Ook zijn we na enkele weken allebei weer gaan werken, want alleen maar naar de regen kijken is ook geen optie.

gr. Pieter

ovni schreef : Wij zijn nu bijna 5 jaar weg, en er is echt geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om weer terug te gaan naar Nederland.

Niemand is tegenwoordig natuurlijk echt 'vertrokken'. Met het internet is alles en iedereen een muisklik van je verwijderd. Vanaf bijna iedere plek op aarde is het mogelijk om in 24, uiterlijk 48 uur weer 'thuis' te zijn. Ik lees dan ook steeds vaker dat vertrekkers onderweg gewoon doorwerken, al dan niet op klusbasis en al dan niet aan boord achter de laptop met Wifi of satelietverbinding. Niet iedere baan is daar even geschikt voor natuurlijk, maar toch.

Ook lees ik dat het fenomeen 'part time vertrekker' oprukt: de ene helft van het jaar op de boot, de andere helft van het jaar (winter in de Med, hurricane season op de Pacific) wordt de boot achtergelaten en wordt er thuis weer gewerkt voor de volgende etappe. Dat is toch wel radicaal anders dan de situatie waarbij vertrekkers soms jarenlang achtereen op hun boot rondzwerven en af en toe in de telefooncel of cafe even konden bellen.

Noballast schreef :
Je begrijpt me verkeerd. Wat ik bedoel is dat je dat je thuisgevoel kwijtraakt dat je aan een plaats bindt. Het was geen negatief statement, ik voel me overal 'thuis', maar de term 'thuis' betekent niet hetzelfde meer als de meeste mensen die term zullen interpreteren.

Wel knap dat je van achter je toetsenbord over mijn leven kunt oordelen, trouwens. Ik heb er bewondering voor.


Onno

Ik ben zeker geen "Vertrokker" dat klinkt dat je ooit weer terug gaat. Ik ben vertrokken om niet meer terug te keren. Ik heb nu zelfs al 3 jaar geen bootje meer en mis ook die niet meer.

Bepaalde smaken mis ik ook natuurlijk, daarom maak ik mijn eigen Sambal Manis, Zoet Zure Augurken & Zilver Uitjes en Frikandellen. Maar dat is het dan ook zo'n beetje.

Nee, terug nooit weer ook niet voor een vakantie.

CeesH Happy in Brazilië

+1

Idem hier. Zeg nooit nooit, maar de kans is ongeveer net zo groot als dat de Paus zich bekeert tot het jodendom of dat de maan toch van kaas blijkt te zijn.