Onderwerp: Boek over de Warnow

Verdrietig verhaal waar (door de schrijver van het boek) al het nodige over geschreven is. Ondanks dat ik de artikelen destijds met belangstelling gelezen heb vraag ik me een beetje af wat daar x jaar na dato nog aan toe te voegen is.

Ik vind het vooral sneu voor de hond aan boord.
Het was een bewust onverantwoord risico. Daar is de mens vrij in.
Met hun eerste overtocht hebben ze bewust gebruik gemaakt van een reddingsdienst waarover je kunt discussiëren of deze voor dit soort grappenmakers zou moeten uitrukken.

Warnono....

Gebrek aan realiteits-besef, klinkt hard, maar is niet anders.

Dit onderwerp bracht toen ook al het beste in de mens hier boven zal nu wel niet anders zijn ,lekker op je toetsenbord of schermpje opmerkingen maken over mensen die vermoedelijk verdronken zijn.

wwwillem schreef :
Rouwverwerking. Het lijkt mij voor nabestaanden nogal een traumatische ervaring. En laten we wel wezen we hebben ons allemaal wel in onze jeugd onbezonnen gedragen.

Ik ga het kopen. Het verhaal heeft altijd al indruk op me gemaakt.

[quote="3Noreen"

Rouwverwerking. Het lijkt mij voor nabestaanden nogal een traumatische ervaring. En laten we wel wezen we hebben ons allemaal wel in onze jeugd onbezonnen gedragen.[/quote]

Nou dat onbezonnen vanuit mijn jeugd herken ik wel....heeft tot ongeveer mijn 47ste geduurd Gelukkig altijd goed afgelopen.

Verdrietig, na alles wat daar hier jaren geleden al over gezegd is.
Ik ben ook vader van een prachtige eigenwijze en vrijheidslievende dochter.
En heb zelf ook gevaar gezocht. Net deze dagen denk ik terug: Exact vandaag 35 jaar geleden klom ik op de mt.Everest uit kamp3 van 7200m naar 7750m hoogte. Niemand anders op de berg toen, zo anders dan vandaag. "Morgen" zal ik opnieuw omhoog. Tot 8000m, zonder zuurstof. Laat in de middag daal ik af, inmiddels alleen. Ik ben moe en ga even zitten, val in slaap en wordt gelukkig 30 minuten later weer wakker. Anders was ik dood geweest

Sunday schreef :
Het is toch ook prima dat mensen hun grenzen op zoeken. Ook wanneer men weet dat ze dit met de dood zouden kunnen bekopen.
Dat wist jij dat wisten zij. Bij jou is het gelukkig goed afgelopen.
Maar ik vind het meer een geval van sterven in je harnas. Niks mis mee.
Tuurlijk verdrietig voor liefhebbende achterblijvers. Maar zoals ik het lees heeft de vader er ook wel vrede mee.

joyce schreef :
Mensen die in een vrije, onbekwame, keus een dergelijk avontuur aangaan, kiezen voor dat lot.
Als je per ongeluk slachtoffer wordt van ander geweld wat je elke dag in de krant leest, kies je daar niet voor. Met die mensen heb ik te doen.
Ik zou zeggen blijf zitten op je roze wolk..

Met de nabestaande heb ik uiteraard wel te doen, die kiezen er ook niet voor.
Helaas heb ik meerdere van dit soort lieden ervaren in de laatste 3 decennia, heel sneu voor de nabestaanden.



Ik ga er vanuit dat de commerciële opbrengsten van dat boek geheel ten goede komen aan de nabestaanden, toch?

Sunday schreef
Ik las het verhaal in de krant, en ik snap ook heel goed dat iemand eens iets wil (ik denk dat iedereen die een Smallshipsrace zeilt dat doet, snappen dat iemand iets wil omdat zij allen met een minimalistisch bootje oversteken). Dit was onoverdacht hoe graag je ook iets wil. Ik was onder de indruk dat ze met zo'n niet zeewaardige frikadel de zee op wilden naar Noorwegen de kolibri 560 is zelfs nog vele malen geschikter om die oversteek naar Noorwegen mee te maken dan die voor zee totaal ongeschikte omgebouwde motorboot. Beetje alsof jij met een of ander totaal ongeschikt onberekenbaar klimtouw de berg beklimt doe je ook niet lijkt mij.

Freek

Het was altijd al de bedoeling dat men een docu of iets zou maken over de reis...iets met “opzoek naar het noorderlicht”. Ik ben ook nog een paar keer aan boord geweest bij hen voor vertrek.
Helaas ken ik de tweeling die aan boord waren, persoonlijk en zeer goed... waarvan er 1 is afgestapt na de eerste etappe (een wijs besluit) en de andere is helaas aan boord gebleven....

Oordeel niet te hard, als je de mensen namelijk kent, zit er ook een (ja wellicht onbezonnen) droom aan vast en een manier van leven. Niet altijd goed doordacht, maar een prachtig avontuur, wat ook zomaar mooi had kunnen uitpakken.
Als iedereen binnen de lijnen kleurt is er ook geen bal aan.... de gok die ze namen was te groot en dat hebben ze moeten bekopen, maar zo liefdevol als Tirza was, gun je het ze echt niet!

WADnWIND schreef :
Ik ben betrokken geweest bij een dodelijk ongeval waarbij diegene die overleed een enorm risico nam en helaas dat niet overleefde mij en mijn familie in shock achterlatend en die neem ik ook niks kwalijk en daar praat ik al helemaal niet zo smalend en neerbuigend over terwijl dat mij toch zeker een jaar een erg slechte tijd heeft bezorgd ,ik zit niet op een roze wolk en ben al helemaal niet schijnheilig maar jij komt over als een lompe zak en dat zal in de werkelijkheid ook wel meevallen(hoop ik).

Ameesing schreef
Inderdaad de droom het avontuur ik snap dat helemaal. Echter dat schip alhoewel ik het slechts uit verhalen had, totaal ongeschikt.

Freek

freek1970 schreef :
Ja klopt, dat was deels denk ik het ingrediënt voor avontuur.
Er zijn zelfs mensen succesvol oceanen over gestoken met veel gammelere bootjes.
Niemand zal zeggen dat het geheel verantwoord en goed doordacht was. Oordeel alleen niet te hard, er zit namelijk ook een menselijk verhaal achter.

joyce schreef :
Lomp of niet, iedereen heeft in meer of mindere mate dat soort ervaringen en als je ouder wordt, wordt dat alleen maar meer.
Ik heb het ook niet over de mensen die er niet voor gekozen hebben, maar juist de mensen die , al dan niet wel of niet overwogen, dat risico wel genomen hebben. Daarmee is de vraag of ze het risico wel ingecalculeerd hadden, en dat grenst weer aan het realiteits-besef. Mensen die een bewuste keuze hebben gemaakt om dat risico wel te aanvaarden vragen niet om medelijden en hebben ze ook niet nodig. De nabestaanden zijn vaak niet op de hoogte of realiseren zich de risico's niet, dat is wél zwaar.
Ik heb door 25 jaar semi beroepsmatig werk en 40 jaar maritiem werk relatief veel van dit soort gevallen voorbij zien komen, met diverse afloop, gemiddeld 1 1/2 per jaar. In alle stadia zoals van plan zijn en na enige weken gevonden worden. Dat kweekt een beschermende laag eelt op je ziel en leert je relativeren.
In geval van Warnow was zelfs de vraag of iedereen wel in staat was om eigenhandig e risico's te beoordelen en of ze niet af gegaan zijn op advies van de "schipper". mede door een eerder akkefietje bij Whitby (The Warnow was at the centre of a dramatic rescue) hadden enkele verstandige opvarenden daarna een verstandig besluit genomen en als je dan toch nog weg gaat met een niet al te beste weervoorspelling....?

Ik heb er al over geschreven:
zeilersforum.nl/index.php/foru...oek?start=125#392826

En de Zeilen:
www.nauticlink.com/nieuwsdiens...waarheid-van-de-zee/

Ik heb jaren in een dergelijke wereld van nautische dromers rond gelopen, ik heb veel mensen mee gemaakt en dacht het er mijne van (en nog).
maar tranen trekkerij is overbodig sentiment, mede leven voor de nabestaanden is op zijn plaats.
Nu is de vraag of het boek de nabestaande helpt bij de acceptatie of een commercieel project is.....

joyce schreef :
Je gaat ongetwijfeld gelijk krijgen volgens deze en gene.

Ik zag de post van AA. En besloot er niet op te reageren. Om de reden die je hierboven aandraagt. Indertijd vond ik t uitermate "interessant" hoe mensen zo dom non-conformistisch konden zijn, dat dat hen meer waard is dan hun eigen leven.

Uit de beelden die ik destijds gezien heb, leek mij aan boord werkelijk helemaal niets in orde, behalve het doosje waarin de wiet bewaard werd. Zoals WW zegt: wat mij beterft hebben mensen de vrije keuze te willen leven of niet. In dat kader heb ik weinig medeleven/-lijden. Als onderweg zo vaak vriendelijk door de zee terecht gewezen bent, en kiest daar niet naar te luisteren, moet je t ook zelf maar weten.

Dat de vader van Tirza van zich af moet schrijven, snap ik. Hij is zijn prachtige dochter te jong kwijt geraakt.

Dit boekje echter snap ik minder. Een onafhankelijke journalist, als ik t goed begrijp? Wat hij er mee moet, is mij minder duidelijk.

Nu halverwege....moet me zelf inhouden om het niet in een keer uit te lezen.

trieste afloop voor vrolijke avonturiers..........

ik blijf dit een intens triest verhaal vinden. Ook omdat ik helaas meer van dit soort verhalen in mijn directe omgeving heb meegemaakt. Meestal mensen die net dat stukje verder wilden gaan dan nog leuk/verantwoord/goed voor ze was. Ook ik heb een wat bewogen jeugd gehad. In mijn uppie met 19 jaar, groen als gras, net een ruim jaar van moeders pappot weg, een paar maanden met nul budget door west Afrika. Met een renaultje 4 door de woestijn van Soedan. Met nul zicht naar 30 meter, 's nachts met enkel mijn buddy bij nul graden water, terwijl ik behoorlijk astma heb. Enz. Maar er waren altijd mensen die het nog bonter maakten. Zo kwam ik in Kartoem bijvoorbeeld een engelse jongen en duits meisje tegen die liftend van Juba naar het noorden waren getrokken, dwars door toen nog heftig oorlogsgebied. De kogels vlogen ze om de oren, maar ze hadden het overleefd. Ik in Gambia iets soortgeloijks (40 jaar geleden) Overal geratel van (machine-)geweren, maar gelukkig geen kogels in mijn directe omgeving en net op tijd weg. Mijn makker, geboren en getogen in Gambia had minder geluk.
Enz, enz, enz. Mensen, sommigen ieg nemen meer risico's dan anderen. Maar sommigen zetten dan soms nóg een stapje verder en dan gaat het mis. En het gekke is: soms zie je het aankomen en probeer je ze er van af te brengen, maar ze zijn er niet van af te brengen. Ook meegemaakt.
Het bloed kruipt letterlijk waar het soms echt niet gaan kan en dan gaat het soms vloeien. In mijn ervaring helaas soms onvermijdelijk, maar in en in triest blijf ik het wel vinden en het went ook nooit. Spannende boeken vol spannende verhalen, ongetwijfeld, maar ik heb ze al uit en vind het wel best zo...

Ameesing schreef
Ik denk niet dat de boot gammel was maar ongeschikt (topzwaar door zware mast niet stabiel door ontbreken kiel, ik denk dat ie ook niet zelflozend was dus vol kon slaan met water). En je bent echt 10 maal beter af met een kleine geschikte boot dan met een grote ongeschikte boot een geschikte boot van 3,5 meter kan beter zijn dan een 12 meter lange ongeschikte. Sommig klein zeegaand spul mag er dan gammel uit zien vaak is het wel doordacht. Wat er gebeurt met een ongeschikte zoals die Warrow is dat de reis lood en lood zwaar word omdat de boot moeilijk recht te houden is en je het niet droog houd. Een oversteek die op zich te overzien is word een zware prestatie als die van Mark Slats zijn rondje wereldbol. Je word moe en tenslotte bezwijk je vanwege gebrek aan comfort (je kan niet schuilen rusten). Ik snap ook dat die mensen met hun kennis en leeftijd niet aan al die dingen dachten. Ze zijn er in verzand geraakt.
http://bills-log.blogspot.com/2009/11/sea-egg.html


Freek

zie hier nu ook het artikel in het NRC


www.nrc.nl/nieuws/2019/10/01/e...rt-het-zeil-a3973912

Andreaquila schreef :
Mijn NRC abbo heb ik opgezegd, meeste premium voorpagina artikelen waren elders gewoon te lezen zoals op nu.nl
Krijg nu :"De eerste 3 artikelen hebben we u cadeau gedaan.
Ook dit artikel lezen?"

Andreaquila schreef :
Uit het artikel: Gemiddelde snelheid nog geen 2 kn. bij een bakstag wind. Later gaat het grootzeil gaat aan flarden. De opvarenden waren niet erg gehinderd door kennis van zaken. Maar dat zou te verteren zijn als ze op menselijk vlak wel iets meer waardering hadden getoond aan de bemanning van de reddingsboot uit Whitby die hun veeglijf heeft gered.

Volgens het artikel gezien bij D15-FA-1




I rest my case